عیش کامل در کافه کوبانو

سهند صاحب دیوانی
با همکاری علیرضا

این‌طور که برمی‌آید با رفتن فیدل کاسترو و آمدن رائول برادر فیدل، دارد یک اتفاق‌هایی در کوبا می‌افتد. ولی من نمی‌دانم انتشار سی‌دی کافه کوبانو که هفته پیش به بازار آمد به این دلیل است، یا برای این است که عیش مردم در هوای خوب و تعطیلات تابستانی با موسیقی شاد و زیبای کوبا تکمیل بشود

کسانی که آهنگ‌های این سی‌دی را انتخاب کردند ترکیب جالبی را به‌وجود آورده‌اند. اول نمونه‌هایی از موسیقی پیشکسوت‌های کوبا.

ایگنسیو مازتور کامیو که متولد ۱۹۲۷ است در سال ۱۹۸۸ بازنشسته شده بود. ولی با برگشتن قدیمی‌های موسیقی کوبا به صحنه دوباره درخشید و حتی توانسته در این سن و سال، یک سایت راه بیندازد.

آهنگ لاگنیناس لیکراس، اشک‌های سیاه، با اجرای مازا کوزس، یک آهنگ قدیمی که در کوبا خیلی محبوب است.

پدرو لوییس فرر، یک ریش سفید دیگر موسیقی کوبا است که شنونده‌های کاروان موسیقی با او آشنا هستند، از کسانی است که می‌شود یکی از کارهایش را در این سی‌دی پیدا کرد.

فرر برعکس ایناسیو و عده‌ی دیگری که فقط آهنگ‌های معمولی می‌خوانند با آهنگ‌هایش از حکومت کوبا انتقاد می کند. برای همین از طرف دولت خیلی تحت فشار قرار گرفته است.

گروه آسره که در اروپا خیلی کارش گرفته دارد یک آهنگ برای ما می‌خواند به اسم گراسون. آهنگ بعدی کاری است که چند سال پیش ویکتور خارا برای چه گوارا خوانده. این آهنگ در سی‌دی کافه کوبانو نیست.

میامی جایی است که مهاجر و فراری کوبایی در آنجا خیلی زیاد است. پدر و مادر خوزه کنده، خواننده آهنگ بعدی دو تا از این فراری‌ها بودند. آهنگی که در این سی‌دی آمده شبیه آهنگی است که برای چه گوارا می‌خوانند.

اینجا بر خلاف آهنگ قبلی، خواننده در این شعر که بر علیه چه‌گوارا نوشته شده از شنونده‌هایش می‌پرسد: چطور بعضی از مردم می‌توانند کسی را که این‌قدر طرفدار خشونت است یک قهرمان بدانند؟ خوزه، چه‌گوارا را یک جنایتکار می‌داند و او را با یک شغال تشبیه می‌کند.

همراه با سی‌دی کافه کوبانو که مجموعه‌ای است از کارهای متنوع پیرها و جوان‌ها؛ شاد، سیاسی و غیر سیاسی، با شما خداحافظی می‌کنم.
شاد باشید