این همان فالوس پدر است! هر روز صبح که از خواب بیدار می شویم و به سر کار میرویم، با مشاهده ی برج میلاد به یاد می آوریم که سر منشا میلادمان چه بوده و برای چه شبانه روز جان میکنیم!

این نمی تواند افتخاری برای معماری و مهندسی سازه در ایران باشد زیرا ساخت یک برج با این زمان طولانی و یا ساخت یک فرودگاه با این زمان و انرزی در دنیای امروز مهندسی صرفه ی اقتصادی ندارد زیرا کارهای عمرانی رابطه ی مستقیم با تکنولوزی و صنعت دارد و سرمایه ای که چندین سال متوقف شود دیگر بعد از بیست سی سال یک تکنولوزی عقب مانده است و اگر مقدار سرمایه ای که چندین سال بهره وری نداشته و خوابیده را محاسبه کنیم نا کار آیی این مهندسی به چشم می خورد . در حال حاضر دبی مشغول ساخت برجی به ارتفاع بیش از ٨٠٠ متر است مه از دو سال پیش شروع شده و طی یک سال آینده به بهره وری می رسد .

نویسنده عزیز سلام ، از اینکه میبینم همکاران ایرانی من در زمینه مهندسی‌ توانایی انجام پروژه‌های خاص را دارند به آن افتخار می‌کنم ، نظر من این است که احداث این چنین برج هایی‌ برای شهرهایی مفهوم دارند که امکان دسترسی به تراز بالاتر را ندارند .

آن چه که لازم میدانم بگویم اینکه : (چه در زمان رژیم گذشته و چه در حال حاضر ) مدیریت شهری مثل تهران که در کنار کوه قرار گرفته است و بخصوص که خطر زلزله در آن بسیار بالا است ، جز اینکه به منظور نمایش و تظاهر به برابری با کشورهای دیگر دست به این کار زده ، منظور دیگری نداشته است .

کشوری که در حال حاضر خود را رهبر مسلمین جهان میداند ، (و در زمان رژیم گذشته نیز ابر قدرت منطقه میدانست) از نظر سیاست جهانی‌ می‌‌باید پایتخت عریض و طویلی داشته باشد که وقتی‌ یک رهبر خارجی‌ از هواپیما به آن نگاه می‌کند ، مجذوب قدرت و شوکت آن شود . (از جمله دیدن اتوبانهای عجیب و غریب با پلهای چند طبقه و بلند مرتبه‌های رنگ و وارنگ ) صد البته که این بحث صرفا تخصصی است ، ولی‌ شاید بهتر بود که با هزینه خیلی‌ کمتر این سیستم بر فراز البرز ساخته میشد . (که مسلما زودتر هم به بهره برداری میرسید)

در هر صورت ، گذشته از بحث تخصصی معماری و فلسفه طراحی‌ شهری که من بیش از ۲۰ سال است در این حرفه هستم و با آن زندگی می‌کنم ، و همچنین جدا از بودن در زمان رژیم گذشته یا جمهوری اسلامی ، ساخت این سازه کاری است در خور تقدیر و افتخار جامعه مهندسی‌ ایران .

پاینده باشید

نیما عالم زاده - تورنتو - ۱۴ اکتبر ۲۰۰۸

میلاد=اتلاف پول ملت

از شاپور شاخدار عزيز ممنونم، نكته ي خيلي بديع و در عين حال بانمكي را مطرح كرده بود.
منم به نوبه ي خودم مي خواستم چيزي اضافه كنم. به نظر من هويت طلبي و هويت جويي بيمارگونه اي كه به خصوص چند دهه ي اخير بر فرهنگ ايراني حاكم بوده است (فرهنگ ايراني، به معناي چيزي فراگير تر از حاكميت و اپوزيسيون، و ديدگاه هاي سياسي مختلف) باعث پديد آمدن رويكرد ويزه اي در ساختار "تمدني"(تجلي مادي فرهنگ) ايران شده است كه چيزي را پديد آورده كه مايلم آن را "تمدن مناره اي" بنامم. در تمدن مناره اي برپا كردن مناره در ميان ساختمان هاي پست وجهه ي همت قرار مي گيرد، چيزي كه برج ميلاد تجلي بارزي از آن است. در تمدن مناره اي آباد كردن سرزمين در دستور كار نيست، بلكه ساختن چيزي براي اشاره، چيزي كه هويت جويي بيمارگونه را ارضاء كند در دستور كار است. مناره در برهوت عَلَم مي شود، و به گونه اي سفسطه آميز تلاش مي كند برهوت را تحت شعاع قرار دهد. مناره ابداً مثالي از نوع خود نيست، بلكه عنصر واحدي است كه با تلاشي سخت به منظور تدارك مثالي دروغين بنا شده است. مثلاً ترديدي نيست كه در ايران ما به طور گسترده معماري قدرتمند و زيبايي را به كار نمي بريم، يا نداريم. ولي در اين برهوت معماري با صرف هزينه و زمان زياد (كه خود نشان دهنده ي نبود فن آوري و عدم رواج و مهارت كافي در بكار گيري آن است) برج ميلاد را مي سازيم، مسلماً برج ميلاد نمونه اي نمايا از معماري ايران نيست، به اين معنا كه معماري در ايران همانند ارتفاع برج ميلاد مقام چهارم دنيا را ندارد، ولي اين برج سعي مي كند كيفيت نازل معماري موجود ايران را به گونه اي سفسطه آميز تحت الشعاع قرار دهد و خارش بيماري هويت جويي، ونه محتوي نگري، را ارضاء كند. نمونه ي ديگر تمدن مناره اي تأكيد بر پرورش دانش آموزان "المپيادي"است كه بتوانند در المپياد هاي علمي رتبه هاي بالايي به دست آوردند. اينها هم مناره هايي در برهوت علمي ايران هستند، مسلماً رتبه ي اول يا دوم در المپياد مثلاً رياضي يا فيزيك به اين معنا نيست كه ايران از نظر علم رياضي يا فيزيك در رتبه ي اول يا دوم است. اين فقط مناره اي است براي ارضاي خارش هويت خواهي. دانش آموزان المپيادي نه با نظام معمول آموزش و پرورش ايران، بلكه با مكانيزم ويزه اي با فشار و هزينه ي مادي و معنوي زياد تربيت مي شوند، كه خود نشانه ي اين است كه چنين دانش آموزاني دانش آموزان معمول و روتين ايران نيستند. دانش آموز آماده مي شود و در المپياد رتبه اي كسب مي كند: اينك مناره آماده ي بهره برداري است. مناره هاي ديگري هم داريم: انرزي هسته اي (كه نشاني از پيشرفت علمي كشور نيست)، هزينه هاي گزاف خريد و نگهداري تجهيزات بسيار پيشرفته ي پزشكي كه نشان دهد "ما نيز بهترين را داريم"، در حالي كه نظام بهداشت ما همچنان در پوشش بيمه، درمان انساني و ارزان براي بيماري هاي رايج، اخلاق پزشكي، و نظارت بر درمان لنگ مي زند. به عبارت ديگر اين تجهيزات فوق مدرن نمونه اي از وضعيت پزشكي در كشور نيستند. در تاريخ هم اين مدل تمدن مناره اي و مناره خواهي را دنبال مي كنيم. در كشوري كه تاريخش مملو از نقض حقوق بشر است- قبل و بعد از اسلامش هم به نظر نمي رسد كه تفاوت معناداري داشته باشند- ما منشور حقوق بشر كوروش را "عَلَم" مي كنيم. مسلماً منشور كورش مثالي از وضعيت حقوق بشر در تاريخ ايران زمين نبوده است، اگر چه خارش هويت خواهي تلاش دارد كه به گونه اي سفسطه آميز آن را اين گونه معرفي كند.
در مقابل تمدن هاي مناره اي تمدن هاي متقارن وجود دارند. در تمدن متقارن عناصر تمدن به صورتي متقارن و متوازن توسعه يافته اند، و در آنها كمابيش مشت نمونه ي خروار است. در حالي كه تمدن مناره اي مانند ارگانيسمي با تومور هاي سرطاني است كه رشدي نامتقارن، پرهزينه و مشوش دارند، كه اگر بخواهي مشتي از آن را برداري،مناره را در كف ات قرار مي دهند.
مناره ها در تمدن مناره اي، در قياس با نمونه هاي مشابهشان در تمدن هاي متقارن بسيار پرهزينه تر هستند (مادي، معنوي، و زماني). مناره سازي كار پر هزينه اي است، اما هر چه باشد هزينه ي آن از آباد كردن همه ي سرزمين كمتر است: تمدن مناره اي بسيار راحت تر از تمدن متقارن بنا مي شود، و با سفسطه اي ظريف مي توان آن را به خورد مصرف كننده داد.
زبان حال اين است كه : ما در ايران همه چيز داريم. بله داريم ولي در كميت (يكي دو نمونه) و كيفيتي كه عملاً كسي نمي تواند از آن بهره مند مي شود. سفسطه ي مناره مي خواهد به مردمي كه از هيچ چيز بهره مند نيستند بقبولاند كه همه چيز دارند.
در انتهاي عرايضم مي خواهم سخن زيباي شاپور شاخدار را كمي تغيير دهم: برج ميلاد عيني ترين تجلي جست و جوي فالوس، به مثابه ي تمايل به قدرت، است. ولي اين بار اين فالوس چنان ناپيراسته و زخمت است كه به جاي فالوس هاي نماديني مثل دانش، زيبايي، و رفاه، گويي خودِ فالوس/ مناره است كه عينيت داده مي شود.

با سلام
جناب مهدی تحلیل بسیار دقیق و جامعه شناختی از کلیت فرایند توسعه در ایران ارایه نمودند که پیشنهاد می کنم اگر این مفاهیم از آن خود ایشان است آنها را بسط داده و مصداقهای بیشتری برای آن بیابد تا درقالب یک نطریه بتوان گنجاند که هم بار علمی بیشتری می گیرد و هم قدرت تبین می یابد اگر نظایر دیگری نیز از تمدن مناره ای که یقینا از دین هم بهره و دستاویز بیشتری می گیرد، از دیگر کشور ها بخصوص اسلامی بررسی شود به نظر من یکی از تحلیلهای قوی در باره این موضوع شده و قابل انشار است.

با سلام
جناب مهدی تحلیل بسیار دقیق و جامعه شناختی از کلیت فرایند توسعه در ایران ارایه نمودند که پیشنهاد می کنم اگر این مفاهیم از آن خود ایشان است آنها را بسط داده و مصداقهای بیشتری برای آن بیابد تا درقالب یک نطریه بتوان گنجاند که هم بار علمی بیشتری می گیرد و هم قدرت تبین می یابد اگر نظایر دیگری نیز از تمدن مناره ای که یقینا از دین هم بهره و دستاویز بیشتری می گیرد، از دیگر کشور ها بخصوص اسلامی بررسی شود به نظر من یکی از تحلیلهای قوی در باره این موضوع شده و قابل انشار است.

درود
برج میلاد در جنوب محله شهرک غرب و رو به روی برج های خیام، حافظ و سعدی که جزئی از طرح مدرنیزاسیون پایتخت هستند قرار دارد و پیش از انقلاب مشخص کرده بودند که این تپه برای ساخت چنین برجی مناسب است.
اکنون نیز مجموعه یادمان با استفاده از زیرساخت های شهرک غرب راه اندازی شده است!

و...
البته گفته می شود ایده اولیه ساخت این برج و مجموعه به اوایل سالهای دهه پنجاه شمسی برمی گردد.
من به عنوان خبر نگار و عکاس بارها از این برج عکس و خبر تهیه کرده ام
بد نسیت بدانیم که الکتروموتور تنها یکی از چند آسانسور این برج بیش از سیزده تن وزن دارد که در اسفند 87 توسط مردان ایرانی به ارتفاع 300 متری حمل و نصب شد.
و دیگر اینکه برج میلاد یک و نیم برابر ایفل پاریس ار تفاع دارد.
و... اینکه
تلاش هموطنان صادق و شریف را ارج نهیم بدور از سیاست و سیاست بازیها.