تصميم به جايي است. چون ديگر، جهان غرب، هيچ حرفي در حوزه‌ي شناخت شرق ندارد، با ظهور تفكر پست‌مدرن، مشخص شده، شرق‌شناسي، به معناي توليد شناخت بازنمايانه از شرق هم به پايان خط رسيده است. دهه‌هاست كه شرق‌شناسان غربي، به بخشي از ساختار وزارت‌ خارجه و سرويس‌هاي اطلاعاتي كشورهاي متبوع خود تبديل شده‌اند. ديگر نه براون هست، نه گيپ، نه نيكلسون، نه ماسينيون، نه هنينگ، و نه هانري كربن، يا شيمل.

"بخشی از کشفیات هیات باستان‌شناسی ایتالیا در کشورهای ایران، افغانستان، پاکستان و همچنین اشيای گردآوری شده از نپال و تبت، باعث شکل‌گیری موزه هنرهای شرقی رم شده است."
خیلی جالبه حالا که دولت ایتالیا خودش جلوی این دزدی های واضح رو میگیره ما بیایم اعتراض کنیم بگیم ما خودمون میخوایم باشه.

سلام
بسيار عالي است. استفاده كردم.
براي اطلاعاب بيشتر در مورد شهر تاريخي بيشاهپور، مي توانيد به آرشيو وبلاگ آواي شاهپور به آدرس زير مراجعه فرماييد.
http://shahpoorgan.blogfa.com/
زنده باشيد
دكتر اسفنديار دشمن زياري

بیژن روحانی عزیز،
بازهم سپاسگزارم به خاطر خبررسانی دقیق شما. همیشه به ظاهر جزییاتی در پشت خبرها هست که اهمیت تایین کننده و بنیادی دارند. از این دقت و گستردگی مطالعات شما شادمانم.

چه گزارش به موقعی. شبیه همین اتفاق برای کرسی های شرق شناسی و ایران شناسی در دانشگاه های جهان در حال گسترش است. من با وجود آن که دیدگاه نظری ادوارد سعید را در نقد شرق شناسی می پذیرم اصلاْ آن را به معنای نگاه دسیسه ای که یکی از خوانندگان مطرح کرده است نمی دانم. شرق شناسی حداقل برای ما شرقی ها ثمره بسیاری در شناخت خودمان داشته است و شاید از آن هم بیشتر در شناخت انسان.

مطالعات جدّی و علمی در مورد فرهنگ، زبان، تاریخ و باستان شناسی به بی طرفی و صلاحیتی علمی نیاز دارد که معمولاً در کشورهای به اصطلاح "شرقی" کمتر یافت می شود. البته بوده و هستند دانشمندان برجسته ی "شرقی" که در این راه گام برداشته اند، ولی تلاش های ایشان در قیاس با کمیت و کیفیت کارهای به اصطلاح "شرق شناسان"چندان چشم گیر نبوده اند. کما این که هنوز که هنوز است در کشورهای "شرقی" به ویژه در خاورمیانه و کشورهایی مانند کشور خودمان و کشورهای همسایه، همچنان مأثر تاریخی و باستانی رو به نابودی و فراموشی هستند و بیش هر چیز دست مایه ی ایدئولوژی های متعارضی قرار می گیرند که از این مواد برای توچیه ایدئولوژیک بهره می گیرند و آن چه را هم که با ایدئولوژی همخوان نباشد به فراموشی می سپارند یا حتی کمر به نابودی اش می بندند. این همه نشان از ضرورت وجود مؤسساتی است که با "تأثیر کمتر" از ایدئولوژی و "پابندی بیشتر" به عقلانیت و علم به ثبت، تحلیل و ارائه ی این مأثر بپردازند. به هر حال علل اجتماعی، اقتصادی و سیاسی بی توچهی به مأثر فرهنگی و بی مایگی "کارهای علمی وطنی" هر چه که باشند، وجود این شرایط در کشورهای "شرقی" امری مسلم است. "ظهور تفکر پست مدرن" هم، آن گونه که یکی از دوستان اشاره کرده بودند، این واقعیت را تغییر نداده است، اگر چه برخی نقدها به دریافت عمیق تری از "شرق شناسی" منجر شده اند که به طور پارادوکسکال و به نوبه ی خود به بالندگی و اصلاح این حوزه کمک کرده اند. تأسیس و بقای مؤسساتی که به این امور مبادرت کنند، برازنده ی کشورهایی است که به لحاظ اقتصادی آن قدر بهره مند باشند که کراراً به "قایده ی " اقتصادی این چنین مؤسساتی نیاندیشند، و وچود "کارهای مهم تر و اساسی تر"ایشان را از کار در این حوزه بازندارد. به عللی که پیشتر اشاره شد به نظر نمی آید که کشورهای "شرقی" بتوانند در زمره ی این کشورها قرار بگیرند فلذا وجود مؤسساتی که در کشورهای توسعه یافته به این مهم می پردازند فرصت مغتنمی است که اگر چه "ما" توان مالی و مجال فکری کمک به آنها را نداریم، ولی حداقل می توانیم آرزومند ابقاء و ادامه ی حیات آنان باشیم.

استاد بیژن
بنده پیشنهاد می‌کنم حضرتِ عالی یک فروند مقاله در مورد نکته‌ای که در نظر اول مطرح شده بنویسید.
این‌که موسسات شرق‌شناسی و سازمان‌های اطلاعاتی چه تاثیر مستقیم یا غیر‌مستقیم بر هم دارند. لینک‌ش رو هم واسه ما بفرستید، ثواب داره.

شرق‌شناسي وقتي شكل گرفت كه به نظر مي‌رسيد غرب فتوحات نظامي را كنار گذاشته و به دگرگوني از راه سلطه‌ي دانش مي‌پردازد. وقتي كشورهاي متحد غربي، اتفاقا همان‌هايي كه پيشرو در شرق‌شناسي بودند، به خاورميانه لشكركشي مي‌كنند، اين به معناي ناكامي شرق‌شناسي، دست‌ كم در دوره‌ي كنوني است. بنابراين، راهي جز انحلال اين ساختارها، در نهادهاي تسخير ندارند. توقع نداشته باشيم دانش غربي،‌ معنايي جز سلطه داشته باشد، اما دسيسه نه.

به گمانم دوستان مطالب مرا نوعي دسيسه‌چيني، يا در جهت نسبت دادن توطئه‌انديشي به شرق‌شناسان دريافت كرده‌اند. من چنين باوري ندارم. بلكه معتقدم شكل‌گيري شرق‌شناسي پديده‌اي اتفاقي نبود. اگر بپذيريم علم به طور اتفاقي پا نمي‌گيرد و هر شاخه‌اي از علم در پاسخ به نيازي است كه مي‌رويد و بارور مي‌شود، آن وقت هر يك از دوستان مطلع از تاريخ و مطالعات شرق‌شناسي مي‌توانند بينديشند كه شرق‌شناسي در پاسخ به چه نيازي پا گرفت. حال در قرن بيست‌ويكم، روشن است كه شرق‌شناسي با هر نيتي كه پا گرفته باشد، در توليد قدرت براي غرب اهميتي ندارد.

مثالي مي‌زنم، ببينيد بعد از حوادث 11 سپتامبر، در ميان ده‌ها هزاران برگ تحليل و تفسيري كه درباره‌ي اسلام، القاعده، تروريسم و مسايل مربوط نوشته شد، چه ميزان سهم شرق‌شناسان و از نگاه شرق‌شناسان بود، و چه ميزان سهم توليدكنندگان دانشي جز شرق‌شناسي؟ در حالي كه به نظر مي‌رسيد مهم‌ترين تحليل‌ها بايد از سوي شرق‌شناسان ارايه شود، تحليل‌هاي امثال برنارد لوييس، به مراتب كم‌اهميت‌تر از تحليل‌هاي ديگران بود.
به جز اين، شرق‌شناسي در هيچ دوره براي كمك به شرق پا نگرفته بود كه انتظار برود آنان هنوز هم بايد علي‌رغم فقدان سود و منفعت براي ادامه‌ي حيات مراكز شرق‌شناسي هزينه كنند. اين كه،‌ كرسي‌هاي سنتي شرق‌شناسي به تدريج از اعتبار مي‌افتد، به اراده‌ي كسي نيست، شرق‌شناسي به عنوان يك دانش، كار خود را پايان‌يافته تلقي مي‌كند. ما امروز درگير صورت‌ها و اشكال تازه‌اي از هرمنوتيك شرق هستيم كه با قالب سنتي پژوهش شرق‌شناسي هيچ نسبتي ندارند.
نمي‌دانم آقاي علي‌اصغر رمضان‌پور همان فردي هستند كه مدتي در دستگاه ارشاد آقاي مهاجراني ـ مسجدجامعي مسئوليت داشته‌اند يا فرد ديگري هستند، اگر همان فرد هستند، از شتابزدگي ايشان در برداشت سرسري از يك «نظر» متأسفم. ...

آخرين پروژه سياسي شرق‌شناسي، تولد القاعده بود. اگر به كشورهايي چون اردن، عربستان، مصر، كويت، و ... نگاه كنيم، به خصوص دستاورد شرق‌شناسي در مهندسي اجتماعي اين جوامع را مي‌بينيم، به نظر مي‌رسد اين دستاوردها براي غرب رضايت‌بخش نبوده است. اگر غربي‌ها نتيجه گرفته‌اند كه در مواردي بساط شرق‌شناسي بايد برچيده شود، البته صلاح مملكت خويش خسروان دانند

سلام. ببخشيد من در مورد گروه ايتاليي و فعاليت هاشون در رابطه با شهر اصفهان تحقيق مي كنم. ميخواستم بدونم چه جوري مي تونم كتاب منتشر شده توسط اين گروه رو به اسم travauxرا به شكل ترجمه شده پيدا كنم! من در اصفهان كتاب زبان اصلي رو ديدم اما ترجمه شدس رو متاسفانه نميدونم ترجمه ي كي و چه انتشاراتي هست! آيا شما ميتونيد كمك كنيد؟