رفتن توده ایها به مزار دکتر مصدق نیز جالب است. کاشکی کسی پیدا می شد و مقالات نشریات حزب توده در سالهای٣٠-٣٢را در باره مصدق و دولتش سر قبر برای حضار می خواند تا به قول آخوندها اشک بگیرد!

‫عکسهای مراسم مصدق امسال را که چند روز قبل روی اینترنت میدیدم هزار نفر ادم هم نبود و اکثریت هم سالخورده. این گویای خیلی چیزهاست. شک ندارم یکی از دلایل عدم علاقه جمهوری اسلامی به تجدید روابط با مصر وجود مزار شاه در آنجاست که با ازادی رفت و امد بین مصر و ایران می تواند گویای چیزهای بیشتری باشد... البته این باید موضوعی باشد که خودمیراث دار خوانده های مصدق به ان بیاندیشند که چه بوده کارنامه اشان. بعله:

‫زمانه را قلمی و دفتری و دیوانیست.

‫

گاهی اوقات یک تصویر جایگزین صدها مقاله و کتاب میشود. منصفانه و بی غرضانه عکس مصدق را که عبایی برتن و عصایی بر دوش دارد با عکس رنگی خمینی در این مقاله دوباره بنگریم و مقایسه کنیم. اثار رنج و درد از تبعید و دلسوزی از برای کشور و مردم را در کدامین رخسار می بینیم ؟ یک میلیون نفر بر سر قبر مصدق گرد امدند و بعدها یک میلیون هم جنازه خمینی را تشیع کردند وجسدش را هم به هوا انداختند.. تاریخ دوباره نوشته شد و آن بی حرمت گشت و این صاحب عنوان امام راحل و مقبره و زیارتگاه. ولی عدل الهی است که در این میان فقط دفترچه اعمال را می سنجد و نه تظاهرات میلیونی و یا بیلیونی مخلوقات خود را و یا اندازه و محل قبور را.

جناب یزدی مثلا آمد گند زدایی کند از ارتش آنچنان گندی زد به کل جامعه که الان پنج میلیون نفر از بوی گندش فرار کرده اند و 65 ملیون دیگش هم دستشون می رسید فلنگ رو بسته بودند.
نظر شما چیه جناب نبوی؟ آیا در گندزدایی موفق بودند برادران مبارز؟ یا اینکه خیر، یه مقدار موفق بودند بقیه ش رو باید رفقای اصلاح طلب انجام بدن؟
نمی دانم چرا هر بار اسم یزدی را که می شونم اتوماتیک یاد اِمشی می افتم؟

دوست عزیز
من که اینجا موضع اصلاح طلبی ندارم و تمام تلاشم رو می کنم تا روایتی صادقانه و درست از تاریخ روایت کنم، چرا سعی می کنید دائم فضای سالم گفتگو را به جای بی ربط ببرید؟ خواهش می کنم اگر من وظیفه ام را بخوبی انجام نمی دهم به من بگوئید تا خودم را اصلاح کنم. در این صفحه و در این کار من نه اصلاح طلبم نه طنزنویس، فقط یک راوی تاریخ به شیوه خاص این برنامه هستم. اگر انتقادی بود بفرمائید.
ابراهیم نبوی

چند نکته:
محمد رضا پهلوی خود را شاه و بالاتر از حضرت یعنی "اعلی حضرت" و "معظم له" و "بزرگ ارتشتداران" می نامید و یا نامیده می شد. "خدا و شاه و میهن" شعار او بود و اعتقاد داشت که پادشاهی از طرف خداوند و بوسیله مردم به او تفویض گشته است. عکس وشمایل او هم روی کاغذهای رنگی بعنوان اسکناس دست بدست می گشت.
روح الله خمینی خود را فقیه و عالم به امور الهی!!! و بالا تز ازآایه الله (نشان ویا پیام خداوند به ترجمه فارسی) یعنی "آیه الله العظمی" می دانست. نظام حکومتیش ولایت خودش بود که اعتقاد داشت از طرف خداوند وتوسط امام غایب باو تفویض گشته است. حالا چرا اینکه ایشان اجازه فرمود و یا دستور داد که سنت قدیمی همه سلاطین و پادشاهان سابق در مورد چاپ عکسها یشان بر روی کاغذ پاره ای بنام اسکناس در مورد خودش هم ادامه یابد را فقط خدا می داند. در نامه هایشان همیشه مرقوم می کرد "بسمه تعالی" و نه با املای درست عربی ان یعنی "بسم الله تعالی." دلیل این را هم فقط خدا می داند و بس همچنانکه ایشان هرگز معنی "وحدت کلمه" را شفاف و یا روشن ننمود.
با تشکر از اقای نبوی.

جناب دکتر یزدی نگران حضور روزنامه نگاران چپگرا در روزنامه های کیهان و اطلاعات بودند و از اینکه اینها بنام ایادی رژیم گذشته تصفیه شوند ابائی نداشتند. چپها هم به غلط "لیبرالها" را پلی می دانستند برای بازگشت "ضدانقلاب"! این دعوای احمقانه بین روشنفکران "جپ" و "لیبرا ل" هنوز هم ادامه دارد و هنوز هم جوان 30سال و 55سال پیش راه را برای کسانی هموار می کند که نه عدالت اجتماعی را ارج مینهند و نه آزادی را.

مصدق بزرگ بود و بزرگ ماند و بزرگ رفت. هم در زمان قدرت مردم را از ياد نبرد و هم زماني كه خارج از قدرت بود.
كاش جمهوري اسلامي اجازه مي‌داد يك مراسم آزاد و بدون حضور نيروهاي انتظامي-امنيتي و بدون عكسبرداري و فيلمبرداري وزارت اطلاعات انجام گيرد تا هواداران استبداد سلطنتي پهلوي بدانند مردمي بودن و مردمي ماندن يعني چه.
ضمنا محض يادآوري روابط سياسي ايران و مصر سالهاست كه پابرجاست و ايرانيان به سادگي مي‌توانند ويزا بگيرند. اما هيچ كسي پيدا نمي‌شود كه به قبر كسي كه عامل اصلي سيه‌روزي استبدادي قبل و حتا بعد از انقلاب بوده است حتا براي تفنن هم سري بزند.

بسیار عالی بود ، مثل همیشه .

با تشکر.

گنه كرد دربلخ آهنگري/ به شوشتر زدند گردن مسگري

آقاي محترم «رفيق قديمي» اگه دنبال اصلاح طلبان هستيد، تشريف ببرين ايران، هزارتا هزارتاش ريخته اونجا ومطمئنم كه از يافتنشان نااميد نخواهيد شد. اين انگ زدن اصلاح طلبي به آقاي نبوي راوي داستان «انقلاب اسلامي» كه اصلا به بحث حاضر ارتباطي نداره.
نميدانم معناي عمل اين نظردهنده هائي كه بطور گمنام يا بي نام وناشناس درهمه جا حاضرند ودراكثر اوقات اظهار نظرهاي بي دليل ومنطق ميكنند، چيست؟ اگه مي ترسين، پس حرف نرنين. ولي اگه مي خواين حرف بزنين، پس لااقل خودتون را با اسم واقعيتون معرفي كنين تا مردم هم تكليف خودشون را با شماها بدانند. اين رسم انصاف نيست كه اينجا بطور ناشناس راجع به موضوعي يك نظري رابدين و جاي ديگه راجع بهمان موضوع نظر ديگه اي را وكسي هم نداند كه هردو اين نظرات از طرف يك نفر داده شده. اين رفتار را من سوء استفاده از محيطهائي دراينترنت مي دانم كه صرفا در راه تعميم وترويج دمكراسي وآزادي بيان فعالند. آخه ماهم بعنوان خواننده اين نظريات حق داريم بدانيم شماها كي هستين كه به مردم مثل اين كسي كه خودش را به نام «رفيق قديمي» آقاي نبوي معرفي كرده، برچسب اصلاح طلبي به ايشان مي زنه. آقاي نبوي اينجا يك راويست واگر نسبت به درستي روايت وي ايرادي دارين بيان كنين. ايشان كه اينجا دست به تبليغ اصلاح طلبي نزده كه شما دارين ويرا به اتهام جرم ناكرده، محكوم مي كنين. تازه اگه اصلاح طلب هم باشه مگه گناهي مرتكب شده؟ هر كسي حق داره هر مرامي را كه مايله داشته باشه وبه ديگران هم مربوط نيست كه چرا آن مرام رادارد. ولي موقعي كه خواست آن مرام را اشاعه دهد، شماي نوعي حق دارين اگر بانظرش موافق نباشين، او را مورد انتقاد قرار بدين. اينجا كه همچه عملي از نبوي سرنزده كه ويرا مورد عتاب وخطاب قرار ميدين. ايشان داره تاريخ «انقلاب اسلامي» را شرح مي دهد. اشكالي در شرح اين ماجرا هست؟ بفرمائيد تا ماهم متوجه بشويم.

مصدق( بر خلاف شاه و خميني)
چون با مردم بود و هدفش پيشرفت و استقلال ایران بود هميشه در قلب ملت ايران است

آقایان امید و فرهاد ، اسطوره سازی مشکل گشا نیست. نظرات گوناگون در مورد شاه و مصدق بسیاراست و به احتمال قوی هیچکدام نه آنقدر خوب و بزرگ بود و نه آنقدر بد و کوچک. هردو اشتباه کردند وناتوانیشان در رسیدن توافق سیاسی درنهایت باعث عقب افتادگی ایران شد. مقایسه بین آنها و اینکه کدامشان چند در صد مقصر بود موضوعیست که نه تنها دیگر ربطی به درد کنونی مردم ندارد بلکه نسل امروزی و مطرح را به بیراهه کشانده و به قدرت و مشروطیت این نظام واپس گرا میافزاید.

عجب بازار مکاره ی اخلاقی ای راه انداختن این ایرانی ها، این همه امانوئل کانت داشتیم و نمی دانستیم؟ پس بذارید برای رعایت حال شهدا و فروهرهای نیاکان آریایی مان از وسط شروع کنم:
جناب نبوی عزیز، ما از روی عشق بی پیرایه ای که نسبت به آن سید ایرانی الاصل احساس می کنیم به شخص شخیص خودمان این اجازه ی ملوکانه را می دهیم که در طی اظهار نظرها موسمی وشگانی هم از لپ های تبعیدی آن بزرگوار بگیریم، وگرنه بر ما آشکار و مبرهن است که کوشش های روشنگرانه ی آن عالم طنزپرداز بزرگ و منادی اصلاح طلبی هیچ ربطی با یکدیگر نداشته و آن عالیجناب بطور فوق حرفه ای عمل می کنند و امور را مثل بستنی فروش های خیابان پهلوی با هم قاطی پاطی نمی کند. باری، به هر حال امید است که به دل مبارک نگیرید و ما را ببخشائید.
حال می چسبیم به طبقه ی تحتانی:
جناب کبیری، والا اگه بنده هم اسمی به هیبت جنابعالی داشتم بلاشک با نام واقعی خود می نوشتم، ولی از آنجا که نام بنده چیزی در حد غضنفر و چراغعلی ست (تو سلیقه ی بابام فلان...) چاره ای ندارم جز پنهان شدن در پس پرده ی ضخیم استعارات و اشارات و کنایات و صنایع بدیع هفت گانه. به هر حال حضرت عالی به کبیری خود ببخشاید، الهی آمین.
و اینک طبقه ی فوق تحتانی:
حضرت «امید»، که نامت چون بهار است و جادوی شکوفه ها، عزیزم، حتا رفسنجانی سر قبر اون «خدابیامرز» (خدابیامرز به قول توده های چند ده ملیونی امروز و نه یک ملیون ماه گرفته ی سی سال پیش) گل فرستاد و دختر اش فائزه خانوم هم رفت فاتحه ای خواند و عرض ادب کرد که البته آن خدابیامرز را نیازی به این چاپلوسی های مارمولکی نیست، ولی به هر جهت برای صاف و مسطح شدن سنگ پای قزوین که خوب است.
به امید فردایی بهتر و کلوچه های روانی کوچک تر
.
پ.س: محض اطلاع همه ی اهالی تهران بزرگ: از فردا اصلاح طلبی در منطقه ی گیشا و سیدخندان و قیطریه جرم کامل تلقی می شود و حکم اعدام دارد؛ در نارمک و تهران پارس و خاک سفید نیمه ممنوع است و سه سال بازداشت تعریضی دارد و 25 ضربه شلاق، و در گمرک و بازار و توپ خونه کاملا آزاد است و هر که در این سه ناحیه اصلاح طلب نباشد چوب در آستین ملوکانه اش خواهیم کرد.

هرچه بیشتر این روزنوشت ها را مرور میکنم و مطالب مربوط به انقلاب بلشویکی روسیه و برخی دیگر را میخوانم(شاید خلاصه و مفیدترینش در دائره المعارف بریتانیکا باشه) بیشتر متقاعد میشم که انقلاب ایران هم کم وبیش از یک خط واحد پیروی میکنه و از مراحل نسبتا مشابهی گذر میکنه البته با تفاوتهایی که مربوط میشه به تفاوتهای فرهنگی_تاریخی_اقتصادی و حتی اقلیمی. انگ زدن و برچسب زدن به شخصیتهای مثبت و منفی 30 سال قبل، نه تنها راهی را برای فهم منطقی تر و ژرف تر وقایع باز نمیکنه بلکه با غبارآلود کردن چشمها سبب سوء برداشت و نتیجتا تکرار اشتباهات و بازتولید شکستها میشه. خمینی نه یک قدیس و شبه پیامبر بود و نه یک مستبد بالفطره، بلکه در چارچوب تاریخی خاصی توانست تمامی خصوصیات و توانمندیهای شخصی خودش را در رهبری یک خیزش اجتماعی به عرصه عمومی در بیاره(منفی یا مثبت بودن نتایج کارش بحث دیگریست) از برجستگیهای بارز شخصیت او شهامت، موقعیت سنجی، خستگی ناپذیری، استمرار، رویکرد مداوم به عوام مردم، و البته پراگماتیسم و نچسبیدن به اصول و عدم بنیادگرائی بود به این معنا که با اصل قراردادن بقای رژیم سیاسی ای که به آن عشق میورزید هرگز همچون وهابی ها و یا طالبان، نهاد سیاسی مستقر شده را فدای اصول اعلام شده نکرد. به گمان من این رویکرد آخری، بسیار به تداوم عمر 30 سالهء جمهوری اسلامی کمک کرده است.

بادرود
انقلاب ایران، حرکتی آرمان خواه بود که وهم را، وهم قدرت را، اسطوره بافی رانابود کرد. زیرا امکان داد مکانیسم ها و همچنین شدت توخالی بودن قدرت
را بفهمیم. این خیزش او (قدرت) را خالی کرد، به پایان خط رساند ، او که دائماٌ مجبور به تجدید، دوباره سازی و جایگزینی بود. این طغیان امکان داد، در وضعیت ناممکنی نهادینگی آزادی، نزدیک بین نباشیم. او را از تقدس انداخت، تقدسی که ادعا می کرد. در چهارچوب قالبهای جامعه شناسی- اقتصادی
آن موقع، این خیزش، تنها سیاسی بنظر رسید، چرا که از قواعدش پیروی نمی کرد،اما در قالب یک حزب سیاسی، ظهور نیافت. بزرگترین سازمانهای
سیاسی( جبههٌ ملی، حزب توده)، کاملاٌ از درک آن عاجز بودند، بمحض ظهور طغیان در یک شکل سیاسی، طغیان پایان گرفت. درهم تنیدگی های
روابط، جوهر جامعه را سیاسی کرده بود، احزاب با توجیه و فریب، میدان سیاسی را غصب کردند اما نبوغ انقلاب ایران، طرد این وهم ها و معرف های
سیاسی بود. اما در این صفحه روزنامهٌ اطلاعات مشاهده می کنیم که برگشت قدرت سیاسی، اجتناب ناپذیر شده و از طریق شبکه های درونی
قدرت در درون خود انقلاب،برمی گردد،در واقع طغیان خالص(پاکیزه از قدرت) وجود ندارد. اما ارثیهٌ این خیزش، بدون شک قدرت متزلزل و انسان ایرانی
روشن بین تر و هوشیارتر است. نقشی را که بیان آزاد دینی(در مقابل بیان قدرت دینی) در انقلاب و پس از آن، بازی می کند، بستن میدان سیاسی
را بسیار بعید می سازد، زیرا دیکتاتوری در پر سازی خالی ها که تقدس در مرکز قدرت ایجادکرده، ناتوان است. بر اساس تحقیق در محقق، یکی ایران
و دیگری فرانسوی، مردم ایران در اقشار مختلف، با دین بعنوان بیان آزادی، کاملاٌ آشنا بوده و هستند، این آشنایی را در انتخابات اول ریاست جمهوری و
در هفتمین و هشتمین دوره که آقای خاتمی همان خواسته ها را ادعا کرد، مردم خوب ایران نشان دادند. در این صفحهٌ اطلاعات و همین طور در صفحه
های قبلی و بعدی، دیده و خواهید دید که به غیر از یک نفر و گروه متعلق به او( آقای بنی صدر)، هیچ کدام از شخصیت ها، کلمهٌ آزادی را بکار نمی برند. هر چند که شخصیت های بزرگی مثل آقایان طالقانی، شریعت مداری،شایگان، بازرگان، سنجابی، حاج سید جوادی و دیگر ملی ها، در موارد
مختلف از آزادی دفاع می کنند. دفاع آقای طالقانی از آزادی حجاب، بر اساس قول( قول در مقابل دنیا یعنی مساوی امضاء) آقای خمینی در پاریس
است. آقای شریعت مداری نمایندهٌ اسلام سنتی،اما اخلاقمدار و مورد حمایت جبههٌ ملی و نهضت آزادی، به یک دانشمند ایرانی، آنهم در سطح
جهانی، می گوید که فقه کار شما نیست، جواب آقای شایگان آنهم در نهایت تواضع خواندنیست. این همان تأیید نظر میشل فوکو که در بالا ذکر
کرده ام است که در زمان رژیم قبلی ناممکنی نهادینگی آزادی را گزارش کرد.
سپاسگزار محمدرضاراعی

آقای راعی عزیز
منظور آقای بنی صدر از آزادی آن آزادی که لیبرال ها می گویند نیست، کمابیش همان آزادی است که اهل دین می گویند، در برخی موارد هم منظور ایشان عملا استقلال است

این صفحهٌ اطلاعات صحنهٌ سیاسی آن زمان رو چه خوب نشان میده. قبضه کردن مطبوعات رو که با این حکم آقای خمینی شروع میشه ، احساس خطر
آقای حاج سید جوادی رو، تأکید آقای طالقانی بر آزادی حجاب، پا تو کفش روحانیت کردن استاد شایگان رو و صدای طرف مقابل در اومدن. چه صفحهٌ
جالبی. احتمالاٌ در روزهای آینده جالب تر هم خواهد شد.

بدون نامی که به بزرگنمایی شاه و خمینی اشاره کرد،، لطفاٌ دفعه بعد حتی بصورت مستعار هم که شده اسم بگذارد تا بری آدمهایی مثل من که
تحقیق می کنند با پی گیری نظرات شان که در بالای صفحه قسمت نوشته های پیشین وجوددارد بتوانند قالب نظری اش را دنبال کنند. ممنون
می شوم. نکته ای که به نظر ایشان باید اضافه کرد اینکه آقای احمدی نژاد ارتباط خود را به امام زمان مستقیم اعلان کردند در اینصورت احتیاج به
نایب امام منتفی ست.

هیلای عزیز:
خیلی خوب شما مرا سهیلا بنامید. خداوند در قران با ٩٩ نام ذکر شده ولی اثار خلقت اوست که بیننده را شاید به فکر بیاندازد که ایا در پس این عظمت قدرتی نهفته است و یا اینکه خود بخود همه چیز خلق گشته است؟؟ در صورت قبول وجود چنان خالقی دیگری نام وعنوان ذره مخلوقاتی همانند بشر چه اهمیتی خواهد داشت. بگذریم.
شواهد تاریخی مبنی بر ظهور و افول سلاطین و حکمرانانی را دارد که بجای قصد بزرگ نمایی خود را واقعا بزرگ و عظیم د روی این تکه زمین می دانستند. شاه و خمینی هم از این اصل مبرا نبودند. هر دو به اقتضای شناخت جامعه خود به "مکر" که انرا در عصر جدید "سیاست" می نامیم خود را برگزیده خداوند روی زمین می دانستند. "سلطان" در زبان عربی هم به معنای حاکم است و هم به معنای شاهد و مدرک. این سلاطین ادعای نمایندگی و ولایت از طرف خالق یکتا را داشتند بدون انکه پشیزی "سلطان" (مدرک و گواه) ارایه دهند. شاه سیاستش بر مبنای قراردادن روحانیون در صف های سلام عید نوروز خود و چاپ قران آاریا مهری و سفر به مکه و نمایشاتی از این قبیل بود و خمینی مدام از اسلام میگفت بدون اینکه ایه ای از قران را در گفته هایش ذکر کند. "اسلام" او هم همانند بکار بردن عباراتی مثل "بسمه تعالی" و "وحدت کلمه" و غیره بود که معنی انها را فقط خدا می داند. هر دو "سلطان" مبتلی به "سرطان" گشته و در قطع خاکی دفن شدند. قضاوت اعمالشان با همان خالقی که ولایت او را ادعا می کردند نه با هیچ احد ومخلوقی دیگر. ارتباط احمدی نژاد هم با امام زمان هم بخشی از ان سیاست و مکری است که تازگی ندارد.
با امید مو فقیت در کار و تحقیقتان. سهیلا.

جناب رفيق قديمي

باتشكر از شكرپرانيهاي حضرتعالي، بايد به عرض مباركتون برسونم كه
بعضي ها هنوز نمي دونن كه شكر را بايد از طبقه فوقاني وارد كرد.

جالب است که جناب اقای دکتر شایگان اعتراف می کنند که سید ال عبا تشریف داشته و همواره در ابلاغ و تبلیغ شریعت حنیف با منتهای جدیت مشغول جهاد می بوده اند.
جالب تر اینکه ایشان لو می دهند که رساله دکترای خود را در تشریح امور خمس و ذکات و قصه خسن و خسین از فرانسه به زور دریافت نموده اند.
این دکترا ها مثل دکترای شریعتی یا نابغه زمانه بنی صدر همه از فرانسه و در مورد فقه حنیف بوده و سهمیه وار به عناصر خارجی در فرانسه اعطا می شوند. که در موقع مناسب به این عناصر در راستای منافع عالیه فرانسه هویت و مرتبه کاذب علمی داده و انها را در انظار موجه جلوه دهند.
ما را بگو که می پنداشتیم این حضرات با داشتن تیتر دکتری از فرانسه. المان. انگلیس. امریکا وووو چقدر ادمهای با سواد و ملایی هستند.
اخر یک دیپلمه ساده در ایران هم میتواند دویست سیصد صفحه در مورد تاریخ اسلام و خمس ووو پر کند ان را به عنوان تحقیقات علمی به فلان پرفسور خارجی بدهد و دکتر شود ان هم ٤٠ سال پیش که اینها به کسب علم و هنر مشغول بودند.
بیچاره مردم ایران با این الیت بیسواد ولی هزار ماشا الله پر مدعا حق داشت که انقلاب اسلامی کند نه یک کلمه بیشترنه یک کلمه کمتر.

آقا یا خانم فربد، رسالهٌ دکترا بمعنی فقه را با تمام نقایص و عقب افتادگی تاریخی آن قبول داشتن نیست، بمعنی شناسایی کردن آن است،نه
بیشتر. برای نقد نظر یا منظومه ای، ابتدا باید آنرا خوب فهمید و پس از احاطهٌ فکری بر آن، نظر داد. شخصیتهایی که نام بردید، صرف نظر از اینکه
چه فکر می کنند، این شهامت را دارند که بگویند چه فکرمی کنند و نظر خود را در تاریخ ضبط می کنند. یکی از دردهای ما ایرانیان این است که
باندازهٌ کافی تاریخ نوشته شده نداریم و آنهایی هم که نوشته شده اکثراٌ دارای متد تاریخ نویسی نیستند. خطر از دانستن نیست از ندانستن
است. بعنوان مثال آقای شایگان مترجم هانری کربن در گفتگو با علامه طباطبایی بود، ترجمهٌ مفاهیم فلسفی کار بسیار مشگلی است. دکتر
مصدق هم رسالهٌ دکترایش در بارهٌ فقه بود. بعضی از این آقایان به اندازهٌ چند قرن ایران را بجلو برده اند. همانطور که خانم فروغ فرخزاد، طغیان
و آزادگی را در بیرون آمدن از لاک فرمانبرداری، به زنان ما آموخت. افسردگی شما از ندیدن راه حل هاست. قبل از هر تحولی،تحول در دین و مرام
لازم است. در اروپا برای تغییر، شناخت کلیسا و از انحصار کلیسا در آمدن دین، لازم شد. در ایران هم تا ما تکلیف خود را با این دین قدرت اسلامی
روشن نسازیم، بجایی نخواهیم رسید. توجه شما را بنقل از آقای اسماعیل نوری علا به این نکته جلب می کنم که شهبانو فرح با رئیس دفتر ایشان
آقای حسین نصر( پدر همین آقای نصر مشاور خاورمیانه ای آقای اوباما) که فیلسوف اسلامی هستند، برنامهٌ اسلامی کردن حاکمیت سلطنتی را
داشتند.

سهیلای عزیز ،ممنون از توجه ات. شکسته نفسی فرمودی، در قرآن خدا ما را خلیفهٌ خود بر روی زمین خطاب کرده تا امثال احمدی نژاد
بجای همه خرابکاری نکند، همینطور خمینی و شاه و هر قیم دیگر.

با تشکر از توجه حضرت متخلص به میرزا به کامنت این حقیربلا تقصیر.
مشگل اینجاست که این به ظاهر الیت نامبرده انگونه که شما فرمودید بی طرفانه و صرفا برای تحقیق این رسایل را نوشته باشند.
اقایان شریعتی و بنی صدر که معتقد به اسلام انقلابی بودند چه؟
ایا نسخه های ایشان برای کشور ایران قابل اجرا و در صورت اجرا مفید منافع ملت بود؟
شایگان و مصدق ووو اگر براستی اسلامجو نبوده باشند به شهادت تاریخ دین پناه تشریف داشته اند. از قران بر سر گرفتن مصدق بگیرید تا در افشانی های شایگان در همین اینه کوچک تاریخ که به همت دوستان بر ما گوشه هایی از حقیقت را می تا باند.:
«در تمام عمر، اسلام شعار و دثار من بوده است. سوابق من در باب توضیح و تبلیغ اسلام یکی و دو تا نیست. بعضی را ذیلا بعرض می رسانم....چند سال پیش در مجلس خطابه‌ای که برای تبلیغ متعصب یا به قول فرهنگی‌ها فناتیک بودن آیت‌الله العظمی خمینی تشکیل شده بود، به حضار حالی کردم که نه تنها حضرت آیت‌الله خمینی فناتیک نیستند بلکه ایشان مترقی و وارد به سیاست وقت نیز هستند.....؛
نصر و افرادی مثل او گربه های مرتضی علی یی هستند که هر طرف پرتاب شوند روی چهاردست و پا فرود می ایند تقصیر هم ندارند عایله مند هستند و پر اولاد.
افسردگی من صرفا بخاطر وضع فعلی کشور و ملت ایران است و بس.
ما دهقان زادگان را قناعت از پدرانمان مانده است.

جناب فربد،از نظر من شما همه را در یک کیسه می گذارید،آقایان شایگان و مصدق و بنی صدر و خمینی و .... را در جایگاه شر و یا خیر می گذارید. اینها تولید عقل قیاسی شماست. از نظر من باید مسائل را در مقطع زمانی خودش، با عقل تجربی و در جریان عمل و با پیوستگی عملها به همدیگر و در عین حال با نگاهی بیطرفانه و با تأمل دید. آدمها در جریان عمل تغییر عقیده می دهند و با دیدن تغییر نمی توان آنها را محکوم کرد، اگر به شخصیتها و همینطور تمام انسانها نگاه کنیم، میبینیم که در جریان امور عکس العملهای متفاوتی را از خود بروز می دهند. این بستگی به میزان آلودگی آنها به میکرو قدرت ها( قدرت های ذره ای) دارد. به میزان آلودگی به آنها در جریان زندگی، انسانها از بلوغ های عاطفی متفاوتی بر خوردار می شوند.

شما مخالف دین و مذهب در هر نوع و شکلش بنظر می رسید، در صورتی که به مرامها از دینی و غیر دینی، توجه کنید، دو نوع می یابید، قدرت مدار و یا حقوق مدار. در ١٩٤٨ وقتی که اعلامیهٌ جهانی حقوق بشر تنظیم شد، به کشورهای مختلف ارائه شد، تا قبل از اعلان آن، نظر های خود را بدهند. تمام کشورها باستثنای کشورهای بلوک کمونیستی( شرقی) موافقت کردند، عربستان نیز چند ایراد به آن گرفت. دلیل این مخالفت کشورهای بلوک شرق ایدئو لوژیک دیدن این اعلامیه بود، در صورتی که حقوق انسان، مربوط به ذات انسان و چسبیده به انسان هستند، استدلالی نیستند که با تعقل و تعمق بخواهیم بفهمیم، آنهم با برداشتهای متفاوت، بلکه دلیل آنها در خودشان است، یعنی بجای گشتن در بیرون، از خود، با رجوع به خود آنها را باید فهمید. آن خود درونی و یا ذات انسان اینها هستند: ١-خود رهبری، یعنی هر انسانی رهبر خود است.٢- دوستی، یعنی همین کاری که شما و من وآقای میرزا و دیگران داریم در این ستون می کنیم، یعنی بی تفاوت به همدیگر نیستیم.٣- آرمان خواهی و توقع رشد بدون مانع قدرت.٤- امکان جبران اشتباه و فرصت برای اظهار پشیمانی. مارکس خود این را دانست و گفت که با مسیحیت ناب مشکل ندارد

آن دین افیونی که او می گفت، دین قدرت بود. در زمان انقلاب در کشور ما، نیز همین آلودگی به دین قدرت وجود داشت، اما در مدت اقامت در پاریس، آقای خمینی در مقابل جهانیان همین دین وجدانی مطابق با حقوق انسان را ارائه کرد، آنهم با کمک شخص آقای بنی صدر، یعنی در پاریس از آقای خمینی ضمانت برای اجرای حقوق و دموکراسی گرفتند، آنهم نه فقط ایرانی ها، بلکه خبرنگاران و روشنفکران در اروپا و غیره. اگر به اعلامیه جمهوری اسلامی که در آنزمان انشار یافت توجه کنید، می بینید که با چه ضمانتی ایرانیان با افکار دینی و یا غیر دینی، در این انقلاب که یک اعتصاب عمومی بود، شرکت کردند و مورد حمایت افکار عمومی دنیا قرار گرفتند و ایران محبوب ترین کشور دنیا در آنموقع بود. شاید فکر کنید که این نوعی ساده لوحی بود، که صحیح نیست، چرا که بمانند این می ماند که پذیرش چک امضاء شده را ساده لوحی بدانید. با توجه به حضور همه جانبهٌ مردم در صحنهٌ سیاسی و آشنایی صد ساله با آزادی، استقلال و عدالت اجتماعی، خود مردم و افکار عمومی جهان ضمانت اجرایی این تضمین بودندو می توانند باشند. آنچه باعث انحراف از مسیر انقلاب شد، آلودگی به قدرت جامعهٌ استبداد زدهٌ ایرانی بود که با وجود آشنایی به اصول انقلاب، از توان عملی و فرهنگی لازم، برای مقابله با معضلات بعدی پیش آمده، برخوردار نبود. یعنی با وجود استبداد هزاره ای در ایران، نهادینه شدن آزادی،در زمان شاه، ناممکن بود و پیش آمدن اشتباهات بعدی، اجتناب ناپذیر. پی گیری این جریان آزادی خواهی و حقوق مدرای راه حلی
است که ما ایرانیان باید دنبال کنیم. در این منطقهٌ حساس خاور میانه که قلب جهان است، با تکیه برخود و پیگیری قدرت زدایی است که کشور خود را می توانیم آزاد کنیم. مردم ایران هر بار که این وجدان بصورت طرح مطرح شده، به صحنه آمده اند.
محمدرضاراعی