بعضی وقت ها برای ماندن باید رفت ... ندا رفت تا ماندنی شود ...

آرزوهایش ، همه رنگی
رنگ آسمانی آبی ، رنگ رهایی
رهاتر از بادی که بر درخت سبزی
به کدامین سو می نگریستی؟
به خشم ، جهل و یا ستم؟
اینها که رنگ آرزوهایت نبودند

برای خانه ایی که صدای خنده‌ات در آن نخواهد پیچید,

برای همسری که تو را نداشته به همسری اما,بیوه مرد تو ست تا هرگز,

برای کودکانی که میبایست از بطنت به شریان جاری زندگی‌ میپیوستند,

برای مادرت که مرگ دخترکش را هنوز سوگوار است,

برای هر که تو را میشناسد از هر جا ,

و برای تو دختر زیبا,

که آسفالت خسته خیابان ,جریان سرخ رنگ حیاتت را به هزار خجالت تجربه کرد,

و از گلوگاهت هزار هزار کبوتر با آخرین باز دم و واپسین آه،

آسمان جهان را به شهادت مظلومیتت خواندند

برای تو ندا و نداها:

و شعر ذیل سروده ای از خسرو گلسرخی به نام هر کدام از شمایان ، شهیدان آزادی

گیرم که در باورتان به خاک نشسته‌ام
و ساقه‌های جوانم از ضربه‌ی تبرهایتان زخم‌دار است
با ریشه چه می‌کنید؟

گیرم که بر سر این باغ، نشسته در کمین پرنده‌اید،
پرواز را علامت ممنوع می‌زنید.
با جوجه‌های نشسته در آشیان چه می‌کنید؟

گیرم که می‌کشید، گیرم که می‌زنید،
گیرم که می‌برید. با رویش ناگزیر جوانه چه می‌کنید؟

این جنبش برای بعضی ها تبدیل به کارناوال شده

ندا جان
ندای آزادی میهنت را خواهی شنید.

ننگ به هر چه دروغگو
بیچاره ندا و نداهای دیگه که قربانی بازی کثیف جاه طلبا شدن