بابک بیات، همچنان در بستر بیماری

پژمان اکبرزاده

«فریاد زیر آب»، «سایه»، «هیچکی مثل تو نبود»، «رازقی پر پر شد...»، اینها نام چند ترانه فراموش نشدنی با صدای داریوش، ابی و گوگوش است؛ ولی آیا آنچه به سر «آهنگساز» این آثار آمده، به اندازه کارهای روزمره این خوانندگان برای ما اهمیت دارد؟

گزارش کامل را اینجا بشنوید

بابک بیات، آهنگساز مطرح موسیقی فیلم و موسیقی پاپ ایران، هفته‌هاست که به علت نارسایی شدید کبد در بیمارستان ایرانمهر در تهران بستری است. گرچه چند روزی است که مراحل بحرانی بیماری را پشت سر گذاشته و از آی.سی.یو به بخش عمومی بیمارستان منتقل شده ولی همچنان در وضعیت نگران کننده‌ای به‌سر می‌برد. چند ماه پیش قرار بر این بود که برای درمان راهی کانادا شود ولی شدت گرفتن بیماری، مانع از این کار شد. ستار اورکی، از دوستان بابک بیات که خود نیز در زمینه موسیقی فیلم فعال است، امروز صبح (چهارشنبه، ۲۴ آبان) درباره پیشینه بیماری و وضعیت فعلی بابک بیات چنین گفت:
«بیماری ایشان سابقه‌ای نداشت ولی حدود دو سال است که از بابت کبد دچار مشکل شده‌اند. قرار بود به کانادا بروند ولی با توجه به اینکه حالشان بسیار بد شد و یک هفته در کمای مطلق بودند، پزشک ایشان تشخیص دادند که این سفر به دلیل مسافت طولانی ممکن نیست. اکنون در حال انجام مکاتباتی با بیمارستان نمازی در شیراز هستیم زیرا تنها بیمارستانی است که در ایران عمل پیوند کبد را انجام می‌دهد. با توجه به گروه خونی آقای بیات، باید حتما شخص اهداکننده علاوه بر هم‌گروه بودن به لحاظ خونی، نسبت به آقای بیات بیست و پنج کیلو اضافه وزن داشته باشد. همچنین حتما باید دچار مرگ مغزی شده باشد و خانواده متوفی به ما اجازه دهند تا از عضو بدن او استفاده کنیم. مهیا شدن همه این امکانات، کار را به تعویق انداخته است. استاد اکنون در بخش عمومی بیمارستان هستند ولی احتمال خطر آنی وجود دارد. خودشان گاهی به‌هوش هستند و گاهی هم دچار فراموشی می‌شوند.»

بابک بیات در بیمارستان ایرانمهر - عکس: خبرگزاری دانشجویان ایران

چندی پیش بامداد، فرزند بابک بیات که در زمینه آهنگسازی نیز همکاری‌های نزدیکی با پدر داشت دچار یک سانحه شدید اتوموبیل شد و همین حادثه، به شدت بیات را تضعیف کرد. غزل، دختر بابک بیات که در بیمارستان در کنار پدر بود درباره وضعیت روحی پدرش چنین گفت: «در حال حاضر از نظر روحی در شرایط خوبی به سر می‌برد. پدر همیشه قوی بوده و هیچگاه روحیه خودش را از دست نداده است و همین بسیار کمک کرده که در برابر حمله ها مقاومت کند. به خاطر یک هفته بستری شدن در آی.سی.یو گاهی عصبی می‌شود ولی کلاً وضعیت خوبی دارد. فکر می‌کنم عامل اصلی برای بحرانی شدن بیماری، حادثه‌ای بود که برای برادرم رخ داد. ممکن است چنین حادثه‌ای روی دیگران تاثیر مستقیم نگذارد ولی پدرم به عنوان یک هنرمند، فردی حساس است و این قضیه تاثیر زیادی بر او گذاشت.»

به گفته غزل، بابک بیات برای ادامه کارهای ناتمامش می‌خواهد که هر چه زودتر به خانه باز گردد ولی وضعیت جسمی او به‌گونه‌ای نیست که چنین اجازه‌ای صادر شود. غزل می‌گوید: «مردم آهنگ‌های پدر را گوش کرده‌اند و لذت برده‌اند؛ این بار ما به کمک آنها نیاز داریم. تنها خواهش من این است که مردم با قلب‌های پاکشان برای پدرم دعا کنند.»

بابک بیات در سال ۱۳۲۵ در تهران متولد شد و علیرغم خواست پدر که اصرار داشت پسرش وارد مدرسه نظام شود در سازمان اپرای تهران، نزد اولین باغچه‌بان، ثمین باغچه‌بان و نصرت الله زابلی در زمینه موسیقی کلاسیک آموزش دید. در همان دوران با محمد اوشال آشنا شد و فراگیری آهنگسازی- با تمرکز روی موسیقی پاپ- را با اوشال ادامه داد. فعالیت حرفه‌ای خود را با ساخت موسیقی متن فیلم «غریبه» به کارگردانی شاپور قریب آغاز کرد که واروژان، آهنگساز نامی موسیقی پاپ ایران در آن زمان، بیات را در ساخت این موسیقی یاری داد. فعالیت بابک بیات در سالهای بعد در زمینه ساخت موسیقی فیلم بسیار گسترده شد؛ ضمن اینکه آشنایی با ایرج جنتی عطایی، ترانه‌سرای نامی، جنبه دیگری از فعالیت‌های هنری او را که ساخت ترانه‌های به یاد ماندنی برای خوانندگان گوناگون بود رقم زد. از دیگر کارهای بیات باید به ساخت موسیقی مجموعه «سکوت سرشار از ناگفته‌هاست» روی سروده‌های احمد شاملو اشاره کرد.

بیات در سال ۱۳۶۹/۱۹۹۰ برنده سیمرغ بلورین از جشنواره فجر برای ساخت موسیقی فیلم «عروس» به کارگردانی بهروز افخمی شد و در سالهای اخیر هم به عنوان مدرس رشته موسیقی فیلم در دانشگاه تهران فعالیت داشت.

بابك بيات، چندین ماه پیش، در یکی از آخرین مصاحبه‌های خود که با خبرگزاری کار ایران (ایلنا) صورت گرفت، ضمن گلایه از عملکرد سازمان صدا و صیما در عرصه موسیقی، اظهار داشت: «رسانه‌‌‏هاي ملي، بزرگترين آموزش دهندگان موسيقي خوب و بد در هر كشوري هستند و در همين حال رسانه‌‏‌های ملي ايران طي سال هاي گذشته تاكنون، نوعي موسيقي سطحي را به خورد جوانان كشور داده‌اند.»