ba salam..nameh ra agar darid chap konid lotfan.

با سلام و احترام
به نظر بنده، عموم مردم ایران چپ و کلا این ادبیات سیاسی رو نمیدونن چیه، نه در ساله ۶۰، نه حال حاضر...

علت اصلی‌ نابود شدن مجاهدین هم اشتباهت زیاده خودشون بود، نه موارد بالا...به اضافهٔ موارد دیگه

خانم پارسی پور می فرمایید "...این روشن است که شماری از مردم به دلایل مبهم از نیروی چپ وحشت دارند."

متاسفانه حرف شما از "دلایل مبهم" مردم در ترسشان از نیروی چپ هم مبهم تر است!

یعنی جنایات بالشویک ها، استالین، مائو، کاسترو، خمرهای سرخ، کیم سونگ ایل، و نمونه های بسیار دیگر از اعمال شنیعی که چپ ها جهان با آن همه ادعا مرتکب شده اند کافی نیست تا یک آمریکایی متوسط و محافظه کار یا مردم سنتی ایران و خیلی جاهای دیگر را از به قدرت رسیدن چپ بترساند؟

بسیاری از چپی های سابق ایران خود معترف هستند که اگر پس از انقلاب به قدرت رسیده بودند جنایاتی هولناک تر از این آقایان جمهوری اسلامی مرتکب می شدند که روی آنها را نیز سفید می کرد همانطور که جنایات این اسلامی ها روی شاه را سفید کرد!

البته قصاص قبل از جنایت جمهوری اسلامی در قبال نیروهای چپ و مجاهدین و دیگران را کمتر آدم منصفی به عنوان یک عمل ضروری قبول دارد چه رسد که به عنوان یک عمل انسانی بتوان آن را پذیرفت، اما مظلوم واقع شدن این نیروها نیز دلیلی بر حقانیت آنها نیست.

ضمن تشکر از نوشتهاتان و نکات ظریفی که اشاره کردید بد نیست محض مزاح هم شده عرض کنم که من زمانی را به یاد دارم که خود خانم پارسی پور چنین احساسی را در جمعی ایجاد کرده بودند! بهر حال متن شما قابل توجه است متشکرم

کل هدف مجاهدین این است که از جنبش سبز آزادیخواهانه و دموکراتیک مردم ایران سوء استفاده کنند و این با توجه به مواضع و چارچوبهای متحجرانه، بسته و ضد دموکراتیک آنها فاجعه بزرگی ست. این بهانه خوبی برای رژیم در برخورد با این گروه است. مجاهدین خوب یا بد مربوط به زمان گذشته بود و در عقاید و مواضع 30 سال پیش منجمد شده و الان دیگر طرح نام این گروه به عنوان یک گروه سیاسی هیچ توجیهی ندارد و بهتر است به حل مسئله پادگان اشرف که اکثر ساکنانش قربانی جاه طلبیهای رجوی هستند فکر کرد.

"کسی... از لنین نقل قول می‌کرد که مردم به راحتی دست از اعتقادات خود نخواهند کشید؛ پس باید با زور عقاید آن‌ها را عوض کرد.... اما این روشن است که شماری از مردم به دلایل مبهم از نیروی چپ وحشت دارند."
به نظر شما همین نقل قول، کم چیزی است؟! با وجود همین نقل قول و گندی که کمونیسم در نیمی از جهان به بار آورد هنوز علت وحشت مردم برایتان "مبهم" است؟!

بالاخره فهمیدید که لنین چه گفته و چه نگفته؟

حالا مگه جمهوری اسلامی چپ نیست؟
جمهوری اسلامی هم چپه هم راست ، دلیل رد مجاهدین خفقان بیش از حد آن زمان از طرف خمینی بوده و اینکه خمینی هنوز دستش برای اکثریت مردم رو نشده بود و این همه کشتار نکرده بود که او را بجای ماه در چاه بینند.

البته متاسفانه مردم ما هم دیر می فهمند و بعد از 30 سال تازه فهمیدند که جمهوری اسلامی هم دست کمی از کمونیسم ندارد و با پنبه سر می برد و تازه می گویند مرگ بر روسیه.

دوست عزیز، از این نامه فقط یک نسخه وجود داشت که به وسیله دادستانی انقلاب ضبط شد. احتمالا همین نکته که نسخه اول متن ماشن شده ضبط شده بود ادعای مرا که آن را برای رجوی نفرستاده بودم تائید می کرد.

خانم شهرنوش پارسی‌پور

اگر برایتان امکان دارد آن نامه را منتشر کنید.
در آنموقع هم نهضت مسلمانان مبارز(دکتر پیمان) بدون اینکه نامه شما را خوانده باشد خانه نشین شد و مشغول باز بینی تفکرات خود.
خوب امروز در شرایط فعلی و در بین نیروهای فعلا موجود چه چیزی را توصیه میکنید؟
هرچند که آرایش نیروهای امروز همانند سالهای ۶۰ نیست، نظام حاکم جمهوری اسلامی مشغول قلع و قمع مردم و(حتی) بخشی از نیرویهای خودی است، آیا موسوی باید خانه نشین شود و حرف نزند؟

آیا مردم باز هم باید خانه نشین شوند؟

بزای من وحشت از چپ ،وحشت از دیکتاتوری است .وحشت از کم سوادی است .وحشت از
ایدئولوژی است .وحشت از سکتاریسم است .

چطور پیش بینی نکردی خودتو میگیرن؟

خانم شهرنوش پارسی‌پور

من یک خواهش کرده بودم و چند سئوال.
خواهشم در مورد انتشار آن نامه بود که از جوابتان با اینکه زیاد هم کند ذهن نیستم، چیزی نفهمیدم.
نسخه متن ماشین شده و یا دستنویس را نفهمیدم.

اما سوالاتم:
۱ـ آیا موسوی باید خانه نشین شود و حرف نزند؟

۲ـ آیا مردم باز هم باید خانه نشین شوند؟

فکر میکنم این دو سوال بیشتر با متن مقاله شما ارتباط دارد و مسئله امروز ماست.

با احترام

به به! و خیلی هم به به! چه زیبا!؟ نه؟ براستی اگر نام نویسنده ی این گفتار سطحی شهرنوش پارسی پور نبود، کسی بی بهره از شهره گی ی ایشان، رادیو زمانه دست به پخش و چاپ آن میزد؟ کی به کیه؟ سفره ای ایست افتاده و چه بهتر که دوستان هم بخورند‌!

این کامنت احتمالا مورد توجه "امیر" واقع خواهد شد:

آنهایی که وقایع مهم دوران اول پس از انقلاب تا سال 60 را به یاد می آورند شاید این را هم به خاطر داشته باشند که مسعود رجوی در یک سخنرانی خیلی مهم در امجدیه به موضوع آزار و اذیتی که بر هواداران سازمان مجاهدین در خیابانها وارد می آمد اشاره کرد و حرفهایی زد که شاید کمتر کسی به آن درست توجه کرده باشد.

همان طور که خانم پارسی پور هم اشاره کرده اند، در آن دوران حزب اللهی و لباس شخصی ها مرتباً به هوادارن مجاهدین (یا هر گروه مخالف و منتقد دیگر) در خیابانها حمله می کردند. (حتی به یاد دارم یک نفر از آنها به ضرب چاقو کشته شده بود و همراهان وی توانسته بودند کارت شناسایی وی را از او بگیرند و در روزنامه مجاهد چاپ کنند، درست مثل مورد زنده یاد ندا آقا سلطان در حرکتهای اخیر مردم در ایران.)

به هر حال، در آن سخنرانی معروف که اگر اشتباه نکنم کمی پیش یا پس از واقعه 25 خرداد سال 60 انجام شد، رجوی حرفهای زیادی زد که از نظر من مهمترین بخش آن این بود: (نقل به مضمون و خطاب به مسئولان رده بالای کشوری در آن دوران) "هواداران ما از پایین خیلی به ما فشار می آورند که چرا رهبری سازمان در برابر خشونتهایی که بر هواداران اعمال می شود تا به این حد سکوت کرده ایم. نگذارید روزی برسد که جواب مشت را با مشت و خنجر را با خنجر بدهیم."

آنچه که در این جا خوب به چشم می خورد، موضوع "فشار از پایین به بالا" است، یعنی از سوی هواداران اغلب نوجوان، احساساتی و بی تجربه به رهبری سازمان مجاهدین خلق ایران که در آن زمان خود اغلب جوان و نه چندان با تجربه بودند.

نظیر چنین "فشار"ی که از "پایین به بالا" وارد شود را در میان شعارهای اخیر مردم نیز مشاهده کرده ایم که به موسوی "هشدار" داده اند اگر بخواهد سیاست سکوت و مماشات را زیادی ادامه دهد، مردم خود کنترل کامل اوضاع را بر عده خواهند گرفت. به واقع، تا کی مردم قرار است فقط به خیابانها بریزند و بهترین جوانانشان را و با وحشیانه ترین حملاتی که از سوی بسیجیان و امثال آنان می شود از دست بدهند و همچنان "گاندی وار" سکوت کنند و دست به حمله متقابل نزنند؟ اصلاً چظور است که مسیح وار در قبلا هر سیلی که می خورند، گونه دیگر خود را نیز پیش آورند و خیلی با ملایمت از حریف بخواهند "لطفاً این یکی را هم بزن!" التبه اگر که گونه ای بر صورتشان باقی مانده باشد!

به هر حال در آن دوران سال 60 خیلی ها منجمله منابع ژورنالیستی خارجی این را پیش بینی می کردند که *به زودی در ایران شاهد یک سلسله "ترورهای کور" خواهیم بود* که چنان نیز شد.

به نظر من، بهترین کاری که مسعود رجوی در آن زمان و با توجه به بی تجرگی هواداران نوجوان سازمان خود در امور مقابله نظامی می توانست بکند آن بود که به خاطر حفظ جان این عزیزان معصوم، رسماً از مقام رهبری کناره گیری کرده و به همه پیشنهاد کند که از خیر مبارزه، دست کم تا مدتی، بگذرند و فرضاً همانطور که خانم پارسی پور هم پیشنهاد داده اند، "خانه نشین" شوند. (در عین حال سازمان می توانست دوباره "زیر زمینی" شود. یا راه حلهای کمتر خشونتبار دیگری را بر گزیند.) اما مسعود رجوی نه تنها این کار را نکرد که حتی حاضر به ماندن و جنگیدن در کنار هواداران خود نشد همانطور که اینک نیز همراهان خود را در شهر اشرف عراق رها کرده و در جای دیگری به سر می برد.

به واقع، همانطور که معدود افرادی هم به آن اشاره کرده اند،به جز جنگ عراق با ایران که شروع آن خارج از دست ایرانی ها بود، اگر مقاومتها و سرسختی های گروههای مخالف جمهوری اسلامی از داخل نبود که ارکان مختلف این حکومت را در برابر آن تا به آن حد با یکدیگر متحد کند، این شکاف و تضاد ذاتی را که اینک در آن حکومت می بینیم، به جای امروز یا ده سال پیش، در همان روزهای اول شکل گیری این نظام از درون پوسیده شاهد می بودیم و چه بسا که خود این حکومتیان یکدیگر را در همان چند سال اول دریده بودند بی آن که نیازی به مقابله با آنان باشد.

اینک، همچون آن زمان، سوال من از مسوولان رده بالای اوپوزیسیون این است: اگر روزی "فشار از پایین" برای مقابله به مثل با نیروهای اهل خشونت این رژیم (که بی رحمی و سفاک بودن خود را بارها اثبات کرده اند) بار دیگر از سوی جوانان این مرز و بوم خود را نشان دهد، پاسخ شما "بزرگان قوم" به ایشان، یعنی همین مردم و هواداران از جان گذشته و شهید داده این جنبش چه خواهد بود؟

به هر حال واقعیت مسلم این است: این مردم، با وجود آن که تجربه عملیات نظامی ندارند و بدون سلاح و با دست خالی، تا این لحظه به خوبی روی این سبوعان مسلح را کم کرده اند!

جناب ایرانی

مسئله مهمی را مطرح فرمودید. در برنامه شماره 56 با خانم نویسنده کوشش خواهم کرد بر این مبنا برنامه ای ارائه دهم.

جناب ایرانی
مسعود رجوی با موسوی اصلا قابل مقایسه نیست که بیاییم بگوییم مسعود رجوی در سال 60 نباید به پاریس می رفت و باید مثل الان موسوی دست از مبارزه می کشید چرا که موسوی از خود همین رژیم است و پشتش به کسی مثل رفسنجانی گرم است و هیچ خطر جانی او را تهدید نمی کند اما در سال 60 مسعود رجوی با وجود کسی مثل خمینی پشتش به کسی گرم نبود و اگر در ایران می ماند مانند موسی خیابانی و اشرف ربیعی کشته می شد و بالکل مجاهدین از بین می رفتند ، مثل تمام سازمان های سیاسی آن زمان از حزب توده تا باقی احزاب چپ و لیبرال که همگی با خمینی سازش کردند و مبارزه نکردند اما چند سال بعد توسط خمینی سلاخی شدند.