با سلام. ممنون اگر راهنمایی کنیید چگونه می توان خوب نوشت.

بله درست است که گلشیری هر زن نویسنده ای را غیر از البته منیرو روانی پور به صورت یک معشوقه بالقوه می دید. اما شما هم خانم پارسی پور همواره فکر می کردید که همه مردان جهان به شما نظر دارند. خب معلوم است که دوتا آدم این جوری برخوردشان به کجا می کشد. حالا خیلی مسایل ادبی را قاطی ماجرا نفرمایید وبا آقای داوران نگاههای بی معنی رد وبدل ننمایید لطفاً. خوب نیست.... فرخ

چقدر صمیمی می نویسید گویی مقابل من نشسته اید.نویسنده باید آرمان انسانی داشته باشداز جمله اینکه بچه ها را دوست داشته باشد.شما هر دو را دارید.فکر می کنم آن کیک را هم برای به دنیا آمدن آن بچه گرفته بودید نه پدر مادر وی که اینطور با اخلاق آدم بزرگ ها با شما روبرو شدند این را هم به دورانی که آن ها کودک بودند ببخشید دوستدار ایرج ادیب زاده

شهرنوش جان خواندن خاطراتت را خیلی دوست دارم. نوع نگاهت به دنیا و دیگران انسانی‌ست و بدون هیچگونه پرده‌پوشی‌های رایج ... بخصوص دوست دارم مردان روشنفکر ایرانی را از دید یک زن نویسنده ببینم...
مشتاق خواندن بقیه خاطراتت هستم. زندگی با تقوایی چگونه بود و از پسرت بیشتر دوست دارم بدانم که چه‌جوری و با چه سختی بزرگش کردی و قهرمان‌های قصه‌ات و...

اولین اصل قضاوت اینه که قاضی باید از مورد قضاوت "مستقل" باشه و برای مخاطبان قضاوت هم "مستقل" به نظر برسه. یعنی حتی اگر شما با شناخت فنی صحیح از کار آقای گلشیری اظهار نظر کرده باشید، اما با توجه به کش مکش های فی مابین برای مخاطب مستقل به نظر نمی رسید. اگر آدم از کسی دلگیر باشه، استقلال نظرش نسبت به اون فرد رو از دست می ده و نمی تونه قاضی خیلی خوبی برای نظردادن در مورد فرد مزبور باشه. برای من جالبه که آدمها چقدر تحت تاثیر احساسات متقابلشون نسبت به همدیگه هستند (بحثم بر سر اینکه "حق" با کیه نیست فقط بروز احساسات شخصی برام جالبه)

الان است که باز معلمین اخلاق و سانسورچیان بالقوه ! دست به کار شوند .

با درود،

ظاهراً "پیچیده نویسی" آقای گلشیری و بعضی های دیگر در آن دوران (و چه بسا هم اینک) بیشتر از آن رو بوده (و هست) که کارشان از سد سانسور دولتی گذر کرده و به چاپ برسد. و البته همانطور که شما هم فرموده اید، یک گروه اندک آن را بخوانند و بفهمند. (امروزه اما، این گروه دیگر اندک نیست که شما هم به آن اشاره کرده اید.)

دیگر آن که به گمان برخی از منقتدین، شیوه نگارش ایشان دنباله رو یا نسخه برداری از نثر بیهقی نیز بوده است هر چند تاثیر پذیری از فالکنر هم باید بوده باشد.

با سپاس،

خطاب به معلم های روستا و اکابر: منظورم "متصاعد" بود، شاسی عوضی زد.

yek khaleh zanak vagheyee kh nevesandeh shodeh.

خانم پاسی پور عزیز سلام
گمان نمی کنید که ، در جمله ی « پس از خروج از زندان به دلیل شرکت در جلسات کانون نویسندگان اغلب گلشیرى را دیده‌ام .» ، به جای فعل « دیده ام » باید از فعل « می دیدم » استفاده می کردید؟

پس از خروج از زندان ،به دلیل شرکت در جلسات کانون نویسندگان اغلب گلشیرى را می دیدم .

خانم شهرنوش عزیز. تا جایی که یادم هست همسر آقای گلشیری هم خیلی از بالا با همه بر خورد می کرد مثل خود زنده یاد گلشیری.
چقدر احساسات و تجربیات شما برای من به عنوان یک زن آشناست. متاسفانه حتی تعدادی مردان روشنفکر ما هم به زن قبل از اینکه به چشم انسان نگاه کنند به چشم یک ابژه جنسی
نگاه می کنند و همین کم کم یک زن را منزوی می کند . می بایست با این فرهنگ نادرست مقابله کرد تا کم کم بر آن چیره شد....

می گویند هر کس که یک طرفه به قاضی برود راضی بر می گردد. فعلا هم که گویا یک طرف این ماحرا برای همیشه از آمدن به محکمه معاف شده. با این شرایط نقل این خاطرات و طرح دلخوری هایی که نه خودتان می دانید ریشه اش چه بود نه کس دیگر واقعا چه معنایی دارد؟

خانم شهر نوش پارسي پور عزيز
با سلام
چنين رفتاري از گلشيري نام ور و نازنين يرايم سخت نا هموار بود . من او را در كارگاهايش در دفتر كارنامه ميشناختم . بسيار قبل از آن آثارش را مطالعه كرده بودم ، اما از گلشيري بسيار خاكي و درويش مسلك بروز چنين رفتارهاي غيرمتمدنانه اي بعيد به نظر ميرسيد . حتي از همسر نازنينش خانم طاهري . البته اين بدان معنا نيست كه در گفته شما خلافي باشد ، فقط خواستم شگفتي خودم را ابراز كرده باشم .
اما در مورد سبك نوشتاري او ، شما از مجموعه داستان دره شني (اگر اشتباه نكرده باشم ) از آقاي حميد رضا نجفي كه از شاگردان ممتاز و مورد توجه گلشيري بود بسيار به نيكي ياد كرده ايد ، اما بايد بگويم من دوبار اين كتاب را به دست گرفتم اما طاغت پايان بردن آنرا نداشته ام !! با وجودي كه نسبت به اينگونه نوشته ها بيگانه نيستم .
در ضمن ميخواستم از حضورتان سئوال كنم آيا امكان دارد كه برايتان داستان بفرستم و نظرتان را در مورد آن بدانم يا نه ؟
متشكرم - مهدي

جناب مهدى،

من نسبت به سبك گلشيرى انتقاد دارم اما باور دارم در اين سبك آثار قابل تاملى عرضه شده، از جمله كتاب هاى خود گلشيرى كه البته خواندن آنها سخت است.
داستانهايتان را مى توانيد به آدرسى كه در سايت من هست بفرستيد. در اين لحظه متوجه شدم كه در اين صفحه آدرس را ننوشته اند:
Shahrnush Parsipur
C/O P.O.Box 6191
Albany Ca 94706
USA

خانم پارسی پور شاگردان شاگردان گلشیری هم دچار این توهمند که فقط آنها خوب مینویسند و بس!

خانم پارسی پور خیلی خوب است که از مردهای روشنفکر می گویید و چهره واقعیشان را نشان میدهید.

انصاف لطفا .وزن هنري زنده ياد گلشيري بسيار زياد است . لطفا انصاف

خانم پارسي پور سلام
به نظرم شما توي اين مطلب تان خواسته ايد اسطوره گلشيري را بشكنيد. يعني اسطوره اي كه دور هر نويسنده مشهوري هست بعد از مرگ هم بيشتر مي شود. اما راه تان غلط است. من فكر نمي كنم لازم باشد نويسنده از لحاظ رفتار شخصي و خصال اخلاقي فرقي با مردم عادي داشته باشد .نويسنده پيامبر و منجي نيست. گلشيري شايد به قول شما منش داش مشتي داشت اما تا آنجا كه يادم مي آيد يك بار در كلاس هاي درس خود در سال 1369 براي شما جلسه اي تشكيل داد و كتاب شما توبا و معناي شب در آن جلسه نقد و بررسي شد كه خودتان هم بوديد و مثل يك خانم نشسته بوديد و به حرف هايي كه زده مي شد گوش مي داديد. به نظر مي رسيد كه گلشيري از حضور شما خيلي خوشحال است و به نظر هم نمي رسيد خرده حسابي با شما داشته باشند. ظاهرا در بيان خاطرات گذشته تان اين موضوع را فراموش كرده ايد.در هر صورت به نظرم بيان روابط شخصي آدم ها و خلقيات شان هيچ توجيهي ندارد. وواين را بايد بدانيد كه نويسنده به صرف آثارش است كه اهميت دارد نه به خاطر داش مشتي گري اش يا فلان عمل بي ادبي اش .اثر مهم است. ببخشيد. اين كار شما باعث نمي شود توبا را نخوانم.

سلام. والله ما هم به دلیل نویسنده بودن به جلسه ای داستان خوانی کمی خصوصی ای به خانه ی گلشیری در اکباتان دعوت شدیم. آن موقع هم فرزانه خانم را ندیدیم اما بعد ها متوجه شدیم که ندیدنشان نه به خاطر این بوده که سرشان به کار خودشان گرم بوده نه به خاطر این که ما داستان نویس بودیم و ایشان نبودند و نه به خاطر هر بهانه ی دیگری که ممکن است آورده شود. دلیل اصلی زن بودن من و باقی قضایای مربوط به کم ظرفیتی فضای ادبیات چی/ روشنفکرانه ی ایرانی ست. بیشتر مردهای ادبیات چی برای بیشتر زن های ادبیات چی سفره ی توهم پرت می کنند و زن هایشان هم حق دارند که پنهان شوند و نخواهند ریخت زن ادبیات چی را که شوهرشان برایش سفره پهن کرده ببینند اما معلوم نیست این وسط گناه این زن چیست؟ دق و دلی بیماری ادبیات آغشته به همه ی چیزهای دیگر(به جز ادبیات) را چرا گردن زن های نویسنده و شاعر و ... می اندازند؟ بهتر نیست این فضا نقد شود؟ معمولا مردهای نویسنده ی ما اولین مجموعه داستانشان که در می آید به خودشان درجه می دهند و الی آخر. انکار هم نفرمایید. شهرنوش جان آفرین که همیشه بی پروا حرف می زنی و واهمه یی از کسی نداری.
مرسی که جور همه ی ما زن های نویسنده را که به این یا آن دلیل محافظه کاری می کنیم را می کشی. درست مثل اون مقاله ای که راجع به مسائل و نیازهای جنسی نوشته بودی. دمت گرم و قلمت گرم. همین که با صراحت حرف می زنی صد شرف داری...
بازم ممنون