خانم شهرنوش پارسی پور عزیز از بعضی خاطرات شما واقعا لذت می‌برم و کلی نکته‌ی اجتماعی در آن‌هاست.
متاسفانه بعد از 35 سال از آن سال بعضی مردان روشنفکر هنوز دست از این عقاید پوسیده و مردسالارانه خود برنداشته‌اند. هر زنی که خوشحال است هر زنی که دوست دارد مستقل باشد، هر زنیکه تکیه بر مردان نمی‌زند لابد غرضی یا مرضی دارد.
باز گلی به گوشه‌جمال نجف دریابندی

همیشه آرزو داشتم ای کاش زنی در دهه 30-50 بودم. با خواندن خاطرات شما حال دیگری پیدا می کنم. من متولد دهه 60 هستم

به عقیده من اصلی ترین ریشه مشکلات اجتماعی هر جامعه ای در این است که با موضوع زن (و به همان نسبت با موضوعات مربوط به کودکان و سالمندان) از چه دیدگاهی برخورد می کنند.

وقتی در جایی به پیشرفتگی آمریکا یا اروپا نیز ما هنوز با مسایل مشابهی روبرو هستیم دیگر از ایران و بقیه جاها چه انتظاری می توان داشت؟

البته اينجا عمدا يا غير عمدى دکتر غلامحسین ساعدى بدون اينكه كار بدى كند،هم عرض نیکبخت قرار داده شده!
البته در طول اين نوشته ها با اين روش نيمه ... ! نويسنده آشنا شده ايم!

شهری جان براوو
مرا یاد روزهای جوانیمان انداختی
چه فیمت گرانی برای آزادی پرداختیم.
جمیله ندایی

خیلی جالب بود.

ناصر جان به آرامشي که خواسته يا ناخواسته نصيبت شد حسد ميبرم.

ظاهرا تنها زندگی کردن یک زن یا زنان در ایران مشکوک به نظر بقیه نمیرسد یادم است که در سریال آمریکایی
سکس اند سیتی که در آن چهار زن به عنوان دوستان صمیمی نقش آفرینی می کنند در یکی از قسمتها چنین معضلی به نمایش کشیده شده بود یکی از این چهار دوست که یک خانم وکیل بود می خواست آپارتمانی را اجاره کند و صاحب خانه با تعجب از او می پرسید شما
یک خانم تنها هستید؟!البته چنین موضوعی در آنجا به حادی کشورهایی مثل ایران نیست .

Man moteasefane dastrasy be barnameh Farsi nadaram .Az in jahat mazoram .
khanom Parsipoor aziz Hamishe ba yek lejajat khas mikhahand mardan irany az har tabaghe khososan roshanfekran ra moshty adam bifarhangh jelve dahand .Aghar ishan be dalayely ke az zekr an khoddary mikonand ba mardan dar atrafeshan moshkelaty dashteand shayeste nist betor mobham namy mesl doktor Saaedy ra makhdosh konand.Doktor Saedi mesl hame adamha daray eshkalaty boode ast ama dastash az donya kotah ast .
Moteasefam ke nevisande nachandan bady mesl khanom Parsipoor vajh hematash ra ghozashte ast dar kharab kardan mardan rooshanfekr Irany .Aya alan zaman monaseby baray matrah kardan va bozorgh kardan ekhtelaf zan va mard ast ? Jame Irany moshkelat farhanghy ziady darad .Masale zan va mard va hamjensghraye kochektarin anha hastand .Behtar ast kamy fekr konim va az adamhay morde maye naghozarim .
Shahab

Agar Amir Nikbakht hamaan kaarmande bank markazi ast, badbakhtaaneh chand saal pish dar assr e falaj dar englan fot shod

با سلام .
من هم موافقم ..
اما چرا جامعه ما با تجرد خانمها مشکل دارد .
1_ اصولا در جامعه ما ساده ترین رابطه حتی بوسیدن مادر توسط پدر یا بالعکس مخفی است و گناه .
2_ خوابیدن پدر و مادر در یک بستر به طریق اولی گناه نابخشودنی است .
3- تا مدتها به بچه ها دروغ میگوئیم و بچه ها نمیدانند چگونه متولد میشوند .
4_ شناخت نسبت به کارکردهای جنس مخالف را فرزندان از گروه همسالان خودشان بصورت تهاجمی یا غلط و مخفیانه ..و یاد میگرند .
5- اصولا افراد جامعه از نظر جنسی و تمایلات جنسی نرمال و سالم نیستند و بیشتر یا خیلی خجالتی و منفعل هستند و یا خیلی تهاجمی و خشن و حریص و ...
6- بیشتر مردها و پسرها حق انتخاب برای زنان و دختران قائل نبوده و نوع نگاه به زنان و دختران بخصوص مطلقه ها و بیوه ها و بیشتر غریبه ها ..ابزاری و ناقص و زود گذر و مقطعی است .
7 - اساسا از نظر فرهنگی و اجتماعی روش درست و سالم و کاربردی برای تربیت و کنترل غرائز و نیازهای جنسی در جامع ما وجود ندارد ..و این ربطی به دین ندارد ..بیشتر ما از موضوعات و مسائل جنسی در جامعه فرار می کنییم ...
8 - اساسا جامعه نمی خواهد موضوع رابطه جنسی علنی باشد و نگاه کنیید به خانواده ها ...پدر و ادر پیش بچه ها مثل دو فرشته عمل می کنند و بقول حافظ چون به خلوت میروند آن کار دیگر می کنند .
شاید یک دلیل دیگر این که بیشتر مردها از جنس مخالف بیشتر استثمار جنسی را توقع دارند تا تمایل و رضایت طرف مقابل ....
و هزاران اما واگرهای دیگر ........

با درود به شما خانم پارسی پور و اشاره به نکاتی که دست کم برای من ویژگی بارزی دارند.

سوای گره ها و پیچ و خمهای سنتی که کار زندگی را برای همگان و به ویژه زنان در ایران و خیلی جاهای دیگر سخت و دشوار می کنند، من دلم می خواهد با خواندن خاطرات شما در این برهه بیشتر درباره ی دستگیری "گروه گلسرخی" و فرآیندهای آن سخن گفته شود.

هنگامی که این گروه دستگیر شد و محاکمه ی آنان در چند نشست از تلویزیون ایران در آن زمان (اگر خطا نکنم بطور زنده و "مستقیم" و بدون سانسور پخش شد و باز هم اگر خطا نکنم، در ایران برای نخستین بار بود که چنین چیزی روی می داد) من که در آن زمان نوجوانی بیش نبودم و این محاکمه ها را از تلویزیون تماشا کردم، هماره بر این پندار بوده ام که اگر نه پیدایش خود گروه، دست کم محاکمه ی نمایشی آن در پر بیننده ترین رسانه ها، یک برنامه ی از پیش ریخته شده بود.

باز هم اگر درست فهمیده باشم، آزادیهای سیاسی کوتاه مدتی که پس از این رویداد (با روی کار آمدن دمکراتها در آمریکا و سوسیالیستها در فرانسه و شاید در آلمان و فشاری که به شاه آوردند) در ایران پیش آمد، دنباله روی همین دستگیری و محاکمه ی تاریخی این گروه بود.

اما آنچه برای من درست جا نمی افتد آن است که اگر قرار بود این آزادیها داده شود (و نه این که با تلاش خود مردم "به دست آید") پس چرا باید دو تن از افراد این گروه، آن هم تنها به دلیل شعارهای توخالی دادن و اعتراضات بچگانه برای جرمی که هنوز مرتکب نشده بودند کشته شوند، آنهم به احتمال بسیار زیاد در زیر شکنجه های وحشیانه ی ساواک!؟ در حالی که دیگر آدمهای آن گروه با ابراز پشیمانی و احیاناً زنجموره کردنهای همچنان بچگانه، آزاد شدند.

نمی دانم آنچه می خواهم در این جا بگویم تا چه اندازه درست باشد اما همان طور که گفتم از آن زمان تا امروز هر گاه یاد آن دوران و این داستان افتاده ام همیشه به یاد این بوده ام که گمان نکنم در آن "سناریو" قرار بود حتی گلسرخی و دانشیان هم با وجود سخنهای تندی که بر ضد نظام اختناق بر زبان راندند، اعدام شوند. (به عنوان نمونه، یاد ندارم که هیچکدام از این دو یا آنهای دیگر، حتی یک بار هم در آن محاکمه ها سخن بدی درباره ی شاه یا شهبانو بر زبان آورده باشند. این را هم خوب به یاد دارم که شادروان گلسرخی دست کم یک بار این را با صدای بلند و اعتراض آمیز گفت که از این "دادگاه فرمایشی" به مراجع جهانی مربوطه شکایت خواهد کرد.)

من بیشتر بر این گمانم که قرار بود این دو نفر نیز همچون دیگران آزاد شوند و با وچود لحن بسیار تندی که داشتند اما به قول گفتنی "سنگ روی یخ" بشوند. یعنی پس از آخرین روز محاکمه و "اعطای حکم برائت" (یا زندانهای کوتاه مدت) برای همگی آدمهای این گروه، دیگر بهانه ای برای مخالفین شاه و سلطنت در ایران باقی نمی ماند که آن وضعیت را یک "وضعیت اختناقی" بنامند.

باز هم می گویم که این تنها یک اندیشه و پندار است که در نزدیک به چهل سال گذشته هر گاه به یاد آن روزها می افتم در ذهن من دوباره بیدار می شود و به راستی مطمئن نیستم که درست باشد.

با سپاس،

به خانم مستانه: با در نظر گرفتن دوره ای که در آن به دنیا آمدی و بزرگ شدی، حق داری این حرف را بزنی، ولی اگر خوب به حرفهای خانم پارسی پور و سایرین دقت کنی، خواهی دید که چیز خیلی مهمی را هم از دست ندادی. به قول معروف آوای دهل شنیدن از دور خوش است! در مقایسه بد با بدتر، آن دوران از بعضی نظرها حتما بهتر از این دوران بوده است ولی در مقایسه درست با نادرست، باز هم به قول معروف نه قم نه کاشون لعنت به هر دو تا شون!

چه بگويم نازنين؟!...........من درد مشتركم مرا فرياد كن

در تایید بدون نام: بله، بیشتر مردم در باره آمریکا تصور یک جامعه خیلی پیشرفته را از هر نظر دارند ولی واقعیت اصلا اینطور نیست. قسمت عمده آمریکا از یک جامعه بسیار سنتی، مذهبی، و حتی تا حدی واپسگرا تشکیل شده. نیروهای افراطی دست راستی وابسته به سرمایه داری انحصار گرا هم این موضوع را تا حد زیادی در آن جامعه تشویق می کنند. با اینوصف همانطور که شما هم اشاره کرده اید، آزادی خیلی بیشتری برای همه مردم در آمریکا وجود دارد تا در ایران. به عنوان مثال، قوانین اجاره در آمریکا اجازه نمی دهد به زوجی که ازدواج نکرده باشند یا به افراد مجرد خانه اجاره داده نشود اما جامعه و همسایه ها و محل کار هم به اینجور افراد خوشامد چندانی نخواهند گفت. آزادی نسبی بیشتری از این نظرها در اروپای غربی و شمالی وجود دارد ولی نه در آمریکا.

با احترام،

با پوزش از خرده گیری:

"... سوگند نخورده‌اند که دست از پا خطا نکنند."

خیلی جالب است که حتی خانم پارسی پور هم به آنچه که حق طبیعی و مسلم یک انسان آزاد چه مرد و چه زن است می گویند "دست از پا خطا" کردن!

این از عواقب زندگی در جامعه هایی پر از فشار و محدودیتهای گوناگون مانند ایران است!

سپاسگزار

با سلام، خانم پارسی پور عزیز اشاره ای کرده اید به این که در ایران دیروز و امروز وضعیت زن در جامعه دو حالت بیشتر ندارد: یا خانه شوهر و پدر و یا روسپی شدن.

درست می فرمایید اما موارد بسیاری هم هست که برای زن فقط دو راه میماند: یا خانه شوهر یا روسپی شدن!

این که گفتم فقط شامل حال زنان بی پدر نیست. موردی را یک آقای دکتر برای من تعریف کرد: یک مرد فقیر که فقط چهار دختر داشت همه را یکی یکی به یک مرد خاص به زنی داده بود و هم از دست رفته بودند. داستان به این ترتیب است که خواستگار با اولین دختر طوری رفتار کرده بود که دختر بر اثر بدرفتاری شوهر و کمبودهای دیگر بالاخره بیمار شده و مرده بود. خواستگار باز هم به سراغ همان مرد رفته و دختر دیگری را گرفته بود و همان ماجرا دوباره تکرار شده بود تا دختر چهارم یا آخرین آنها...

آقای دکتری که این "داستان بدیع" را برای من تعریف کرد در کلینیکی کار می کرد که هر چهار دختر را برای درمان به آنجا آورده بودند. این ماجرا را من در زمان جنگ ایران و عراق در تهران از این آقای دکتر شنیدم. فکر کنم بشود اسم این قصه را گذاشت "اتحاد محکم مردانه فی مابین پدر مهربان و داماد جسور!" یا یک همچین چیزی...

سلام خانم پارسي پور .من ميخواستم اگر اشكال ندارد ،ايميلتان را بدهيد چند تا شعرم را برايتان بفرستم.اگر وقت داشتيد بخوانيد ونظرتان را بدانم.در صورتي كه خواهش مرا بپذيريد توضيح بيشتري در مورد خودم و اينكه چرا دنبال چاپ نرفته ام خواهم داد.در هر صورت دوستدار و سپاسگزار هستم.

در این که در جامعه ما زن تنها به خاطر تنها بودن مجازات میشود هیچ شکی نیست. اما فکر نمیکنم منصفانه باشد یک مهمانی دوستانه چهل سال پیش را اینطور به دید همگان کشید و آدمهایی را که دیگر نیستند قاطعانه قضاوت کرد. کمی منصف باشیم. ما که آنجا نبودیم.
مشگل زن ایرانی از جای دیگر باید درست شود نه از طریق نمایش آن چه که چهل سال پیش اتفاق افتاده و تنها شاهدش هم همان راوی است.

قابل توجه ه.ل.،

لطفا اشعارتان را براى سايت من بفرستيد كه آدرس آن در بالا آمده است. فراموش نكنيد كه حتما اى ميلتان را بنويسيد تا امكان پاسخگویى ميسر شود.

با سلام ...
این قصه زنان در جا معه ما مربوط به امروز یا دیروز نیست ....

اساسا همانطور که ویکتور هوگو هم در کتاب

بینوایان و داستان مشهورش به آن اشاره

میکند ....جامعه ای که معاش معتدل و موزون ندارد پس زندگی هم نمیتواند داشته باشد همانطور که در دین مبین گفته اند..

لا معاش له .. لا معاد له

لذا
.
.انچه که ما بعد از انقلاب به خطا رفته ایم ..
این است که بدنبال اسباب و وسایل

خوشبختی (مثل ثروت و ماشین و مسکن .

.و مدرک تحصیلی و ...)هستیم .. تا خود خوشبختی و آرامش و زندگی درست .. نگاه کنییم به زندگی زنان کارمند اعم از مجرد یا متاهل ... نهایت این زندگی یک جایگاه شغلی است و یک بی نیازی مالی از شوهر و پدر و مادر اما به اندازه یک زن یا دختر هندی یا افریقایی از زندگی مشترک لذت نمی برند .
و احساس خوبی نسبت به زندگی و شوهر وفرزندش ندارد
. چرا ....

عمل انسان هرگز بی جواب نمی ماند.روحی که با کلامی خدشه دار میشود زمانی که درد رو پشت سر میگذارد به حمایت از هویت فردی خود رهایی خود را از اهریمن فریاد میزند.این خصوصیتی انسانی است و اولویتی بر ان وجود ندارد.ای کاش ما دست کم به همان اندازه که به هویت اجتماعی خود و دیگران اهمیت میدهیم به هویت فردی اهمیت میدادیم.یعنی اینقدر نتراشیده و نخراشیده نبودیم.

جناب شرمين پارسا،

پرونده گلسرخى و دوستانش از طرف گروه هاث مطالعاتى مختلف بارها مورد بررسى قرار گرفته. من فقط مى توانم از زاويه اى كه خودم آن را ديده ام در باره آن صحبت كنم و واقعيت اين است كه به ملاحظاتى اين مطلب را هم نمى توانم بسيار باز كنم.

درور بر خانم پارسی پور که با شجاعت از مسایلی صحبت میکندکه جامعه ایرانی کاملا نسبت انها کور است . من هرگز نمی توانم تصور مصائبی که خانم پارسی پور در راه بیان حقایق روبرو شدند را بکنم . اما در حد خود تجربه شخصی من با جامعه ایرانی مرا به نقطه ای رساند که تصمیم گرفتم تا حد ممکن از ان دوری کنم . چون حتی زندگی در خارج از ایران هم به تنهایی نمی تواند صدها سال فرهنگ سنتی ایران از ذهن این قوم پاک کند. جمهوری اسلامی یک بلای خارجی نیست در درون فرهنگ ایرانی زندگی میکند. سنگسار توسط فرهنگی که اتفاقا مادران ایرانی ترویج کردند و در منزل اموزش داند امروز انجام میشود . پس این فقط مردان نیستند که مقصرند زنان نا اگاه هم مقصرند . باید با جهل جنگید.

دنیا به یک انقلاب عظیم توسط زنان نیاز دارد و زنان به یک انقلاب عظیمتر آگاهی و خود باوری