شهرنوش عزیز
حکایات زیبایی داری ولی چرا پراکنده می نویسی؟ من همه نوشته های شما را دنبال می کنم ولی بس که پراکنده هست آدمی در لابلای حوادث گم می شود.

ايمان عزيز،

ميان نوشتن قطعات اين خاطرات فاصله مى افتد و در عين حال من در هنگام نوشتن به ياد خاطراتى مى افتم كه درباره آنها ننوشته ام. اينها دليل پراكندگى اين خاطرات اسث. البته بعد كه اين خاطرات را دوباره نويسى كنم براى چاپ، اين اشكال برطرف خواهد شد.

با درود به بانوی داستان پارسی، نمی دانم چگونه از شما بزگوار خواهش کنم که من شدید منتظری شما برای برنامه ی که روی مشکلات جوانان عاشق هم که از نظر مذهب با هم اختلاف دارند هستم. بانوی بزرگ تمنا می کنم به پرسش ما پاسخ بدهید من خیلی امید وارم با آنکه خیلی معلومات دارم در این موارد اما نظری شما نهایت برایم مهم است. با سپاس امید

جهت اطلاع حضرت فخيمه بايد عرض كنم جنازه اعليحضرت همايوني هم، گويا مويايي است، آخر ايشان فرزند كوروش بودند و به شيوه‌ي ايشان بسته‌بندي شدند.

نظرخاطرات شما را گاهی می خونم وهر که به نکته ای فارغ از حقیقت بر می خورد میکنم تصمیم به نوشتن نظرم میکنم ولی بعد چند سطر پشیمون می شم و ره خودم میگم من چکارش دارم ( اخه هم سن هستیم و از یک خطه )ولی امروز در باره بیژن نوشتی خاطره نویسی با قصه نویسی فرق میکنه الاقل اونجا حریمی برای تشابه اسمی میذارن و... شما اگر کمی وقت هزینه کنید و نوشته های بیژن رو در همین اینترنت بخونید هرگز جرات نمیکنید این خاطرات ساخته خیال رو بنویسید .این کلام خام فقط از شما بر میاد . دقت کنید روی اصول وقتی میرید دقت کنید .

اميد عزيز،

برنامه مربوط به مذاهب براى راديو ارسال شده و در همين روزها پخش خواهد شد.

در مورد موميائى جسد شده و پدرش تصور مى كنم روشن باشد كه اين كار براى پرستش اين اجساد انجام نشده. رضا شاه در افريقا مرد و جسد موميائى شد تا سالم به ايران برسد. شاه نيز در خارج از كشور مرد و جسدش موميائى شد.
اما اگر اين موميائى ها براى اين صورت گرفته باشد كه مردم آنها را بپرستند كار بسيار بدى انجام شده است.

mersi khanoome parsi poor, man be zamane miayam fagat baraye donbal kardane khaterat shoma

"جهت اطلاع"جان!
فکر نمی کنی اطلاع اشتباه به عرضتان رسانده باشند؟ تازه اگر هم چنین باشد می خواهی با این حرف ثابت کنی شاه فقید مثل لنین، بد بود یا این که چون شاه فقید را مومیایی کردند، پس مومیایی کردن لنین هم کار خوبی بوده؟ و اساسا این دو موضوع چه ربطی دارند به هم؟ و در مورد کورش هم فکر می کنم آن بسته بندی که به شما نشان دادند کورش نبوده. تا به حال جایی رفته ای که اسمش "پاسارگاد" باشد؟

ایکاش خیلی از جوانهای ما هم آن زمان مثل شمافکر میکردند. آنوقت ما هزاران اعدامی نداشتیم
بخش عظیمی از جوانهای آن روزگار به نتیجه شما رسیدند اما با دو دهه
و بعضی هم هنوز خیال خام انقلاب سرخ را در سر می پرورانند {متاسفانه}

شدیدا از میزان نبوغ و آینده نگری شما در تعجب هستم!
فقط برای اطلاع :
١.هیچکدام از جنبشهای چریکی در ایران به خاطر سیستم امنیتی مورد اشاره شما منهدم نشدند.
٢.ایران ما سراسر بیابان نیست و کوه و جنگل هم دارد.(محض اطلاع عرض کردم.)!

با درود به همگی دوستان خوب،

در پاسخ و همراهی با خانم پارسی پور و سپنتا: بدون آنکه بخواهم از این شخص "دفاع" کرده یا "محکوم"اش کنم، مومیایی شدن لنین پس از مرگش انجام شده و بعید است که در وصیتنامه ی شخصی او آمده باشد. (حتی با یک نگاه سرسری به انقلاب سوسیالیستی در شوروی سابق نیز می توان به ساختگی و نمایشی بودن بیشتر گوشه ها و نماهای آن پی برد. اندکی ژرف تر اگر پیش رفته و مدارک و اسناد موجود را خوب و بی طرفانه بررسی کنیم آنگاه متوجه می شویم چگونه در آن برهه ی حساس تاریخی عده ای انگشت شمار در پوششی انقلابی بسیاری از روشنفکران و مردم ساده را به قول گفتنی "سر کار" گذاشته اند ... حتی مومیایی کردن فراعنه ی مصر یا شاهان چین و مردمان قدرتمند یا ثروتمند در جاهای دیگر در دوران باستان نیز، بیشتر از سوی کسانی که از این کار بهره برداری مادی و سیاسی می کردند بوده است که این کار را به صورت یک "سنت شاهانه" در آن کشورها رواج داده بودند. در تایلند امروز، بعضی از خانواده هایی که توانایی مالی آن را دارند، جسد پدر یا پدر بزرگ خانواده را مومیایی کرده و در یک جعبه ی بزرگ شیشه ای در اتاق پذیرایی منزل نگهداری می کنند!)

در پاسخ و همراهی با "بدون نام" گرامی، به راستی سخت است اگر بخواهیم پندار بیشتر آدمهای آگاه ایران و بسیاری از کشورهای دیگر را در قرن گذشته و تا میانه های دهه هفتاد میلادی در دیده آوریم و نفهمیم چرا خیلی از آنان تا آن حد به "نظریه ی انقلاب سرخ" پای بند بودند: تا آن زمان، اولین انقلاب مهم در قرن بیستم، در یک کشور بزرگ با یک پیشینه ی تاریخی بارز، در کشور روسیه رخ داده بود و متاسفانه به رنگ خون و با "مزه ی خوش" کینه و انتقام ...

در تاریخ گذشته ی هر فرهنگ و تمدنی هم که بنگریم (همچنین در ایران) غم انگیز است که می بینیم چرخش ها و جنبش ها و گردش های روزگار همگی شان همیشه با جنگ و خونریزی بزرگ یا کوچکی همراه بوده است. این است که حتی امروز هم هستند کسانی که آنگونه فکر می کنند و اگر هم با ایشان هم-پندار نباشیم، دست کم می توان حالشان را فهمید.

با سپاس،

فکر می کنم خاطره هایی که پارسی پور مدت هاست شروع به نوشتنش کرده است، از رادیو زمانه شروع نشده است، شاید خاطرات زندان ایشان آغاز آن باشد. من برای این بازگویی ها و بازنویسی ها ارزش بسیار زیادی قائل هستم. به ویژه زبانِ باز آنها.
اما به گمانم می بایست من و دیگر خوانندگان این خاطره ها مدام بخود بگوئیم که خاطره، بازنویسی واقعیت های گذشته نیست، بلکه بازسازی آنهاست. بازگویی خاطره همیشه مترادف است با بازسازی آن، و بازسازی تابعی است از فاکتورهای شخصیِ بازگوکننده اش و اجتماعی که پیشتر در آن زیسته و اجتماعی که امروزه در آن می زید. یعنی هر بازگوییِ خاطره تنها و تنها یک ورزیون از بسیاری از ورزیون هایی است که می توانند بازگویی شوند. این خاطره ها فقط بازتاب نگاه نویسنده اش از یک سطح از سطح های بسیارزیادِ منشوری است که آن واقعه در بطن و متن آن منشور نهان شده است.
امیدوارم دیگر نویسندگان ایرانی هم خاطره هایشان را بنویسند. ما ایرانی ها نسبت به غربی ها در خاطره نویسی بسیار فقیر هستیم. شاید یکی از دلیل های ضعف حافظه ی تاریخی ما از کمبود همین ژانر از نویسندگی باشد.
در این خاطرات نه ایشان قهرمان هستند و نه ضد قهرمان. فکر نمی کنم که ایشان هم خواسته باشند با بازگویی خاطراتشان از خودشان قهرمانی بسازند. هرچند چنین کاری خواهی نخواهی انجام می گیرد. هم از طرف نویسنده اش و هم از طرف خواننده هایش. اینیادداشت برای کاهشِ این فونکسیونِ قهرمان سازی از طرف منِ خواننده است.
شاید جا داشته باشد که به مدیریت رادیو زمانه پیشنهاد کنم که بخشی را در رادیو بازکنند و به همین روشی که با پارسی پور قرارگذاشته اند با دیگرنویسنده ها هم هم قرار بگذارند تا خاطرات زندگی شخصی شان برای خواننده ها بنویسند. فکر می کنم با این کار می توان رابطه ی بین نسل ها و خاطره ی تاریخی را قویتر کرد.
باز هم سپاسگزاری ام از پارسی پور را به خاطر خاطره نویسی هایش تکرار می کنم.
علی صیامی/هامبورگ

Mr Gahat'e Etela,
Keep your sarcasm to yourself; where, and when , did she say Shah was not mummied?

سلام خانم پارسی پور عزیز من عادت عجیبی دارم وآن هم این که وقتی قصه یا خاطره ای را می خوانم کاراکتر های آن را در ذهنم متجسد و مجسم می کنم به ویژه آن که این قصه به شکل اول شخص یعنی خاطره واره و به اصطلاح مونولوگ باشد. برای همین می خواستم خواهش کنم یک عکس جوانی و آن سال های خودتان را هم بگذارید تا این خاطره ها روح بیشتری در ذهن مامخاطبان داشته باشند. مرسی دوستتان دارم. شراره