احساس حاملگی در شاعر ان وجود دارد به خاطر زایش شعر.و ربطی به زن و مرد بودن ندارد.شاعر خودش را مادر شعر خویش می پندارد . همانطور که شاملو هم این را بیان کرده.

دریا و امواج هم بسیار در زبان شعر و تخیل شعرا نمود چشم و اشک بوده. ماهی نقش تصویر در چشم پر آب شاعر است. نکته اساسی این است که برای فهم هر شعری ابتدا باید به آن دل داد. همچنین برای نقد شعر احتیاج به ابزار نقد هست. با برخورد کلیشه ای و منطقی، شعر بکلی از محتوای درونی واحساس- تخیل خالی میشود.
خواننده

می گویند ترجمه ی شعر از عبث ترین کارهاست چون چیزی از شعر نمی ماند اما از آن بیهوده تر خوانش احساسات خام دستانه ی عده ایست که خود را شاعر می دانند و در بیهودگی آنان زیانی ست که باعث مر گ تدریجی شعر فارسی می شوداما از آنهم مضرتر نوشتن
مطالبی این چنین توسط افرادی است که بواسطه ی نامشان اینگونه آدمها را مطرح می کنند تا خود جلوه گری کنند هر چنددرخت تناور شعر ایران از
پس از انقلاب مبدل به درختی بی باروبر شده است

می گویند ترجمه ی شعر از عبث ترین کارهاست چون چیزی از شعر نمی ماند اما از آن بیهوده تر خوانش احساسات خام دستانه ی عده ایست که خود را شاعر می دانند و در بیهودگی آنان زیانی ست که باعث مر گ تدریجی شعر فارسی می شوداما از آنهم مضرتر نوشتن
مطالبی این چنین توسط افرادی است که بواسطه ی نامشان اینگونه آدمها را مطرح می کنند تا خود جلوه گری کنند هر چنددرخت تناور شعر ایران از
پس از انقلاب مبدل به درختی بی باروبر شده است

چون ابيات اشعار آبتين جا به جا نوشته شده آنها را در زير دوباره مى نويسم. در آينده نزديك اين اشكال برطرف خواهد شد:

[زندگى در گودالى باريك ادامه پيدا مى كند]
و صداى گام هايش
چند پله را با خود پايين برد
[گفتى تاريك؟]
نه باريك
مثل همين گودال حامله كه مرا مى زايد
پيش تر گفته بودم
سنگ در سراشيبى قل مى خورد
بالا نمى رود
[نگران نباش خواب ديده اى]
نه خواب نديده ام
من سال هاست نخوابيده ام
رفته بودم براى پرده خانه
پنجره بخرم
اما خانه اى نداشتم
برسر هر چهار راهى كه مى رفتم
پنجره ها را با آجر كور كرده بودند
دنبال نور مى گشتم
كه چند جغد تاريك
روى سيم
نام مرا صدا مى كردند
من مى دويدم و به فاصله ده متر
تيرهاى چراغ برق
مرا دنبال مى كردند!

آى اشتياق جوان
در كنار تو دنيا
چه قد كوتاهى داشت
كوتاه
مثل شلنگ بريده ى حوض خانه مادر بزرگ
و مثل چشم هاى تو
كه هميشه دو پرنده خيس
در آن پرپر مى زدند
من قول داده ام
و كلاغ را
روى تمام درختان عصر
كوك كرده ام
پيش تر گفته بودم
سنگ در سراشيبى قل مى خورد
بالا نمى رود
[گفتى چند سال است نخوابيده اى؟]
ديگر حرفى براى نگفتن دارم
بى آن كه عكسى انداخته باشم
در قابى سفيد سكوت مى كنم
و زندگى
در گودالى باريك ادامه پيدا مى كند

و شعر بعدى:

سلام
حال همه پرنده ها خوب است
فقط خيال كوچ پرستوها
گاهى دستمالم را
مرطوب مى كند
حالا حتما بايد از چيزى بنويسم
مثلا خاطره اى
رويايى
و يا حتى گلايه اى
اما تا يادم نرفته بنويسم
زمين اينجا كنار من نشسته
و پاهايش را
به اندازه تمام گليم هاى جهان درازتر كرده
و من چقدر نگرانم

بگذار حالا اگر قرار باشد
همه چيزها را
همان طورى كه هست بنويسم
بايد بنويسم
دريا تا بالاى قوزك پاى من درياست
و آسمان
در قيل و قال پرنده هاى مهاجر
گيج مى خورد
و من چقدر نگرانم

دريا موج دريا موج دريا
اين حرف ها را هميشه تكرار كن
و اصلا فكر نكن كه روزى من
روى ساحل شنى نوشته بودم
موج ها هيچ جايى نمى روند
فقط همديگر را هل مى دهند!
و دريا كه حرف هاى مرا پاك كرده بود و
من كه ياد گرفته بودم
ديگر نگران نباشم
و شب خواب ديده بودم
دنيا
به اندازه كفش هاى من كوچك بود
و بود!

و شعر آخر:

ننوشتم دريا كه پا پس بكشيد
نوشتم دريا كه شنا كنيد
كه پارو بزنيد
اين شما و اين قايق و اين...
موج ها كه بر هم سوار مى شوند
پله مى شوند ...بالا مى روند
ناگهان از اين همه ماهى
پايين مى ريزد
پله
دوباره اينها را تكرار كن
حالا خودتان را بزنيد به سادگى
مى خواهم كمى دروغ بگويم
ماهى از تشنگى در دريا هلاك شد!
نه اشتباه گفتم ماهى آنقدر در دريا
آب خورد كه خفه شد!
آبشار نرسيده به دريا سقوط نكرده بود
خود زنى كرده بود
باور كنيد افسانه بود
فواره روى سر نهنگ افسانه بود
تا اينجا هيچ حرفى از كسى نبود
مثلا هيچ حرفى
از قلابى كه اريب كشيك مى داد نبود
حتى هپيچ حرفى
از كلاهى كه روى سر ماهيگير فكر مى كرد- نبود
اما هميشه حرف هائى بود كه ماهيگير نمى دانست
بيچاره ماهيگير
به جاى ماهى
دريا را صيد كرده بود!

با درود به بانو پارسی پور و همگی،

آیا منظور شما از "قطعه‌ای از شعر آبتین را در این‌جا ذکر می‌کنم و شباهت‌های آن را با شعر بیژن نجدی نشان می‌دهم" اشاره به «تقلیدی» بودن کار آقای آبتین است یا این که ایشان و آقای نجدی هر دو گرایشهای همانندی در دیدگاه و پندار و باورهایشان دارند؟

با سپاس،

جناب شرمين پارسا،
برخى جنبه ها در شعر آبتين و نجدى مشترك است، از جمله زنده و جاندار ديدن اشياء و نباتات كه به نظر من متاثر از انديشه چينى ست. نجدى از آ بتين بزرگ تر است و در نتيجه اگر كسى تحت تاثير ديگرى شعر گفته باشد آبتين است. البته شعر او تقليد از نجدى نيست، بلكه به "استقبال" نجدى رفته است.

سلام خانم پارسی پور عزیز ،
بکتاش آبتین یکی از جدی ترین شاعران معاصر است که شعرش هیچ ربطی به مرحوم نجدی ندارد . البته اگر شما وقت بیشتری داشتید و کتاب اول ایشان را مطالعه می کردید ، در میافتید که او در غزل نیز یکی از مدرن ترین غزل سرایان جوان بوده است . برای اطلاع بیشتر شما از شعرهای بکتاش آبتین آدرس وبلاگ او را برایتان می نویسم . ضمنا حسن نیت شما نیز در لهجه صمیمیتان ستودنی است .
http://www.abtiin.blogfa.com