من تا زمانی که در مشهد بودم، از این نوع تجربه ها تو خیابان و تاکسی زیاد داشتم با وجود اینکه آن زمان چادر هم سرم می کردم،به خاطر این آزارها همیشه از بقل دیوار رد می شدم تو جاهای شلوغ کیفم را طوری می گرفتم که پشتم را بپوشونه . تو تاکسی هم باید کیفم را بغلم می گذاشتم و خودم را مچاله می کردم . (در اینجا به نقش کیف برای زنها توجه کنید که می تونه چقدرنقش حفاظتی داشته باشه).همه این آزارها غیر از آزارهای زبانی بود. البته الان که سیزده ساله تهران زندگی می کنم، اصلا چنین تجربه ای نداشته ام باوجود اینکه دیگه چادر هم سرم نمی کنم. من فکر میکنم هر چقدر محیطی بسته تر و فقر فرهنگی بیشتر باشه آزار زنان به شیوه های مختلف هم بیشتر خواهد بود و این مساله ربطی به پوشش زنان هم نداره. مساله نوع نگاه مردان چنین جامعه هایی به زنان است که زن را به عنوان کالایی نگاه می کنند که تا وقتی مال من نیست می شود دستمالی اش کرد اما وقتی خودم صاحب این کالا شدم کسی حق چپ نگاه کردن بهش را ندارد. به همین دلیل هم خیلی از این مردها به زنانشون اجازه تنها بیرون رفتن و حتی خرید های روزانه و تنها سوار تاکسی شدن را هم نمی دهند و هر چه این مردان پولدارتر باشند محدودیتهای بیشتری برای زنانشون ایجاد می کنند.

afarin khanome parsipour aziz, in awalin bar ast ke mibinam kasi dar in bare minewisad, afarin. man ham in moshkel ra hamishe dar iran dashtam, wali dar alman hata 1 bar ham chenin chizi ra nadidam

سمانه عزيز
بسيار خوشحالم كه در تهران اين تجربه ناخوشايند را نداشته ايد. مخالف با استدلال شما هم نيستم. ولي من به اندازهخ شما خوشبخت نبوده ام. تا 18 سالگي در گرگان زندگي مي كردم و هميشه مشكلاتي از اين دست را فراروي خود ميديدم. بعد به تهران آمدم و وارد دانشگاه شدم. حالا در محيطي بزرگتر بايد مانند زني بزرگسال و مستقل زندگي ميكردم. به همين دليل ارتباطم با جامعه و محيط بيشتر شد و به كرات با مزاحمت هاي خياباني روبرو شدم. امري كه به واقع امنيتم را سلب ميكرد. حتي همين حالا بعد از گذشت بيش از ده سال از آن روز ها، هر وقت تصميم گرفته ام پياده روي خياباني را به قصد ورزش ، گز كنم، اگرچه از سر كار بر ميگشته ام، با مانتوي بلند و مقنعه ي لعنتي مشكي و چهره ي بي آرايش، هرگز و هرگز، حتي يكبار بدون مزاحم نبوده ام. اينطوري بود كه عاقبت باشگاه انقلاب را براي پياده روي انتخاب كردم. اگرچه كه نيبت به پياده روي خيابان، هزينه ي قابل ملاحظه اي بر ميدارد، ولي حداقل در امنيت كامل پياده روي ميكنم و البته در حاشيه اضافه ميكنم كه از سرسيزي و سكوت نسبي فضاي زيباي آن هم بي نصيب نيستم.

let me appreciate and thank you for posing the hidden and problematic side of collective comunication . it means that gender comunicative relationship is a salient summit of paternalism which no one has will to concentrate on or put it to general disscussion . in the end let me ask you if describe about your living and being in afghanistan , how long you lived here and how was it like ? plz describe and send it to me in my own address .

Khanome Parsipour aziz, man be shoma khili ehteram migozaram. shoma zane bashahamati hastid, ey kash ma dar iran zanane bishtari ba shahamate shoma dashtim, payande bashid

حسرت عزيز،

من در سال ١٣٥٥ برابر با ١٩٧٦ به مدت چند روز در افغانستان بودم و از كابل و جلال آباد ديدن كردم. در آينده در اين باره صحبت خواهم كرد. در طى اين چند روز من حداقل سه بار مورد آزار مردان افغانى قرار گرفت، اما مسئله جالب اين است كه نحوه آزار دادن آنها بسيار شبيه مردان ايرانى بود. بنا براين نتيجه مى گيرم كه محافلى مردان و پسران را وا مى دارند تا براى زنان و دختران مزاحمت ايجاد كنند. من به كشور مسلمان مغرب هم سفر كرده ام و هرگز نديده ام كه مردان همانند ايران و افغانستان مزاحمت ايجاد كنند. در هند نيمه مسلمان نيز مورد مزاحمت قرار نگرفتم. پس شك نيست كه ما با يك فيلمنامه كه از بالا دستور داده مى شود روبرو هستيم.

داستان من درست بر عكس خانم سمانه است.بچگي هام تهران زندگي مي كرديم. اون زمان 6 سالم بود كه برام اتفاق افتاد؛ توي كوچه با دوستام بازي مي كردم كه اون آشغال هوس باز صدام زد ، تا جايي كه يادم مياد حدودا 50 سال رو داشت...تنها كاري كه تونستم بكنم اين بود كه فرار كنم و خوشبختانه جلومو نگرفت...تا امروز به هيچ كس نگفته بودم.
ممنونم از مطلبي كه نوشتيد، با نظرات شما كاملا موافقم .

گفته های خانم پارسی پور در مورد رفتار مردان با زنان در ایران (و افغانستان) و مقایسه شان با بیشتر کشورهای غربی یا حتی شرقی دیگر کاملاً درست است، اما یادمان نرود که میزان آزار و تجاوز جنسی (حتی به محارم) در کشورهای غربی، بخصوص آمریکا نسبتا بالا است، چه بسا بیشتر از هر جای دیگر.
درمورد دوست عزیز سمانه از مشهد و تهران، باید بگویم تا مدتی بعد از انقلاب رفتار مردان نسبت به زنها در خیابانها بهتر از دوران قبل از آن شده بود اما متاسفانه این حالت بعدها، بخصوص بعد از تمام شدن جنگ ایران و عراق، تغییر کرده و در مواردی حتی بدتر از دوران قبل شده است و روز به روز بدتر هم میشود. در عین حال امروزه تعداد دختران و زنانی هم که self-respect خود را از دست داده اند، بیشتر از دوران قبل از انقلاب شده است که مسلما نمیتوان آنها را مقصر واقعی دانست اما به هر حال واقعیتی تلخ و غم انگیز است. ظاهرا مردان همچنان در حال انتقام گیری بیرحمانه تاریخی خود از زنان هستند و حتی در میان مردانی که چندان موافق وضعیت کنونی نیستند نیز مشاهده میشود که به جای همراهی و همدلی با زنان، بیشتر از اوضاع نابسامان روحی و روانی آنان در شرایط سخت کنونی سوء استفاده می کنند.

مساله ای که من می خواستم بگم این بود که تو شهرهای بزرگی که سطح سواد مردها و زنانش بالاست و زنها تو جامعه حضور بیشتری دارند، میزان آزارها کمتر است. وقتی مردی توی محیط کارش آنقدر همکار زن هم ردیف خودش یا بالاتر داشته باشه، بتدریج نگاه سنتی اش به زن ، نگاهی که از پدر و پدر بزرگش گرفته تعدیل و حتی عوض می شه . نکته دیگه اینکه تو شهرهای سنتی که سطح سواد پایین و زنهای کمتری شاغل هستند و در جامعه حاضر ، زنها وقتی هم که مورد آزار قرار می گیرند اعتراض نمی کنند یعنی شرم دارند که در آن لحظه اعتراض کنند و حتی بعد بیانش کنند، چون پاسخی که از اطرافیانشون می گیرند اغلب این ست که حتما تو یک کاری کردی، روتو درست نگرفتی یا خندیدی. این باعث می شه که زنها برای اینکه کمتر با این موارد بر خورد کنند، خودشون رو بیشتر بپوشونن و تا ممکنه تنها بیرون رند، در حالیکه این خودسانسوری زنها مردها رو جری تر می کنه. من تا زمانی که تو مشهد بودم ، اینقدر این موارد زیاد بود که همیشه یک احساس ناامنی و ترس با من بود. یعنی اگر دستشون بهت نمی رسید یا زبانشون مشغول حرف دیگه بود با نگاهشون می بلعیدنت. همه اینها در حالی بود که من یک دختر بچه چادری بودم که همه سفارش های مادرم رو در مورد نجابت رعایت می کردم. اما این موارد آنقدر در تهران کم هست یعنی در مقایسه با شهری مثل مشهد که دیگه این ترس همیشگی را با خودم این و رو آن ور نمی برم و اگر موردی پیش بیاد می تونم اعتراض کنم و خجالت نمی کشم و خودم رو تو چادر قایم نمی کنم.

برام جالبه که می بینم وقتی زنها در این زمانه و علی رغم پیشرفتهای بسیاری که در زمینه فرهنگ وعلمو تکنولوژی در اطرافشون رخ داده هنوز دغدغه اصلیشون اثبات وجود و احقاق حقوق پایه و اولیه است. زن غربی البته به کمک مردش زودتر از ما شروع کرده به مبارزه وبه خیلی هاش رسیده وحالا برای جنسیتش ارزش قایل میشه ورفته سراغ حقوق بشری-فارغ از جنسیت. اما زن شرقی مسلمان ایرانی! قصه ایه برای خودش. اگه تا دیروز تو روستا هم بارکش بود هم دستگاه جوجه کشی وتو شهر مادر بچه ها و عروسک اتاق خواب امروز شده چوب دو سر نجس. برای مقبول بودن باید کلی کمالات داشته باشه: نجیب ولی اجتماعی باهوش ولی مطیع تحصیل کرده ولی سنتی شاغل به اذن شوهر کدبانو و مرهم زخم شوهر کتک خور ولی با آبرو درمتن اجتماع ولی با چراغ و موتورخاموش زیباوخوش اندام وشیک پوش اما به سلیقه ومخصوص شوهر/صاحب سازگاروصبور تا قیامت چون مردها احتمالا یه روزی سر عقل میان. البته خیلی از زنها(مثل خودم) نمی فهمند که اینها چقدر به نفع خودشونه. که مثل مرواریدی در صدف حجاب که مصونیت است و محدودیتش به لطف چادر آستین دار جلو بسته در حد آزاد شدن دست و دندان برای انجام اعمال حیاتی سبب ارتقا آنها به مقام دامنی میشود که سکوی پرتاب مرد به معراج است.پس خداوند زن را از دنده مرد آفرید که این هدف اصلی خلقت خدای نکرده سادیسمش ارضا نشده از دنیا نرود.

خانم پارسی پور...شما ادعایی..حداقل از دیدگاه من...که سیر نتیجه گیری منطقی رو خیلی سخت میشه توش دنبال کرد...حتما شما دلایل دیگه ای رو هم برای مطرح کردن این ادعا دارید...اینکه از آزار زنان در خیابانهای ایران یکسره سراغ معیارهای علمی وپیشرفت جامعه ایران رفتید ...مقداری دور از ذهن و ربط منطقی نوشته شماست...لطفا سایر دلایل نا گفته خودتون رو هم برای اطلاع خواننده این نوشتار اراه بدبد....و البته با ادعایی که شما در مورد وجود اینگونه محافل کردید کاملا موافقم...و برخوردهایی که این روزه با زنان میشه...کاملا گویای این مطلبه...شاید شما در حال ریشه یابی هستین؟...شاید هم ریشه رو پیدا کردید و ما بی اطلاع.