اگر مابه تغییر و تحول مُعتقد باشیم و باز اگر پیشرفت ِ زمان را باور داریم شعر هم مانند هر مقُوله ئ دیگر در این رود ِ جاری ِ روزگاردر حال ِ حرکت است و نمی تواند ایستا باشد، نمی توان تا اَبد شعر ِفارسی را در چهار چوب ِ وزن و قافیه زندانی کرد ، همان گونه که خُلق و خوی ِ ما ایرانیان در مقایسه با سی سال ِ پیش تغییر کرده و از تند خوئی و عدم ِ تحمل ِ افکار ِ دیگران راه به سوی ملایمت و نرمش بُرده است .

ديشب يك كامنتي را در جايي از «زمانه» گذاشتم كه هر چه مي‌گردم، آن صفحه را پيدا نمي‌كنم!
با اجازه ، دوباره اين‌جا مطرح مي‌كنم:
سلام من‌را به«شهرنوش پارسي پور» برسانيد و به او بگوييد: دختر خوب! تو در «زمانه» مي‌نويسي، اما«فحش»اش را من در ناكجاآبادم مي‌خورم! البته از آن‌جايي‌كه كتك‌خورم «ملس» است، نوش جان كردم آن افشاگري چماقي را !
در قسمتي از اين لفاظي(با چاشني چماق) چنين آمده است:
«من امروز اتفاقي كه اين راديو زمانه رو ميخوندم چشمم به نظر شما تو يه گوشه از اون افتاد اجازه بديد چند نكته رو بيان كنم
همين مجمعي كه حالا با اين اسم جمع شدند دقيقا همون گروهي هستند كه مرحوم اويني مدام به افشاگري و نقد اونها ميپرداخت!
كتاب حلزونهاي خانه بدوشش رو خونديد كه بطور مثال چطور در مورد شهرنوش پارسي پور و كتابهاش نقد نوشت...»
البته در 3 اپيزود و في‌البداهه، جواب‌اش را دادم.
مي‌توانيد در قسمت كامنت‌هاي اين پست، ببنيد و پس از خواندن،«حال»اش را ببريد!
http://karaa.blogfa.com/post-80.aspx
...
راستي!
اين «وبلاگ چرخان» زمانه هم من‌را كُشته‌؛ ها!

شاد باشيد

مرد بزرگی بود.