| رادیو زمانه > خارج از سیاست > چکیده سرمقاله های مطبوعات > برگزیده سرمقاله‌های روزنامه‌های صبح | ||
برگزیده سرمقاله‌های روزنامه‌های صبحطنزهای بی‌محتوا به نوشته این روزنامه، «این نخستین بار نیست کـه تـشـکـل‌های اثرگذار، هدف‌عقده‌گشایی‌ها قرار می گیرند. چند سال قبل هم که همه تلاش‌ها برای بدنام کردن مردمی‌ترین مجلس پس از انقلاب- مجلس ششم- به نتیجه نرسید، سران صداوسیما دست به دامان طنزپردازان شدند تا انتخابات و منتخبان آن را هجو کنند. آنها از این تلاش خود نتیجه‌ای نگرفتند و نهایتا برای حذف نمایندگان مجلس ششم، تدابیر دیگری اندیشیده شد.» روزنامه آفتاب یزد می‌نویسد: «تهمت زدن آسان است. مثلا روزنامه‌نگاران هم می‌توانند در برابر رفتار رسانه موسوم به ملی در موضوع برنج‌های آلوده، علامت سوال بزرگی بگذارند و تبلیغات اولیه پیرامون آلودگی برنج‌ها و عقب‌نشینی ناگهانی از‌آن و تاکید بر پاک بودن و عدم آلودگی برنج‌ها را ناشی از همان روندی بدانند که طنزپردازان نه چندان شیرین زبان صدا و سیما، آن را متوجه مطبوعات می‌دانند!آیا صدا و سیما اینگونه قضاوت را می‌پسندد؟» به نوشته سرمقاله‌نویس این روزنامه، «اگر بنابر بـدبینی و اتهام‌افکنی باشد می‌توان گروه‌ها و مدیرانی را پیدا کرد که قادرند صدها میلیارد تومان، هزینه فاقد سند انجام دهند؛ شاید بخشی از همان صدها میلیارد تومان- که ظاهرا سندیاز روش هزینه‌شدن آنها وجود ندارد- صرف هـمـیـن کـارهـایی شده باشد که اکنون سوژه طـنز‌پردازی بی‌محتوای رسانه موسوم به ملی اسـت.» نقش‌آفرینی بانک‌ها به نوشته دنیای اقتصاد، «در کشورهای توسعه یافته، فارغ از وجود یک سیاست اقتصادی از سوی سیاستگذار، بانک‌ها به علت تقاضای بسیار برای وام مسکن، وارد این حیطه شده و به عنوان یک بنگاه اقتصادی به نقش‌آفرینی پرداخته و در ضمن آن، موجب تسهیل خانه‌دار شدن افراد می‌شوند.» این روزنامه افزوده است: «در ایران اما بانک قدرت تاثیر‌گذاری بر قیمت کالای عرضه شده خود را ندارد و باید گوش به فرمان باشد. از این جهت وقتی با نرخ بهره غیرطبیعی اقدام به وام‌دهی می‌کند، باید زمانی را متصور بود که دیگر قدرت چنین کاری را نداشته باشد.» دنیای اقتصاد در سرمقاله خود نوشته است: «در به‌وجود آمدن بسیاری از ادوار تجاری در بازار مسکن ایران، نمی‌توان نقش سیاستگذار پولی را نادیده گرفت. هر دخالتی در یک مقطع، دخالت دیگری را در زمانی دیگر موجب می‌شود و آنچه به‌وجود نمی‌آید، تعادل است. یک بار و برای همیشه باید این تصمیم گرفته شود و با بازگذاردن دست بانک‌ها، مقامات پولی مسوولیت خود را در این بخش مانند همه جای دنیا به مقاطع استثنایی محدود کنند.»  |
||