مقاومت مدنی آن هم در این مرحله از فعالیت‌های انتخابانی حکم می‌کرد که دست‌کم در روز بعد از ممنوعیت انتشار، روزنامه چاپ و خش می‌شد تا توهم فرمانروایی سعید مرتضوی بر مطبوعات و روزنامه‌نگاران در هم شکسته شود!! عرصه‌ی نمادین جایگاهی است که باید نخست از آنجا تسلط مرتضوی‌ها را شکست! روزنامه‌نگاران می‌توانند در چنین وضعیت‌هایی با پشتیبانی خود از همکاران مطبوعاتی خود به امثال مرتضوی و بالادستی‌هایش نشان دهند که فقط در زمان انتخابات بحث‌های جامعه‌ی مدنی را جدی نمی‌گیرند!!

گیرم که در باورتان به خاک نشسته ام و ساقه های جوانم از ضربه های تبرهاتان زخم دار است ؛
با ریشه چه می کنید؟
گیرم که بر سر این بام بنشسته در کمین پرنده اید؛
پرواز را علامت ممنوع می زنید!
با جوجه های نشسته در آشیانه چه می کنید؟
گیرم که می زنید؛ گیرم که می بُرید؛ گیرم که می کُشید؛
با رویش ناگزیر جوانه چه می کنید؟

ده در گشوده گردد گر بسته شد دری/انگشت ترجمان زبان است لال را
بهتر است مرتضوی و مرتضوی ها بدانند و از لابه لای سطرهای تاریخ بخوانند که فرآیند آگاهی فرآیندی برگشت ناپذیر است و انسان دانا دوباره به ظلمت نادانی باز نمی گردد.جامعه امروز ایران بلوغ فکری و سیاسی را تجربه می کند.یاس نو و صدها روزنامه شهیدآگرچه خود زمینه سازان این بلوغ و بیداری هستند آما از نگاهی خود معلول این بلوغ و بیداری و سرهشیاری مردمی هستند که حالا دیگر خوب می دانند چه نمی خواهند و مهم تر از آن اینکه می دانند چه می خواهند.
پس ایران پر است از ارغنده پور ها و نعیمی ها وبهنودها و .... و ما هریک در حال انجام وظایفمان هستیم و هر کدام یک رسانه ایم با قدرت اثر گذاری بسیار زیاد و مشغول کار خودیم تا پایان عصر اختناق و در آغوش کشیدن شاهد آزادی.آزادی ای که در خور شان والای ایرانی است.

با سلام از متن بسیار زیبای جناب حسام لذت بردم دوست داشتم بدانم متن از کیست اگر از آن عزیز است محبت کند ایملشان را اعلام بفرمایند متشکرم

...
کباب قناری بر آتش سوسن و یاس ...
نور را در پستوی خانه نهان باید کرد ...
روزگار غریبیست نازنین ...
...

ياس«YAAS»را ، ياس«YICE»بخوانيد، اميدتان به زندگي و به آينده بيشتر مي شود.

بزرگان گفته اند که تاریخ پنداموز است.روزگاری علی دشتی شوالیه ی روزنامه نگاران ازادی خواه بود اما همین اقا در دستگاه رضاشاه گیوتین سانسور را بر سر نویسندگان هم عصر خود بالا می برد داستان اقای نعیمی پور هم همین است.دهه ی شصت همین ها رای به خفقان فضای جامعه دادند.به قول بزرگواری همه ی داد و فریادهای ازادی از دل هایی برمی خیزد که تشنه ی قدرت اند.