وب سایت کاوه گلستان به جای مسابقه

نیما شمس

«جايزه‌ی عکاسی مطبوعاتی کاوه گلستان» تنها جايزه‌ی عکاسی غيردولتی بود که اولین دوره‌ی آن در سال ۱۳۸۳، يک سال پس از کشته شدن کاوه بر اثر انفجار مين در کردستان عراق، برگزار شد. دوره‌ی اول با استقبال عکاسان روبه‌رو شد و خيلي زود «جايزه‌ی کاوه گلستان» به‌عنوان معتبرترين جايزه‌ی عکاسی ايران مطرح شد. در آن دوره، انتقاد يکی از برندگان به نحوه‌ی داوری و نظر او در باره‌ی نزديک نبودن عکس‌های برگزيده به نگاه و سبک کاوه، باعث بحث‌های زيادی در جامعه‌ی عکاسی شد.

دومين دوره‌ی مسابقه در سال ۱۳۸۴ برگزار شد و مشکلات اجرايی دوره‌ی قبل، مثل پايين بودن کيفيت چاپ عکس‌های نمايشگاه و کتاب مسابقه، کمتر در آن دیده می‌شد.
دوره‌ی دوم بحث‌های حاشيه‌ای کمتری داشت و در کنار آن، کارگاه‌های آموزشی عکاسی و ويرايش عکس نيز برگزار شد.

ليلي گلستان، خواهر کاوه، در آن دوره از برنامه‌های آينده‌ی خود برای برگزاری مسابقه به صورت منطقه‌ای و بين‌المللی خبر داد. وعده‌ای که هرگز محقق نشد.

مشکلات سومين دوره‌ی مسابقه با کناره‌گيری حامی مالی، که ربطی به مسابقه نداشت و تصميمی داخلی در آن شرکت بود، شروع شد. ترکيب هيأت داوران در اين دوره هماهنگ نبود. وزارت ارشاد مجوز چاپ کتاب عکس‌های برگزيده را صادر نکرد و در پی آن، خانه‌ی هنرمندان ايران هم با برپايي نمايشگاه آن دوره مخالفت کرد.
برندگان جايزه‌ی يک ميليون تومانی و نشان کاوه را در گالری گلستان، و بدون برگزاری مراسم خاصی دريافت کردند.

شورای سياست‌گذاری مسابقه‌ی کاوه گلستان، آبان ماه ۱۳۸۵ اعلام کرد به درخواست مهرک، پسر کاوه، مسئوليتِ ادامه‌ی برگزاری مسابقه به مهرک گلستان واگذار می‌شود و با اين خبر، پرونده‌ی سه دوره‌ی اين مسابقه بسته شد.
تا اين که روز ۲۶ فروردين ماه، جلسه‌ای با حضور هنگامه و مهرک گلستان در دفتر مجله‌ی عکس، و با حضور تعدادی از عکاسان جوان، همکاران، شاگردان و دوستداران کاوه، که تعدادی از برندگان جايزه‌ی دوره‌های قبل هم در ميان آنها بودند، برگزار شد.

هنگامه گلستان، همسر کاوه، در آغاز جلسه از زندگي با کاوه گفت:
«ما سی و یک سال تقریبا با هم بودیم. اوايل که آمده بود ایرلند از جنگ عکس بگیرد، برخلاف همه که معمولا به نامزدشان گل و هدیه می‌دهند، می‌رفت توی هتل، بمب منفجر می‌شد، گوشی را می‌گرفت می‌گفت ببین اینجا چه بمب‌هایی منفجر می‌شود. یعنی رابطه‌اش با من هم طوری بود که راجع به عکس‌هایش حرف می‌زد».



همسر کاوه سپس به انتقاد شديد از برگزارکنندگان سه دوره‌ی مسابقه پرداخت و گفت اجازه نمی‌دهد کسی در کارهای حرفه‌ای کاوه دخالت کند. او معتقد است در اين مسابقه هيچ اشاره‌ای به کارهای کاوه نشده و برگزارکنندگان توجهی به کاوه و نگاه و تفکر او نداشته‌اند.

هنگامه گلستان خبر از پایان برگزاری مسابقه کاوه به صورت فعلی داد و گفت: «ما به جای اعطای جایزه، با همکاری کسانی که با تفکر کاوه هماهنگی دارند، وب‌سایتی برای او ایجاد خواهيم کرد و پس از انتخاب و قرار دادن عکس‌های عکاسان در این وب‌سایت، در مورد برنامه‌های آینده، مانند راه‌اندازی آژانس عکس، چاپ کتاب و نمایشگاه، تصمیم خواهیم گرفت».

عکس‌ها: نیما شمس

مهرک گلستان، تنها فرزند کاوه، با تشکر از برگزارکنندگان سه دوره قبل مسابقه، این دوره‌ها را خیلی منطبق با تفکر پدرش ندانست و خبر از شروع دوباره‌ی فعالیت‌هایی داد که به عقیده‌ی او شروع واقعی کار در باره‌ی کاوه گلستان تا رسیدن به هدف اصلی‌ست. به نظر او و مادرش، فعالیت‌هایی که تا به حال در مورد کاوه انجام شده در آن مسیر نبوده است.
او گفت: «داستانِ جايزه‌ی كاوه داستان زندگي ماست. زمانی که خبر درگذشت ناگهانی پدر را شنيدیم، به دنبال راهی برای زنده ماندن ياد او بودیم. می‌خواستیم در عمل، عقيده‌های او را ادامه دهيم. ما شركتی نيستيم كه به كسی جايزه بدهيم. ما اثرهایی هستيم كه از كاوه مانده است».

این جلسه با پاسخ به سوال‌های حاضران تمام شد.

گزارش زمانه را از این نشست،‌ از «اینجا» بشنوید.