از سایر لذایذ دنیوی

برگردان: علی امینی نجفی

باده‌نوشی بدون سیگار امکان‌ناپذیر است. من از ۱۶ سالگی سیگار کشیدن را شروع کردم و هیچ وقت هم آن را کنار نگذاشتم. راستش به ندرت روزی بیشتر از ۲۰ نخ سیگار کشیده‌ام. همه جور سیگاری هم دود کرده‌ام. اوایل سیگارهای توتون‌سیاه اسپانیایی می‌کشیدم. اما حالا حدود ۲۰ سال است که به سیگارهای فرانسوی عادت کرده‌ام؛ به ژیتن و بیش از آن به سلتیک که از هر سیگاری بیشتر قبولش دارم.

سیگاری که خوب با مشروب بسازد، به نحوی که توتون شاه باشد و باده ملکه، رفیق و شفیق همه زیر و بم‌های زندگی است. یار وفادار لحظات اندوه و شادی است. ما در تنهایی خود یا در حضور جمع سیگاری روشن می‌کنیم تا به یک شادی خوش‌آمد بگوییم یا بر یک اندوه سرپوش بگذاریم.

سیگار برای حواس ما لذت‌بخش است. حواس بینایی، چشایی و بویایی ما را ارضا می‌کند. چه لذتی دارد وقتی ما از ستون مرتب سیگارهای سفید در زیر زرورق نقره‌ایشان سان می‌بینیم!

من که هرگز حاضر نیستم با چشمان بسته سیگار دود کنم. دوست دارم قوطی سیگار را توی جیبم لمس کنم؛ آن را باز کنم؛ سیگار را وسط دو انگشتم فشار بدهم؛ کاغذ آن را روی لبم حس کنم؛ مزه توتون را با زبانم بچشم؛ آتش آن را ببینم؛ به آن نزدیک شوم و بالاخره گرمایش را در درونم احساس کنم.

از دوران دانشجویی با شخصی به اسم دورون‌سورو^۱ آشنا بودم که مهندس شد و بعدها به حالت تبعید در مکزیک زندگی می‌کرد. او در اثر بیماری به اصطلاح سرطان دخانیات فوت کرد.

در مکزیکو موقعی که در بیمارستان بستری بود به عیادتش رفتم. به همه جای بدنش لوله وصل کرده بودند و روی صورتش هم یک ماسک اکسیژن بود که دم به دم آن را برمی‌داشت تا بتواند مخفیانه و سریع پکی به سیگار بزند. او تا آخرین ساعت عمرش سیگار دود کرد و به لذتی که او را کشت، وفادار ماند.

در اینجا از خوانندگان محترم اجازه می‌خواهم که در خاتمه عرایضم درباره سیگار و مشروب، که سرچشمه پیوندهای دوستانه و تخیلات بارور ما هستند، این توصیه را اضافه کنم: می ننوشید و سیگار نکشید! این چیزها برای سلامتی شما مضر هستند.

ناگفته نماند که سیگار و مشروب لذت هم‌آغوشی را به کمال می‌رسانند. به عنوان یک اصل می‌توان گفت که مشروب قبل و سیگار بعد از آن توصیه شده است.

از من نباید اعترافات جنسی فوق‌العاده‌ای انتظار داشته باشید. مردان نسل ما، به ویژه در اسپانیا، در برابر زن‌ها کم‌رویی موروثی خاصی داشتند؛ در عین حال که میل جنسی آن‌ها شاید از همه مردهای روی زمین بیشتر بود.

میل تسکین‌ناپذیر نسل ما ثمره طبیعی قرن‌ها سلطه عقیم‌کننده کلیسای کاتولیک بود. هر گونه رابطه جنسی در خارج از چارچوب زناشویی، و حتی در داخل آن، ممنوع بود و هر نوع تصویر یا کلامی که به نحوی با عشق‌ورزی ارتباط داشت، غیرمجاز شمرده می‌شد. این همه باعث می‌شد که شهوت جنسی ابعادی وحشیانه پیدا کند.

وقتی این شهوت با عبور از تمام آن ممنوعیت‌ها ارضا می‌شد، با لذتی فوق‌العاده همراه بود. زیرا همیشه شادی پنهان ارتکاب گناه را هم در بر داشت. یک اسپانیایی بی‌تردید بیشتر از یک فرد چینی یا یک اسکیمو از عشق‌بازی لذت می‌برد.

از موارد استثنایی که بگذریم، در جوانی ما برای رابطه جنسی فقط دو راه وجود داشت: فاحشه‌خانه یا ازدواج. در سال ۱۹۲۵ که اولین بار به فرانسه رفتم، به نظرم واقعاً شگفت‌آور و زننده آمد که می‌دیدم زن و مرد در خیابان همدیگر را می‌بوسند یا بدون ازدواج با هم زندگی می‌کنند. قبول این امور «منافی عفت» برایم واقعاً دشوار بود.

زمانه از آن سال‌های دور خیلی عوض شده است. در سال‌های اخیر من زوال تدریجی و سرانجام نابودی کامل غریزه جنسی‌ام را حتی در عالم خیال، تجربه کرده‌ام. حالا از وضع فعلی خیلی راضی هستم، گویی از شر هیولایی مستبد راحت شده‌ام.

اگر روزی ابلیس بر من ظاهر شود و پیشنهاد کند که شهوت جنسی‌ام را به من برگرداند، به او خواهم گفت: «نه، خیلی متشکرم. همین جوری خوب است، اما اگر می‌توانی کبد و ریه‌های مرا قوی کن تا بتوانم بیشتر باده بنوشم و سیگار دود کنم.»

با آگاهی کامل از وسوسه‌های انحراف‌آمیز برخی پیرمردان سال‌خورده، امروز فاحشه‌های مادرید، روسپی‌خانه‌های پاریس و دختران تاکسی‌سوار نیویورک را به یاد می‌آورم؛ با وجدان آسوده و بدون ذره‌ای پشیمانی.

غیر از چند نمایش زنان برهنه که در کاباره‌های پاریس دیده‌ام، فکر می‌کنم در سراسر زندگی فقط یک فیلم لختی یا پورنو دیده‌ام که عنوان جالبی هم داشت: خواهر وازلین^۲. داستان راهبه‌ای بود که در باغ صومعه با باغبان معاشقه می‌کرد و باغبان هم به نوبت خود با یک راهب غلام‌باره رابطه داشت و بالاخره هر سه با هم رابطه‌ای سه‌جانبه را شروع می‌کنند.

جوراب‌های سیاه و ساق‌بلند راهبه را هنوز به خاطر دارم که تا بالای زانویش می‌رسید. ژان موکلر^۳ که از همکاران شرکت سینمایی «استودیو ۲۸» بود، این فیلم را به من هدیه داد. اما آن را گم کردم.

با رنه شار^۴ که مثل خودم قوی‌هیکل بود، قصد داشتیم به یک سینمای کودکان حمله کنیم؛ دست و پای آپاراتچی را ببندیم و برای بچه‌های معصوم فیلم خواهر وازلین را نمایش بدهیم. وا شریعتا، وا اخلاقا^۵!

می‌دانید که برای سوررئالیست‌ها از راه به در بردن بچه‌ها یکی از جذاب‌ترین اشکال پرخاش و اعتراض بود. البته در این مورد خاص ما کاری نکردیم.

حالا می‌خواهم چند کلمه هم از عیاشی‌های ناکامم برایتان بگویم. شرکت در مجالس فسق و فجور برای ما بی‌نهایت هیجان‌انگیز بود. یک بار در هالیوود چارلی چاپلین برای من و دو اسپانیایی دیگر بساط عیاشی راه انداخت. سه دختر ماه‌پیکر که اهل پاسادنا بودند به مجلس آمدند. اما از بخت بد ما با هم جنگشان گرفت؛ چون هر سه می‌خواستند با چاپلین باشند؛ و به این ترتیب راهشان را کشیدند و رفتند.

یک بار دیگر من و رفیقم اوگارته^۶ در لوس‌آنجلس لیا لیس^۷ را که در فیلم عصر طلایی نقش ایفا کرده بود، با یکی از دوستانش به خانه کشاندیم و بساط عیش را فراهم کردیم: گل و شامپانی و همه چیز. یک ناکامی دیگر: خانم‌ها یک ساعتی ماندند و فلنگ را بستند.

در همان سال‌ها یک فیلم‌ساز روسی که اسمش را فراموش کرده‌ام، برای دیداری رسمی به فرانسه آمد و یک بار از من خواست که برایش یک عشرت مختصر پاریسی رو به راه کنم. او سراغ بد کسی آمده بود.

موضوع را با آراگون در میان گذاشتم و او به من گفت: «ببینم رفیق، نکند تو افتاده‌ای به...؟» در اینجا آراگون با ظریف‌ترین طبع دنیا کلمه‌ای را به زبان آورد که شما حدس می‌زنید؛ اما من از تکرار آن می‌پرهیزم.

از چند سال پیش میان نویسندگان و هنرمندان ما عادت بدی رایج شده است که در نوشته‌ها و مصاحبه‌هایشان بی‌دریغ و بی‌هیچ دلیلی، کلمات زشت و رکیک به کار می‌برند. من این به اصطلاح آزادی‌گرایی را چیزی جز مضحکه کردن آزادی نمی‌دانم و به همین خاطر از هرزه‌گویی و پرده‌دری‌های وقیحانه دوری می‌کنم.

به هرحال آن روز به آراگون جواب دادم: «نه، به هیچ وجه.» سپس او توصیه کرد که زیر بار این جور سفارش‌ها نروم و دوست روس ما هم، ناکام به اتحاد شوروی برگشت.

۱- Dorronsoro

۷- «ya «ys (تولد: ۱۹۱۰، مرگ: ۱۹۸۶)