دوست عزیز آقای حسین ایمانیان
با وجود اشاره اصولی به بخشی از معضلات فضایِ تولیدات ِادبی در ایران، متاسفانه لحن پرخاشجوی شما خود مضداق بارز ضعف هایی است که به چند مورد آن را خودتان اشاره کرده اید اما:

رد پای مافیای انتشاراتی- مطبوعاتی و هیاهویی هر ساله پیرامون جوایز ادبی و سانسور به گونه های متنوع را همه جای جهان می توان یافت. انبوه نویسی شعر نیز که امر فرخنده ای است که به تلخی از نوع صاحب منصبان « کانون نویسندگان» از آن یاد کردید ( در آمریکا صدها فصلنامه شعر روزانه در حال بازچاپ آثار هزاران شاعر امریکایی است - http://zamaaneh.com/literature/2010/03/post_571.html) .
متاسفانه بخش اصلی ادعاهای شما پشتوانه منطق نوشتاری را از خود دریغ کرده است.
تنها موردی که به درستی ولی باز هم با اشاره از آن گذشتید تکرار حیات بی رمق و بی دلیل « کانون نویسندگان» است که در اصل باید از آن به عنوان « حزب کانون نویسندگان دهه چهل» یاد کرد.
متاسفانه نتوانستید در دیسکورسی جامع ، شیوع و گرایش« بلاهت» مورد ادعای خود را در صحنه ادبیات ایران به گونه ای ریشه دار بازنمایی کنید.

با سپاس

دنیا را با بوق «بلاهت»، همان واژه‌ی دزدی شده از اصطلاحات یکی از اولین کاشفان خباثت‌ام؛ به ک.. میرانم!
اینست انتقام بی‌اعتنایی به جنون و هذیان‌هایم!
زنده باد خودم. از جوب پریدم. غورباغه(= خودم) دیدم. نترسیدم.
لک‌ام من! تک‌ام من!

"تفکر"

وقتی نوشته جسورانه آقای ایمانیان را خواندم دیدم كه با برخی نكاتی كه نویسنده زیر عنوان بلاهت فرهنگی عنوان می كند توافق دارم. اما نكته مهم و قابل تامل و به نظر من تعیین كننده اینجاست كه حتی اگر با این خرده بین ترین شكل تاویل فرهنگی در مجموع موافق باشیم باید بپذیریم كه ما هم بخشی ازین بلاهت فرهنگی هستیم. آگاهی از نقصان ها به معنای بری بودن از آنها هرگز نبوده است.

من اگر چه شکل جامع و عمیق و تئوریک این وضعیت انتقادی را پیش تر و طی هفت سال اخیر در نوشته های پرهام شهرجردی خواندم و شاهد بودم اما خوشخالم که منتقد دیگری از راه رسیده و بر این معضلات انگشت می گذارد پس درود بر او.مرسی آقای ایمانیان

سلام آقای ایمانیان
تا آنجا که من متوجه شدم شما از بلاهتی نوشتید که با این تعریف خودتان نیز به انواع مختلف با آن درگیرید. اگر سرنمون این درگیر بودن را بخواهم بازنمائی کنم همین نوشتن مطالبی از این دست می باشد که بیشتر پز روشن فکری عده ای آنارشیست در دهه های پایانی قرن بیستم بوده و سعی برای ایجاد تمایز میان خود و دیگری محسوب می شده و تمایل به متمایز بودن خودش یک بلاهت است در جهان انبوه امروز.شما می خواهید در نوشته خود همه چیز را قضاوت کنید و چنان اصرار بر این قضاوت و صدور حکم دارید که دسته ساتورتان را هی تمجید می کنید و حمله می کنید و با رندی در هر حمله به گوشه ای می کوبید بی آنکه شرحی دقیق و مستدل و مبتنی بر همان نظریه ای که اصلاً معلوم نیست همان معنای جهانی نظریه باشد بدهید، این همه بلاهت است در زمانه ای که نظام های پیچیده ای جهان را به سمت ناهمگونی پدیدار ها و ناهماهنگی رخدادها می برند شما شارح قضاوتی شده اید که احتمالاً خودش عین بلاهت مد نظر شما است.
اما در مورد اینکه آیا می توانیم نام بلاهت را بر این مکانیزم چند وجهی و متنوع بگذاریم باید بگویم به شخصه معتقدم این نام برازنده نتیجه چند صد سال تلاش بشر برای دست یابی به این تنوع و دوری از حذف دیگری نیست. آقای ایمانیان آنچه شما به آن بلاهت می گوئید نتیجه چند صد سال تلاش بشر متمدن برای ایجاد فضائی ست که هر کسی در آن بدون تهدید شدن خلق کندت و قضاوت را در گذر زمان و در ادامه تاثیر ها بیابد.اینترنت و فضای مجازی بی کران یکی از نتایج این تلاش است و تلاش دولت ها برای محدود کردن آن بخشی از از همان تلاش پیشگیرانه ای است که چند صد سال بشر برای رفع آن عرق ریخته است.
ضمناَاگر شما هم نگاهی به تاریخ نقد ادبی در دنیا بیندازید که منبع خوب تاریخ نقد جدید رنه ولک در اختیار فارسی زبانان است می بینید چگونه نویسندگان خلاقی چون الیوت متهم به همین بلاهت بوده اندو چگونه زمانه ارزش آثار ایشان را از پس ادعا ها روشن کرده است.
شما می گوئید همه چیز گند است،همه گند زده اند و باید همه را ریخت دور و تنها مثل شما فکر کرد و نوشت این اندیشه مربوط به پیش از دوره روشن گری است.بهتر است بگوئیم هرکسی با هر سلیقه ای می تواند بنویسد،بخواند اما گذر زمان تکلیف جنس خلاقیت ها را روشن می کند.
از سویی شما هیچ نمونه ادبی حتا از خودتان و هم فکرنتان معرفی نمی کنید(منظورم از همفکران شما همان چند نفری است که در جلسات و انتشار مجله رخداد با ایشان همکار هستید و همه کم و بیش اعتقادات مشابه شما دارند) که برای مخاطب روشن شود آن اثر جدی و نو آورانه و خلاق کجاست؟آیا می خواهید خود را افتاده و متواضع و بی ادعا نشان دهید!آن هم در پس این همه ادعا یا اینکه خودتان هم توان خلق اثر ادبی مد نظر خود را ندارید !؟ اینها در اصطلاح عامیانه خودش فریب کاری و سیاسی کاری است.
نشان دهید آیااین آثار خلاقه توسط شما و دوستانتان و کسانی که ایشان را حتا معرفی نکرده اید اصلاً خلق شده است!؟ اگر شده بفرمائید در کجا چاپ شده!؟ بگذارید مخاطب شما معیار روشنی برای درک قضاوت شما بیابد.
آقای ایمانیان پرسشی دیگر، راستی مرز عبور از بلاهت و آن خلاقیت مد نظر شما در ادبیات ایران چیست!؟ آیا تمایل به ابراز سیاست در آثار و سیاسی دیدن و سیاسی بودن است!؟ پاسخی برای شما دارم،آنها که علم سیاست خوانده اند بهتر می دانند که سیاست سلسله ای از پولتیک ها و ترفند هاست، اما ادبیات چیست ادبیات ترفند نیست بدعت است وجودی جامع از احساس و عقلانیت که خلقتش فراتر از تدبیر و ترفند و حیله است، این فراتر بودن ادبیات آرمان ادبیات نیست لازمه ادبیات است. بنابراین بو و رنگ ادبیات از سیاست نیست بلکه این سیاست است که هر از گاهی برای دست یابی به ترفندی نو خود را ادبی می نمایاند. البته بُعدی از ابعاد ادبیات تاثیر جامعه و به طور خاص تاثیر رفتار افراد در جامعه بر عواطف،تفکر و احساس یکدیگر است که می تون سیاست را هم به عنوان بخشی از این رفتار دید.
در آخر اینکه شما هم می توانید مجلات خودتان ،انتشاراتی های خودتان،سایت ها و فضاهای مجازی خودتان را داشته باشید،جوایز خود را تاسیس کرده و آثار خلاقه مدنظر خود را معرفی کنید،آثارتان را در معرض دید دیگران یا خودتان قرار دهید نظریات جدیدتان را طرح کنید و زمان کار خودش را انجام دهد، شما هم محفل خودتان را دارید ، امکانات چاپ و نشر خودتان را و دوستان نقد نویس و جلسات خودتان را دارید بنابراین بعید می دانم لازم باشد نگران باشید مبادا دیگر نویسندگان به قول شما گاهی در برابر دولت باعث از بین رفتن ادبیات خلاق باشند شما آثار خلاقتان را بنویسید و نشر بدهید قطعاً اگر اعتقاد ندارید بجز شما همه مخاطبان ادبی آدم هایی دچار بلاهت و کوته بینی هستند آثارتان اقبالی خواهند داشت و تاثیر می گذارند همان طور که هدایت با چند جلد دست نویس و محدود از کتاب بوف کور ادبیات مدرن جهان را تحت تاثیر خود قرار داد.
نگران نباشید دیگران می توانند خلاقیت و نوآوری آثار شما را درک کرده و ارزش آن را بفهمند.

نظرتان در مورد شعر کاملا درست است به همین سایت °°°و نگاه کنید دو سوم سایت را شاغران بازستهای مختلف و شعرهای مزخرف پر کرده اند.

آقای ایمانیان آیا بهتر نبود به جندتایی از این آثار اشاره می کردید تا پشتوانه ی نظراتتان شود؟ در ضمن از لحن شما به هیچ چیز نمی رسیم جز دیکتاتوری "ادبی" در هر جامعه ای به تعداد آدم های آن جامعه می تواند ادبیات وجود داشته باشد. من شخصن از این نمی ترسم که جامعه ای زیاد شعر بگوید یا داستان بنویسد از این می ترسم که جامعه ای حرفی برای گفتن و قصه ای برای تعریف کردن نداشته باشه. اصلن در این بلبشویی که در کشور ما وجود دارد اوضاع چه چیز مشخص است که اوضاع ادبی آن باشد؟ مگر می شود اوضاع ادبی را از بقیه ی امور یک جامعه جدا کرد؟ همین قدر هم که داریم باید شکرگزار باشیم. البته شکرگزار خودمان که هنوز زیر دست و پای لمپنیسم حاکم له نشده ایم و امید نجات داریم. و هنر یکی از راه های نجاتمان است. البته نمی گویم که هیچ یک از این ها که شما گفتید وجود ندارد. اما معتقدم در کشوری مثل ایران باید همه چیز را در رابطه با چیز بغلیش سنجید نه به تنهایی. به هرحال, خیلی تند می روید. با هم برویم شاید به جایی برسیم.
ممنون

خوب ، داغ ما را تازه کردید . به خاطر آوردیم که نبود سایت رخداد ، با همه ی کاستی های جدی اش ، کمبودی بر کمبود ها اضافه کرده است . ای کاش بقیه ی این شماره ی "بلاهت" را هم می توانستیم بخوانیم.

به کامنت دهندگان پیشین : ابله خواندن کسی که دیگران را ابله می خواند ، پیش پا افتاده ترین و در نتیجه ابلهانه ترین واکنش ممکن است .انگار که جز این یک کلمه برخی بقیه ی مقاله را ندیده اند. بسیاری از موارد مورد اشاره ( به خصوص مورد 5 و تا حدودی به استثنای مورد 8 ) مسائل جدی ایست که ادبیات در ایران با آن روبروست . قضیه انقدر فراگیر است که برای هر بند چندین و چند مثال به ذهن می آید .

جانا سخن از زبان ما گفته‌ای.
مرسی

نحوه نگارش من در آوردی این نویسنده حاکی از وجود همان بلاهت و خودشیفتگی است که فقط در دیگران دیده اند