«موسوی، قولی را نمی‌دهد که نتواند به آن عمل کند»

محمدرضا اسکندری
اسعد سلامی

محمد علی توفیقی، روزنامه نگار و عضو شورای مرکزی سازمان مجاهدین انقلاب اسلامی است. با او در خصوص فضای انتخابات در کردستان گفت‌گویی کرده‌ام.

فضای انتخاباتی در کردستان از مهران تا سلماس را چگونه می‌بینید؟

من تصور می‌کنم که نسبت به انتخابات گذشته بسیار پرشورتر شده است. به طور واضح ما می‌توانیم شور و شوق انتخاباتی در مناطق کردنشین را ببینیم و فکر می‌کنم که‌ این دوره‌ برخلاف دوره‌های گذشته‌ مشارکت بیشتری در صحنه‌ انتخابات در کردستان را شاهد هستیم.

چرا حزب شما آقای موسوی را را انتخاب کرده‌ است؟

استراتژی ما یعنی سازمان مجاهدین انقلاب اسلامی برای این دوره‌ از انتخابات بدین صورت است که‌ ما اوضاع اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی کشور را مد نظر قرار داده‌ایم که‌ دچار بحران شده‌ است. برای خروج از این بحران ما معتقدیم که‌ انتخاب آقای موسوی بهترین گزینه‌ است.

اگرچه‌ انتخاب قبلی ما آقای خاتمی بود، اما بعد از عدم کاندیداتوری ایشان، ما آقای مهندس موسوی را در نظر گرفتیم.

برنامه‌های آقای موسوی مانند حقوق بشر و مساله‌ اقوام، چه‌ تحولی را می‌تواند در کردستان بوجود بیاورد که‌ آقای احمدی نژاد مانع آن است؟

آقای مهندس موسوی در مورد حقوق بشر و حقوق اقوام و اقلیت‌های مذهبی در سایت خود و در روزنامه‌ها بیانیه‌ای صادر کردند که‌ در این بیانیه‌ 12 راهبرد جهت جبران مشکلات و تبعیضات علیه‌ اقوام و مذاهب ارائه‌ شده‌ است.

ما فکر می‌کنیم که‌ اگر این راهبردها اجرا شود و جنبه‌ عملی به‌ خود بگیرد، می‌تواند در توضیع عادلانه‌ ثروت، قدرت و منزلت برای اقوام و به خصوص برای کردها موثر باشد.

ما فکر می‌کنیم که‌ در 30 سال گذشته‌ نسبت به‌ اقوام و به خصوص کردها بی‌توجهی شده‌ و تبعیض‌هایی روا داشته‌ شده است‌ که مهمترین ابعاد آن، سیاسی و اقتصادی بوده‌ و کردها از توسعه‌ این موارد بی‌بهره‌ بوده‌اند.

آقای مهندس موسوی وعده‌ داده‌اند که‌ طی یک برنامه‌ جهشی، این عقب افتادگی را جبران کنند و همچنین از جنبه‌ سیاسی حضور نخبه‌های کرد را در سطوح مختلف قدرت مورد استفاده‌ قرا دهند.
.

تفاوت عمده‌ نظرات آقایان موسوی و کروبی در رابطه‌ با حقوق اقوام چیست؟

من شخصا فکر نمی‌کنم که‌ تفاوت‌های آن‌چنانی میان آن‌ها وجود داشته‌ باشد، این‌گونه نیست که‌ برنامه‌های آنان هم جهت نباشد. به‌ نظر من در این میان چند نکته‌ قابل توجه‌ است که‌ می‌تواند تفاوت‌هایی را ایجاد کند.

اولا بحث روش‌ها مطرح است. برای مثال از نظر گفتمان، آقای موسوی تفاوت‌هایی با آقای کروبی دارند، منتهی فکر می‌کنم با توجه به لحن بیان و بیانیه‌ که آقای موسوی دادند، ایشان می‌تواند واقع‌بینانه‌تر از دیگران باشد.

وعده‌هایی که‌ ایشان در زمینه‌ حقوق اقوام و اقلیت‌های مذهبی داده‌اند، مطابق فضای موجود و ساختارهای فعلی جمهوری اسلامی، متناسب تر است. به‌ نظر من این مهمترین تفاوت است.

آقای موسوی در مناظره‌ها بیشتر، از گذشته‌ صحبت می‌کنند. در صورتی‌که‌ جامعه‌ و مردم دیگر مرتبط با گذشته‌ نیستند. همچنین تا کنون بحثی از اصلاح طلبی به‌ میان نیاورده‌اند. چرا ایشان از آینده‌ صحبت نمی‌کنند؟

من به‌ این صورت فکر نمی‌کنم. طبیعی است که‌ در بحث‌ها به‌ گذشته‌ رجوع می‌شود، اما برنامه‌های ایشان در زمینه‌های‌ اقتصادی، فرهنگی و سیاسی نگاهی به‌ آینده‌ است. ایشان دارای واقع بینی خاصی هستند که‌ مبتنی بر واقعیت‌های قدرت و ساختار قدرت ایران است.

در ساختار قدرت ایران رئیس جمهور، فرد اول نیست و همزمان با رئیس جمهور ارکان‌های دیگری موجود هستند که‌ یکی از آنان رهبری است و رئیس جمهور‌ در مقابل آنان قدرت آن‌چنانی ندارد. آقای موسوی با توجه‌ به‌ این شرایط و این واقعیت‌ها، وعده‌هایی را نخواهند داد که‌ در آینده‌ عملی نباشند.

به‌ نظر من این نشان صداقت است و این موضوع‌ها را فقط برای مرحله‌ انتخاباتی در نظر نمی‌گیرند. اگر ایشان فقط رقابت‌های انتخاباتی را در نظر می‌گرفتند، مسلما خیلی قول‌ها را می‌دادند و ایده‌آل‌هایی را مطرح می‌کردند که‌ عملا بعدها قابل اجرا نبودند.

ایشان قول‌هایی را داده‌اند که‌ امکان عملی کردن آن در آینده‌ امکان پذیر است. در مورد مساله‌ اصلاح طلبی یا اصول گرایی باید گفت، ما نباید خود را در داخل میدان بازی با کلمات محصور کنیم، آقای موسوی گفته‌اند که‌ من اصلاح طلبی هستم که‌ به‌ اصول رجوع می‌کنم و همیشه‌ به‌ اصول بازگشت می‌کنم.

نه‌ اصلاح طلبی و نه‌ اصول گرایی هدف نیستند. هر دو اینان روش هستند. ایشان اولین کسی بودند که‌ به‌ توقیف مطبوعات در سال 78 واکنش نشان دادند. به‌ اصل شوراها بسیار تاکید می‌کنند و‌ حتی معتقدند که‌ در صورت لزوم مورد بازنگری قرار گیرند و یا از طریق تغییرات در قوانین عادی، اختیارات بیشتری به‌ شوراها داده‌ شود تا‌ در مناطقی مانند کردستان که‌ قومیت یا مذهب دیگری در اکثریت قرار دارند، عملا از قدرت اداره‌ بیشتری برخوردار باشند.

این اصول دقیقا همان اصولی هستند که مورد نظر‌ جنبش اصلاح طلبی هستند.

بعد از 31 سال، جناح‌هایی از اپوزیسیون در اطلاعیه‌ای اعلام کرده‌اند که‌ در انتخابات شرکت خواهند کرد واز مردمی که‌ این حرکت را آغاز کرده‌اند، باید حمایت کرد. نظر شما در این مورد چیست؟

به‌ نظر من این کار اپوزیسیون کاملا منطقی است. اگر آنان مایل به‌ ترک استراتژی مبارزه‌ مسلحانه‌ هستند، مسلما باید در جهت مبارزه‌ مدنی و مسالمت‌آمیز تلاش کنند.

در جامعه‌ امروز ما، تمام شاخص‌ها و اوضاع، گذار به‌ سمت دمکراسی را نشان می‌دهد، و دمکراسی فقط از روش‌های دمکراتیک امکان پذیر است.

بی شک این اقدام جناح‌هایی از اپوزیسیون که همراه با تغییر در رویکرد مبارزه‌ مسلحانه‌ و روش‌های غیرمدنی است، یک اقدام مثبت تلقی و مورد ارزیابی قرار می‌گیرد و فکر می‌کنم روش بسیار خوب و مناسبی است.