با استناد به نوشتهٔ دستچین شده دوستدار در این مقاله، او بینش درستی‌ از معضل روشنفکری ایران دارد، البته اینگونه مقالات کوتاه و دنباله دار شاید خلط مبحث کند و منظور و هدف منتقد را در یک چارچوب تمام و کمال به یکباره نشان ندهد. در جامعه روشنفکری ایران به دوستداران و نیک‌ فکران بیشتری احتیاج داریم !

از آقای نیکفر تقاضا می‌کنم مقالات را در قسمت‌های بلند‌تری منتشر کنند.

چرا آقای نیکفر مطالب منتسب به آقای روستدار را به متن آثار ایشان رفرنس نمی دهند؟

من هيچ نظري نسبت به اين مطلب ندارم و كلا به نظرم اصلا نبايد چنين مطالبي چاپ شود، وقتي من بعد از چهار سال يا پنج سال هنوز نتوانسته ام در شهر رشت كه جزو شهرهاي نسبتا خوب فرهنگي در ايران است فقط يك جلد كتاب آرماش دوست دار رو پيدا كنم و يا بتونم يك مقاله ازش بخونم چرا بايد رسانه اي كه براي من و امثال من كار مي كنه به نقد كسي بپردازه كه من هنوز نتونستم حتي يك خط از نوشته هاشو بخونم؟؟؟
لطفا مقاله اي از خود ايشون رو لينك كنين يا در متن مقاله به يكي از نوشته هاي ايشون رجوع بدين.

بخش گزيده‌اي از مقاله‌هاي آقاي دوستدار در سايت خودشان قابل دسترسي است. مهم اين است كه آقاي دوستدار هنوز رضايت ندادند كتاب‌هاي ايشان از جمله امتناع تفكر در فرهنگ ديني، و ملاحظاتي درباره‌ي علم و دين و فلسفه به صورت اينترنتي منتشر شوند. كتاب درخشش‌هاي تيره هم به طور گسترده در ايران خوانده شده است.

من بر خلاف شروین طرفدار مقاله های کوتاه هستم. کوتاه که باشد، امکان فکر کردن و انتقاد کردن بهتر است. مقاله های آقای دکترنیکفر معمولا خیلی بلند هستند. من طرفدار مقالات اندیشه انتقادی او بودم که کوتاه بودند و هر بار نکته ای را بیان می کردند. همین فرم خوب است چون وقت بررسی وجوددارد. با تشکر از زمانه به خاطر محتوای خوب مقاله هایش.

بخش‌های منتشر شده این سسله مقالات، بیش از حد کوتاهند.

به نظر من این کوتاهی، لذتِ تجربه‌ی خواندن را دچار خدشه می‌کند.

با سلام
به نظر من مطالبي كه در نقد آرامش دوستدار توسط دكتر نيكفر نقل شد براي من جالب است.من تا به حال مطلبي از آقاي دوستدار نخوانده ام ولي اين مقاله شايد نقدي است بر آنچه كه گاهي در ذهن من و همسالان من در ايران ميگذرد،آنجا كه گويي همه چيز به بن بست ختم مي شود.با تشكر.

آقای نیکفر در قسمت اول این نوشته می گویند که بخش اصلی این نقد را شش سال پیش نوشته اند. یعنی نقد در حقیقت اندیشه ی آقای آرامش دوستدار را که دین و روشنفکران دینخو را نقد می کرده شش سال پیش با خودش داشته اما منتشرش نکرده. در فاصله این مدت هم خودش در کار نقد دینی بوده. انگار چیزی در اینجا با هم نمی خواند. کمی تضاد دارد. اگر آقای نیکفر این نگاه را شش سال پیش داشته پس چرا همچنان به کار نقد دینی بوده؟ آیا از این نمی شود استنباط کرد که در حقیقت آقای نیکفر به تازگی ها به این دیدگاهش رسیده (چون ایشان تا آخرین نوشته های چند هفته پیشش هم هنوز نقد دینی می کرده). اگر این فرض درست باشد و منطقی چرا اقای نیکفر چرخش بینشی اش را می خواهد مخفی کند؟ آیا این همان نگاه دینی نیست که وانمود می کند همه چیز از اول همینجوری بوده و هیچ تغییری نکرده؟

سلام، چند نکته در پاسخ به خوانندگان:
۱. همچنان که د رمقدمه "ایدئولوژی ایرانی" نوشته‌ام، یادداشت‌های من در نقد آقای دکتر آرامش دوستدار مربوط به شش سال پیش هستند. برخی دوستان من بخش‌هایی از آنها را خوانده‌اند. خود آقای دوستدار هم در جریان موضوع بودند و زمانی امید من این بود که نقد را به صورت گفت‌وگو پیش ببریم. من چند بار اراده کردم که یادداشت‌های آغازین را بازبینی کرده و منتشر کنم، اما تردیدهایی داشتم و هر بار مسائل دیگری پیش می‌آمد. اکنون که آنها را بازخوانی می‌کنم، چیز چندانی را در آنها تغییر نمی‌دهم. من نمی‌دانم چگونه یک خواننده (بی‌نام) به این نتیجه رسیده که تناقضی در کار است و این نوشته با دیگر نوشته‌های من نمی‌خواند. اگر تناقضی وجود دارد، تذکر در مورد آن مرا شادمان می‌کند. اما نمی‌توانم بپذیرم که کسی نوشته‌ای را نخوانده باشد و تنها بر اساس هدف آن حکم به ناهمخوان آن با دگر نوشته‌های من بدهد. در همین سایت زمانه، مقاله‌هایی چون "فرهنگ، بدون محور و مرکز" در حال و هوای یادداشت‌های مربوط به آقای دوستدار نوشته شده‌اند. من پیش از نوشتن این نقدها دو پروژه را آغاز کرده بودم که همچنان پیش می‌‌برم یکی الاهیات سیاسی در رابطه‌ی تنگاتنگ با موضوع خشونت است و دیگری اقتصاد سیاسی دین به عنوان شکل خاصی از یک تئوری ایدئولوژی است. از این پروژه‌ی آخر در نقد دوستدار بهره گرفته‌ام، بویژه از زاویه‌ی نقد ایدئولوژی و همچنین کاری را که می‌بایست بر روی ماکس وبر می‌کردم.
۲. یادداشت‌های گذشته را که بازخوانی و مرتب می‌کنم، هر بار یک واحد موضوعی را برای انتشار برمی‌گزینم. گاهی نوشته کوتاه می‌شود، گاهی بلند. تنظیم مطلب را برای نشر آن‌لاین به گونه‌ای انجام می‌دهم، که موضوعی در میانه‌ی بحث قطع نشود.
۳. کوشش کرده‌ام که از آوردن زیرنویس‌ها و توضیح‌های مفصل بپرهیزم. به این جهت مدام به عین نوشته‌های آقای دوستدار ارجاع نداده‌ام. اما در هر مورد هر نکته‌ و مفهم کلیدی از این پس این کار را خواهم کرد. در موردهایی پای بازسازی یک استدلال در میان است. یعنی تصور من این بوده که حکمی شده و در مورد آن استدلالی عرضه نشده است. در این حال می‌کوشم دریابم که آن حکم را چگونه می‌توان مستدل کرد و نیز می‌کوشم دریابم که آن داوری مبتنی بر چه پیش‌داوری‌هایی می‌تواند باشد. در این موارد من نمی‌توانم به جمله‌ای خاص ارجاع دهم. کار خواننده‌ی منتقد در این حال این می‌شود که دریابد تفسیر بازسازانه‌ی من آیا بر فهم درست مطلب استوار است یا نه.
با درود
محمدرضا نیکفر