در حالت کلی باید گفت که بستگی به فرد دارد، باورها فقط گفتارهاست، عملکردهاست که باید مبنای قضاوت قرار بگیرد. اما نکته ای که هست، بی خدایان اخلاق مدار، در حالت ماکزیمم رعایت اخلاق، باعث «جامعه» بهتری می شوند، حال آنکه دین، ادعای این را دارد که هم برای «جامعه» بهتر دستور دارد، هم برای «رشد شخصیت» برنامه دارد. من با این مباحث این روزها خیلی درگیرم و با دوستان بحث می کنم. دوست دارم مطالب بیشتری در این مورد در رسانه ها کار شود چون دغدغه جوانانی است که در حال گذار از جامعه سنتی به جامعه مدرن اند

اگر باور کامل و به روز باشد فرد دیندار با اخلاق تر است.

فارغ از این که گزاره های اخلاقی چه ریشه ای دارند می توان گفت معنا دار دانستن جهان ضمانت اجرایی بیشتری برای اخلاق فراهم می کند تا بی خدایی ...

کلیه خدایان قبل از یهوه (که بنا به موقعیت تغییراتی متفاوت و حتا متضاد می‌یافت)، پدر مسیح و الله هم، از اهورا مزدای یکتا گرفته تا سنگ و آب و درخت و حیوان و سایر تابو مقدسات ساخته کشش به و یا وحشت از نیروهای طبیعی و روابط اجتماعی ساخته ذهن بشر بوده و هست. بعنوان مثال آنکه الله را رئوف می‌فهمد و آنکه او را سرکوب‌گر می‌شناسد در واقع ذهنیت خود را بیان می‌کند.
در واقع این اخلاق فردی و اجتماعی است که همچون گذشته نیروی اعتقادی و یا دینی را می‌سازد و آن را چون ابزار مورد نیاز بکار می‌گیرد.

هميشه فكر مي كردم رعايت اخلاق در افراد بي دين به علت خردگرايي چشم گير تر باشه اما به تجربه ديدم كه در خيلي از موارد هيچ تفاوتي بين دو گروه دين دار و بي دين وجود نداره !

داستایوفسکی : "اگر خدا نباشد، همه چیز مجاز است ".

وقتی واقعا خدایی وجود نداره دینداران با اخلاق در واقع فریب خوردگانی هستند که در عصر مدرن به زودی متوجه اشتباه خود می شوند و در صدد انتقام گیری و شکتن تمام اخلاقیات برخواهند آمد(نمونه جامعه فعلی ایران). در واقع دین فریبی در عصر حاضر راه مناسبی برای برقراری جامعه اخلاقی نیست و می تواند آثار سوء و بسیار خطرناکی داشته باشد

جواب به سوال شما به دو چیز بستگی دارد اول اینکه یک تا تعریف اخلاق چه باشد؟ خیلی از کارها از دید من اخلاقی است که از دید دیگری ممکن است اخلاقی نباشد. تا تکلیف معنای این کلمه در سوال مشخص نشود اصلا نمی توان به این سوال جواب داد.
حال فرض می کنیم که منظور شما از اخلاق آن اخلاقی باشد که در هر ایدوالوژی خاص برای آن تعریفی مشخص وجود دارد باشد. مثلا مسلمان به اخلاقی که در اسلام او برایش تعریف شده معتقد باشد و یا آن مادی گرا نیز به اصول اخلاقی که برایش محترم است عمل می کند یا خیر.
در این صورت موضوع این سوال اینگونه عوض می شود که آیا آن فرد به انچیزی که اعتقاد دارد ایمان عملی هم دارد یا خیر.
چون واقعیت این است که اکثریت مردم به انچیزی که در نظر اعتقاد دارند در عمل و وقتی که منافع شخصی مطرح می شود عمل نکرده و در واقع ایمان عملی ندارند. چون کسی که ایمان عملی به هرچیزی( اخلاق خدایی یا مادی) داشته باشد به آن حتما عمل خواهد کرد.
در هرصورت به نظر من سوال شما را باید اینگونه عوض کرد که آیا به نظر خواننده آنهایی که ادعا می کنند دیندارند در ادعای خود صادق هستند یا آنهایی که می گویند معتقد به دنیایی مادی ولی با اخلاق.

با تشکر از نویسنده محترم
به نظر من اخلاق به دیداربودن یا نبودن ربطی ندارد

با تشکر از نویسنده محترم
به نظر من اخلاق به دیداربودن یا نبودن ربطی ندارد

به نظر میرسد بشر اهل معامله است مهمتر از خود خدا معاد است . یعنی اگر بشر بداند خدا هست اما معاد را برگزار نمیکند برای خدا تره هم خرد نمی کند. قاعدتا باید دینداران نیکوکارتر باشند.
اما چه خوب میشد با تعریف شاخص های کمیتی قابل محاسبه دانشمندان افراد و جوامع مختلف را در این زمینه مقایسه می نمودند و به یک نتیجه علمی میرسیدند.

به نظر من اخلاق به دینداربودن یا نبودن ربطی ندارد
zeinab

ضمن تقدیر از نویسنده مطلب که به شیوه کاملا حرفه ای در بر انگیختن اندیشه ها تلاش دارد . با توجه به موضوع مطروحه به نظر بله بی خدایان و بی دینان نیز میتوانند قائل به اخلاقیات هستند و در جوامع کم نیستند کسانیکه از دینداران و خدا پرستان از نظر اخلاقی پیشتر هستند .

پایبندی به اخلاقیات بر گرفته از نظام هنجاری و ناهنجاری آن جامعه نشات میگیرد که در طول مسیر زندگی فردی به مرور کسب میگردد.پس نشانه دیندار بودن آن فرد نیست.
اخلاق بدون دین همیشه میتواند وجود داشته باشد .در زمانیکه قانون روابط و بایدها و نبایدها موجود نبوده دین در جایگاه هدایتی قرار داشته است .چرا که هنجارهای اخلاقی از بایدها و نبایدها ی جوامع برخواسته اند .اگر دقت کنید امری در یک محیط پسندیده و در محیطی ناپسند محسوب است (فارغ از بحث دینی و مذهبی ).
و در آخر کلام :
جوامعی نیازمند اعتقاد و ایمان به خدا و ابزاری به نام دین هستند چون هنوز آن آگاهی لازم و رشد را ندارند بدون موضوع مقدس خود قوانین ارتباطی را تدوین کنند .

اخلاقیات امروزه حاصل تجربه بشر در طول تاریخ اجتماعی زیستنش می باشد، اخلاقیات در واقع رفتارهایی را شامل میشود که انسان در زندگی های گروهی دریافته است این رفتارها برای بقایش مفید هستند و در صورت انجام رفتاری غیر از آن بقایش در خطر می افتد، و به نوعی انجام این رفتارها هم در انسانها باعث احساس مفید بودن و لذت ایجاد میکند. که در جوامع مختلف هم اخلاقیات متغیر بوده است، زمانی در قبیله ای رفتاری اخلاقی محسوب میشده در حالیکه همان رفتار در قبیله ای دیگر ممکن است غیر اخلاقی به شمار می رفته است،
اخلاقیات کلی و تعریف شده مثل ایثار و یا بد بودن ;کشتن اعضای یک جامعه و هموطن همیشه و در همه جوامع رفتاری مفید محسوب مشیده پس این نوع رفتارها در همه جا پسندیده و اخلاقی محسوب میشود.
همیشه کسانی هم هستند که مقید به اخلاقیات تعریف شده یک جامعه نیستند پس برای جلوگیری از ضررهای احتمالی که توسط آن اشخاص به جامعه وارد میشود قوانین شکل گرفتند.
ولی در کل انسان اگر تمایل به انجام رفتاری داشته باشد که در جامعه اش غیر اخلاقی محسوب میشود به نوعی خودش را توجیه و راضی به انجام آن رفتار میکند، چه دیندار چه بی دین.
فرضا من اگر ترسی از گرفتار شدن در دام قانون نداشته باشم و موقعیتی نیز باشد که با کشتن فردی ثروت هنگفتی را مالک شوم اگر این تمایل تصاحب ثروت در من شدید باشد خودم را بهر نحوی شده توجیه میکنم تا آن شخص را بکشم. واکنش من الان که بی دین هستم با زمانی که دیندار بودم هیچ تفاوتی ندارد، چون با بی دین شدن من شخصیت من تغییر نکرده بلکه فقط آگاهی من نسبت به دین بیشتر شده.
در زندانها ایران پر از خلافکارانی است که شدیدا معتقد به خدا و پیغمبر و ائمه هستند و خود را نیز محق میدانند، مواد مخدر فروش برای لو نرفتن نذر امام حسین میکند و به پلیسی که دستگیرش میکند به چشم دشمن می نگرد و دوست یا همسایه ای که او را لو میدهد را خائن می نامد.
پس دین و یا بی دینی هیچ نقشی در انجام رفتار اخلاقی ندارد و انسانها همیشه رفتاری را انجام میدهند که فکر میکنند با انجام آن رفتار در درجه اول وضیعیت بقایشان و بعد از آن کیفیت زندگیشان بهتر میشود.
اینکه بعضی میگویند یک شخص بی دین چه دلیلی دارد که نیکوکاری کند در واقع نشان از نداشتن آگاهیش از روحیات انسانها و نشناختن انسانها هست.

دوست عزیز خرمگس جان ،ضمن تشکر، لازم است چند نکته را مختصرا عرض کنم: در زمان سقراط دانش بشری با گفتمان، تفکر و اندیشه سوفسطائیان آلوده شده بود، یعنی اینکه آنها روش و نحوه تفکر و گفتگویی را ابداء و اختراع کرده بودند که آنرا سفسطه نامیده اند و با آن تمام پدیده های عالم هستی را محک میزدند. آنها با طرح سوالات و معماهای مختلف سعی در به چالش کشیدن همه چیز داشتند. هیچ امری و اصلی دیگر محترم شمرده نمیشد.از دیدگاه آنان حقیقت توهمی بیش نبود. صاحبان این علم همچون وکلا با گرفتن پول بیشتر حقیقت را باطل و مظلومی را ظالم جلوه میدادند. فساد و هرج و مرج بیداد میکرد. هنر بزرگ سقراط طرح چارچوب و اصول منطق به عنوان روش و مبنای صحیحتر اندیشیدن و تفکر برای نزدیک شدن یا لمس حقیقت بود. سقراط مبتکر روش طرح سوال نبود چرا که سوفسطائیان خود استاد طرح سوالات و معماهای گوناگون بودند، بلکه سقراط با روش مباحثه و گفتگوی مبتنی بر منطق ، تلاش میکرد بی اساس بودن رابطه بین پدیده ها و موضوعات موجود در سوالات آنان را به چالش بکشاند و بر بی اساس بودن آنها صحه بگذارد. این تلاش سقراط با هدف نجات جامعه بیمار و افت زده آتن بود. گرچه سقراط خود از همه این دانش بیزار و بری بود ولی گاه در کشاکش این تبادل نظرات و منازعات علمی خود نیز گرفتار معماهای مبتنی برمقایسه بین غیر متشابهات و متناقض و یا غیر مرتبط میشود.
این سوال و سوالات مشابه هر از گاهی از بایگانی تاریخ اندیشه بشری بیرون آورده میشود و موضوع کتاب و نشریاتی میشود. هدف اساسی از طرح سوال فلسفی و یا انتزاعی : معلوم شدن مجهولات، شناخت پدیدهها، کشف حقیقت، تسکین الام و درد بشر و در نهایت سعادتمندی بود. سقراط در جواب شاگردانش که میگفتند با این کتابها و اندیشه ها و علوم چه باید کرد ، گفت دوستان عزیز و گرامیم، شوق و ذوق شما را مبینم و میدانم، این دانش، کتب و هر چه متعلق سوفسطائیان است، گر چه بسیار زیبا هستند ولی همه را باید دور ریخت چرا که مبنا و اساس آن برای کشف حقیقت ، پاسخی برای مجهولات و سعادتمندی نیست. باید طرحی نو در انداخت و از نو شروع کرد گر چه راه بسیار و صعب باشد. دوستان عزیز، فلسفه امروز گرچه بسیار گسترده و متنوع تر از زمان سقراط شده است ولی عاری و بری از آفت های سفسطه گونه نیست. در ارتباط دادن مفاهیمی چون خدا ، هستی ، خلقت ، انسان و مضامینی چون اخلاق ، دین ، ایمان بایستی ارتباط منطقی آن لحاظ و تعریف شود. به عنوان مثال منظومه شمسی و اردک تعاریف مختلف خود را دارند همچنین ارتباط ساختاری و مفهومی هم دارند ، برای درک بیماری آفت منقار اردک، لزوم ارتباط آن با منظومه شمسی گر چه میتواند بحثی زیبا و شیرین ایجاد کند ولی از منطق سقراطی به دور است و کمکی به پیدا کردن علت بیماری اردک مثال ما نمیکند. سوال فلسفی همچون درد اردک مثال ما بی جواب مانده و میماند. مرید، از هلند .

اگر خدايي در كار نباشد،پس هدف از زندگي اخلاقي چيست؟يعني اين چه هدفي است كه آدم بي‌دين براي آن متعهد و مقيد به اخلاق مي‌شود؟