اعتراض چند هزارایرانی در مقابل سازمان ملل

پانته‌آ بهرامی

پنجشنبه هفته گذشته هنگام سخنرانی محمود احمدی‌نژاد رییس دولت ایران در مجمع عمومی سازمان ملل، تظاهراتی توسط ایرانیان برگزار شد.

در حالی‌که او در سخنرانی خود به حوادث سال ۲۰۰۱ آمریکا پرداخت و این نظریه را مطرح کرد که بخش‌هایی از دولت آمریکا در حملات یازدهم سپتامبر دست داشتند، هزاران ایرانی از ساعت ۱۱صبح تا پنج بعد ازظهر به حوادثی که امروز در ایران اتفاق می‌افتد، به اعدام‌ها و نقض حقوق بشر اعتراض کردند.

نظاهرکنندگان از شهرهای مختلف آمریکا و کانادا خود را به مقابل سازمان ملل رسانده بودند. گروه‌هایی که امسال در مقابل سازمان ملل با صف مستقل از هم به تظاهرات پرداختند، سازمان مجاهدین خلق ایران، اتحاد عمل نیروهای چپ و دمکرات، کمیته همبستگی برای پیشبرد دمکراسی در ایران و سلطنت‌طلب‌ها بودند.

یکی از تفاوت‌های اساسی امسال با سال گذشته عدم حضور هواداران جنبش سبز موسوم به «رای من کجاست» بود.

فریبا داودی مهاجر

نقض حقوق بشر

در این برنامه‌ها مینا سیگل، فعال حقوق بشر در نیویورک به دستگیری وکلا و به ویژه دستگیری نسرین ستوده پرداخت. فریبا داودی مهاجر، از کنشگران حقوق زنان در سخنرانی خود به دستگیری زندانیان سیاسی اشاره کرد و افزود: «اعتراض ما نه به احمدی‌نژاد، نه حتی به سیدعلی خامنه‌ای که بر ساختار نظامی است که استبدادپرور است و کشتار ۶۷ رادر کارنامه‌ی خود دارد که هزاران جوان این سرزمین آب و خاک را در عرض چند روز سربه دار کرد. امروز بهاره هدایت، نه بهاره بلکه سیمای صدها دختر ایرانی است که غریبانه در زندان‌های جمهوری اسلامی جان باختند. عبدالله مومنی سیمای هزاران جوانی است که راست‌قامت به خاطر آرمان‌های خود ایستادگی کردند.

امروز ما در مقابل سازمان ملل متحد جمع شده‌ایم تا به حکومت استبداد، حکومت تبعیض، حکومت دینی و ضد حقوق بشر اعتراض کنیم؛ تا به حکومتی که آزادی‌های اساسی را از بین می‌برد اعتراض کنیم. جمع شده‌ایم تا صدای اعتراض خود را به نادیده انگاشتن حقوق زنان، اقلیت‌های مذهبی، قومی، نژادی، جنسی و اعتراض به سیستمی که استبدادپرور است، به ولایت مطلقه‌ی فقیه که بر جان و مال مردم مسلط شده است و هر نوع اصلاح از درون را با انسداد مواجه کرده اعلام کنیم.

ما جمع شده‌ایم که بگوییم دشمن ملت ایران نه تنها احمدی‌نژاد و نه حتی خامنه‌ای، بلکه ساختاری است که دین و دولت را باهم بر سر ملت ایران مسلط کرده است؛ ساختاری که برای ما محصولی جز خون‌ریزی، جنگ و فلاکت نداشته است. با استبداد مذهبی مبارزه کنیم و نه با سیدعلی خامنه‌ای که امروز هست و فردا نیست. دشمن ما قانون اساسی جمهوری اسلامی، دشمن ما اساس جمهوری اسلامی است. تا روز آخر برای آزادی و دمکراسی با تمام عوامل رژیم در هر لباس و شکل و ظاهر مردم‌فریب مبارزه می‌کنیم.»

لغو حکم سنگسار

در ادامه‌ی این برنامه، کمپین ضد سنگسار با سجاد، پسر سکینه محمدی آشتیانی، فردی که محمود احمدی‌نژاد در گفت‌وگو با رسانه‌های آمریکا حکم سنگسار او را کذب خوانده بود، تماس گرفته شد.

جمعیت مشتاق سخنان او بود. سجاد در ارتباط تلفنی از تهران در مورد سخنان احمدی‌نژاد اظهار داشت: «حکم سنگسار مادرم را انکار کردند. علی‌رغم اینکه حکم مربوط به سنگسار مادرم از طرف وکیل‌مان هوتن کیان در اختیار جهانیان و همه‌ی رسانه‌ها قرار گرفت. دوباره آقای احمدی‌نژاد با مسخره کردن جهانیان دوباره همین ادعای دروغ را مطرح کردند. آقای مهمان‌پرست، سخنگوی دولت ادعا کرد که حکم سنگسار مادرم لغو شده.

در مراجعه‌ی وکیل‌مان به دیوان عالی کشور متوجه شدیم که لغو حکم سنگسار دروغ محض است و برای فریب جهانیان گفته شده است. وکیل سابق‌مان مجبور به فرار شد و وکیل جدیدمان با نصب دوربین در مقابل دفترش از طرف وزارت اطلاعات و با حمله به خانه‌اش و بردن اسنادش تحت فشار است. ما نیز از این فشارها مستثنی نیستیم و نگران حال مادرم هستیم.»

نماینده‌ی کمپین ضد سنگسار از سجاد پرسید: جمعیت زیادی اینجا هستند. از مردم چه می‌خواهید؟
سجاد پاسخ داد: «من از مردم می‌خواهم که ما را تنها نگذارند و ما را دراین موقعیت همراهی کنند. چون اگر این فشارها کم شود جمهوری اسلامی از ما انتقام خواهد گرفت.»

نماینده کمپین نیز افزود: «تلاش کنیم که سکینه و ۲۲ نفر دیگر را که منتظر اجرای حکم سنگسار هستند، نجات دهیم.»

کارت‌هایی به آدرس سازمان ملل

نگین از کالیفرنیا سه هزار کارت را منتشر کرده وبا بخشی از آنها کولاژ درست کرده بود. از او علت چاپ کارت‌ها را پرسیدم. می‌گوید: «ما می‌خواستیم برای زندانیان سیاسی ایران و اعدام‌هایی که در صدد اجراست کار ویژه‌ای انجام دهیم. می‌خواستیم یک جنبش توده‌ای به وجود بیاوریم که همه‌ی مردم آمریکا از هرجای دنیا که هستند بتوانند به این حرکت بپیوندند و صداشان را به سازمان ملل برسانند. ما خواستار این هستیم که آقای بان کی‌مون، نماینده‌ی ویژه‌ای برای بررسی حقوق بشر به ایران بفرستد. ما خواستار پایان دادن به اعدام‌های سیاسی هستیم و می‌خواهیم وکلای زندانیان سیاسی بتوانند با موکلان خود ملاقات و از آنها دفاع کنند.

طرح این سه هزار کارت را یکی از هنرمندان جنبش سبز طراحی کرده و طرح نوشتاری و حقوقی آن را را یک گروه وکلا در کالیفرنیای شمالی به نام امید تهیه کرده‌اند. این کارت‌ها امضا شده‌اند و بسیاری از مردم شهرهای آمریکا و کانادا در این حرکت شرکت کرده‌اند. هفته‌ی آینده قرار است وقت بگیریم و کارت‌ها را به بان کی‌مون تقدیم کنیم.»

در ادامه با چند نفر از شرکت‌کنندگان به گفت‌وگو نشستم: شما مستقل آمده‌اید و یا از سوی گروه خاصی در این تظاهرات شرکت کرده‌اید؟

من از طرفداران سازمان مجاهدین هستم.

به چه منظور در این تظاهرات شرکت کردید؟

علت اصلی‌اش حمایت از مردم ایران و سرنگونی رژیم است؛ و هم‌چنین کمک به سازمان برای اینکه از فهرست سازمان‌های تروریستی بیرون بیاید و دست و بالش برای فعالیت در ایران باز شود.

سکولاریزم برای آینده‌ی ایران

با اسماعیل نوری‌علا، یکی از نویسندگانی که در میان شرکت کنندگان بود به گفت‌وگو نشستم و از او درباره‌ی علت شرکتش در تظاهرات پرسیدم.

او گفت: «احمدی‌نژاد تنها نمادی از مجموعه‌ی حکومت اسلامی است. ما آمده‌ایم که نفرت خودمان را از کل حکومت اسلامی اعلام کنیم و چون همه‌ی رسانه‌ها امروز متوجه این گردهمایی هستند می‌خواهیم به گوش بقیه‌ی مردم دنیا برسانیم که این حکومت در مجموع یک حکومت اشغالگر و بیگانه از زاویه‌ی فرهنگ ایران است.»

اگر شما بخواهید روی یکی از نقاط ضعف اپوزیسیون دست بگذارید، آن نقطه کدام است؟

مسلما تفرقه است. اگر ما می توانستیم یک آلترناتیو سکولار داشته باشیم این حکومت نمی‌توانست ۳۱ سال پایدار بماند.

علت پایداری‌اش عدم وجود آلترناتیو هست و به همین دلیل توپ بازی بین زمین بنیادگراها و اصلاح‌طلبان رد و بدل می‌شود. برای اولین‌بار است که در خارج از کشور سکولارها در حال تشکل خود هستند و امیدوارم به زودی حتی یک آلترناتیو سکولار را به جهان ارائه دهیم.

به نظر شما جامعه‌ی ایران آمادگی پذیرش سکولاریزم را دارد؟

من فکر می‌کنم اگر جامعه‌ای در دنیا باشد که خواستار آن به معنای واقعی باشد، جامعه‌ی ایران است. چون تنها جامعه‌ای است که در عرض ۳۰ سالی که از تجربه‌ی تلخ حکومت مذهبی گذشته، می‌داند که حکومت دینی چه بلایی سر مردم می‌آورد. بنابراین به طور طبیعی همه به جز آنها که از حکومت منتفع هستد، سکولار شده‌اند. منظور من از سکولاریزم، مفهوم سیاسی آن است و نه درمفهوم فلسفی آن. در نتیجه بحث ما بحث حکومت و سیاست است. جوامع می‌توانند در صورت وجود آزادی مذهب خود را داشته باشند.

بنابراین منظور شما از سکولاریزم، دولت سکولار است که جدایی دین از حکومت در آن مطرح است؟

صددرصد. یعنی به عنوان داوری که اجازه ندهد هیچ مذهب و ایدئولوژی‌ای خواسته‌ها و ارزش‌های ویژه‌ی خود را بر کل جامعه حاکم کند.

همبستگی با مردم

آرام حسامی که استاد علوم سیاسی و فلسفه است و از واشنگتن به این گردهمایی پیوسته بود در مورد علت شرکتش در این تظاهرات گفت:

علتش همبستگی با مردم ایران است. مردم در ایران نمی‌توانند تظاهرات کنند، ما اینجا دست‌مان بازتراست. آقای احمدی‌نژاد هم قدم رنجه می‌کنند هرسال می‌آیند نیویورک! از یک سال به این سو مسئله‌ی دیگر احمدی‌نژاد، ریاست جمهوری و حتی ولایت فقیه هم مطرح نیست. مردم به این نتیجه رسیده‌اند که این رژیم اصلاح‌پذیر نیست و حقانیتش را از سپاه گرفته و ما که می‌توانیم تجمع کنیم لااقل می‌توانیم این پیغام را به احمدی‌نژاد شفاهاً و حضوراً برسانیم. امیدواریم ایشان بشنوند!

به نظر شما جایگزین حکومت ایران چه حکومتی خواهد بود؟

مردم به این نتیجه رسیده‌اند که حداقل باید نوعی جدایی بین مذهب و حکومت وجود داشته باشد. باید حکومت سکولار باشد. ۳۲ سال تجربه در میان است. کاری به یک سال گذشته ندارد. این ضرورت اکنون در ایران و به ویژه در میان قشر دانشجو جا افتاده است.

اپوزیسیون دولت اسلامی باید چه خصلتی باید داشته باشد؟

من با بچه‌های ایران در تماس هستم. آنها می‌خواهند اپوزیسیون به عنوان یک شبکه‌ی متحد در تبعید عمل کند. یعنی بتوانیم گفتمان‌سازی، همدردی، راهنمایی و افشاگری کنیم و یک واحد متشخص تشکیل دهیم که همه‌ی گروه‌ها با حفظ هویت خود در آن شرکت کنند. می‌توانیم صدای اپوزیسیون در ایران باشیم. اگر موسوی، کروبی، بچه‌های صنعتی شریف، دانشگاه شیراز و دیگران نمی‌توانند حرف بزنند، ما می‌توانیم بازتاب آن گروه‌ها باشیم ولی فقط در صورت انسجام.

حسام آرامی بر این باور است که ایرانیان در سال ۱۳۵۷، حول یک نفر و دادن اعتبار به او جمع شدند و همین این ترس و هراس را در آنها به وجود آورده که مبادا دوباره ضربه بخورند و این خاطره دوباره تکرار شود.

وی افزود: به دلیل این حافظه‌ی تاریخی، اپوزیسیون در مقابل رژیمی که به مراتب مستبدتر از پهلوی دوم است متحد نمی‌شوند. این یک صورت مسئله است، اما من اکنون حرکاتی را در این ۱۵ ماه اخیر از گروه‌های مختلف مشاهده کرده‌ام که گویا وقت آن رسیده که متحد و شبکه‌ای عمل کنیم. به نظر من این نقطه عطفی است؛ البته اگر بتوانیم اینگونه متحد و منسجم عمل کنیم.

بر پایان تظاهرات نیز چند صد نفر درمقابل هتل هیلتون، محل اقامت احمدی‌نژاد در نیویورک گرد آمدند و با سر دادن شعار، به اعتراض به نقض حقوق بشر در ایران پرداختند.