ترانه‌هایی میان سنتی و پاپ

محمود خوشنام

پس از گشت کوتاهی که در عرصه‌ی موسیقی عامیانه‌ی شهری زدیم، دوباره به عرصه‌ی موسیقی پاپ باز می‌گردیم. و پیش از همه به آن‌هایی می‌پردازیم که در مرز میان سنت و پاپ حرکت می‌کردند. مثل رامش، عارف، سیمین غانم و ستار.

این افراد غالباً کار خوانندگی را با موسیقی سنتی آغاز کردند ولی جاذبه‌ی فراگیر موسیقی پاپ به مرور آن‌ها را نیز به سوی خود کشانید. با این همه بیشتر ترانه‌هایی که با صدای آن‌ها پخش شده، تکیه‌ی گسترده‌ای به مایه‌های موسیقی سنتی دارد.

از همین روی بود که این ترانه‌ها می‌توانست گوش‌های عادت کرده به موسیقی سنتی را نیز خوش بیاید و آن‌ها را چند قدم به موسیقی نوآورانه‌ی پاپ نزدیک‌تر کند.

رامش

سیمین غانم که با استادان سنتی چون تجویدی نیز کار کرده بود آهنگ‌های نوتر فریبرز لاچینی را نیز می‌خواند.

یا رامش که حتا در برنامه‌ای از گل‌ها، سنتی خوانده بود با هنرمندان طنین نیز همکاری می‌کرد. رامش، صدای گرم تأثیرگذاری داشت و در آغاز کار به نظر می‌آمد که رقیبی سرسخت برای گوگوش پدید آمده است.

ترانه‌هایی چون «نیاز»، «زیارت» و «بیا» که بیشتر با متن‌هایی از شهیار قنبری آمیخته بود او را به شهرت رسانید. در این برنامه به بخشی از ترانه‌ی «بیا» با صدای رامش گوش می‌کنیم.

اما جایگاه عارف و ستار را نیز باید در مرز سنت و پاپ تعیین کرد. ترانه‌های این دو نیز وابستگی آشکارتری با موسیقی سنتی دارد. هر دو نیز به تناوب با اهنگسازان و ترانه‌سازان سنتی و پاپ همکاری داشته‌اند.

سیمین غانم

ستار را به ویژه ترانه‌ی «شازده خانم» به شهرت رسانید. شایعه‌ای نیز البته به این شهرت یاری می‌رسانید. می‌گفتند او واقعاً عاشق یکی از شاهزاده خانم‌ها شده است.

عارف که زودتر از ستار وارد میدان شده بود نیز با «سلطان قلب‌ها»، ساخته و پرداخته ی انوشیروان روحانی به شهرت رسید. عارف هنوز هم صدای پخته‌ی خود را حفظ کرده است.

«سلطان قلب‌ها» فیلمی را به همین نام نیز به شهرت فراوان رسانید.