ترانه‌سازی نوین ایران در استودیو طنین

محمود خوشنام

در مسیر «تصنیف تا ترانه» از منزلگاه‌های عمده گذر کردیم. از نقش کارساز شیبانی، ویگن و گل‌نراقی و نوری و منوچهر گفتیم که راه را برای پیشبرد موسیقی پاپ ایرانی هموار کردند.

نوآوری‌های اینان نسل جوان‌تر را نیز برانگیخت که با ترانه‌های تازه‌تر وارد میدان شوند. ولی رسانه‌های پخش همگانی موسیقی که در اختیار استادان سنتی بود به آسانی به آن‌ها اجازه‌ی ورود نمی‌داد.

از همین روی آنان تصمیم گرفتند که خود مستقیماً به تولید پخش و ترانه بپردازند. برای این کار استودیوی کوچک مستقلی را به نام استودیو طنین در تهران بنیاد کردند.

فرهاد مهراد

به زودی ترانه‌های نو از طریق ضبط و پخش صفحه و کاست در استودیو طنین در سراسر ایران طنین‌انداز شد و چهره‌های هنرمند تازه‌ای را به علاقه‌مندان موسیقی پاپ معرفی کرد.

آفریده‌های آهنگ‌سازانی چون پرویز اتابکی، پرویز مقصدی، بابک افشار، اسفندیار منفردزاده و واروژان در پیوند با متن‌هایی از تورج نگهبان، شهیار قنبری، ایرج جنتی عطایی و اردلان سرفراز به صدای خوش‌طنین گوگوش و فرهاد مهراد سپرده می‌شد و رنگ و بوی تازه‌ای در ترانه‌های پاپ ایرانی پدید می‌آورد.

شهیار قنبری خود می‌گوید آن‌ها نمی‌دانستند که دارند تاریخ ترانه‌سازی نوین ایران را می‌نویسند. در میان ترانه‌های تولید شده در استودیو طنین آن‌هایی که حال و هوای شانسونی دارند سخت تأثیرگذار و فراگیر می‌شوند.

گوگوش

یک بار دیگر نیز گفته‌ایم که مزاج هنری ایرانیان با فرم شانسون سازگارتر است تا با فرم‌های پاپ آمریکایی. گوگوش و فرهاد با این‌گونه شانسون‌ها به زودی به برجسته‌ترین مبشران موسیقی پاپ ایرانی تبدیل می‌شوند و موفقیت طنین را تضمین می‌کنند.

ترانه‌ی «سقف» یکی از نخستین کارهای طنینی‌ است که فرهاد خوانده است. آهنگی از اسفندیار منفردزاده در پیوند با متنی از ایرج جنتی عطایی.