بوی جوی مولیان آید همی

محمود خوشنام

پیش از این اشاره کردیم که مدرسه‌ی موسیقی وزیری برای آموزش، پرورش و آفرینش موسیقی پایگاه استواری شد.

روح‌الله‌ خالقی یکی از برجسته‌ترین شاگردان این مدرسه به شمار می‌رفت که به زودی در سلک همکاران وزیری درآمد.

او با تکیه بر آموزه‌های استاد، تصنیف‌سازی را به عالی‌ترین سطح کیفی ممکن در آن زمان رسانید. تصنیف‌هایی که در آن‌ها شعر و موسیقی دلپذیر، دقیق‌ترین پیوند را با یکدیگر پیدا می‌کند.

خالقی، ارکستر بزرگ را با سازهای بین‌المللی به کار می‌گرفت و با سازآرایی‌هایی جذاب و گاه با بهره‌گیری از شیوه‌‌ی دو صدایی بر تاثیر‌گذاری تصنیف‌ها می‌افزود.

روح‌الله خالقی از استادان موسیقی

یکی از قدیمی‌ترین تصنیف‌های خالقی «لاله‌ی خونین» نام دارد که متن آن نیز از نخستین کارهای رهی معیری‌ است.

برخلاف بسیاری از کسانی که کار تصنیف‌سازی را دست‌پایین می‌گیرند، خالقی معتقد بود تصنیف‌ خواندن هم مثل آواز خواندن تخصص و مهارت می‌خواهد.

از همه مهم‌تر، تصنیف‌خوان باید قوه‌ی تشخیص ضرب را داشته باشد و در موقع خواندن، وزن آهنگ را از دست ندهد و به اصطلاح معروف از ضرب خارج نشود.

از همین روی نیز است که خالقی، خوانندگان تصنیف‌های اندک خود را، خود انتخاب می‌کرد و مدت درازی نیز با آن‌ها به تمرین می‌پرداخت. کم می‌ساخت ولی گزیده می‌ساخت.

«نوای چنگ یا بوی جوی مولیان» نام آهنگ فاخری از اوست که با شعر رودکی سمرقندی پیوند خورده است.

همان شعری که امیر‌نصر سامانی را سر از پا نشناخته، به بخارا بازگردانید. نوای چنگ را بنان و مرضیه با صدای سازگار خود پرورانیده‌اند.