ناصر جان اين جمله ات ايراد داره! نوشته ای: "به نظر می‌رسد زندگی‌اش که در سال ۱۸۶۰ آغاز شده و ۱۹۰۴ تمام شده بود، خشک و بی‌روح بود".
به لحاظ دستوری، افعال را درست صرف نکردی. درستش می شود: "به نظر می‌رسد زندگی‌اش که در سال ۱۸۶۰ آغاز شد و ۱۹۰۴ تمام شد، خشک و بی‌روح بود". البته زيباتر می بود اگر يک "شد" را هم حذف می کردی و می نوشتی: "به نظر می‌رسد زندگی‌اش که در سال ۱۸۶۰ آغاز و ۱۹۰۴ تمام شد، خشک و بی‌روح بود".
حتماً دفعه های بعد در جمله بندی های زمانی بيشتر دقت می کنی.
خوش باشی عزيز.

آیا ممکن است نام مارسل رایش رانیسکی را به انگلیسی برای من بنویسید؟
ممنونم
....................
ناصر غیاثی: Marcel Reich-Ranicki

چه خوب! سايت هفتان هم لينک اين نوشته رو با تصحيح منيرو خانوم منتشر کرده!
http://www.haftan.com/critiques/?id=1226688781

جالب این‌جاست که همین اشتباهِ دستوری باعث شد برایِ اولین‌بار با مقایسه آن دو تاریخ متوجه شوم چخوف فقط 44 سال عمر کرده! شاید اگر بیشتر عمر می‌کرد داستان‌هایش رنگِ دیگری می‌یافت، آن‌طور که در باغ آلبالو به‌قولِ آقایِ معروفی جایِ دوربینش را مدام عوض کرده.

ممنون منیرو. حتمن.

تاکنون در هیچ کجای تاریخ ادبیات روسیه و یا تاریخ ادبیات جهان نوشته نشده است که داستایوفسکی مجنون بوده است. گمان نمی کنم مارسل رایش رانیسکی، مهم‌‌ترین منتقد معاصر ادبیات آلمانی به خود این اجازه را بدهد که از داستایوفسکی با لحنی چنین توهین آمیز صحبت کند.
در حالی که شما نوشته اید: "چخوف نه مثل داستایوفسکی مجنون بود و نه مثل تولستوی موعظه‌گر. " به نظرم اشتباه از ترجمه است، شاید "شوریده" کلمه مناسب تری به جای "مجنون" باشد. لطفاً دوباره با متن اصلی چک کنید و در صورت لزوم تصحیح بفرمایید.
.............................
ناصر غیاثی: "مجنون" خواندن یک نویسنده، توهین به او نیست. داستایوفسکی صرع داشته و غش می کرده. از این بابت انتخاب "مجنون" برای Besessener انتخاب دوری نیست. البته می توان آن را "شوریده" هم ترجمه کرد. اما این تصمیم را مترجم می گیرد، نه خواننده. شما به عنوان خواننده می توانید آن را نپذیرید.

منيرو درست گفته. من هم يه مقايسه جزيی کردم با اصل آلمانی ديدم که ترجمه چندان دقيق نيست و بقول معروف سرپايی هستش!. مثلن اين جمله رو ببينين:
«برای تروفیموف ِ دانشجو ، باغ، از آن‌جا که توسط رعیت‌ها کاشته شده، نماد استبداد خونین است».
آخه باغ رو که نمی کارند! اين درخت هستش که کاشته می شود.
.........................
ناصر غیاثی: آقا یا خانم احمدی، اتهام "ترجمه ی سرپایی" اتهام سنگینی است. شما، همان طور که خودتان هم می نویسید،"مقایسه جزیی" کردید که می شود همان- باز به قول شما- سرپایی. لطفن مستندتر و مستدل تر بفرمایید تا من بیش تر یاد بگیرم. باغ را اگر نمی کارند، چه می کنند پس؟ شما مترادف دیگری دارید، پیش نهاد بفرمایید.

بنده حقير سر از پا تقصير "آقای احمدی" هستم و نه خدای ناکرده "خانم احمدی"! اول که در کامنت نميشه همه متن رو "مستندتر و مستدل تر" بررسی کرد. ولی يک دو نکته را برای نمونه چرا. از همين کامنت "همايون" و موضوع به قول شما "مجنون" بودن داستايوفسکی براتون بگم. Besessene فقط معنای "مجنون" يا بهتر بگم "جنون زده" رو نمی دهد. يک معنای ديگه اين واژه "شيدا"/ "شيفته" است. "شيدا" در فارسی دقيق همين چيزی است که مارسل رایش رانیسکی در نوشته اش داستايوفسکی رو به او تشبيه کرده. "چخوف نه مثل داستایوفسکی شيدا بود و نه مثل تولستوی موعظه‌گر". منظورش اين است که چيزی روح و روان داستايوفسکی رو "تسخير کرده" بود. او رو "شيدا" و "شيفته" کرده بود. گذشته از اين "شيدا" درست همان معنای "جنون ادواری" رو که داستايوفسکی به او مبتلا بود به خواننده منتقل می کند. (فرهنگ سخن: زير مدخل "شيدا" معنای 2 روانشناسی).
اگه از اين هم "مستدل تر" می خواهی بايد بری سراغ آقای استدلالی!

مطلب خواندنی و جالبی ست
مرسی
پروین

بزودی فیلم ساخته شده بر اساس کتاب «زندگی من» از مارسل رایش رانیسکی در سینما های آلمان نمایش داده می شود

آقای غیاثی خسته نباشید. گویا اشتباهی رخ داده است. منبع FAZ است نه Die Welt.
............................
ناصر غیاثی: آقای صیامی ممنون از توجه تان. تصحیح شد.

آقای غیاثی عزیز! نام این منتقد ادبی آلمانی رانیتسکی است، نه رانیسکی! در این مورد به فرهنگ بروکهاوس مراجعه کنید. با سپاس/فرهاد

من منیرو روانی پور هستم و الان ناصر دوستم به من ایمیلی زد وگفت که کسی به اسم تو برام کامنت گذاشته خدایا من ففط دوبا ربرای رادیو زمانه کامنت گذاشته ام یک بار در مورد داستان دوستم یونس تراکمه بود و یک بار هم در باره یاداشتی که راجع به امیر نادری بود
وچون کسی دارد از اسم من سو ء استفاده میگند دیگر هیچ وقت هیچ کامنتی برای هیچ کس نمی گذارم مگراین که توی کامنت های خودم بنویسم که من فلان کامنت را فلان جا گذاشته ام

ای وای من! خانم منيرو روانی پور مگر توی دنيا فقط شما "منيرو" هستيد؟ من هم خيلی خيلی اتفاقی اسمم منيرو هست. اصلاً هم به اسم شما (منيرو روانی پور)اينجا کامنت نگذاشتم بلکه به اسم خودم (منيرو) کامنت گذاشتم. کی و کجا در کامنتم گفتم من منيرو روانی پور هستم که شما به خودتون گرفتيد؟ روی نظرم هم که در کامنت دادم تأکيد می کنم. وقتی هم آقای غياثی تشکر کرد از نکته ای که گفته بودم از تواضع ايشون خوشم آمد. ولی حالا می بينم جناب رفته اونور دنيا ايميل فرستاده تا رد پای من بيچاره رو پيدا کنه! عجب کارهای پليسی - امنيتی!! راستی که اعتماد از بين ما ايرانی ها رخت بر بسته.
والله نمی دونم چی بگم!

دوست عزیر، آقای ناصر غیاثی! با سلام و تشکر از ترجمه ی این مقاله در باره ی آنتون چخوف، نویسنده ی محبوب من؛ به منبع داده شده در مقاله مراجعه نمودم، اما نتوانستم – متاسفانه – به تمام متن آلمانی دست بیابم؛ از این رو، متن ترجمه ی شما را فقط با همین بخش از متن اصلی مقابله کردم؛ به نظر من کار شما نیاز به بازبینی دارد؛ در زیر پیشنهاد بی ادعایم را فقط با شما – نه به صورت کامنت – در میان می گذارم؛ امیدوارم که سودمند بیافتد. موفق باشید! رادین
«مارسل رایش-رانیتسکی
گمان نمی کرد که استعداد داشته باشد
مارسل رایش-رانیتسکی: او نه سودایی بود مانند داستایفسکی، نه موعظه گر مانند تالستوی. زندگی‌ اش، که در ۱۸۶۰ آغاز شد و ۱۹۰۴ نشده پایان یافت، سرد و بی‌روح می نماید. حتی در جوانی اش نه معترض بود و نه آشوبگر، نه نویسنده ای پیشگام و نه پیشتاز. در هیچ توطئه ای دست نداشت، به خارج نگریخت و به سیبری تبعید نشد. با تنها زنی که به اش عشق ورزید – اگر بشود به گفته ی معاصران و زندگینامه نویسان اش اعتماد کرد – کمی پیش از مرگش ازدواج نمود. در نوزده سالگی برای روزنامه ای شهرستانی فکاهی های کوتاه می نوشت تا چند روبلی گیرش بیاید. از همان هنگام، خرج تحصیل در رشته ی پزشکی‌ را با نوشتن برای فکاهی نامه ها تامین می کرد. کار نویسندگی اش را جدی نمی گرفت. در ابتدا ناگزیر شدند وی را متوجه استعدادش بکنند. او چنین گمان نمی کرد.
تردید در سودمندی فعالیت ادبی اش او را هرگز ترک نگفت. او به عنوان فرزند به تمام معنای زمان خود گمان می کرد که این علوم طبیعی هستند که می‌توانند موجب پیشرفت بشوند. از این رو بود که این نویسنده ی حال معتبر و تحسین شده، به حرفه ی ساده‌ ی خود وفادار ماند: او به عنوان پزشک دهکده به کارش ادامه داد که در نتیجه ی آن سلامتی‌ خود را از بین برد. اندکی پیش از مرگش گفته بود: «هرآنچه نوشته ام ظرف چند سال فراموش خواهد شد.» او همچنین مخالف این بود که کسی کتابهایش را ترجمه بکند: برای خارجی ها که قابل فهم نیستند. در این میان کتابهای او به کم و بیش هشتاد زبان با شمارگانی شصت یا هفتاد میلیونی منتشر شده است. در ادبیات جهان نمایشنامه‌ های او پس از شکسپیر بیش از دیگران به روی صحنه رفته است.
کارمندان دون پایه، دختران سخت عاشق، روشنفکران شکست خورده، زنان سرخورده از زندگی، پزشکان فکور – همگی، که در کانون نمایشنامه‌ها و داستانهای چخوف قرار گرفته اند، آدمهایی معمولی‌ با مشکلات روزمره هستند. همگی، چه عاقل، چه احمق، از زندگی سرخورده، افسرده و نومیدند. او بسیار تودارتر از آن بود که منشاء حقیقی بدبختی های آنان را لو بدهد – فقط می گذاشت حدس اش بزنند، آن را با ظرافت می فهماند. در آثار چخوف، آنچه مهم است در لابلای سطور قرار دارد. نمی خواست از مایه ها و رنگ‌های تند و زننده چیزی بداند. او تاریک-روشنی‌ در هم دویده را ترجیح می‌داد. بر هر آنچه که او نوشته، سایه‌ای از خسته دلی عمیق افکنده است. او البته و خوشبختانه به خواسته خود مبنی بر اینکه نویسنده بایستی مانند شیمی‌دان بی‌طرف بماند، پای‌بند نماند. او هرگز همدردی خود را با مخلوقات خدا، حتی با بزهکاران پنهان نکرد …»

با عرض معذرت! اينجا ظاهراً "کلاس آموزش ترجمه" است؟ آقای غياثی مترجم زمانه قرار نيست اينجا از خوانندگان ياد بگيرند، بلکه برعکس. ايشان اگر مبلغی برای ترجمه می گيرند بايد ترجمه را دقيق انجام دهند و نه با ايراد و اشکال فراوان که تازه خواننده بيايد و به ايشان تذکر دهد. بخصوص که تمام تذکرات خوانندگان درست است و آقای غياثی هم پذيرفته. همين قسمت اول را که "رادين" برای نمونه ترجمه کرده خيلی گوياتر و دقيق تر از ترجمه آقای غياثی است. حالا امکان دارد مترجم در جستجوی رد پای کامنت گذاران باشد و اينجا و آنجا ايميل بزند. ولی چيزی که عيان است چه حاجت به بيان است. تنها پيشنهادی که می شود به دوستان زمانه کرد اين است که به متن اصلی لينک ندهند تا امکان مقايسه نباشد و خدانخواسته آبروی مترجم بيچاره برود.