جوانی به سبک امروز؛ عبور از میدان "گیربازار"

لیلی نکونظر

رفیق قدیمی من، یک خبرنگار، از آن سوی آب ها تماس گرفته و از طرح حجاب می‌پرسد، از ترس...ببخشید از طرحی که قرار است برای ما شهرنشینان عاصی و ناراضی و به فغان آمده از ( نه از سهمیه بندی بنزین، از بالا رفتن قیمت مسکن، از گرانی، رنج و بی آبرویی و بی اعتباری بین المللی، از تحقیر جهانی و دیوانه خوانده شدن ) که از بدحجابی و رنگ (ما خواسته مان را بارها و بارها و در قالب نظرسنجی‌های گوناگون، رفراندوم و تظاهرات و تجمعات مختلف اعلام کرده ایم و آشکارا خواستار برخورد با بدحجاب شده ایم تا به این وسیله مشت محکمی به حق مسلم مان....ببخشید رضایت و آرامش به ارمغان آورد و امنیتمان را تامین کند!

عکس‌: خبرگزاری فارس

می پرسد مودبانه تذکر می دهند ؟
پاسخ می‌‌‌دهم تذکر حجاب که مودبانه نمی‌شود، ذات چنین تذکری بی‌ادبانه است. همین که نزدیکت می‌شوند ، زنانشان لمست می‌کنند ، به روسریت دست می‌کشند و در نهایت ادب حالیت می‌کنند نمی‌فهمی، شعورت نمی‌رسد، حقیری، فاسدی، بیمار و مطرودی، به اندازه کافی بی‌ادبانه و جاهلانه هست. حرفشان چیزی شبیه دیالوگ فیلم " هامون " است ، وکیل به " هامون" چه می‌گوید ؟!

-صغیری ، قیم می خواهی

می‌پرسد موفق شده‌اند ؟
یادم به دختران این روزهای میدان ونک می‌افتد، همه محتاط و سر به زیر و آشقته، مدام و مدام در حال تجربه اضطراب و نکوهش . به دختران ترس‌خورده و بی تاب، شاید شبیه من ، در چند قدمی بغض و خشم و همه کمی به گوش گرفته‌اند، همه آنها که حدودا پنج و شش عصر هر روز ، از میادین " گیر بازار " می‌گذرند.

هیچ کس دلش نمی خواهد دست‌های غریبه دست به روسریش ببرد یا مردهای بیگانه، هم فال و هم تماشا، دقیق و عمیق شوند در اندام و البسه‌ات که شهوت را پیدا کنند، هر جا و هر چه که شهوت انگیز است، با غریزه مردانه‌شان شهوت انگیزها را سانت بگیرند و اندازه کنند و تذکر بدهند :

- درست بایست ، ببینمت !

رفیقم از فیلم های موبایلی‌ای می گوید که در اینترنت دیده ، دخترانی که کتک می‌زنند و فریاد می‌کشند و سوار ماشین‌های پلیس و گشت ارشاد نمی‌شوند، برایش توضیح می‌دهم که نمی‌توانم قبول کنم همه این جنگ‌ها از روی شناخت و کلا " ایدئولوژیک "باشد . خیلی از دختران و زنان که به زعم این‌ها " بد‌حجاب "اند، دختران و زنان ساده‌ای هستند ، " زنانی معمولی " که از مد و رنگ و زیبایی خوششان می‌آید و حتی این روزها ترجیح می‌دهند از خانه بیرون نیایند تا اینکه زشت و و تیره وگشاد لباس بپوشند و بدریخت شوند . اما آن فیلم کوتاه را دیده‌ام ، ضجه آن دختر و جمله بریده‌ای که لابلای فریادهای هیستریکش به گوش می‌رساند ، نوید یک نبرد تن به تن جانانه ایدئولوژیک را دارد :

به کی می‌خواین گیر بدین؟

فرمانده نیروی انتظامی همین دو سه روز پیش ، از دختران و زنانی می‌گفت که با تذکر‌دهندگان رفتار تند و زننده‌ای دارند. از زنانی که به وقت تذکر حجاب، حجاب از سر می‌کشند. برای دوستم از پاساژها و خیابان‌های خلوت می‌گویم و گلایه مغازه‌دارها‌ که از این خلوت ضرر کرده‌اند .
می‌پرسد از مد این روزها ، پاسخ می‌دهم :

- مانتوهای کمر دار ساتن، روسری‌های ساتن با گل هایی به رنگ تند، همچنان شلوارهایی با پاچه‌های کوتاه و کفش‌های عروسکی که لختی روی پا پیداست .

می‌پرسد به نظرت دائمی‌ست ؟

پاسخ می‌دهم :

- نمی تواند باشد‌. مگر می‌شود هر روز پانزده بیست ماشین گشت رو‌به‌روی‌ "‌پارک ملت‌" باشند‌؟ تا ابد مگر می‌شود زنان و مردانشان حقوق بگیرند تا تذکر بدهند‌؟ مگر می‌شود این همه خرج چنین امکاناتی کنند‌؟ یا مدام و هر روز در کنفرانس‌های خبری، خبرنگاران و افکار عمومی را قانع کنند که "‌ما به در خواست خود مردم با بدحجابان مقابله می‌کنیم " و هر روز به دنیا پاسخ بدهند در جواب این که جهانی می‌پرسد :

- آی با زنان و دخترانتان چه کرده‌اید ؟

هم من و هم رفیقم ، هیچ کدام نمی توانیم به ماندگاری فصل‌های سرد ایمان داشته باشیم . ما به این نهیب تاریخی که هیچ زجر دست‌ساز انسانی‌ای ماندنی نیست‌، بی‌اعتنا نیستیم. همین است که نشسته‌ایم و با حواس نظاره می‌کنیم و هستیم و می‌نویسیم .

و از همین‌جا هم برای رفیق قدیمی‌مان، ساکن آن سوی آب‌ها و زمینی حوالی دلتنگی‌مان ، سلام و درودی ویژه می‌فرستیم !