| رادیو زمانه > خارج از سیاست > تاريخ الزمانه > ایده‌ات را بگذار روی میز! | ||
ایده‌ات را بگذار روی میز!
معصومه ناصری«یک لپ‌تاپ و یک میکروفون انجیری» همین‌هایی که عکس‌شان را در همین یادداشت می‌بینید تمام تجهیزات فنی رادیو زمانه بودند وقتی چهارم آگوست کارمان را شروع کردیم. راستش کارکنان رادیو زمانه هم، از لحاظ سابقه کار رادیویی همان‌قدر حرفه‌ای بودند که آن میکروفون حرفه‌ای بود. چرا راه دور برویم؟ خود من هنوز صدایم بیشتر به درد سکوت کردن می‌خورد تا مثلا خبر خواندن، کاری که این روزها به خاطر کمبود نیرو، گاهی انجام می‌دهم.
گویندگی در رادیو؟ این آخرین شغلی بود که بعد از کار در پروژه‌های فضایی ناسا و کارمند شدن در اداره ثبت احوال ساوجبلاغ به آن فکر می‌کردم! اما خب آدمیزاد شیر پاک خورده قابل پیش‌بینی نیست. من نمی‌دانم اگر یک‌سال پیش به جای من و دو سه نفر از دوستان بلاگر دیگر که سر از رادیو زمانه درآوردیم چند نفر با سابقه رادیویی استخدام می‌شدند چه اتفاقی می‌افتاد ولی قطعاً می‌دانم در این صورت بسیاری از اتفاقات نمی‌افتاد. یکی از اتفاقاتی که در این صورت نمی‌افتاد ماجراجویی رسانه‌ای زمانه بود. یک ضرورت، یعنی کمبود نیروی انسانی کافی در آمستردام در یک دوره زمانی باعث شد ما رادیومان را سیار کنیم. اول در لندن بعد تورنتو و چند روزی هم در دوبی استودیو زدیم! استودیومان ترکیبی بود از همان لپ‌تاپ و میکروفون انجیری که در اتاق نشیمن همکارانمان در این شهرها سر هم می‌شد. می‌گویم اگر حرفه‌ای‌ها بودند این ایده عملی نمی‌شد چون اصلاً شکل نمی‌گرفت، چون برای حرفه‌ای‌ها بازی کردن با مفهوم رسانه توهین به مقدسات حرفه‌ای است. من اتهام آماتور بودن را از سوی برخی دوستان، بر اساس معیارهای مرسوم در رسانه رادیو می‌پذیرم اما راستش را بخواهید اینجا در رادیو زمانه کسی خودش را درگیر آن معیارها نمی‌کند. این شاید خوب نباشد اما چه کسی تعیین میکند چه چیز خوب است و چه چیز بد؟ به گمان من در کار رسانه مخاطب اصل است و باقی فرع‌اند. اگر مخاطب، پیچ رادیو را برای شنیدن‌‌تان بچرخاند، در اینترنت روی اسم‌تان کلیک کند یا صدای شما را به صورت پادکست با خودش این‌ور و آن‌ور ببرد شما برنده‌اید وگرنه در اولین فرصت یا باید تغییر کنید یا سرتان را توی دیوار بکوبید. تجربه رادیو زمانه تجربه دموکراسی در عملیاتی شدن ایده‌هاست. ایده‌ات را بگذار روی میز ما مشتری هستیم. درصد بسیار زیادی از آنها که تا امروز ایده‌‌شان را برای برنامه‌سازی به رادیو داده‌اند الان از برنامه‌سازان و نویسندگان سایت زمانه هستند. فرقی نمی‌کند کجای جهانید، اگر همین الان در حال خواندن این یادداشت هستید پس می‌توانید از کسانی باشید که از اتاق خودشان به جهان وصل می‌شوند پس امتحانش کنید. به جمع آماتورهایی بپیوندید که می‌خواهند کسی صدایشان را بشنود با یک لپ‌تاپ و یک میکرفون انجیری شما هم اهل زمانه شوید. شهرنوش پارسی پور  |
||
نظرهای خوانندگان
سلام.خانم ناصری عزیز سرعت و پهنای باند اینترنت ما داخلی ها رو هم در نظر بگیرید! من خیلی دلم می خواد صدام پخش بشه ولی خب نمی شه 60 70 مگابایت رو با دایال آپ 36 کیلویی فرستاد.همواره موفق و سلامت باشید.
-- هادی ، Aug 21, 2007 در ساعت 11:24 AMمن نمي دونم كه اين حرفو زده اما اماتور بودن اتهام نيست. اين روزها يك مدل از روزنامه نگاري است كه البته نمي خواد جاي روزنامه نگاري حرفه اي يا الترناتيو اون بشه بلكه اومده بگم منم هستم.
-- مصطفي ، Aug 22, 2007 در ساعت 11:24 AMموفق باشید
-- شایا ، Aug 22, 2007 در ساعت 11:24 AMخوشحال می شم به من سر بزنید. به رزوم
shahvagh.blogfa.com
منظور از حرفه ای بودن چیه؟ آیا اگر رسانه ای در استانداردهای بی بی سی یا ار اف ای نگنجد آماتور است؟ مگر هدف و ساختار رادیو زمانه با رسانه های کلاسیک یکی است که حرفه ای بودن یا نبودنش را باید با آنها سنجید؟ به نظر من مخاطب، رادیو زمانه در ساختار رسانه ای منحصر به فرد خودش حرفه ای عمل میکند و اگر نارسایی هایی در اجرای برنامه ها دیده میشود شاید به علت قرار نگرفتن بعضی از عوامل در جایگاه واقعیشان است. مثلا شما خودت اشاره کردی که شاید این آخرین شغلی بود که بهش فکر میکردید و به خاطر کمبود نیرو گاهی مجبور به گویندگی هستید. این برای شنونده رادیو به سختی قابل قبول است چون مشکلی است که به او مربوط نمیشود ولی در آن دخیل شده. در نهایت به نظر من رادیو زمانه رسانه ای است که ثابت کرده در جذب مخاطبینش موفق است و حرف برای گفتن دارد.
-- بامداد ، Aug 22, 2007 در ساعت 11:24 AM