موسیقی فقط برای بالای ۱۸ ‌ساله‌ها

«بالگرد» فقط کلمه پیشنهادی فرهنگستان زبان و ادب فارسی به جای واژه هلیکوپتر نیست.

«بالگرد» می‌تواند اسم یک گروه موسیقی باشد که درتهران با چهار عضو، در سبک فانک راک چند سالی‌ست، آهنگسازی می‌کنند و آوازهای غریبی از آن‌ها شنیده می‌شود.

از نحوه غواصی زیر آب گرفته در «زیگیلند» می‌شنویم تا رمز و راز ابولهول و صبحی که در اتوبوس و صف‌های مختلف به شب می‌رسانیم و مسیری که «می‌ریم‌ می‌ریم تا به آخرش برسیم که خیلی پیریم.»

«زیگیلند» اسم اولین آلبوم گروه بالگرد است که کمپانی (art beat group) در آمریکای شمالی آن را منتشر کرده و تا چند روز دیگر به بازار می‌آید.

چهار عضو بالگرد از دوران مدرسه با هم بوده‌اند و موسیقی را با هم شروع کرده‌اند و بعد از سال‌ها تمرین و همنوازی، کارشان گرفت: «در همان تمرین‌ها یک شعری درمی‌آمد، بعد فکر می‌کردیم باید موزیکش را در ‌آوریم، موزیکش هم آرام آرام شکل می‌گرفت.»

اعضای گروه "بالگرد"

این را یوشنگ، بیسیست گروه می‌گوید.
به گفته او بداهه نوازی اصل اولیه کارشان بوده که با بداهه گویی در شعرهایی که با ریتم آهنگ جفت‌وجور می‌شدند، کار بامزه‌تر می‌شد.

روی آلبوم آنها تاکید شده که این سی‌دی برای بالای سن هجده‌ سال است. یوشنگ می‌گوید: «ما از کلمه‌ رکیک به آن مفهوم که ذهن آدم‌ها درگیرش می‌شود، استفاده نکرده‌ایم. الفاظ اجتماعی و تکیه‌ کلام‌هایی را که در طول روز شاید در تهران بارها به گوش می‌رسد، در کار ما هم می‌شنوید.»

او تاکید می‌کند که بچه‌های بالگرد خودشان را بین گروه‌های رپ نمی‌شناسند: «سبک ما بیشتر شبیه فانک راک است. اما یک‌جاهایی نوع خواندن «یولان» شبیه باندهای رپ می‌شود که خب، این ماهیت این نوع موزیک است. درست است که سبک فانک شباهت‌های زیادی از لحاظ خواندن به موزیک رپ دارد، ولی از لحاظ ریتم کاملا با آن متفاوت است.»

او می‌گوید برخلاف تصور خیلی‌ها، تاثیر جامعه و شرایط اجتماعی نبوده که گروه‌اش به فانک و خواندن این نوع ترانه و شعر روی آورده‌اند: «ما به این فشارها کاری نداریم. فقط دوست داریم ساز بزنیم، علاقه به موسیقی ما را ترغیب کرد که یک گروه تشکیل بدهیم و کارمان را منتشر کنیم. حالا اگر شرایط از این هم سخت‌تر بود، این کار را می‌کردیم. برای همین آلبوم را خارج از ایران منتشر کرده‌ایم.»

طرح جلد آلبوم "زیگیلند"/ طراح:پندار یوسفی

کلمات و اصطلاحات در آهنگ‌های مختلف بالگرد مثل «گربه‌ها»، «در این عالم» و «جوانی»، آشناست. محیطی که در «مرد جدولی» تصویر می‌شود، ملموس است. گویا همه این جریانات و داستان‌ها را دیده‌ایم. مثل دیدن یک تله‌تاتر طنز یا حتی یک انیمیشن که بخشی از زندگی ما را نشان می‌دهد و وادارمان می‌کند به وضعیت خودمان بخندیم.

یوشنگ همه اینها را به خاطر سادگی می‌داند که آنها سعی کرده‌اند در ترانه‌ها داشته باشند. شعرهایی که در بداهه شکل گرفته‌اند و تکمیل شده‌اند. این حس و طرح را روی جلد سی‌دی آنها هم می‌بینیم. شکل‌وشمائلی که پندار یوسفی از سرزمین زیگیلند طراحی کرده.

یوشنگ می‌گوید: «این اتفاق‌ها خیلی ساده است. خیلی ساده‌تر ازآن که اصلا بخواهیم برداشت فلسفی از آن‌ها داشته باشیم. همه چیز درباره اتفاقات روزمره‌ ساده زندگی خودمان است.»