«بعد از اتمام حکم، بنا بر ضرورت آزاد نمی‌شوند»

اردوان روزبه

هدایت غزالی و صباح نصری، دو دانشجوی دانشگاه تهران هستند که در تیر‌ماه ۱۳۸۶ در منطقه‌ی مرزی غرب ایران به جرم خروج غیر‌قانونی از مرز دستگیر و پس از گذراندن بیش از ۱۳ ماه بازداشت موقت از سوی شعبه‌‌ی ۱۳ دادگاه انقلاب جمعاً به دو سال حبس محکوم شدند.

در مورد آخرین وضعیت آن‌ها با مادح جمشیدی، وکیل مدافع آنان گفت ‌‌و گو کرده‌ام.

موکلان من آقای صبا نصری و هدایت غزالی در تاریخ بیست‌ و دوم تیرماه ۸۶ در مرز سردشت و کردستان عراق دستگیر شدند.

موضوع ابتدا در دادسرای سردشت مطرح شد، بعد از مدتی به درخواست اداره‌ی اطلاعات کردستان پرونده به دادسرای سنندج منتقل شد.

در دادسرای سنندج هم با توجه به اتهاماتی که به آن‌ها وارد شد، قرار عدم صلاحیت صادر و پرونده برای دادسرای انقلاب تهران فرستاده شد‌.

موکلان من هم در این فاصله در بازداشت بودند. پرونده در شعبه‌ی اول امنیت دادسرای انقلاب تهران مطرح شد که باز هم در آن‌جا عدم صلاحیت صادر و گفتند پرونده باید به دادسرای سنندج برگردد.

با توجه به اختلافی که پیش آمده است، دیوان عالی کشور این موضوع را پیگیری کرده و در نهایت به نفع دادسرای انقلاب تهران رفع اختلاف کرده و پرونده برای رسیدگی در شعبه‌ی اول امنیت دادسرای انقلاب تهران مطرح شد‌.

هدایت غزالی و صباح نصری، دو دانشجوی دانشگاه تهران

در آنجا هم بعد از رسیدگی که انجام شد دو اتهام قرار مجرمیت و کیفر‌خواست برای موکلین من صادر شد. اتهام اول ایشان تردد غیر قانونی از مرز بوده و اتهام دوم هم تبلیغ علیه نظام جمهوری اسلامی ایران به نفع گروههای مخالف نظام که مشخصاً گروه پژواک مورد نظر بوده است.

بعد از رسیدگی که در دادسرای شعبه‌ی اول امنیت انجام شد، کیفر خواست صادر شده و پرونده به دادگاه ارجاع شد.

در شعبه‌ی ۱۳ دادگاه انقلاب رسیدگی انجام شد و متأسفانه برای هر دو نفر، برای هر دو جرم، حداکثر مجازاتی که قانون تعیین کرده، یعنی یک سال را گرفتند که در نهایت این آقایان جمعاً به سه سال زندان محکوم شده بودند.

بنده در مرحله‌ی تجدیدنظر وارد پرونده شدم و در تجدید نظر‌ خواهی که در شعبه‌ی ۳۴ دادگاه تجدیدنظر تهران انجام شد، نهایتاً با ابقاء همان حکم، شش ماه از حبسشان معلق شد.

یعنی در مورد آن حکم تعلیق صادر شد و کماکان ۱۸ ماه از حبسشان ماند که فکر می‌کنم در این وضعیت ۱۵ دی‌ماه زمان آزادی هر دو نفرشان خواهد بود. الان هم در بند ۲۰۹ زندان اوین هستند.

موکلین شما برای چه دست به اعتصاب غذا زده بودند؟

دراین مدتی که در زندان بودند و بازداشت موقتشان را در سنندج و تهران سپری می‌کردند، تخفیفی برای‌شان قائل نشده و نهایتاً در وضعیتی که دادگاه رسیدگی ‌کرد بسیار بیشتر از آن چیزی که حق‌شان بود برایشان مجازات تعیین شد.

درحالی ‌که هیچ کدام از مواردی که مصداق عینی تبلیغ علیه نظام باشد، وجود نداشت. به عبارت کلی، عیناً خواسته‌ی اداره‌ی اطلاعات بود که آن‌ها را به تبلیغ علیه نظام محکوم کردند.

با توجه به نارضایتی که از وضعیت موجود داشتند و محدودیت‌هایی هم که برای آن‌ها در نظر گرفته شده بود و مضاف بر آن، بازداشت موقت آن‌ها بدون هیچ دلیل قانونی به مدت ۱۶ ماه حتا بدون دستور قاضی کماکان تمدید شده بود و آن‌ها را در بند نگه داشته بودند.

مطابق قانون نمی‌توان فرد را بیشتر از حداقل مجازات قانونی در بازداشت موقت نگه داشت. حداقل مجازات قانونی این جرم هایی که برای آقایان مصداق پیدا می‌کرد اصلاً مجازات زندان نبود و جریمه‌ی نقدی داشت.

حالا اگر زندان را هم در نظر بگیریم از سه ماه شروع می‌شود. یعنی نهایتاً می‌توانستند هر دو را شش ماه بازداشت موقت نگه دارند و آن هم باید ماه به ماه به دستور قاضی تمدید می‌شد.

اما ۱۶ ماه کامل بازداشت موقت آقایان ادامه پیدا کرد، بدون این‌که قاضی دستور جدیدی برای آن‌ها صادر کند. آن‌‌ها هم اعتصاب غذا کردند تا اعتراض خودشان را نسبت به وضعیت و تضییع حقوق خودشان نشان دهند.

شما از وضعیت سایر زندانیان کرد هم مطلع هستید؟

به صورت دقیق، خیر. اطلاعاتی که دارم ناقص است ولی می‌دانم اکثراً در تهران و در بند ۲۰۹ زندان اوین و در وضعیت نامناسبی نگه‌داری می‌شوند.

یعنی در حال حاضر در یک فضای ۲۵ متری، ۱۵ـ ۱۶ نفر را نگه‌داری می‌کنند و از حداقل امکاناتی که یک نفر باید داشته باشد محروم‌اند‌.

تنها موقعیتی که می توانند با خارج از زندان ارتباط داشته باشند این است که هر هفته یک‌بار اجازه‌ی تماس با خانواده‌هایشان داده می‌شود و حتا نمی‌توانند به هیچ عنوان از آن اتاق بیرون بیایند.

موضوع این است که مدت حکم تمام شده و هیچ دلیلی برای نگه‌داری آن‌ها در بند ۲۰۹ نیست و آقایان به صلاح‌دید خودشان این تصمیم را گرفته‌اند و کسی هم نمی‌تواند اقدام خاصی در این زمینه انجام دهد.