«هدف اسرائیل، کنترل نظامی ایران است»

ایرج ادیب‌زاده

اسراییل، به‌تازگی ماهواره‏ی جاسوسی تازه‌ای را روی ایران قرار داده است. بر اساس اعلامیه‏ی وزارت دفاع اسراییل، این ماهواره‏ی جاسوسی از پایگاه پالماخیم در جنوب آن کشور به فضا پرتاب شده است.

این پرسشی است که با آقای علیرضا نوری‏زاده، نویسنده، روزنامه‏نگار و کارشناس مسائل سیاسی، در میان گذاشته‌ام.

علیرضا نوری‌زاده

اسراییل ماهواره‏های دیگری نیز در مدار زمین قرار داده است تا ضمن مأموریت‏های دیگر، از جمله رصد کردن نقل و انتقالات و تأسیسات نظامی در کشورهای عربی که در نگاه اسراییل دشمن تلقی می‏شوند، به ایران هم بپردازند.

تمامی توجه دو ماهواره و هم‏چنین ماهواره‏ی جدید اما، روی ایران خواهد بود. به‌معنای دیگر، اگر مأموریت‏‌های دیگری هم داشته باشد، این مأموریت‏ها در پرتو مأموریت اصلی قرار می‌گیرد که رصد نه فقط تأسیسات اتمی، بلکه تأسیسات ‏نظامی، پایگاه‏ها و فرود‏گاه‏های نظامی ایران است. همه‏ی اینها جزو مأموریت‏هایی است که به ماهواره‏ی جدید محول شده‏اند.

این نکته را نباید فراموش کرد که اسراییل برخلاف دولت‏هایی که در ایران سفارت دارند و افراد اطلاعاتی‏شان روی زمین کار می‏کنند، هیچ نوع حضور مستقیمی در ایران ندارد. درست است که ایالات متحده هم حضور مستقیمی در ایران ندارد، اما به‏هرحال در سفارت سوییس که حافظ منافع ایالات متحده است، بدون تردید کسانی هستند که کار جمع‏آوری اطلاعات در روی زمین را برای امریکا انجام می‏دهند. سفارت‏خانه‏های دیگر هم به همین‏ ترتیب.

اما اسراییل نه سفارتی در ایران دارد و نه دفتر حفاظت منافع. تمام یهودیان ایران نیز از دید جمهوری اسلامی متهم هستند که برای اسراییل کار می‏کنند. البته عدم واقعیت این مسئله به دفعات ثابت شده است و هم‏وطنان بی‏گناه یهودی را که به این جرم دستگیر کرده‏اند، خودشان بعد آزاد کرده‏اند و متوجه شده‏اند که آنها جرمی مرتکب نشده‏اند.

بنابراین، اطلاعات اسراییل از ایران که امروز در صدر دشمنانش قرار گرفته، از منابع درجه‌ی دوم هستند. یعنی یا کشورهای دوست اسرائیل منابع و اطلاعاتی را در اختیارش می‏گذارند، یا از طریق بازار آزاد این منابع را به‏دست می‏آورد و یا از طریق برخی افرادی که از درون رژیم به خارج پناهنده می‏شوند.

این است که اسراییل برای دست‏یابی به اطلاعات، بیش از هرچیز ناچار است روی فضا حساب کند. ارسال یک ماهواره‏ی جدید هم از نظر من کاملاً منطقی به‌نظر می‌رسد. چرا که اسراییل چاره‏ای جز این ندارد که از طریق فضا، وضعیت دشمن اصلی‏اش را رصد کند.

ارسال این ماهواره بیش‌تر جنگ روانی به‏نظر می‏رسد و یا واقعاً آن‏طور که گفتید، هدف آن کنترل نظامی است؟

خیر این جنگ روانی نیست. جنگ روانی نمی‏تواند این‏قدر پرهزینه باشد. اسراییل برای ساختن این ماهواره، هزینه‏ی سنگینی را متحمل شده است.

فراموش نکنید که اسراییلی‏ها از نظر تکنولوژی ماهواره‏ای بسیار پیشرفته‏اند و یکی از دلایل آن، محاصره شدن آنها توسط دشمنان بوده است. دانشی که اسراییلی‏ها از پایگاه‏های سوریه به‏دست آورده‏اند، بیش‌تر از راه هوایی بوده است.

البته گو این‏که پناه جستن سردار علیرضا عسگری، معاون سابق وزارت دفاع بود که اسراییلی‏ها را از تأسیسات اتمی سوریه باخبر کرد. ولی به‏هرحال، در مورد ایران به‏ویژه روی فضا حساب می‏کنند. چون همان‏طور که گفتم، منبع اطلاعاتی مباشر و مستقیمی ندارند.

در پی تصویب قطعنامه‏ی تازه‏ی تحریم‏ها علیه ایران، از جانب شورای امنیت سازمان ملل متحد، یک مقام عالی‏رتبه‏ی پیشین موساد، توصیه کرد که ایران هدف یک حمله‏ی پیش‏گیرانه قرار بگیرد. آیا چنین وضعیتی قابل پیش‏بینی است؟

اسراییل روزی که حس کند جمهوری اسلامی در دو قدمی ساختن سلاح هسته‏ای است، نه از کسی اجازه خواهد گرفت و نه تردید خواهد کرد؛ سریع به ایران حمله خواهد کرد. حمله‏اش هم متوجه تأسیسات نظامی و اتمی جمهوری اسلامی خواهد بود.

کابوس یک جمهوری اسلامی اتمی، کابوسی است که اسراییلی‏ها را رها نمی‏کند و برای‏شان بسیار سنگین است. نه فقط به‏خاطر این‏که فکر می‏کنند روزی جمهوری اسلامی با سلاح هسته‏ای به آنها حمله می‏کند. البته این امر به‏نظر من خیلی بعید است، چون جمهوری اسلامی می‏داند که واکنش اسراییل بسیار سنگین خواهد بود. اسراییل حداقل ۲۰۰ کلاهک اتمی دارد.

اسراییلی‏ها نگران آن هستند که این تکنولوژی، زمینه‏ساز دست‏یابی گروه‏هایی مانند حزب‏الله و یا حماس، به‌نوعی از سلاح هسته‏ای باشد که اصطلاحاً به آن «سلاح هسته‏ای خفیف» می‏گویند. یعنی اورانیومی که درجه‏ی غنی‏شده‏اش به‏گونه‏ای نیست که اگر به‏جایی بخورد، یک میلیون نفر را بکشد، اما می‏تواند در مجتمع‏های کوچک‏تر باعث نابودی و تخریب شود.

اسراییلی‏ها نگران این امر هستند و بنابراین تا امروز خاطرشان جمع است که جمهوری اسلامی هنوز فاصله‏ی زیادی تا ساختن سلاح هسته‏ای دارد.

ولی من تردید ندارم- این جزو استراتژی اسراییل است- که این کشور برای بقای خودش، منبع خطری را که بقایش را تهدید می‏کند، نابود خواهد کرد. این را اسراییل قبلاً در رابطه با گروه‏های فلسطینی تندرو و در رابطه با گروه‏ها، احزاب و فعالانی که وجود اسراییل را هدف قرار داده بودند نشان داده است.

بنابراین اسراییل امروز و فردا به جمهوری اسلامی حمله نخواهد کرد. ولی اگر وضع بر همین منوال بماند، با توجه به این که اسراییلی‏ها مطمئن هستند جمهوری اسلامی به‏دنبال سلاح هسته‏ای است و در این زمینه اطلاعات و مدارک کافی دارند، دقیقاً در لحظه‏ای که حس کنند آن کابوس دارد به حقیقت می‏پیوندد، به ایران حمله خواهند کرد.

روزنامه‏ی بریتانیایی «تایمز»، در روز دوازدهم ژوئن از قول یک منبع نظامی در خلیج فارس نوشت: «عربستان سعودی آماده است تا به اسراییل اجازه بدهد از حریم هوایی این کشور برای یک حمله‏ی احتمالی به ایران استفاده کند.» بلافاصله اما وزیر دفاع عربستان این گزارش را رد کرد و آن را یک ادعای دروغین توصیف کرد. پرسش پایانی‏ام این است که آیا منطقه برای یک درگیری تازه آمادگی دارد و کشورهای عربی منطقه حاضر هستند که با اسراییل همراه شوند؟

نه تصور نمی‏کنم. اولاً کشورهای عربی بسیار نگران واکنش ایران هستند. ایران که دستش به امریکا نمی‏رسد و یا دستش به اسراییل به آن معنا نمی‏رسد. بنابراین واکنش متوجه کشورهای عربی خواهد بود. حداقل پایگاه‏های امریکا در این کشورها را مورد هدف قرار خواهد داد. این است که خواهان درگیر شدن در ماجرا نیستند.

اما در عین حال این کشورها ته دل‏شان هم نگران جمهوری اسلامی هستند و مایلند به شکلی خطر جمهوری اسلامی محدود شود. بنابراین اگر حمله‏ای صورت بگیرد که دامان آنها را آلوده نکند، به‏ظاهر محکومش خواهند کرد، اما ته دل‏شان خوشحال خواهند بود. اگر حمله‏ای صورت بگیرد که دودش به چشم آنها برود، طبیعتاً با آن مخالفت می‏کنند.

کشورهای عرب همسایه‏ی ایران وضع عجیبی دارند. یعنی از یک طرف دل‏شان می‏خواهد جمهوری اسلامی از بین برود و از طرف دیگر می‏ترسند که هزینه‏ی از بین رفتن جمهوری اسلامی و یا حداقل بخشی از آن را، آنها بپردازند.

در عین حال، یادمان باشد که عربستان سعودی این خبر را تکذیب کرد و به‌طور کلی، دولتی مانند عربستان که پادشاهش خود را خادم حرمین شریفین می‏داند، به هواپیماهای اسراییلی اجازه نخواهد داد از فرازش پرواز کنند.

اگر دیدیم که سعودی‏ها در جنگ خلیج فارس اول، با حضور امریکایی‏ها موافقت کردند، به این دلیل بود که حیات خلوت‏شان در کویت به‏خطر افتاده بود. اما بعد در جنگ آزادسازی عراق یا سرنگونی رژیم صدام، دیدیم که سعودی‏ها مشارکت مستقیم نداشتند.