رقابت میان مک‌کین و اوباما در ایالت‌های ارغوانی

امید معماریان

رقابت بین دو کاندیدای رییس‌جمهوری آمریکا، جان مک‌کین جمهوری‌خواه و باراک اوبامای دموکرات، در ایالت‌هایی که نه کاملاً قرمز (جمهوری‌خواه) و نه کاملاً آبی (دموکرات) بلکه ارغوانی هستند، با شتاب و هیجان زیادی ادامه دارد.

باراک اوباما قبلاً اعلام کرده بود که استراتژی کمپین در ۵۰ ایالت را دنبال می‌کند. اما نقشه انتخاباتی آمریکا عملاً امکان چنین کاری را از وی می‌گیرد و به‌علاوه بخش عمده‌ای از بودجه کمپین وی را هدر خواهد داد.

برای فهمیدن نحوه نبردی که طی هفته‌های آینده رییس‌جمهوری به وسیله آن مشخص خواهد شد، نگاه به سیستم منحصر به فرد انتخاباتی آمریکا ضروری به نظر می‌رسد.

برخلاف بسیاری از دموکراسی‌ها، رییس‌جمهوری در آمریکا توسط رأی مستقیم مردم انتخاب نمی‌شود؛ بلکه جمعی از نمایندگان ایالت‌ها هستند که به تعیین رییس‌جمهور اقدام می‌کنند.

به این ترتیب که هر ۵۰ ایالت آمریکا به‌علاوه منطقه پایتخت، واشنگتن، بر اساس تعداد نمایندگان در کنگره و نیز سنا، تعدادی رأی دارند. که مجموع آن ۵۳۸ نفر است. بنابراین مردم رأی می‌دهند و این نمایندگان را انتخاب می‌کنند.

نقشه توزیع رای در سیستم الکتورال کالج، سال ۲۰۰۴ (منبع: ویکی‌پدیا)

در‌ خصوص این‌که به هر ایالت چند نماینده تعلق می‌گیرد، می‌توان گفت هر ایالت دو نماینده به سنا می‌فرستد و تعداد نمایندگان در کنگره نیز بستگی به جمعیت آن ایالت دارد.

بنابراین ایالت‌های با جمعیت بالا، رأی بیشتری را در انتخابات رییس‌جمهوری خواهند داشت. اگر کاندیدای رییس‌جمهوری بتواند از این میزان ۲۷۰ رای را به خود اختصاص دهد، رییس‌جمهور آمریکا خواهد شد.

از مجموع ۵۳۸ نماینده‌ی «الکترال کالج» ۴۳۵ رأی تعداد نمایندگان کنگره، ۱۰۰ رای نمایندگان سنا و در نهایت سه نماینده از شهر واشنگتن‌دی‌سی هستند. می‌توانید تصور کنید که ایالت‌هایی با جمعیت بیشتر، نماینده بیشتری در کنگره داشته و به این ترتیب رأی بیشتری برای انتخاب رییس‌جمهوری داشته باشند.

شش ایالتی که بیشترین نماینده را برای انتخاب رییس‌جمهوری معرفی می‌کنند عبارتند از کالیفرنیا (۵۵ رأی) تگزاس (۳۴ رأی) نیویورک (۳۱ رأی) فلوریدا (۲۷ رأی) ایلی‌نویز (۲۱ رأی) و پنسیلوانیا(۲۱ رأی)

ایالت‌هایی که کمترین تعداد رای الکترال را دارند عبارتند از آلاسکا، دلاور، مونتانا، داکوتای شمالی، داکوتای جنوبی، ورمونت و ایالت وایومینگ که هر یک، سه رأی الکترال را صاحب هستند.

نکته دیگر این‌که وقتی یک کاندیدا رأی بیشتری را در یک ایالت به دست می‌آورد، مجموع رأی نمایندگان ایالت یا الکترال کالج همه به صندوق حزب برنده می‌رود و این‌طور نیست که به نسبت میزان رأی مردم، رأی الکترال هم تقسیم شود.

به صورت سنتی ایالت کالیفرنیا رأی خود را به صندوق دموکرات‌ها می‌ریزد. ایالت جنوبی تگزاس هم همواره رأی خود را به صندوق جمهوری‌خواهان ریخته است. بنابراین هم دموکرات‌ها و هم جمهوری‌خواهان زیادی در این دو ایالت برنامه تبلیغاتی ندارند.

ایالت نیویورک هم ایالتی دموکرات به شمار می‌رود. اما ایالت‌هایی مانند فلوریدا و پنسیلوانیا می‌توانند خیلی حیاتی باشند.

اوباما در ایالت‌های سفید آمریکا، رقابت نزدیکی با مک‌کین دارد (عکس: تلگراف)

به این ترتیب دموکراسی آمریکایی به نوعی یک نوع دموکراسی غیر‌مستقیم است. به این دلیل که ممکن است یک کاندیدا در مجموع ایالت‌ها رأی بیشتری را به خود اختصاص دهد اما تعداد رأی‌های - الکترال کالج کمتری داشته باشد.

مانند سال ۲۰۰۰ که در آن ال گور، کاندیدای دموکرات‌ها رأی بیشتری داشت؛ اما تعداد الکترال کالج کمتری را به خود اختصاص داد و به این ترتیب جورج دبلیو بوش به ریاست جمهوری رسید. اگر‌چه حرف و حدیث‌های بسیار زیادی در ‌مورد نحوه شمارش آرا در ایالت حساس فلوریدا وجود داشت.

در انتخابات امسال نیز گمان می‌رود که باراک اوباما به دلیل استقبال دموکرات‌ها در ثبت‌نام برای رأی دادن، در مجموع رأی بیشتری بیاورد. با این وجود وی باید بتواند در ایالت‌هایی که رأی مستقل زیادی دارد و بخشی از دموکرات‌ها و جمهوری‌خواهان‌اش بسته به دوره ریاست جمهوری رأی خود را به صندوق حزب دیگر می‌ریزند، جدال نزدیکی را به پیش ببرد.

اهمیت مبارزات انتخاباتی در این ایالت‌ها از این جهت است که فرد برنده ممکن است تنها ۲۰ هزار رأی بیشتر و یا حتی کمتر از آن را به دست بیاورد.

کمپین‌های مختلف با دقت بسیار رفتار انتخاباتی گروه‌های مختلف سنی، قومی و نژادی را در دوره‌های قبل بررسی و سپس با توجه به این‌که این گروه‌ها چه حساسیت‌هایی دارند، به انتخاب پیام انتخاباتی در آن ایالت اقدام و نحوه فعالیت‌های کمپین را تنظیم می‌کنند.

نکته‌ای که می‌تواند برای اوباما طی هفته‌های باقی‌مانده به انتخابات نگران‌کننده باشد، این است که در اغلب ایالت‌هایی که رقابت نزدیکی با مک‌کین دارد، ایالت‌های سفید آمریکا هستند و اگر‌چه ممکن است به صورت سنتی مردم عقیده درونی خود را نسبت به یک کاندیدای سیاه مطرح کنند - در گفت و گو با رسانه‌ها و حتی در نظرسنجی‌ها - اما هنگام رأی دادن عملاً آن را نشان می‌دهند.

باراک اوباما اعلام کرده بود که استراتژی کمپین در ۵۰ ایالت را دنبال می‌کند (عکس: AP)

نکته دیگر در انتخابات آمریکا این است که مردم رییس‌جمهوری و معاون وی را با یکدیگر انتخاب می‌کنند، بنابراین اگر اتفاقی برای رییس‌جمهوری بیفتد، معاون وی سکان اداره کشور را تا انتخابات بعدی به عهده می‌گیرد.

در حال حاضر تمرکز کاندیداهای ریاست جمهوری خیلی روی ایالت‌هایی است که نظرسنجی‌ها نشان می‌دهد که فاصله اوباما و مک‌کین کم است. بسته به کاندیداها، ایالت‌هایی نیز که می‌توانند تعیین‌کننده باشند، تغییر می‌کند.

برای مثال امسال به دلیل وضعیت بد اقتصادی در برخی ایالت‌ها مانند پنسیلوانیا و اوهایو، فاصله کاندیداها نزدیک است و هر دو سعی می‌کنند برنامه‌های اقتصادی را که می‌تواند نوید‌بخش ایجاد شغل و کاهش بیکاری باشد، با قوت بیشتری در این ایالت‌ها که موضوع اقتصاد موضوع اصلی‌شان به شمار می‌رود، ارایه کنند.

باراک اوباما در ایالت‌های نزدیک به مک‌کین تبلیغات شدید تلویزیونی دارد و شبکه داوطلبان گسترده‌ای را از میان جوانان به خود جلب کرده است.

از سوی دیگر جمهوری‌خواهان نیز که تا قبل از حضور سارا پیلین به‌عنوان کاندیدای معاون رییس‌جمهوری چندان رغبتی به حمایت از مک‌کین نشان نمی‌دانند، به نحوی که جلسات سخنرانی وی به سختی بالغ بر هزار نفر می‌شد، هم‌اکنون با حضور وی تجمعات ۱۰ تا ۱۵ هزار نفری را برگزار می کنند.

سارا پیلین طی روزهای گذشته چند درصد از محبوبیت اولیه خود را در نظرسنجی‌های مختلف از دست داده است. به اعتقاد برخی این به دلیل مسایلی است که در ‌مورد زندگی او منتشر شده است.