شمس‌الواعظین: دولت به انجمن صنفی حمله کرده است

حسین علوی

در حالی که انجمن صنفی روزنامه‌نگاران ایران، روز هفدهم مرداد ماه را روز برگزاری انتخابات این انجمن اعلام کرده، بنا بر گزارش خبرگزاری جمهوری اسلامی ایران – ایرنا‌، گروهی در صدد تشکیل یک انجمن موازی با انجمن روزنامه‌نگاران هستند.

در گفت و گویی با ماشاء‌الله شمس‌الواعظین، روزنامه‌نگار و نایب رییس انجمن صنفی روزنامه‌نگاران ایران هدف دست‌اندرکاران این انجمن موازی را پرسیدم.

خود این نشان می‌دهد که آقایان دارند کار حزبی‌ صورت می‌دهند و این کار، روزنامه‌نگارانه نیست. این اسامی که شما نام بردید هیچ‌کدام به لحاظ استانداردهای حرفه‌ای، روزنامه‌نگار محسوب نمی‌شوند.

بنیانگزاران انجمن‌های حرفه‌ای و صنفی باید روزنامه‌نگار باشند، در روزنامه‌نگاری شناخته شده باشند و باید از محل روزنامه‌نگاری معیشت‌شان را کنترل کرده باشند و مدیریت کرده باشند. ما چنین چیزی در این لیست اسامی نمی‌بینیم.

نکته‌ی دوم این است که نه وزارت کار و نه هیچ نهاد دیگری قادر به انحلال انجمن صنفی روزنامه‌نگاران ایران نیست. انحلال انجمن صنفی روزنامه‌نگاران از دو راه ممکن است. یکی این‌که این انجمن دست به تخلفاتی بزند و حکم قضایی پشت انحلال آن باشد.

از طرف دیگر اگر بخواهد داوطلبانه به دلایل مختلف انحلال بکند‌، فقط مجمع عمومی انجمن روزنامه‌نگاران ایران است که می‌تواند رأی به انحلال بدهد.

لذا من توصیه می‌کنم به دوستان، مخصوصاً عقلایی که در آن طیف وجود دارند، از آقای سلیمی نمین و دیگران، گاهی حیرت‌زده می‌شوم. انجمن منحله یعنی چه. اصلاً ما چنین چیزی نداریم. از کجا، با استناد به کدام قانون و کدام حکم دادگاه این حرف را آقایان می‌زنند؟

ظاهراً بخشی از مخالفان انجمن صنفی کنونی خودشان را روزنامه‌نگار و محق برای تشکیل یک انجمن دیگر می‌دانند و بخشی از مخالفان هم در وزارت کار، دلایل اداری را مطرح می‌کنند.

هدف اصلی از نادیده گرفتن انجمن صنفی روزنامه‌نگاران چیست؟

بهتر آن است که‌ این‌ها اول بروند به اصطلاح اثبات کنند که روزنامه‌نگار هستند، بعد بروند عضو این انجمن بشوند و از کانال انتخابات می‌توانند بیایند بالا و هیأت مدیره را در دست بگیرند و انجمن را در دست بگیرند. این‌که راه خیلی بهتری است.

ماشاء‌الله شمس‌الواعظین، نایب رییس انجمن صنفی روزنامه‌نگاران ایران

ولی من از وزارت کار سؤال می‌کنم در حالی که اکثر مجامع و ان‌جی‌اوها به دلیل سیاست‌های دولت احمدی‌نژاد، غرق در فضاهای عجیب و غریبی شده‌اند، به چه انگیزه‌ای حاضرند که یک ان‌جی‌اوی فعال، یک ان‌جی‌اویی که چهار هزار عضو دارد و فعال است و مورد قبول جامعه‌ی روزنامه‌نگاری ایران است، چرا می‌خواهند به دلیل منافع تنگ حزبی و گروهی، هدفش قرار بدهند.

‌‌مذاکرات پشت پرده ما داشتیم با وزیر کار منافع حزبی و گروهی را و مسوولین‌شان که علاقه‌مند بودند ما با گنجاندن اسامی بعضی روزنامه‌نگاران محافظه‌کار در لیست نامزدهای انتخاباتی مایل بودند انجمن را به اصطلاح متعدد نشان بدهند و پلورالیسم در آن حاکم کنند؛ به‌جای این روزنامه‌نگاران محافظه‌کار بیایند آن‌جا و خودشان را نامزد کنند، رای روزنامه نگاران را به‌دست بیاورند و کل انجمن را اصلاً به‌دست بگیرند.

ما خواهان حفظ صندلی خود در انجمن صنفی روزنامه‌نگاران نیستیم؛ بلکه خواهان حفظ ساز و کار قانونی این انجمن و این اتحادیه هستیم.

اگر آقایان به این اصل معتقد هستند باید بر اساس آن حرکت بروند. با اتکا به قدرت، با اتکا به وزارت کار و نیروهای امنیتی و سازمان‌های غیر‌صنفی بخواهند بیایند انجمنی را یا اتحادیه‌ی صنفی را اشغال بکنند، این‌که همه جای دنیا ممکن است اتفاق بیفتد؛ ولی یک عواقب وخیمی برای آن‌ها به دنبال خواهد داشت.

آیا در حال حاضر در ایران به‌جز انجمن صنفی روزنامه‌نگاران، تشکل دیگری هم هست که مطابق با ضوابط صنفی داخلی و بین‌المللی به فعالیت‌های صنفی مشغول باشد؟

انجمن صنفی روزنامه‌نگاران ایران، به لحاظ صنفی و حرفه‌ای یک انجمن است که عضو سازمان بین‌المللی کار هم هست، عضو فدراسیون بین‌المللی روزنامه نگاران است و اگر این انجمن، کار سیاسی می‌کرد نمی‌توانست به عضویت سازمان‌های بین‌المللی و صنفی روزنامه نگاری درآید.

انجمن روزنامه‌نگاران مسلمان نتوانست موقعیت بین‌المللی ان‌جی‌او را به‌دست بیاورد. در حالی که آن اولاً فعالیتش از وزارت کشور است و نه وزارت کار و ثانیاً انجمن صنفی آن‌جا وجود ندارد.

من به هر حال به آن‌ها احترام می‌گذارم، هر نهاد ان‌جی‌اویی باید مورد حمایت قرار بگیرد، آن‌ها می‌خواهند یک تشکلی را ایجاد کنند و بروند گرایش خودشان را آن‌جا ابراز کنند. کار خوبی می‌کنند.

چرا این عمل و این اشتیاق را با حمله و تجاوز به حقوق دیگر سازمان‌ها می‌خواهند به دست بیاورند؟ چرا به حقوق خود اکتفا نمی‌کنند؟ چرا در حد خود متوقف نمی‌شوند؟

حجم خودشان را شناسایی کنند. بعد اگر می‌خواهند موقعیت برتری را به دست بیاورند، بسم‌الله مشکلی اصلاً وجود ندارد. بیایند روی باسکول انتخابات اتحادیه صنفی روزنامه‌نگاران قرار بگیرند و رأی بیاورند؛ کل انجمن مال خودشان.

ظاهراً دلیلی که دست اندرکاران ایجاد این انجمن موازی مطرح می‌کنند، فراگیر نبودن انجمن روزنامه‌نگاران است. دلیل عدم شرکت این بخش از روزنامه‌نگاران در انتخابات انجمن صنفی اساساً چیست؟

البته بگویم بعضی از اسامی‌ آن‌ها شرکت نمی‌کنند. بسیاری از روزنامه‌نگاران روزنامه‌ کیهان و رسالت عضو انجمن صنفی روزنامه‌نگاران ایران هستند و شاهد خواهید بود که می‌آیند در انتخابات شرکت می‌کنند. در مجامع عمومی بارها شرکت کردند. اصلاً مشکلی ندارند.

شاخص فراگیر بودن یک سازمان حرفه‌ای و صنفی چیست؟ این سؤال مهمی است. اگر تعداد اعضای انجمن است، انجمن صنفی روزنامه‌نگاران ایران چهار هزار عضو دارد، آیا ما در کشور رقمی بالاتر از این روزنامه‌نگار داریم.بروند عرضه کنند؛ ایجاد کنند؛ ببینیم این آمارها کجاست.

مسأله‌ی سوم اگر که شعب انجمن صنفی در سراسر کشور مبین یا شاخص فراگیر بودن یک انجمن صنفی نیست، خب انجمن صنفی ما الان شعب هفت‌گانه‌ای در استان‌های کرمانشاه و خراسان و شیراز و آذربایجان شرقی دارد.

من معتقد به این هستم که این اتحادیه و این انجمن در معرض تجاوز دولت قرار گرفته است. باید روزنامه‌نگاران با حضور خودشان در یک صف انبوه و تشکل جدی مانع از تعدی دولت به حقوق صنفی روزنامه‌نگاران بشوند.

و از این دوستان، به‌ویژه عقلای این دوستان تقاضا می‌کنم کاتالیزور و وسیله‌ای برای ورود یک عده‌ی غیر ‌روزنامه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌نگار به سیستم مطبوعاتی کشور نشوند و به اصطلاح با یک سازمان دیگر یا یک نمونه‌ی دیگر بر ناکامی‌های خویش که به‌صورت پیوسته ادامه داشته، نیفزایند.

این‌ها نباید خود را قربانی ورود یک عده‌ای دیگر بکنند و کانال ورود یک عده‌ای بشوند که در جهت انهدام پایه‌های انجمن صنفی قرار بگیرند.