یادبود میکونوس و قربانیان ۶۷

از اینجا بشنوید.

روز جمعه ۱۴ سپتامبر، برابر با ۲۳ شهریورماه، در شهر برلین پایتخت آلمان مراسمی به مناسبت یادبود قربانیان اعدام‌های جمعی زندانیان سیاسی در سال ۶۷ و نیز پانزدهمین سالگرد حادثه‌ی ترور در رستوران «میکونوس» برگزار شد. در جریان ترور میکونوس، که در هفدهم سپتامبر ۱۹۹۲ اتفاق افتاد، دکتر صادق شرفکندی، دبیرکل حزب دموکرات کردستان ایران، فتاح عبدلی و همایون اردلان، از کادرهای این حزب، و نورالله دهکردی، از فعالان سیاسی اپوزیسیون، به‌قتل رسیدند. رسیدگی قضایی به پرونده‌ی این ترور منجر به دادگاه معروف به «میکونوس» شد که حدود سه‌سال و نیم به درازا کشید. شهرداری منطقه‌ای که این ترور در آن اتفاق افتاد (شارلوتن بورگ) لوح یادبودی را به این مناسبت در برابر محل این رستوران نصب کرده است.

در هفدهم سپتامبر ۱۹۹۲ در این رستوران دکتر صادق شرفکندی، فتاح عبدلی، همایون اردلان و نورالله دهکردی به قتل رسیدند.

برنامه‌ی یادبود در برلین را، که حدود سیصد نفر از ایرانیان مقیم آلمان و گروهی از آلمانی‌ها در آن شرکت داشتند، کمیته‌ای متشکل از «کانون پناهندگان سیاسی ایران در برلین»، «کمیته‌ی دفاع از زندانیان سیاسی ایران - برلین»، «حزب دموکرات کردستان ایران - برلین» و بازماندگان و خانواده‌های قربانیان «ترور میکونوس» سازمان داده بودند.

در این مراسم ابتدا حمید نوذری، گرداننده‌ی برنامه، خوشامد گفت و سپس ولفگانگ ویلاند، یکی از وکلای دادگاه میکونوس و نماینده‌ی مجلس آلمان، طی سخنانی به توضیح نکات مهمی از سیر قضایی پرونده‌ی ترور میکونوس و فراز و نشیب‌های آن پرداخت. او از جمله گفت نه تنها از ابتدا فشار زیادی از سوی ایران برای جلوگیری از برگزاری «دادگاه میکونوس» اعمال شد، بلکه تاکنون تلاش‌های زیادی شده است تا کاظم دارابی، یکی از متهمان اصلی سازماندهی ترور که در دادگاه به حبس ابد محکوم شده و اکنون در زندانی در برلین به سر می‌برد، در ازای برخی از زندانیان آلمانی معاوضه شود. اما این تلاش‌ها شکست خورده است.

سپس دکتر میرو علیار، نماینده‌ی حزب دموکرات کردستان ایران، طی سخنرانی از جمله به چگونگی ترور دو دبیرکل سابق این حزب، یعنی دکتر عبدالرحمان قاسملو در وین و دکتر صادق شرفکندی در برلین، پرداخت. وی گفت که ترور عبدالرحمان قاسملو با ترفند دعوت از وی برای مذاکره صورت گرفته بود.

در ادامه‌ی برنامه مهدی ابراهیم‌زاده، یکی از شاهدان «میکونوس» که از حادثه‌ی ترور جان به در برد، به توضیح چگونگی و بازسازی لحظات حادثه پرداخت. وی در بخشی از سخنان خود گفت: «چرا باید پانزده سال بعد از این ترور من برای سومین بار اینجا بیایم و این واقعه‌ی هولناک را بازگو کنم. افشای این جنایت و بازگویی و تصویر دوباره‌ی آن، نه فقط یک وظیفه‌ی قضایی‌ست به عنوان شاهد، بلکه یک وظیفه‌ی سیاسی‌ست. یعنی انسان نمی‌تواند ادعای آزادیخواهی و دموکرات‌بودن بکند، و درمورد سرکوب و در مورد این ترورها بی تفاوت بگذرد و سکوت کند. به امید روزی که آزادی و دموکراسی در جامعه‌ی ما برقرار شود».

سخنران دیگر این مراسم شکوفه منتظری، نوجوانی ازبازماندگان اعدام‌های جمعی زندانیان سیاسی، بود که پدر خود را در این اعدام‌ها از دست داده است. وی طی سخنانی از جمله گفت:
«من به خونخواهی نیامده‌ام. فقط می‌خواهم فریادم را بشنوید. فریادی که همانند های‌های گریه، گلوی من و ما را می‌خراشد. بگذارید تنهایی خانواده‌ها را به‌یادتان آورم. لرزش دستانی که خاک‌های نمناک را پس می‌زد تا از روی تکه پیراهنی کسی را بشناسد. نمی‌خواهم روزی تنها به دادخواهی بایستم. می‌خواهم دست مادرم را ببینم که دیگر نمی‌لرزد. می‌خواهم روزی را ببینم که از خاوران سرودخوانان به خیابان‌های شهر سرازیر می‌شویم. می‌خواهم بیداری وجدان جمعی جامعه‌‌مان را ببینم. می‌خواهم دنیا بداند برما چه گذاشت. می‌خواهم هزاران نامی را که هر یک سرشار از لحظات عاشقانه است،‌ بر در و دیوار خاوران حک کنم. بیایید دستان‌مان را بگیرید. دستان نسلی که می‌خواهد دیگرگونه باشد. درست مثل شما که روزگاری می‌خواستید دیگرگونه باشید».

در پایان این مراسم یادبود، گروه موسیقی «لولی» برنامه‌ای هنری اجرا کرد و گلی جهانگیری به اجرای دو قطعه پرداخت که مورد استقبال حاضران قرار گرفت.