«تلاش زیاد، دلیل موفقیت ورزشکاران معلول ایرانی‌»

فرنگیس محبی

روز چهارشنبه، سوم دسامبر، «روز جهانی معلولین» بود. در سال ۱۹۹۲ مجمع عمومی سازمان ملل متحد، این روز را به عنوان روز جهانی معلولین اعلام کرد و هر ساله به این مناسبت، مراسمی در سراسر جهان برگزار می‏شود.

در این مورد با فرید انصاری، مدیر اجرایی «انجمن حمایت از معلولین» در بریتانیا گفت و گو کرده‏ام.

این روز توسط سازمان ملل به عنوان روز جهانی معلولین تعیین شده است. تعیین چنین روزی برای معلولین، بهانه‏ای است برای به یاد آوردن این اقلیت که عمدتاً فراموش شده‏اند.

بنا بر آمار سازمان جهانی بهداشت، هم‏اکنون بیش از ۶۰۰ میلیون نفر از ساکنین جهان به علل مختلف جسمی، روانی و اجتماعی، دچار ناتوانی، کاستی‏ها و معلولیت هستند.

۸۰ درصد این افراد در کشورهای جهان سوم زندگی می‏کنند. یک سوم معلولین هم کودکان هستند و آمارهایی که از سازمان جهانی بهداشت منتشر شده، از هر ۱۰ کودکی که متولد می‏شود، یکی معلول می‏شود. ولی همین آمار می‏گویند که ۷۰ تا ۷۵ درصد معلولین بعد از سن بلوغ، به علل تصادفات، جنگ و مسایل دیگر معلول می‏شوند.

عکس: روبين اولترشت

در رابطه با ورزشکاران معلول چه فعالیت‏هایی در جهان صورت می‏گیرد و تأثیر این روز و کارهایی که سازمان ملل متحد می‏کند، در رابطه با ورزشکاران معلول چیست؟

همانند المپیاد معمولی، المپیادی هم برای ورزشکاران معلول هست که هر چهار سال یک بار در کشورهای مختلف برگزار می‏شود. امسال در چین بود و خوشبختانه ایرانی‏های معلول هم نبوغ بسیاری از خودشان نشان دادند و برنده‏ی چندین جایزه شدند.

دقیقاً کار همین ورزشکاران نشان می‏دهد، برخلاف این‌که تصور می‏شود که معلولین ناتوان هستند، ناتوان کسی است که توانایی معلولین را متوجه نمی‌شود.

همان‏طور که گفتید نتایج ایران در بازی‏های پارالمپیک، همیشه خوب بوده. آیا این نشان‏گر این است که در ایران به ورزشکاران معلول توجه بیشتری می‏شود یا نه؟

ایرانی‏ها عمدتاً ورزش‏دوست هستند و از قدیم به ورزش علاقه داشتند. افرادی مثل تختی و پوریای ولی داشتیم. ورزش جزو یکی از آداب و رسوم ایرانیان بوده است.

بیشتر خود ورزشکاران معلول ایرانی به این مسأله توجه دارند. آن‏چه مسلم است، امکانات موجود در مملکت هم باید نقش داشته باشد.

ولی همان «خواستن توانستن است» مطرح است. یعنی خود معلولین هستند که تلاش می‏کنند رتبه‏های خوبی در جهان کسب کنند.

منصور بهرامی /عکس: منصور نصیری

از سه‌شنبه‏ی این هفته مسابقات تنیس «بلک راک ماسترز» که ویژه‏ی بازی‏کنان پیش‏کسوت است، در رویال آلبرت هال لندن آغاز شد.

با منصور بهرامی در مورد این دوره از مسابقات گفت و گو کرده‌ام.

پیت سمپراس در این مسابقات جدید است و مدت زمانی که تنیس را کنار گذاشته، زیاد دور نیست. دو، سه سال پیش تنیس را کنار گذاشته، الان بیشتر از ۳۵ سال سن دارد و در این مسابقات شرکت کرده است. ادبرگ هم آمده و بازی‏های خیلی خوبی در آلبرت هال انجام می‏گیرد.

با توجه به این‌که مسابقات تنیس برای بازی‏کنان پیش‏کسوت برگزار می‏شود، حضور بازیکنانی مثل پیت سمپراس یا استفان ادبرگ، اشکال ایجاد نمی‏کند؟

پیت سمپراس با بازیکنانی مثل سدریک پیولین، ادبرگ و روزدسکی بازی می‏کند. پیرترین‏شان جان مک‌انرو است که فکر می‏کنم آخرین باری باشد که این‏جا بازی می‏کند.

یعنی با بازیکنانی مثل سمپراس، برای این‌که از مک انرو خیلی جوان‏ترند. ولی پییولین و روزدسکی و دیگران، در یک رده‏ی سنی هستند.

مثل این‌که شما هم یک بازی داشتید.

هر روز هم صبح و هم شب بازی می‏کنم. فقط در بازی‏های دو نفره بازی می‏کنم. بازی‏های یک نفره برای بازیکنان جوان‏تر است.

کلاً نظرتان راجع به این مسابقات چیست؟

به نظر من، این مسابقات بهترین مسابقات دنیا است. خیلی عالی است. دوست دارم تنیس بازی کنم و مردم هم لذت می‏برند. یک مقدار هم به پیشرفت تنیس کمک می‏کند.

در مورد تنیس ایران هم چند سوال دارم؛ به نظر می‏آید حرکت‏هایی در جهت پیشرفت این ورزش در ایران انجام می‏شود. مثلاً اخیراً نیز مسابقات لیگ برتر تنیس به نام «جام خلیج همیشه فارس» انجام شد، یا شرکت بازیکنان تنیس ایران در رقابت‏های تنیس اوگاندا که در رده‏بندی جهانی بازیکنان تنیس ایران تأثیر هم دارد.

بازیکنان تنیس ایران که در رده‏بندی جهانی رده‌بندی ندارند.

منظورم، جزو ۱۰۰۰ نفر اول است.

دقیقاً نمی‏دانم. تا آن‏جایی که می‏دانم برای تنیس ایران کاری انجام نمی‏شود. فدراسیون اصلاً قدرت ندارد. بودجه‏ای ندارد که بتواند برای تنیس کاری بکند.

در تنیس تا موقعی که پول نباشد، نمی‏شود ورزش را جلو برد. رییس فدراسیون تنیس ایران به من گفت بودجه‏ی سالانه‏ی ما ۴۰ هزار دلار است. ۴۰ هزار دلار که برای فدراسیون تنیس بودجه نمی‏شود.

بازی‏های فیوچرز از هفت هشت سال پیش بوده، ولی آن بازی‏ها تأثیر زیادی نمی‏کند. دیده‏ام که در کیش چهار تا از این مسابقات می‏گذارند. اما تأثیری به آن صورت ندارد. بازیکنان باید خارج شوند، باید با بازیکنان خارجی بهتری بازی کنند.

یک امتیاز می‏گیرند و هزارمی می‏شوند، برای این‌که دعوت‏شان کنند، بازی کنند، وارد جدول که شدند، یک امتیاز می‏گیرند و وارد رده‏بندی جهانی می‏شوند.

مثل این که اخیراً با یک مربی صربستانی هم قراردادی را امضا کرده‏اند. فکر می‏کنید تأثیری داشته باشد؟

صد‌ درصد تأثیر دارد. اگر این کار را کرده باشند، باید دید مربی تا چه حد تنیس می‏داند. برای این‌که در ایران هم مربی هست.

حال اگر او از صربستان آمده و در حد همان ایرانی است، چرا باید مربی خارجی آورد. ولی اگر مربی خارجی بیاورید و به او امکانات بدهید که بتواند کار کند، صد درصد خوب است. ولی اگر بهترین مربی دنیا را هم بیاورید و به او امکانات ندهید، کاری نمی‏تواند بکند.

مهم‏تر از همه، برای اولین بار، حضور بانوان بازیکن تنیس‏ در این صحنه‏ی ورزشی است. پس از ۳۷ سال قرار است در مسابقات فد کاپ در استرالیا شرکت داشته باشند. نظرتان در این مورد چیست؟

ایران در فد کاپ؟!

بله، برای اولین بار.

این را هم نمی‏‏دانستم. ایران با چه تیمی می‏خواهد در این مسابقه شرکت کند؟

با همان تیم‏هایی که در فد کاپ در گروهش هستند، مثل…

راستش نمی‏دانم بازی‏کنان زن ایرانی چه کسانی هستند. من اصلاً بازیکن تنیس خانم در ایران من نمی‌شناسم.

شما یک بار بازیکنان تنیس صاحب نام را به ایران بردید. با این وضع که ممکن است یک ذره راه را برای پیشرفت این ورزش باز کرده باشند، آیا فکر می‏کنید دوباره این کار را بکنید؟

می‏توانم هر روز بازیکن به آنجا ببرم، ولی نمی‏توانم تصمیم بگیرم. اگر آن‏جا تصمیم بگیرند و بخواهند، می‏توانم هر بازیکنی را ببرم. ولی تصمیم این کار با من نیست. به من بگویند بازیکن بیاور، من هم می‏آورم.