اولین شنای ایران در استخر بازی‌های المپیک

فرنگیس محبی

در حالی که تنها ۸ روز به آغاز بیست و نهمین دوره بازی‌های المپیک در پکن باقی است، اعتراض فعالان حقوق بشر و محیط زیست نسبت به برگزاری این بازی‌ها در چین ادامه دارد.

در گفت و گو با این شناگر ۲۲ ساله، او ابتدا در باره این موفقیت خود می‌گوید:

این اولین باری بود که یک شناگر توانست کسب سهمیه بکند. یعنی رکوردی را که گذاشته بودند، به دست بیاورد.

یک سال قبل از آن ما چند مسابقه خوب داشتیم که می‌توانم بگویم بهترین آن، بازی‌های داخل سالن آسیایی بود که در ماکائو برگزار می‌شد. در این بازی‌ها در استخر ۲۵متر من توانستم چند رکورد خوب را شنا کنم.

بعد از آن تمرینات را در تهران ادامه دادیم. تا این‌که ‌اردیبهشت ماه هم یک اردودو ماه و نیمه در خارج از ایران برگزار کردیم. قسمت اول این اردو در ارتفاعات بلغارستان برگزار شد. در آن جا اردوی ما با تیم کرواسی مشترک بود که بسیار خوب بود.

هم این‌که ما در استخری به جز استخر خودمان تمرین می‌کردیم، یعنی محیط‌مان عوض شده بود و بعد هم با شناگران خوب کرواسی تمرین می‌کردیم چونکه آن‌ها شناگران خوبی هستند و سطح شنای‌شان از ما خیلی بالاتر است و تمرین در کنار آن‌ها به ما خیلی کمک کرد.

در مجموع ما دو مسابقه بیشتر برای کسب رکورد ورودی نداشتیم. مسابقه اول مسابقات «گلدن بیر» بود، در آن‌جا من توانستم فقط به رکورد ورودی نزدیک شوم.

محمد علیرضایی، شناگر المپیکی ایران

سه هفته بعد از آن، مسابقه دیگری که (نشنال کرواسی) بود که سطحش از مسابقه قبلی بالاتر بود.

خوشبختانه در آن‌جا من توانستم هم رکورد ورودی را به دست بیاورم و در مجموع رکورد صد متر شنای قورباغه ایران را یک ثانیه و نه دهم ثانیه کاهش دهم.

که در واقع رکورد خودتان بود.

بله.

آیا قبل از ا‌ین مسابقات انتظار داشتید که بتوانید سهمیه ورود به المپیک را کسب کنید؟

بله، چون شش ماه قبل از برگزاری این اردو من چند مسابقه خوب دادم و به همین دلیل خیلی امیدوار بودم.

با توجه به تمرینات خوبی که ما در کرواسی انجام دادیم و نظر مثبتی که مربی تیم کروات داشت، من خیلی امیدوار بودم که بتوانم این کار را بکنم.

هم‌چنین با توجه به ‌مسابقه اولی که ‌برگزار شد، من توانستم رکوردهای خودم را بشکنم و رکورد‌هایم خیلی خوب شده بود و ‌با توجه به این‌که من هنوز دوره تمرینی را نگذرانده بودم، می‌دانستم که بعد از سپری شدن آن دوره قطعاً بدن من در شرایط بهتری قرار خواهد گرفت.

به همین دلیل در مسابقه آخر، که مسابقه نشنال کورواسی بود، من خیلی امیدوار و با اعتماد به نفس ظاهر شدم و تونستم هم در ۱۰۰ متر و هم در ۵۰ متر و هم در ۲۰۰ متر، رکوردهای ایران را خیلی خوب کاهش بدهم.

در ۱۰۰ متر هم که در اصل هدف ما بود و برای آن برنامه‌ریزی کرده بودیم، توانستم ورودیه کسب کنم.

آقای علیرضایی، شما شنا را ‌‌از کی شروع کردید و کی به مسابقات قهرمانی راه یافتید؟

من شنا را در ۶ سالگی یاد گرفتم و اولین مسابقه‌ای که در آن شرکت کردم، در سن ۷ سالگی بود.

همان‌طور که می‌دانید از مسابقاتی در سطوح پایین باید شروع کردم. اول از مسابقات بین استخرها، بعد مسابقات مناطق و بعد مسابقات داخل استان، و بعد هم تیم استانی و قهرمان کشوری.

منتها من از حدود ۱۵ سالگی به تیم ملی دعوت شدم و اولین مسابقه‌ای که دادم، مسابقات جهانی دانش آموزی بود که سال ۲۰۰۱ در کشور لوگزامبورگ برگزار شد. در آن‌جا خیلی خوب ظاهر شدم و در دنیا نفر ششم شدم.

این باعث شد که من انگیزه پیدا کنم، تمریناتم را ادامه بدهم و بعد از آن هفت و شاید هشت سال تونستم این‌کار را این کاررا انجام بدهم.

آیا شما برای کسب این سهمیه، فعالیت‌ها و تمریناتتان را خیلی شدت دادید؟

درست است. ما چند تمرین خیلی خوب داشتیم؛ اول از همه ما کنار یک تیم خیلی خوب تمرین کردیم. به نظر من این بیشترین تاثیر را داشت.

بعد از آن هم ما تمرینات متفاوتی را انجام دادیم و چون با مربی تیم کروات تمرین می‌کردیم، سبک دیگری از تمرینات را تجربه کردیم. فکر می‌کنم این هم به سهم خود خیلی موثر بود.

در مسابقات خیلی خوبی هم در آن‌جا شرکت کردیم که این هم خیلی کمک کرد. فشار تمرینی ما در آن‌جا نسبت به ایران زیادتر نشده بود. اما با برنامه‌های بهتری کار کردیم و فکر می‌کنم برنامه‌ریزی تمرینی که آن‌جا داشتیم خیلی بهتر از ایران بود.

موفقیتتان را مدیون چه عواملی می‌دانید؟

تا حد خیلی زیادی موفقیتم را مدیون مربی کرواسی می‌دانم. ‌آقای کوتوویچ هم از لحاظ برنامه تمرینی خیلی به من کمک کرد و هم از لحاظ روحی، من را برای این مسابقات آماده کرد ‌و اعتماد به نفسی به من دادند که می‌توانم این کار را انجام دهم.

ایشان تا حد خیلی زیادی ‌توانایی‌هایم را به خودم نشان دادند و به من ثابت کردند که من استعداد دارم و می‌توانم پیشرفت کنم و حدی را که الان دارم، برای من ‌یک حد معمولی می‌دانند و می‌گویند که خیلی بهتر از این می‌توانم باشم، منتها احتیاج به زمان و تمرین دارم.

به نظر شما ورزش شنا در ایران برای این‌که بتواند بیشتر پیشرفت کند، در چه زمینه‌هایی باید تقویت شود؟

به نظر من، در درجه اول تعداد شناگران باید زیاد شوند‌ که احتیاج به برنامه هایی دارد که از طرف سازمان‌های ورزشی ایران باید تامین شود.

یعنی این‌که استخرهایی را که معمولاً به‌صورت تفریحی از آن‌ها استفاده می‌شود این‌ها را از نظر مربی و امکانات تامین کنند و این استخرها را اجبار کنند که تیم‌های ورزشی شنا ‌داشته باشند. چون در ایران خیلی از استخرها فقط برنامه‌های تفریحی دارند و آن‌طوری که باید، از پتانسیل استخرهای ایران استفاده نمی‌شود.

هم‌چنین اگر حمایت‌هایی که از تیم ملی ایران می‌شود و کلاً حمایت‌هایی که از شناگران می‌شود ـ چه در سطح مسابقات و چه در سطح امکانات تمرینی ـ اگربهبود پیدا کند، کمک بزرگی به شناگران ایرانی خواهد بود.

به نظر من شناگران ایرانی از نظر استعداد مشکلی ندارند و شاید ازخیلی ‌شناگران کشورهای دیگر بهتر هم باشند، اما بحث امکانات است و این که شنای ایران از نظر مالی، هنوز خیلی قوی نیست و زیاد حمایت نشده است.

هرچند در سال‌های اخیر از ورزش‌های مادر حمایت بیشتری شده است، اما به نظر من هنوز از ورزش شنا باید خیلی بیشتر از این حمایت شود.

ما استعدادهای بزرگی در شنای ایران داریم و فکر می‌کنم با درست شدن این‌گونه مسایل، در المپیک آینده سهمیه بیشتری به ارمغان بیاورند.

فکر می‌کنید روزی امکاناتی برای شناگران زن کشورمان فراهم بشود که بتوانند در المپیک شرکت کنند؟

نمی‌دانم. می‌دانید که ما در ایران تیم شنای خانم‌ها و تیم ملی شنا داریم. منتهی کشور ما از یک سری آرمان‌ها و اعتقادات‌ اسلامی پیروی می‌کند و هنوز امکاناتی فراهم نشده که برای مسابقات خانم‌ها تدبیری بیاندیشند.

نمی‌دانم. شاید در آینده دور یا نزدیک یک فکری هم برای مسابقات بین‌المللی خانم‌ها بکنند. شاید در آینده یک چنین اتفاقی بیفد. بعید نیست.

فدراسیون شنای ایران اعلام کرده است که علاوه بر علیرضایی، دو شناگر دیگر با نام‌های محمد بیداریان و سیروس سعید، برای تشویق و تماشای بازی‌های المپیک روانه پکن خواهند شد.

به گزارش ایرنا، خبرگزاری رسمی جمهوری اسلامی ایران، بیداریان به عنوان پاداش به سبب امتناع از رقابت با یک ‌شناگراسراییلی در مسابقات انتخابی، و سیروس سعید به عنوان شناگر برجسته زیر ۱۸ سال برای کسب تجربه به پکن می روند.