تکواندوی زنان ایران رو به پیشرفت است

فرنگیس محبی

فاطمه نعمتی تکواندوکار وزن 47 کیلوگرم تیم ملی زنان ایران موفق شد اولین مدال طلا را برای زنان ایران در رشته تکواندو به ارمغان آورد. این افتخار در جریان برگزاری هجدهمین دوره مسابقات تکواندوی قهرمانی آسیا در شهر هنان چین به دست آمد.

با الهه عرب عامری، نایب رییس فدراسیون تکواندو گفت‌وگویی کردم. او می‌گوید که تکواندوی زنان ایران نیاز به زمان بیشتری دارد تا توانایی‌های خود را نشان دهد و ادامه می‌دهد:

در رابطه با اینکه می‌گویید چه انتظارات و چه ملزوماتی دارید که بتواند برسد به آن حد؛ هیچ چیز فقط ما زمان را نیاز داریم. ما دیر شروع کردیم یعنی آقایان برای قهرمانی از 17 سال پیش شاید برای قهرمانی در سطوح جهانی دارند کار می‌کنند.

ما در سطوح بین‌المللی و جهانی الان تازه شروع کردیم و خیلی نوپا هستیم. یعنی الان شش هفت سال هست که برای میادین بین‌المللی، دختران‌مان روی صحنه می‌روند. ما فقط زمان را نیاز داریم و چون انتظار مردم به اندازه تکواندوی آقایان است؛ از ما می‌خواهند که ما هر بار برویم و مدال کسب کنیم. این خیلی خوب است اما یک مقدار کار ما را سخت‌تر می‌کند. به این خاطر که ما تازه شروع کردیم و همان اندازه هم نیاز داریم. یعنی همان‌طوری‌که آقایان این مراحل را طی کردند، ما هم زمان نیاز داریم. و به نظر من اگر شتاب‌زده عمل کنیم خوب نیست.

این‌طور که به نظر می‌آید الان موقعیت‌های بیشتری به شما داده شده یعنی این موقعیت‌ها را قبلا نداشتید؟

نه، نه. واقعا نداشتیم. ما برای اینکه برویم برای مسابقات برون مرزی در این رشته خاص ورزشی عین بودجه‌ای که برای آقایان دادند به خانم‌ها هم داده شد. ما الان برون‌مرزی اصلا مشکلی نداریم. اما مثل یک کودکی است که باید به نوجوانی برسد و بعد دوره بلوغ او طی بشود، ما هم باید دوره بلوغ‌مان را طی بکنیم و این به زمان نیاز دارد. شما فکر کنید یک کودک را مواد غذایی بدهید، به فکر اینکه ممکن است بیشتر از بقیه رشد بکند. این نیست و او زمان نیاز دارد.

در رابطه با تکواندو زنان هم حقیقتا مشکلی وجود ندارد و فقط زمان نیاز دارد و زمان باشد که آن دوره بگذرد. ما هم برویم به مسابقات زیاد و تجربه کسب کنیم. بعد بچه‌ها از سطوح پایین‌تر شروع کنند. یعنی الان آن دوره نوجوانان ما دارند می‌آیند در دسته بزرگسال شرکت کنند. این خیلی خوب است.

ما داریم از پایه کار می‌کنیم. ولی چهار پنج سال پیش اینطوری نبود. یعنی یک نفر از بزرگسالی شروع می‌کرد به تکواندو کار کردن. ولی الان از سن نوجوانی می‌آیند. اگر ما برویم عقب‌تر و از سطوح خردسالی و بعد نونهالی بیایند، فوق‌العاده است. یعنی بچه‌ای که می‌رود از سن هشت سالگی تکواندو کار می‌کند به ما که می‌رسد برای بزرگسالی، یک ورزشکار بسیار باتجربه است.

عکس از ایسنا

چه تغییراتی به نظر شما در ورزش زنان نسبت به چند سال پیش صورت گرفته است؟

ببینید سیاست‌هایی که اتخاذ می‌شود در سطح روسای مملکت، آن نیاز را دیدند که برای خانم‌ها باید یک‌سری از رشته‌ها را کارشناسی کنند و اجازه حضور آنها را در خارج از کشور بدهند. وقتی که کارشناسی روی آن رشته‌ها انجام شد در واقع یک‌سری رشته‌ها مثل تکواندو گفتند حالا خب به این رشته‌ها اجازه حضور در خارج کشور را دارند.

به دلیل آنکه مغایر با آنچه ما می‌گوییم به لحاظ شرعی و پوشش‌شان مشکلی ندارد. حقیقتا هم ندارد. چرا که بسیار ورزش پوشیده‌ای است و بنابراین اجازه حضور دارد. وقتی این اجازه داده شد، یک‌سری انگیزه‌ها در مردم ایجاد شد که بچه‌های خودشان را در این رشته ورزشی بفرستند. ما از آنجا آغاز کردیم.

البته رشته‌های رزمی از قبل هم فعالیت داشتند. ولی وقتی یک ورزشی المپیکی می‌شود، نگاه جامعه و نگاه جوامع بین‌المللی کلا نسبت به آن رشته ورزشی یک چیز دیگر می‌شود. مثلا در مورد کاراته الان هنوز آن نگاه المپیکی را نداریم، چرا که ورزش المپیکی نیست.

به غیر از این زمانی که شما الان می گویید، فدراسیون تکواندو در قسمت زنان چه احتیاجات دیگری دارد که باید برطرف بشود؟ چه کمبودهایی دارد؟ وضع مربی‌گری چگونه است؟

ببینید خانم فرنگیس، من دکترای تربیت بدنی و استادیار دانشگاه تهران هستم و عضو هیأت علمی دانشکده تربیت بدنی. یعنی وقتی خدمت شما آن مشکلات را می‌گویم، حقیقتا نه می‌خواهم تظاهر کنم و آن چیزی را که فی‌الواقع هست را خدمت شما عرض می‌کنم.

در ارتباط با ورزش تکواندو، مثلا اگر بخواهیم کارشناسی کنیم یک رشته‌ای مثل قایقرانی نیست که چیزهای خیلی پیچیده و مدرنی بخواهد. یک رشته‌ی ورزشی است که یک مربی خوب و با تجربه می‌خواهد و یک سالن و یک تشکی که در واقع مخصوص خود این ورزش است.

بنابراین با یک اندک تسهیلاتی به راحتی این ورزش شکل می‌گیرد. در خیلی از شهرهای کوچک من رفتم خودم و دیدم این ورزش را دارند. برای یک مسئول تربیت بدنی در استان مشکل نیست که این رشته را راه‌اندازی کند، اما نمی‌‌تواند قایقرانی و یا اسکی را راه‌اندازی کند. آنها همه ابزار و وسایل مدرن می‌خواهد.

بنابراین این از آن عواملی است که باعث شده این رشته بیشتر بین مردم شیوع پیدا بکند. بعد هم در واقع همانطور که عرض کردم بحث قهرمانی و اعلام شدن این رشته برای مجوز بیرون از کشور، اجازه حضور دادند.

به نظر می‌آید به هرحال راه برای ورزش زنان در ایران بازتر شده، البته نسبت به سابق. شما تکواندوی زنان را در چند سال آینده در کجا می‌بینید؟

ما شش سال پیش که اینجا نبودیم. اصلا آرزو بود کسب یک سهمیه المپیک آن هم برای اولین بار. شما می‌دانید اگر تاریخ ورزشی ایران را مطالعه کرده باشید می‌بینید که ما فقط در یک دوره زنان‌مان را بدون کسب سهمیه برای ژیمناستیک و دو و میدانی فرستادیم.

یک دوره هم بعد از بازی‌های آسیایی بود که ما برای المپیک فرستادیم. المپیک فکر می‌کنم مونترآل بود که برای رشته شمشیر بازی بود. یعنی اینها چون در آسیا اول شدند، آن موقع کسب سهمیه نبود، چون اینقدر متقاضی نبود.

بنابراین انسان قابل پیشرفت است. ما هیچ‌وقت فکر نمی‌کردیم که کسب سهمیه بکنیم و الان کسب سهمیه کردیم. قطعا اگر قرار باشد انسان پیشرفت نکند که در واقع برنامه‌ریزی بیهوده است.

منظور من این بود که به هرحال یک مقدار هم دست و بال شما بسته بود، ولی خب الان به زنان ورزشکار این موقعیت داده شده است.

من تعبیرم این است که الان امکان آن فراهم است. الان بودجه در واقع به طور مساوی در بخش خانم‌ها و آقایان تقسیم می‌شود. حالا چه این بودجه توسط سازمان تربیت بدنی داده بشود یا توسط کمیته ملی المپیک که بودجه را به لحاظ قهرمانی تامین می‌کند و ما اصلا در رابطه با بودجه مشکلی نداریم. وقتی که این بودجه باشد نیروی انسانی بخواهیم که درواقع بخش عظیمی از جامعه که خانم‌ها هستند، متقاضی هستند که به این رشته بیایند. بنابراین وقتی همه چیز حاضر است، می‌شود که مراحل پیشرفت را طی کرد.

Farangis Mohebbi Interview
(Elahe Arab Ameri)