مدال برای یک زن دونده ایرانی پس از ۳۴ سال

فرنگیس محبی

شنیدن فایل صوتی

امسال زنان ایران، پس از 34 سال صاحب اولین مدال آسیایی دوومیدانی شدند. لیلا ابراهیمی، دونده‌ 25 ساله ایرانی در مسابقات آسیایی در امان، پایتخت اردن برگزار شد، در دوی استقامت با مانع، مدال برنز گرفت. لیلا که از کودکی به دوندگی علاقه‌مند بود، فعالیت در این رشته را از همان زمان آغاز کرد. اما از چند سال پیش که دوومیدانی زنان جزو فدراسیون دوومیدانی ایران شد و زنان هم پا به پای مردان به رقابتهای قهرمانی پرداختند، توانست به صورت جدی فعالیت خود را ادامه دهد و چندین رکورد را جابجا کند.

لیلا ابراهیمی

لیلا ابراهیمی پس از کسب مدال برنز در اردن، یکی از امیدهای کسب مدال در مسابقات آسیایی داخل سالن در ماکائو به شمار می‌آمد اما آسیب دیدگی در جریان این مسابقات، او را از این مهم بازداشت. لیلا هم اکنون مصدوم است و تا شش ماه باید به مداوا بپردازد. برای آشنایی با این ورزشکار موفق ایرانی، و نگاهی به ورزش دوومیدانی زنان، با لیلا ابراهیمی به گفتگو پرداختم. او ابتدا گفت که چگونه دونده شد:

من از اول دویدن را دوست داشتم و همیشه مسابقات کشورهای مختلف را از تلویزیون دنبال می‌کردم و حس عجیبی به من دست می‌داد. همیشه در زنگ ورزش مدارس هم تستهای دوومیدانی را خوب انجام می‌دادم و به این دلیل بود که دوستانم به من گفتند که اگر به دویدن علاقه داری می‌توانی به سالن کشوری مراجعه کنی و در آنجا مربیان خوبی هست. در سال 1379 به آنجا مراجعه کردم و زمانی که از من تست گرفتند رکوردهای خوبی داشتم و آنها استقبال کردند.

درست همان سال اولی که وارد دوومیدانی شدم، عضو تیم ملی شدم. بعد از آن موقع بطور جدی شروع کردم. از همان ساله‌ای آغازین یعنی یک سال بعد که با آقای فیروزی کار می‌کردم، ایشان تمریناتی بسیار سخت و خاصی می‌دادند. از همان اول توانستم رکورد دو رشته ایران یعنی 800 و 1500 متر که متعلق به قبل از انقلاب بود را جابجا کنم که در مسابقات بین‌المللی آسیایی بانوان مسلمان بود که در ایران برگزار شد. تجربه‌ اولم بود ولی رکورد بسیار بالا بود. آن زمان کسی تصور نمی‌کرد که کسی در این تایم و زمان بتواند بدود. در هر صورت زحمات ایشان از همان جا آغاز شد و به ثمر رسید.

چه مشکلاتی را به عنوان یک زن ورزشکار، در ایران پشت سر گذاشتی تا توانستی به موقعیت امروز خودت برسی؟
متاسفانه من بار اولی که عضو تیم شدم به دلیل فضای بسته و اینکه زیر نظر انجمن‌ها بود، مسابقات نداشتیم و من بطور منظم تمرین می‌کردم و می‌گفتند که چرا اینقدر تمرین می‌کنی، مسابقه که نداریم. ولی از زمانی که ادغام شدیم، حدود 3 سال پیش، زیر نظر فدراسیون رفتیم و قبل از آن در مسابقات قهرمانی کشور همیشه یا به تعویق می‌افتاد یا اصلا برگزار نمی‌شد. تمام دنیا مسابقات در فصل تابستان آغاز می‌شد ولی متاسفانه ما هیچگونه مسابقه‌ای نداشتیم ولی بعد از ادغام خوشبختانه رئیس فدراسیون فعلی که آقای کریمی هستند،هر شرایطی که برای آقایان داشتند برای خانمها هم در نظر می‌گرفتند.

پیشرفت‌های شما و کلا ورزشکاران زن دوومیدانی، پس از این اقدام چه بود؟
من شخصا از این ادغام خوشحال هستم. این که برای ورزشکاران خانم ارزش قائل می‌شوند و هزینه می‌کنند و واقعا حمایت می‌کنند و فدراسیون ما الان فدراسیون محکم و خوبی است و من واقعا راضی هستم مخصوصا با این رئیس فدراسیون و نایب رئیس فدراسیون که آقای دکتر علیجانی هستند و فرد بسیار روشن و خوبی هستند و اینها همه در مجموع تغییر خوبی برای فدراسیون است.

الان در مسابقات برونمرزی ایران دونده‌ خانم دارد و دیگران تعجب می‌کردند. اولین اقدام هم این بود که دو نفر از خانمها از طرف ایران در رشته استقامت اعزام شدند که یکی از آنها من بودم و یک خانم دیگر. در آنجا من دوباره توانستم در رشته‌ 3000 متر و 1500 متررکورد را بسیار جابجا کنم و در مسابقات متعدد، رکوردهای خوبی جابجا شد و همچنین مدالهای رنگینی کسب کردم که مهمترین آن این بود که در حال حاضر در رشته‌های 1500 ،3000 و 5000 متر داخل و خارج سالن همه‌ رکوردها در دست بنده است.

الان رکوردهایی که زده می‌شود درست است که جوایز آن مانند آقایان نیست ولی برای خانمها خیلی ارزشمند است چون قبلا برای مدال هیچ جایزه‌ای داده نمی‌شد و همه‌ اینها انگیزه ایجاد می‌کند و خیلی از این رکوردها در این سه سال شکسته شد. من شخصا در این سه سال توانستم 38 رکورد ملی در رشته‌های مختلف را جابجا کنم. اینها باید خیلی سال پیش زده می‌شد ولی متاسفانه بدلیل عدم شرایط برای دوندگان خانم، مقدور نبود.

مهمترین موفقیت شما قطعا کسب مدال برنز در مسابقات آسیا بود، درست است؟
بله. مدال برنز 3000 متر با مانع بود که رشته‌ جدیدی بود که در آسیا برای اولین بار برگزار می‌شد و رشته‌ بسیار سختی بود و بعد از 34 سال توانستم این مدال را در بخش خانمها و رشته‌ دو و میدانی کسب کنم اما این چون رشته‌ سختی است و اولین بار هم در آسیا برگزار شد، این رشته فقط ده یا دوازده بار در جهان برگزار شده بود. قطر و بحرین هم ورزشکاران کنیایی داشتند که آنها هم حضور داشتند ولی هر کسی ریسک نمی‌کند که در این رشته بدود چون رشته‌ بسیار سختی است.

خوشبختانه ما از پس آن برآمدیم و برای همین هم امسال دیدشان نسبت به ما تغییر کرد. معمولا چون رشته‌ استقامت رشته‌ سختی هست می‌شنیدیم که می‌گفتند برای خانم‌ها خیلی دشوار است و این حقیقت هم داشت چون سطح مسابقات خیلی بالا بود ولی ما در این مدت که تمرینات منظمی داشتیم، مخصوصا در مسابقات ماکائو، متوجه شدیم که با تمرین می‌توانیم. در مسابقات استقامت تصادم یک ورزشکار هندی باعث شد که من رباط پایم پاره شود و نتوانستم مسابقه‌ام را ادامه دهم اما با این مدال دیدها و نظرها نسبت به خانمها برگشت و حالا می‌خواهند روی آنها تمرکز و برنامه‌ریزی کنند.

دوندگی با حجاب و پوشش اسلامی تا چه حد جلوی سرعت تو را می‌گیرد؟
من شخصا سال‌هاست که با این حجاب تمرین می‌کنم و این برای من عادت شده است. درست است که در دوومیدانی هر چه لباس کمتر باشد بهتر است و انعطاف پذیری بیشتر است اما از نظر کیفی مشکل داشت که خوشبختانه امسال طرح لباس را به ما دادند و لباس سبکی هست و فقط هم ما نیستیم و فرقی نمی‌کند در کشورهای مسلمان، این حجاب دیده می‌شود. آدم باید تلاش مستمر داشته باشد. ما در هر صورت نماینده یک کشور بزرگ هستیم که اعزام می‌شویم و همه چشمشان به نماینده‌هایی هست که از آن کشورها هستند.

Farangis Mohebbi

Interview with Leila Ebrahimi