سلام!
1 نمی دانم ایمیلی که نوشته بودم رسید یا نه و اصلاتر این که به درد خورد یا نه هر چند که به مثابه طرح هایی بیات شده بود به لحاظ تاخر زمانی و عبور از آن موضوع کذایی
2 گاهی به این فکر می کنم که من چرا باید در کشوری زندگی کنم که نگاه کردن به کودکی ام یاد آور شیرینی پشمک کوچکی از لذت است به دور چوبکی بزرگ از دلهره در پناه گاه های زیرزمینی سی متری جی _شبهای موشک باران به خصوص وقت هایی که در آن فضای تاریک و نمور و مصوت به آیت الکرسی با لهجه های مختلف با بچه های همسایه از جن های کارخانه قند می گفتیم و عادت هایشان.و نوجوانی و جوانی را هم که خودت بهتر می دانی.ویدیو های کرایه ای و vhs های زیر پیرهنی و فیلم دیدن با اعمال شاقه و پریدن از حا به هر زنگ دری که نکند کمیته باشد.دانشگاه هم که گفتن ندارد.تسلسلی از شور و سرکوب و سرکوب و شور تا آن جا که دیگر شد سرکوب و سرکوب و هیچ...و من فکر می کنم که چرا نباید مثل دیگر مردم دنیا از عشق بنویسم از لذت بنویسم از بوسه بنویسم چرا چنین خاطره هایی ندارم.اگر همین امروز حکومت عوض شد و همه چیز درست شد تمام روزهای کودکی و جوانی را چه کسی به من پس می دهد؟
همه این اراجیف به این خاطر بود که داشتم فکر می کردم شاید تو هم چنین باشی.قرار نیست جاری فکرمان در ظرف سیاست راکد شود.کمی نگاه های دیگر هم شاید کمک کند حتی به همان نگاه های اعتراض گونه مان. در بدنسازی خلاقیت و دغدغه فقط دنبل سیاست را نباید زد!کمی پرس سینه عشق هم خوب است!!!
زیاد شد.می دانم خودم.موفق باشی!

لعنتی نوشتتو دوست داشتم با اینکه زبون بستم . بععله قسمت آخر نوشتت انگار کنایه دقیقی زدی به این کارتون گرچه نمیدونم کارتون داره اتپیسم رو تقدیر میکنه یا بر عکس. اما فکر کنم تاریخ آدمها گواهه که از ما قبل تاریخ آدم دنبال اتوپیا بوده خیلی از چیزا که به دست آورده هم با این نگاه بوده
راستی چه پروانه قشنگی

"... و ما شما را به زور باتوم به بهشت می فرستیم" سوره ناجا، آیه 110

:))) یه دونه از همین باتوم پروانه‌ای‌ها رو خوردم و به عرش اعلی رفتم و برای همین کاریکاتورتو حسابی حس می‌کنم:))