باسلام به خاتون شهرنوش پارسی پور
میدانید، هر بار که دلم هوای ایران را میکند بی اختیار این شعر شفیعی کدکنی رامی خوانم: بخوان به نام گل سرخ در صحاری شب ........که باغها همه بیدار و باور گردند ..بخوان دوباره بخوان..تا کبوتران سپید ،به آشیانه خونین خود....برگردند و یا در وقت دلتنگی : قاصدک !هان چه خبر آوردی از کجا از که خبرآوردی ؟خوش خبر باشی اما .....دور بام و در من ....بی ثمر می گردی !(اخوان ثالث).
گاهی که باران میبارد نگاهم لغزش لطیف قطره ها را بر تن برهنه شیشه پنجره ،می مزد و بی اختیار زمزمه می کنم :آ ه باران ....باران شیشه پنجره را باران شست .... از دل من اما چه کسی نقش توراخواهد شست ؟(حمید مصدق)
هر بار مظلومی به مسلخ سپرده میشود ، آه میکشم که:هر شب ستاره ای به زمین می کشند و باز...... این آسمان غمزده غرق ستاره هاست(سیاوش کسرایی)
سخن شاملو در ذهنم مثل یک پروانه مدام پرپر میزند که :کسی راز مرا داند که از این رو به آن رویم بگرداند!
وقتی دهان های یاوه گو حتا حرمت مردگان را به هیچ میانگارند : تو در نماز عشق چه خواندی که سالهاست بالای دار رفتی و این شحنه های پیر ....از مرده ات هنوز پر هیزمی کنند(حلاج بر سردار این نکته خوش سراید ....با شافعی مگویید امثال این مسایل)...می خواهم بگویم بعضی سروده ها خیلی به دل مینشینند و گویا در شرایط خاصی ریشه میدوانند ...که همیشه میتوان حس و لمسشان کرد و دوباه و صد باره به آنها رجوع نمود جه در شعر نو چه در شعر کهنه مثل کتابهای خیلی خوب ..... من میتوانم ده بار دوباره و دوباره شازده کوچولو را بخوانم و خدایا!!!هر بار حسابی کیف میکنم یاکتاب ١٩٨٤یا خاک خوب یاصدسال تنهایی و یا عقل آبی و...و....و....
شعرهای سهراب سپهری حاوی کلمات بسیار زیبایی هستند و ایشان این توانایی را داشتند که با کلمات خوب بازی کنند اما نمیدانم با این حافظه قوی چرا یک شعر از ایشان به یادم نمی ماند. میدانید کفایتم نمیکند بازی شیرین با کلمات ،شعر خیلی بیشتر از این بازی است....
میبخشید خسته تان کردم امیدوا رم با این زبان الکن! مقصودم را توانسته باشم بیان کنم....سبز باشید
باران از آلمان

غزل زیر پیشکش به اهالی ادب:

امروز با شاعری از اهالی غربت آشنا شدم که در خلوت تنهایی خویش می سراید و برایم جالب آمد. بهتر دیدم که آن را به شما معرفی کنم.
http://jelveh.blogfa.com/

ساز دل ما

ز حد بگذشت و می دانی وفایی نیست دنیا را

بیا و ماجرا کم کن مگو امروز و فردا را

بیا و مجلس ما را به رودی خوش، سرودی خوش

مهیا کن، مصفا کن، بزن ساز دل ما را

چو دیدم آن زمان گل را که بشکفته است با خاری

به خود گفتم به نگشاید که صوفی این معما را

غزل خوانم ، برقص آیم بدان گلبانگ جادویی

سحرگه بانگ بر می زد موذن شور شیدا را

صفیر نغمه شادی ز اوج هفت گردون شد

چه سود از قیل و قال ما ، بیاور جام معنا را

چو آن خورشید خرگاهی، براندازد نقاب از رو

خم آن دلستان ابرو بَرَد ایمان ، زلیخا را

نوازش می کند هر دم، صبا زلفش به هر سویی

شکنج زلف او آرد به کارم صد گره ما را

فلک عقد ثریا را بدان نظمی بر افشاند

که لبخندی به لب آرد، مر آن لعل شکرخا را

ببین آن جلوه روشن، ز نور باده صافی

اگر گلچهر رز ساقی شود این مجلس ما را

جلوه ـ فربود شکوهی

توکیو

با سپاس به فربود شکوهی و شعر زیبایش:
باران عزیز،
البته اگر نام فروغ و سپهری آمد منظور کم ارج کردن دیگر شاعران نبود. فقط این هست که شعر مهری رحمانی به این دو شاعر، قروغ و سهراب بیشتر نزدیک می شود.