برای ما که بدبینیم:
شاهنامه اخرش خوش است
شاید هم جوجه ها را اخر پاییز بشمارند!

در هر حال مبارک است.

"پیام" بسیار روشن است مسئولین نظام در چند سال اخیر در ارتباط با زندانیان سیاسی، تن به هیچگونه نرمشی نداده اند و تقریبا در برابر هرگونه فشار داخلی و خارجی برای ازادی زندانیان سیاسی نه تنها تسلیم نشده اند بلکه سرسختی نیز نشان داده اند.
نگاهی به پرونده های جور وا جور سالهای اخیر بخوبی نشان میدهد که تاکتیک حذف فیزیکی مخالفان جای خود را به بازداشتها و حبس های سنگین و درازمدت داده است اگرچه در خصوص "زهرا کاظمی" خواسته یا ناخواسته شیوه ی حذف، آنهم به شیوه ی آماتور اجرا شد که متعاقب آن اعتراضهای وسیعی در عمل به نادیده گرفتن حقوق شهروندان زندانی در داخل و خارج از کشور بوقع پیوست اما چنین استنباط میگردد که صاحبان قدرت در ایران به یک نوع همزیستی با اعتراضهای جهانی عادت کرده اند قطعا بی تناسب نیبست که گفته اند: "خلاف چون از حد بگذرد قباحت آن از بین می رود".
در خصوص شخصیت علمی اقای "جهانبگلو" میشود به آثار خود وی مراجعه و حتی به نوشته های رسانه های ارتباطی در خصوص وی اکتفا و اعتماد کرد اما متاسفانه برچسب زدن به دگر اندیشان در ایران به یک مد تهوع آور تبدیل شده است.از بد حادثه چوپان بقدری دروغ گفته است که جاسوس بودن این شخصیت را- حتی به فرض بودن- هم کسی باور نمیکند.تصمیم سازان در ایران به تجربه ثابت کرده اند که در شرایط بحرانی تسلیم فشار افکار عمومی نشده اند البته این بمعنای عدم درک اهمیت موضوع از سوی آنان نیست بلکه از آن میتوان بعنوان التزام رادیکالیسم به نوعی استراتژی فرسایشی و کج دهنی مستمر به افکار عمومی دانست.
وقتی با واژه ی "اعتراف" روبرو میشویم بلادرنگ دو نوع برداشت از آن به ذهن متبادر میشود . نوع اول آن اعتراف دینی است که در اماکن مذهبی بویژه به کلیساها مربوط میشود که شخص با قبول بازگو کردن گناهان خود در دو شکل بدون واسطه و باواسطه احساس آرامش میکند.اما از نوع دوم اعتراف که متاسفانه در کشور ما موضوعیت دارد باید بعنوان اعتراف از نوع "اوینیسم" یاد کرد.بنظر می آید که بسیاری از فعالان سیاسی ما در دارالتادیبهای ایران هم ’مقر به گناه شده و حتی استغفار هم میکنند! البته نمونه های زیادی برای اثبات این ادعا هست که نویسنده و یا روزنامه نگاری پرحرارت پس از مدتی اقامت در بندهای ویژه، تن به اجرای نمایش مضحک "اعتراف" داده اند .
"افکار عمومی"در داخل و خارج واقعیتی است که حاکمان در ایران به آن ذره ای بها نمیدهند و این تبدیل به پاشنه اشیل نظام خواهد شد نگاهی به اظهارات تصمیم سازان ریز و درشت در داخل کشور که قویا از درک ناقص اتفاقات جهانی حکایت دارد زمینه را برای انزوای روزافزون در تعاملات بین المللیو متاقبا پسرفت جامعه فراهم ساخته است. آیا نظام واقعا به این باور رسیده است که ادامه ی حیاتش در انزوا جهانی و در نادیده گرفتن افکار شهروندانش کم هزینه تر است؟
هلند/ عاکف