تفاوت نگرشهای سیاسی آمریکا با فرانسه شاید به دستمایه های تاریخی این دو برگردد یکی از آن سرشار و دیگری از آن بی بهره است آمریکا که از حیث تاریخ بسیار جوان است به مدد دور ماندن از آسیب جنگهای جهانی توانست پس از اتمام آن برای بازسازی خواستگاه خودش یعنی اروپا حکم مادر خرج را داشته باشد این پسر تازه به دوران رسیده یا نو کیسه در منازعات سیاسی و بین المللی نه تنها حرمت اسلاف و بانیان خود را نگه نمیدارد بلکه آنها را هم به تسامح و محافظه کاری متهم میکند حال تصور کنید این کشور- با این شرح مختصر - در مسیری پیش می تازد که گردانندگان رادیکال و تندروی آن در بر خورد با دیدگاههای جهان سومی به چیزی جز "حذف" نمی اندیشند چیزی که اروپا بویژه فرانسه ثابت کرده است که حتی با قبول حذف (مخالفان منطقه ای)در نوع تعامل با آن در مقایسه با آمریکا از دیپلماسی متفاوت و بازتری برخوردار هستند متاسفانه مدل آمریکایی آمریکایی برخورد -بویژه در خاورمیانه -
مطلوبیتهای دموکراسی خواهی را در منطقه تحدید کرده است و حس اعتماد به جهانی شده را سست نموده و توده ها را ترغیب نموده است که به بیش از پیش اصالتگرا باشند تا نوگرا .اگر نوع تعامل کشورهای غربی با خاورمیانه از جنسی متفاوت و احترام آمیز بود قطعا جنبشهای دموکراتیک در منطقه بویژه در ایران اگر چه تدریجی اما به مقصد میرسیدند. نگاهی اجمالی به جو افکار عمومی در منطقه میتواند بیانگر جو روانی حاکم بر ملتها باشد به عقیده ی من این ملتهای منطقه هستند که متاسفانه هم از جانب حکومتهای غیر دموکراتیک خود در فشار هستند و هم اینکه بوضوح پذیرفته اند غرب به دنبال منافع ادعایی خود در منطقه است حاصل تجمیع فشارها و نادیده انگاشتنها این بوده است که رادیکالیسم دینی مطلوب جلوه نماید به عقیده ی من مدیریت ناصحیح فشارهای بیرونی جداره ی ضعیف جنبشهای دموکراتیک را آسیب پذیر ساخته است کاش کسانی که از بیرون سنگ دفاع از ارزشهای مدنی را بر سینه میزنند میدانستند: "حانه ی پر شیشه را سنگی بس است".امروزه در خاورمیانه جنگ لبنان به سنگ محک تبدیل شده است جریانی که درک آن از پیچیدگی خاصی بر خوردار نبوده و نیست کشورهای بزرگ به اسرائیل یک ماه فرصت دادند که طومار لبنان که از قضا دموکرات ترین کشور منطقه بود را به بهانه ای ابلهانه در هم بپیچد نمایشهای مضحک روزانه در شورای امنیت ادامه داشت و همین کشور فرانسه که روزگاری به مهد دموکراسی معروف بود است وانمود میکرد که خواهان اتمام آبرومندانه درگیری است و همه دیدیم که سناریو ی نابودی یک ملت تا کجا پیش رفت .نقل است در دوران ارباب رعیتی،خان بزرگ برای گوشمالی مخالفان خود, مزدوران را مامور میکرده و با مزدوران خود چنان مقرر میکرده که سر بزنگاه خود خان در آنجا حاضر شود و با توپ و تشر به اوباش خود به قربانی فرصت دوباره ی زنده بودن یا درست بگویم برده بودن بدهد و چنان القا گردد که خان ناجی این بخت بر گشتگان بوده است .در لبنان هم دوستان آمریکا چنان کردند که خان بزرگ کرده بود .همه ی این عوامل دست به دست هم داده تا متاسفانه آغوش ملتهای منطقه پذیرای بنیادگرایی گردد . اگر درک مسیر آینده ی قطار غرب برای اکثر مردم منطقه نامکشوف و دشوار باشد در عوض درک یک چیز برای آنها آسان و کم ضررتر است و آن بسنده کردن به بنیانهای خودی است شاید در وانفسای این تعاملات ناعادلانه،مردم منطقه لبخند خودی را به خنده ی بیگانه ترجیح دهند.
عاکف/ هلند