تاریخ انتشار: ۱۲ فروردین ۱۳۸۸ • چاپ کنید    
تبین مواد اعلامیه جهانی حقوق بشر ـ ماده هجدهم

«هرکس حق دارد مذهبش را عوض کند»

امیر اسلامی

ماده‏ی هیجدهم اعلامیه‏ی جهانی حقوق بشر می‏گوید:

هر کس حق دارد که از آزادی فکر‏، وجدان و مذهب بهره‏مند شود. این حق متضمن آزادی تغییر مذهب یا عقیده و ایمان می‏باشد و نیز شامل تعلیمات مذهبی و اجرای مراسم دینی است. هر کسی می‏تواند از این حقوق، به صورت جمعی، به طور خصوصی یا عمومی، برخوردار باشد.

در ادامه‏ی تبیین مواد اعلامیه‏ی جهانی حقوق بشر، امیر اسلامی‏، حقوق‏دان و وکیل دعاوی، به مرور ماده‏ی هیجدهم این اعلامیه و هم‏چنین قوانین، مواد و لوایحی که به صورت بین‏المللی و جاری در جمهوری اسلامی ایران وجود دارد، می‌پردازد.

Download it Here!

در خصوص بحث اقلیت‏ها و قوانینی که در حقوق ایران وجود دارد و هم‏چنین قوانینی که به صورت بین‏المللی انتشار پیدا کرده، موارد مختلفی را توضیح خواهم داد.

در خصوص بررسی جای‏گاه اقلیت‏های مذهبی و قومی در قوانین جهانی و قوانین ایران، ابتدا باید تعریفی از اقلیت ارائه شود.

در مورد تعریف اقلیت، دیدگاه‏های مختلفی وجود دارد. ولی به صورت کلی‏‏، می‏توان گفت که اقلیت، گروهی هستند که معمولا در حاکمیت شرکت ندارند و از نظر تعداد کم‏تر از بقیه‏ی جمعیت کشور هستند.

در عین حال، اعضای آن تابع آن کشور هستند و ویژ‏گی‏های متفاوت قومی‏، مذهبی یا زبانی با سایر جمعیت کشور دارند.

هم‏چنین دارای نوعی حس وحدت منافع و همبستگی در جهت حفظ فرهنگ، آداب و رسوم و مذهب و زبان خود هستند.

با وجود این‏، در ماده‏ی دوم اعلامیه‏ی جهانی حقوق بشر، عنوان شده است:

هرکس می‏تواند بدون هیچ گونه تمایز، به خصوص از حیث نژاد، رنگ، جنس، زبان، مذهب، عقیده‏ی سیاسی یا هر عقیده‏ی دیگر و هم‏چنین ملیت‏، وضع اجتماعی، ثروت، ولادت یا هر موقعیت دیگر، از تمام حقوق و کلیه‏ی آزادی‏هایی که در اعلامیه‏ی حاضر ذکر شده است، بهره‏مند گردد.

در همین حال، ماده‏ی سوم همین اعلامیه عنوان می‏کند:

هرکس حق زندگی‏، آزادی و امنیت شخصی دارد.

در قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران نیز در مورد اقلیت‏ها اشاره‏‏هایی شده است. از جمله در اصل سیزدهم این قانون در مورد اقلیت‏های دینی آمده است:

ایرانیان زرتشتی، کلیمی و مسیحی، تنها اقلیت‏های دینی‏ای شناخته می‏شوند که در حدود قانون در انجام مراسم دینی خود آزاد هستند و در احوال شخصیه‏ و تعلیمات دینی بر طبق قوانین خود عمل می‏کنند.

بنابراین، طبق قانون اساسی ایران، تنها اقلیت‏های دینی زرتشتی، کلیمی و مسیحی، حق انجام مراسم دینی و تعلیمات دینی خود را دارند.

یعنی اقلیت‏های دیگر در ایران، حق انجام مراسم خود و هم‏چنین حق تبلیغ در مورد ‏آیین و مذهب خود را ندارند و بدین نحو، از این حیث، تحت حمایت قانون نیستند.

این امر با اعلامیه‏ی جهانی حقوق بشر٬ با میثاق حقوقی، مدنی و سیاسی و هم‏چنین بیانیه‏ی حقوق افراد متعلق به اقلیت‏های ملی‏، نژادی، مذهبی و زبانی منافات دارد.

در ماده‏ی هیجده اعلامیه‏ی جهانی حقوق بشر، صراحتاّ عنوان شده که: هرکس حق دارد از آزادی فکر، وجدان و مذهب، بهره‏مند شود. این حق، متضمن آزادی تغییر مذهب یا عقیده و هم‏چنین متضمن آزادی اظهار عقیده و ایمان است و نیز شامل تعلیمات مذهبی و اجرای مراسم دینی است. هرکس می‏تواند از این حقوق به صورت انفرادی یا جمعی، به صورت خصوصی یا جمعی برخوردار باشد.

در بیانیه‏ی حقوق افراد متعلق به اقلیت‏های ملی، نژادی، مذهبی و زبانی در مورد این موضوع بحث شده است. این بیانیه مورخ هیجدهم دسامبر ۱۹۹۲ است. در این بیانیه آمده:

مجمع عمومی سازمان ملل متحد، با تاکید مجدد بر یکی از اهداف بیان شده در منشور سازمان ملل متحد، پیشبرد و حمایت احترام به حقوق انسانی و آزادی‏های اساسی همه‏ی افراد بشر، بدون در نظر گرفتن تفاوت‏های نژادی، جنسی، زبانی و یا دینی آنان و با تاکید مجدد اعتقاد به حقوق اساسی انسان که کرامت و ارزش ذاتی هر انسان، به حقوق برابر زن و مرد و حقوق ملل، اعم از ملل کوچک و یا بزرگ و هم‏چنین با توجه به مفاد ماده‏ی بیست و هفت کنوانسیون بین‏المللی حقوق مدنی و سیاسی، مبنی بر حقوق افراد متعلق به اقلیت‏های قومی، دینی و زبانی، این بیانیه را در مورد حقوق افراد اقلیت‏های ملی یا نژادی، دینی و زبانی اعلام می‏دارد.

در ماده‏ی اول این بیانیه آمده است: ملل عضو، موجودیت و هویت اقلیت‏های ملی‏، قومی، فرهنگی، مذهبی و زبانی را در محدوده‏ی مرزهای این اقلیت‏ها، حفظ و شرایط حمایت از حفظ هویت آنان را فراهم خواهد کرد.
هم‏چنین در ماده‏ی دوم این بیانیه، عنوان شده:

افراد متعلق به اقلیت‏های مذهبی، ملی و قومی و زبانی، در حوزه‏ی شخصی و اجتماعی حق دارند، آزادانه، بدون هیچ نوع اعمال تبعیض یا مزاحمت، از فرهنگ خود برخوردار شده، مذهب خود را علناً ابراز داشته و مراسم آن را انجام دهند و زبان خود را به‏کار بگیرند.

در بند چهار و پنج همین ماده نیز، تجمع و شرکت در انجمن‏های این اقلیت‏ها عنوان شده است. در ماده‏ی پنج همین بیانیه، صراحتاً گفته شده:

سیاست‏ها و برنامه‏های ملی باید در جهت تحقق بخشیدن به منافع مشروع اشخاص متعلق به اقلیت‏ها، برنامه‏ریزی و تهیه شود.

هم‏چنین در ماده‏ی بیست و هفتم پیمان بین‏المللی حقوق مدنی سیاسی و نیز در ماده‏ی سی‏ام معاهده‏ی کودک از این حقوق اقلیت‏ها ذکر شده است.

در اصل نوزده قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران، آمده است:

مردم ایران از هر قوم و قبیله که باشند، از حقوق مساوی برخوردارند و رنگ، نژاد، زبان و مانند این‏ها سبب امتیار نخواهد شد.

هم‏چنین در اصل بیستم قانون اساسی عنوان می‏شود:

همه‏ی افراد ملت، اعم از زن و مرد، یکسان در حمایت قانون قرار دارند و از همه‏ی حقوق انسانی، سیاسی، اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی، با رعایت موازین اسلام برخوردار هستند.

همان‏طور که ملاحظه می‏شود، در اصل نوزدهم، اصلا، نامی از مذهب و تساوی مذهب برده نشده. یعنی، می‏‏‏توان گفت، مذاهب و آن اقلیت‏های مذهبی که در قانون اساسی اظهار نشده‏اند، حق فعالیت‏های مذهبی و دینی خود را ندارند و این برخلاف قوانین حقوق بشری است.

از طرف دیگر، می‏توان گفت بر اساس یک نوع تقسیم‏‏بندی دیگر، اقلیت‏ها در جمهوری اسلامی ایران، اقلیت‏های قومی، نژادی و زبانی هستند که به صرف این که تبعه‏ی ایران محسوب می‏شوند، طبق اصل چهل و یک قانون اساسی و ماده‏ی ۹۷۶ قانون مدنی، دارای تمام حقوق قانونی و مشروع می‏باشند.

یعنی می‏بایست، حق آزادی شغل، انتخاب مسکن، ازدواج، داشتن نشریات و مطبوعات، حق ‏‏آزادی اجتماعات، راه‏پیمایی‏ها، آموزش و پرورش رایگان، دادخواهی در دادگاه صالحه، برخورداری از وکیل، اصل برائت، منع شکنجه، ممنوعیت هتک حرمت و حیثیت اشخاص و… را دارا باشند.

اما در مورد اقلیت‏های مذهبی، قوانین شروطی را عنوان کرده‏اند. از جمله این که اقلیت‏هایی که اظهار نشده‏اند، حق هیچ‏گونه فعالیت تبلیغی ندارند.

بنابراین، بر اساس این قوانین و تطبیق قوانین جمهوری اسلامی ایران و قوانین بین‏المللی، می‏توان گفت، همه‏ی انسان‏ها، فارغ از اعتقادات دینی‏شان، از حقوق بشر برخوردار هستند و هیچ انسانی را نمی‏توان به صرف اعتقادات دینی‏اش، ولو این که از نظر بعضی غلط و نادرست باشد، از حقوق انسانی محروم کرد.

اصولا حقوق بشر، حقوق همه‏ی انسان‏ها است. نه فقط حقوق اشخاصی که خود را موحد، مومن و راست‏کیش می‏دانند.

با این وجود، اصل چهارده قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران، عنوان کرده است که دولت جمهوری اسلامی ایران و مسلمانان موظف هستند، نسبت به افراد غیرمسلمان با اخلاق حسنه و قسط و عدل اسلامی عمل نمایند و حقوق انسانی آنان را رعایت کنند.

این اصل در حق کسانی اعتبار دارد که بر ضد اسلام و جمهوری اسلامی ایران، توطئه و اقدام نکنند. این شرایطی بود که در قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران و قوانین حقوق بشری وجود دارد.

Share/Save/Bookmark

در همین زمینه
ماده سیزدهم
ماده پانزدهم
ماده ششم
ماده هفتم
ماده هشتم
ماده دهم
ماده دوازده

نظرهای خوانندگان

سلام. لطف کنید لینک فایل صوتی این گفتگو را کنترول کنید. من نمی توانم این فایل را دانلود کنم. به گمانم فایل موجود نیست

-- جابر ، Aug 9, 2009

نظر بدهید

(نظر شما پس از تایید دبیر وب‌سایت منتشر می‌شود.)
-لطفا به زبان فارسی کامنت بگذارید.
برای نوشتن به زبان فارسی می توانید از ادیتور زمانه استفاده کنید.
-کامنتهایی که حاوی اتهام، توهین و یا حمله شخصی باشد هرز محسوب می شود و منتشر نخواهد شد.


(نشانی ایمیل‌تان نزد ما مانده، منتشر نمی‌شود)