«باشگاه تاج، همه‌‌ی زندگی من بود»

ایرج ادیب‌زاده

باشگاه پرطرفدار «استقلال» تهران، روز چهارم مهرماه امسال، شصت و پنج سالگی خود را جشن گرفت؛ باشگاهی که ابتدا با نام «دوچرخه‏سواران»، توسط پرویز خسروانی که در آن زمان سروان ارتش ایران بود، به‏وجود آمد و سپس با نام «تاج» به یکی از بهترین باشگاه‏های ورزشی آسیا مبدل شد.

او در جشن ۶۵سالگی باشگاه «تاج» و بعد «استقلال»، در گفت‏وگویی اختصاصی با رادیو زمانه، از احساسش در مورد باشگاه‏ آبی‏پوشان می‏گوید:

احساس من نسبت به باشگاه کوچک‏ترین تغییری نکرده است. برای اینکه زندگی، هستی و موجودیت من روی این باشگاه بوده است و یگانه کسی هم که تا آخرین لحظه در کنار من بود، مادرم بود. او از هیچ‏گونه کمک مادی به من برای پیش‌برد این کار دریغ نکرد، ولی متأسفانه افرادی که وظیفه‏شان کمک کردن در این زمینه‏ها است، نه تنها کمک نکردند، حتی حق قانونی آدمی را که باید زندگی کند، قطع کردند.

ابتدا نام این باشگاه «دوچرخه‏سواران» بود. چرا دوچرخه‏سواران؟

چون خود من هفت سال قهرمان دوچرخه‏سواری در ایران بودم. باشگاه را هم به همین نام ثبت کردیم. ولی بعد در مسابقه‌هایی که برگزار شد، شاه فقید گفتند چرا نام باشگاه را دوچرخه‏سواران گذاشته‏اید؟ وقتی به ایشان توضیح دادم، گفتند این علت درست، باید کاری کنید که دیگران هم آن را درک کنند.

پرویز خسروانی در کنار دوستانش

در کارنامه‏ی افتخارات این باشگاه در والیبال، بستکتبال، فوتبال… لحظه‌های مهمی هست.

در تمام رشته‏های ورزشی، بدون استثنا قهرمان‌هایی بودند؛ مخصوصاً بانوان. باشگاه بانوان تاج، داشت جزو قوی‏ترین باشگاه‏های دنیا می‏شد. ۱۵ رشته‏ی ورزشی در اختیار ورزشکاران ما بود و باشگاه واقعاً از هیچ‏گونه کمک مادی و معنوی به ورزشکاران خود کوتاهی نمی کرد.

اصلاً ما چیزی نداشتیم، ورزشی نداشتیم … کی آنها را درست کرد؟ کی این استادیوم‏ها را درست کرد؟ کی این ساختمان‏ها را در تهران و شهرستان‏ها درست کرد؟

در ترکیه هم شعبه داشتیم. چه باشگاهی! متأسفانه چون قدرت و زور داشتند، خوردند دیگر و تمام شد. دنبال آن هم رفته‏ایم. پرونده‏اش هنوز وجود دارد. پرونده را دست هرکسی هم که دادیم، گفتند: شما درست می‏گویید، ولی مدارکش را باید وزارت خارجه بدهد که نمی‏دهد. وقتی وزارت خارجه وظایفش را انجام نمی‏دهد، من چه گناهی کرده‏ام.

باور کنید، تشکیلاتی که باشگاه تاج داشت، باعث تعجب همه می‏شد. اصلاً دنیا چنین تشکیلاتی نداشت.

شما در این سال‏ها، وضعیت این باشگاه را هم‏چنان دنبال می‏کنید؟

من هیچ لحظه‏ای باشگاه تاج را فراموش نمی‏کنم. خواب من هم درباره‌ی این باشگاه است. اشک و گریه‌ی من، همین باشگاه است. به چه کسی بگویم؟ حقوق قطعی من را به من نمی‏دهند.

در سال‏های پس از انقلاب که نام باشگاه به استقلال تغییر یافت، تعداد طرفداران این باشگاه، بسیار بیشتر از پیش از انقلاب شد. فکر می‏کنید چرا؟

ورزشکاران اصیل و خوب، یک احساس قلبی به باشگاه‏‏شان و تیم‏شان دارند. معمولاً حتی اگر در کودکی در کوچه‏شان هم فوتبال بازی می‌کردند، اسمی که برای خودشان روی تیمشان می‏گذاشتند تاج بود. اینها علاقه‏مند بودند و این علاقه باعث شد این احساسات همیشه باقی بماند. الان هم در درجه‏ی اول باشگاه تاج و بعد بقیه‏ی اسامی هنوز در دل مردم هست.

دختری که ۱۰ ساله بوده و به این باشگاه آمده و قهرمان والیبال شده است، نمی‏تواند باشگاهش را فراموش کند. باشگاه تاج اسمش عوض شد، در حالیکه این همه نام خانوادگی تاج در ایران وجود دارد. چه اشکالی داشت نام تاج باقی بماند. چه چیزی کم و زیاد می‏شد؟

شما هم‏چنان با مسئولان پیشین، با قهرمانان، با کسانی که در رشته‏های مختلف، پیراهن آبی این باشگاه را می‏پوشند، در تماس هستید؟

مرتب! آنها هنوز هم عاشق هستند. آنهایی که با تاج بودند، نمی‏توانند از تاج جدا بشوند.

شما تنها مدیر باشگاهی بودید که همیشه روی مربی خارجی تاکید داشتید. چرا همیشه برای آموزش فوتبال فقط به خارجی‏ها اعتقاد داشتید؟

برای این‏که آنها به بازیکن‏ و باشگاه‏شان اعتقاد داشتند. مربی‏های قدیم باشگاه را در نظر بگیرید؛ نمونه‏ی آن رایکوف است. من نمی‏توانم رایکوف را فراموش کنم. رایکوف به باشگاه تاج و فوتبال ایران خدمت کرد.

پیام‏تان به هواداران و بازیکنان تیم کنونی استقلال چیست؟

من همیشه به هواداران‏ احترام داشته‏ام، اعتقاد داشته‏ام و دارم و خواهم داشت. هرکاری که آنها بکنند، در قلب من جا دارند. چه خوب، چه بد. چون می‏دانم آنها بالاخره می‏فهمند تاج، تاج است.