«ارغوان جزء پنج نفر اول جهان خواهد شد»

ايرج اديب‌زاده

در فاصله‏‌ی شانزده روز به گشایش جام جهانی فوتبال ۲۰۱۰ در آفریقای جنوبی، دیدارهای دست‏گرمی یا تدارکاتی ۳۲ تیم حاضر در مهم‏ترین روی‏داد دنیای توپ گرد در جهان آغاز شده است.

ارغوان رضایی در دور دوم با آنجلیک کلِبر آلمانی، برنده‏ی بازی با بازیکن روس، بازيكن شماره پنج پیشین جهان، روبه‌رو خواهد شد. روزنامه‏ها و رسانه‏های فرانسه از ارغوان رضایی، ملی‏پوش این کشور و شماره‏ی ۱۶ جهان، به‌عنوان شانس بزرگ فرانسه در رولند گاروس امسال نام می‏برند. آیا ارغوان می‏تواند به آرزوی فرانسوی‏‌ها پاسخ مثبت بدهد؟ در حال حاضر او در چه وضعیتی از نظر ورزشی قرار دارد؟ این‏ها پرسش‏هایی هستند که با آقای ارسلان رضایی، پدر، مربی و مدیر برنامه‏‌های ارغوان درمیان گذاشته‏ام:

ارغوان رضايی تنيسور ايرانی‏

ارغوان مدت زیادی است تمرین می‏‌کند و هر مرحله‏‌ای که به مسابقات بزرگی مانند رولند گاروس یا ملبورن یا ویمبلدون می‏‌رسیم، تمرین‏‌های‏مان با شدت بیش‌تری اوج می‏گیرد که نتیجه‏ی بهتری به‏‌دست بیاوریم.

خوشبختانه ارغوان در مادرید نتیجه‏‌ی خوبی داشت و امسال هم به امید خدا پیش‏بینی می‏کنند، اما باید ببینیم چه از آب درخواهد آمد. همین‏طور نیست که بتوان پیش‏بینی کرد که او اول و یا دوم می‏شود و یا همان در اولین دور ابتدا می‏بازد. به هرحال هفت مسابقه در پیش دارد و باید دانه به دانه در آن‏ها مبارزه کند. خوشبختانه اولین آن به راحتی پیش رفت. دومین مسابقه هم در یکی دو روز آینده برگزار می‏شود و باید دید چه نتیجه‏ای به‏دست خواهد آورد.

حریف دور آینده‏‌ی او، خانم آنجلیک کلبر آلمانی را چگونه می‏بینید؟

ارغوان سه‌سال پیش در لیسامبورگ به ایشان باخت، اما امروز ارغوان مانند گذشته بازی نمی‏‌کند و خانم کلبر هم همین‏طور. بازی ارغوان خیلی بالاتر رفته و امیدوارم نتیجه‏‌ی مثبتی برای ارغوان به‏دست بیاید.

با پوشیدن پیراهن تیم ملی فرانسه برای تیم و بالا رفتن تا مقام شانزدهم جهان، کارشناسان پیش‏بینی می‏کنند که ارغوان جزو پنج بازیکن نخست جهان بشود. خود شما نیز چنین پیش‏بینی‏ای می‏کنید؟

من سال‏ها روی ارغوان کار کرده‏‌ام و مطمئنم که جزو پنج نفر اول خواهد شد. حالا زمان می‏خواهد. من انتظار اتفاقی را که در مادرید افتاد و ایشان توانست جایزه‏ی مادرید را ببرد، در سن ۱۷-۱۸ سالگی او می‏‌کشیدم.

الان هم ارغوان ۲۳ ساله است و آن‏چه به دست آوردیم باز بهتر از هر چیزی است. منتظرم ارغوان هرچه سریع‏تر بین پنج نفر اول باشد. همه می‏دانند که ضربان دستش، بازی و قدرت بدنی‏اش از بهترین‏های پنج نفر اول جهان است.

در گفت‏وگویی که پیش از این با هم داشتیم، گفتید که تنیس را از ابتدا با ارغوان و باهم شروع کرده‏اید و ادامه داده‏اید. آیا در شرایط کنونی در نحوه‏ی مربی‏گری، مدیریت بازیکن و مسائل دیگر تغییراتی به‏وجود آمده است؟

بله؛ چون من خیلی علاقه دارم که ارغوان یک بازیکن کامل باشد و بدن‏سازی‏اش، ضربه‌ی راست‌ها و ‏چپ‏ها و… کامل باشد، به کمک دو یا سه نفر نیاز داشتم و اگر کسی بهتر از دیگری پیدا کنم، صددرصد او را برای تمرین با ارغوان استخدام می‏کنم. سن من هم مقداری بالا رفته و مانند قبل نمی‏توانم دنبال او دوندگی کنم.

به هرصورت در حال حاضر یکی از دوستان به نام آقای پاتریک مواتوبلو که یونانی هستند با ارغوان کار می‏کند. نفر سومی هم که از نظر تنیس خیلی آگاهی داشته باشد استخدام می‏کنم. مطمئن باشید که برای ارغوان هرکاری می‏کنم که آن‏چه آرزو می‏کند به دست بیاورد و شماره‌ی یک جهان بشود.

خود شما قبلاً در باشگاه بانک ملی فوتبال بازی می‏کردید. بین فوتبال و تنیس چقدر هماهنگی وجود دارد؟

پست من در تیم فوتبال دروازه‏‌بانی بود و فکر می‏کنم در بازی تنیس هم همیشه یک حالت دروازه‏بانی وجود دارد. توپی که در تنیس روی بازیکن می‏آید، در دروازه‏بانی فوتبال هم به همان صورت است. به نظر من، هیچ تفاوتی ندارد.

فقط باید پایی سالم، زانویی خوب، مچ دست و دید خوبی داشته باشیم که بتوانیم عملاً آن‏چه می‏خواهیم به‏دست بیاوریم. دروازه‏‌بان باید برود جلو گل‏ها را جمع کند. در تنیس هم تقریباً مقداری تکنیک دروازه‏بانی وجود دارد. اما من از تنیس هیچ چیزی نمی‏دانستم و امروز خوشحالم که توانسته‏ام این ورزش را به دخترم یاد بدهم. تنها ارغوان نیست، برادرش هم هست که حریف تمرینی ارغوان است و خیلی خوشحالم که موفق شده‏ام این دو را به این سطح برسانم.

ارغوان دیروز در گفت‏وگو با شبکه‏ی ورزشی «یورواسپرت»، از مشکلاتی که داشته، کار کردن، خوابیدن در کامیون و مسائلی از این دست صحبت کرد. وضعیت امروز شما بهتر شده است؟

من به اثاث و وسایل و کامیون و این‏گونه چیزها فکر نمی‏کنم، بلکه به راهی فکر می‏کنم که ارغوان باید ادامه بدهد. چه به داشتن مادیات برسد و چه نرسد. شما اگر از مادیات کافی برخوردار باشید راحت‏تر هستید و اگر نداشته باشید، نه تنها در کامیون بلکه در خیابان هم که شده، می‏خوابید.

چون می‏‌خواهید به هدف‏تان برسید. اما مسئله این‏جاست که آیا هدف برای‏تان مقدس است؟ الان اگر از من بپرسند: آیا می‏خواهی این کوه را از زمین برداری و خرده خرده با بیل آن‏طرف بگذاری، یا فردی را از کودکی تمرین بدهی و قهرمان کنی؟ اگر بپرسند: بین این دو کدام را انتخاب می‏کنی؟ می‏گویم: حاضرم شروع کنم خاک آن کوه را این طرف بریزم. یعنی این تمرین‌ها تا این حد سخت است. به این سادگی نیست.

به هرحال در کامیون خوابیدن و یا در هتل خوابیدن چیزی را عوض نمی‏کند. برای ما مهم هدف بود. مشکلات هم زیاد بود و تنها به خوابیدن در کامیون ختم نمی‏‏شد. شهردار شهری که در آن‏جا زندگی می‏‌کنم، مشکلات زیادی برای ما ایجاد کردند.

مانند این که پلیس صدا بزنند، نگذارند ما تمرین کنیم، یا بیایند چراغ‏‌ها را مخصوصاً خاموش کنند و نگذارند ما شبانه از نور آن‌ها استفاده کنیم و مجبور بشویم برویم چراغ ماشین را روشن کنیم تا بتوانیم زیر چراغ ماشین تمرین کنیم که خود از محالات است.

نور یا توی چشم شما و یا پشت‏‌تان است و در هرحال نمی‏شود بازی کرد، اما ما کاری کردیم که بتوانیم تمرین هر روزه‏مان را انجام بدهیم. برای خیلی‏ها تعجب‏‏آور است، اما برای من بسیار عادی بود. خُب معلوم است که زندگی بهتر می‏شود. همین‏طور نمی‏ماند. کسی که زحمت می‏کشد، بالاخره روزی موفق می‏شود.

حالا که ارغوان رضایی این‏طور موفق شده است، برخی سایت‏های ایرانی نوشته‏اند که ممکن است ارغوان بازهم با لباس تیم ملی ایران بازی کند. در حالی که وقتی ارغوان پیراهن تیم ملی فرانسه را پوشیده است، عملاً دیگر این مسئله امکان‏پذیر نیست. همین‏طور است؟

قوانین بین‏المللی این‏طور تعریف می‏کند که هر بازیکنی که یک‏بار برای کشوری بازی کند، تا پنج سال نمی‏تواند برای کشور دیگری بازی کند. یعنی ارغوان از الان تا پنج سال دیگر نمی‏تواند برای هیچ کشور دیگری بازی کند.

به این خاطر در حال حاضر بازی با پیراهن تیم ملی عملی نیست. اما اگر ایران تا پیش از بازی ارغوان در ست‏کاپ در فرانکفورت آلمان که یک ماه و نیم پیش برگزار شد، پیشنهاد می‏داد، بله افتخار می‏کرد که برای ایران بازی کند. برای ایران و نه برای رنگ سیاه، سفید و یا سبز. فقط برای ایران و ملت ایران.

بله ما افتخار می‏‌کنیم برای ایران بازی کنیم. من خودم یک بار دست و پا می‏زدم در تیم ملی ایران بازی کنم و افتخار بیافرینم. متاسفانه موفق نشدم، اما سعی می‏کنم برای ایران کاری بکنم. با این که نمی‏توانم برای ایران بازی کنم، اما همیشه ایران در قلب ما است.در ضمن بگویم که من خودم به‌عنوان دانشجو به خارج آمده‏ام و متاسفانه این‏جا ماندگار شده‏ام. جزو هیچ گروه سیاسی هم نیستیم.

باز به رولند گاروس برگردیم. فکر می‏کنید در دور سوم، ارغوان باز هم به ونوس ویلیامز بخورد؟

می‏توانم بگویم که ۸۰درصد امکان دارد به‏هم بخورند. اگر هر دو بازی‏های‏شان را ببرند، به‏هم می‏خورند.

خُب این بار دیگر مسئله هم خیلی هیجان‏‌انگیز است و هم خیلی پیچیده. این‏طور نیست؟

یکی از روزنامه‏های رادیو و تلویزیون ایران (جام جام) گفتند که می‏‌خواهند بیایند سریع از ارغوان فیلم‏برداری کنند و تلفنی صحبت کنند که شب پخش کنند. چون ممکن است فردا به ونوس ببازد. گفتم: آقای محترم، ارغوان اتفاقی این‏جا نیامده است.

ارغوان کار کرده و می‏‌داند چه موقعی نوبتش می‏شود که بالا بیاید. اتفاقی نیست. اگر اتفاقی بود، سه تا شماره‌ی یک جهان را در همین دور مسابقات نمی‏زد. قبلاً هم زده بوده است. خانم ونوس را در استانبول زده بود.

هم‏چنین گفتم: به شما قول می‏‌دهم خانم ونوس ویلیامز که فردا با ارغوان بازی دارد، امشب خواب ندارد. این را مطمئن باشید. باور نکردند، اما بعد زنگ زدند و گفتند که حدس شما درست بوده است. گفتم حدسی نیست، اتفاقی نیست. این چیزی است که کار کرده‏ایم و به‏دست آورده‏ایم. ارغوان خوب تمرین کند، ۱۰۰درصد از خانم ویلیامز می‏برد و خواهد برد. مسابقه از قبل در دستش است.

آقای رضایی، آخرین پرسشم در مورد اسپانسری است که به ارغوان رضایی حمایت مالی می‏دهد...

ما برای حمایت مالی، هیچ کسی را نداریم. دلیل آن را هم نمی‏دانم به چه خاطر است. با این که ارغوان شماره‏ی ۱۶ جهان است، کسی تاکنون به سراغ ما نیامده است. اما لباسی که تن ارغوان است را خانم شیدا دوخته است. ایشان یک خانم ایرانی هستند و برای ارغوان لباسی را که دوست دارد، می‏دوزد. این خانم در پاریس استایلیست هستند و فعالیت زیادی در این زمینه دارند. این لباس را هم برای ارغوان افتخاری درست می‏کنند. بدون این که پولی ردوبدل بشود.

مارکی که روی سینه‏‌ی ارغوان است، همین مارک خانم شیدا است. درست است؟

بله؛ هم به فارسی و هم به فرانسوی نوشته شده است: شیدا.