ایران در المپیک؛ دغدغه‌ها و حسرت‌ها

ایرج ادیب‌زاده

تیم ملی کشتی فرنگی ایران برای نخستین‌بار در تاریخ‏اش، در ایروان ارمنستان برنده‏ی جام جهانی کشتی شد. جام جهانی کشتی میان هشت تیم برتر جهان هر سال به صورت رویارویی تیم به تیم برگزار می‏شود و با قهرمانی جهان کشتی که رقابت‏ها انفرادی است، تفاوت دارد.

در تماس با آقای سعید طیبی، کارشناس کشتی و از همکاران فدراسیون کشتی دانمارک در برپایی قهرمانی جهان سال ۲۰۰۹، از اهمیت پیروزی تیم ملی کشتی فرنگی ایران می‏پرسم.

پیش از هرچیز به دست آوردن این مقام ارزنده را تبریک می‏گویم و جا دارد که از محمد بنا و همکاران‌اش تشکر کنم. آقای بنا زحمت می‏کشد و واقعا وقت می‏گذارد.

تیم ایران سال پیش در دانمارک دوم شد. امسال هم در برابر همان تیم‏ها و همان رقبای قبلی قرار گرفت و بعد از شکست کوبا، ارمنستان و منتخب اسکاندیناوی در مقابل ترکیه قرار گرفت و با تنتیجه ۴بر۳ برنده و قهرمان جهان شد.

آقای طیبی، فکر می‏کنید کشتی فرنگی ایران بتواند افتخارات بیش‌تری از کشتی آزاد کسب کند؟

فکر می‏کنم این طور باشد. به خاطر این که وقتی تیمی پشت‏اش به پشتوانه‏ی مالی گرم باشد و وقتی برای او هزینه شود، می‏تواند نتیجه بگیرد. الان هم فکر می‏کنم هزینه‏هایی که در این راه می‏گذارند نتیجه گرفته است. واقعا تلاش کردند و این تلاش‏ها بی‏نتیجه نمانده است.

از حدود ۴۰ سال پیش به این سو، کشتی فرنگی چندان موفقیتی نداشته است. طی یکی دو دوره‏ی اخیر است که با مدیریت مربیان تیم و بیش از همه آقای بنا که واقعا زحمت کشیده است، این مقام‏ها به دست آمده است.

سال گذشته تیم‏های کشتی آزاد و کشتی فرنگی ایران در مسابقات قهرمانی جهان در کپنهاگ شرکت کرده بودند و شما هر دو تیم را دیدید. آیا این دو تیم در بازی‏های المپیک ۲۰۱۲ در لندن می‏توانند موفقیتی داشته باشند؟

آرزو می‏کنم این دو تیم موفقیتی داشته باشند. هرچند نمی‏توان پیش‏بینی کرد که حتما موفق خواهند بود یا خیر. ولی آینده‏ی تیم کشتی فرنگی ایران را بهتر از آزاد می‏بینم. آرزو می‏کنم که آزادکارها هم تلاش کنند تا بتوانند خود را به سطح تیم‏های دنیا برسانند و این موفقیت باعث افتخار همه‏ی ما ایرانیان است.

بیست‏ویکمین دوره‏ی بازی‏های المپیک زمستانی، شام‏گاه آدینه دوازدهم فوریه، در شهر ونکوور در استان بریتیش کلمبیای کانادا با مراسمی باشکو و خیره کننده آغاز شد؛ همراه رقص و آواز، نورپردازی و استفاده از فن‏آوری پیچیده که چند میلیارد تماشاگر در سراسر جهان و ۶۰هزار تماشاگر داخل سالن را شگفت‏‏زده کرد.

محمد تاج‏دولتی، همکارم در تورنتوی کانادا از این مشکلات و برطرف کردن آن‏ها می‏گوید:

کشوری که همیشه زمستان‏های طولانی دارد، ناگزیر است از همه‏ی جهات خود را آماده کند. به همین دلیل تصمیم گرفته شد از نقاط سردتر در قسمت شمالی استان بریتیش کلمبیا برف را به شهر ونکوور و پیست‏های رشته‏های مختلف ورزشی که به برف نیاز داشت، منتقل کنند.

از سوی دیگر، خوشبختانه شرایط جوی هم کمک کرد و حدود دو هفته پیش از شروع بازی‏ها هوا مقداری سردتر شد و بارش برف در منطقه باعث خوشحالی همه شد.

به هرحال هم‏چنان که در مراسم افتتاحیه‏ی بازی‏ها شما به همراه میلیون‏ها نفر دیگر در دنیا تماشا کردید، به رغم مشکل فنی‏ای که در روشن‌شدن مشعل المپیک و بالاآمدن یکی از ستون‏های حاوی مشعل در آن استادیوم بزرگ ایجاد شد، بخش‏های دیگر از جذابیت کافی برخوردار بودند.

گروه‏های هنری مختلفی در کانادا از سه سال پیش در حال برنامه‏ریزی و تلاش بودند که بتوانند مراسم افتتاحیه را که مراسمی به یادماندنی در خاطره‏ی افراد است، به صورت استثنایی و برجسته‏ای برگزار کنند که خوش‌بختانه از این جهت موفق بودند.

همین حرکت مشعل و روشن‌کردن مشعل اصلی ورزشگاه، در کانادا و سایر کشورها بسیار تماشایی و زیبا بود. این‏طور نیست؟

بله دقیقا. از روز ۲۰ اکتبر ۲۰۰۹ که مشعل بازی‏های المپیک از شهر آتن شروع به حرکت کرد تا روز دوازدهم فوریه که به شهر ونکوور و استادیوم برگزاری بازی‏ها رسید، بیش از ۴۵هزار کیلومتر مسیر را طی کرده بود. این مشعل فقط در خود کانادا از ۱۰۳۰ شهر و دهکده‏ی مختلف عبور کرد و در هر منطقه‏ای تعدادی از اهالی مناطق این مشعل را دست به دست دادند و گذراندند.

من این شانس را داشتم که روز هفدهم ژانویه شاهد عبور این مشعل از یکی از خیابان‏های اصلی شمال شهر تورنتو باشم که علی‏رغم سرمای بسیار شدید، با استقبال تعداد زیادی از شهروندان تورنتو روبرو شد و این مشعل را دست به دست عبور دادند و راهی ونکوور کردند.

مرگ نابه‌هنگام قهرمان لوژسواری گرجستان ساعاتی پیش از مراسم گشایش، این مراسم بسیار زیبا و همراه با رقص و آوازهای فولکلوریک کانادا را با حسی از اندوه روبرو کرد.

بله همین‏طور است. این حادثه‏ای بود که هیچ‏کس انتظار آن را نداشت. در شرایطی که می‏شد هیجان مردم را برای تماشای مراسم افتتاحیه دید، این خبر یک‏باره همه را شوکه کرد.

نودار کوماریتشاویلی، لوژسوار ۲۱ ساله‏ی تیم گرجستان هنگام آخرین تمرین‏های خود، یک‌باره با سرعتی بیش از ۱۴۰ کیلومتر کنترل‏اش را از دست داد و از لوژ خود خارج شد. سرش به میله‏ای آهنی خورد و متاسفانه درگذشت.

اما حادثه متاسفانه همیشه هست و ورزش هم‏چنان با همه‏ی هیجانات‏اش ادامه دارد. اگرچه این حادثه در درجه‏ی اول برای جامعه‏ی ورزشی گرجستان و بعد هم کل کمیته‏ی بین‏المللی المپیک حادثه‏ی ناگواری بود، اما بقیه‏‏ی بازی‏ها ادامه دارد و هم‏چنان با شادی و هیجانات ناشی از رکورد شکستن‏ها و برد و باخت‏ها پیش می‏رود. به هرحال زندگی ادامه دارد.

ایران هم با چهار ورزشکار در این بازی‏ها شرکت کرده است. حضور ایرانی‏ها، به خصوص یک ورزشکار زن ایرانی، خانم کلهر که پرچم‏دار تیم ایران نیز بود، چه واکنشی به همراه داشت؟

در جامعه‏ی ایرانیان کانادا واکنش‏های مختلفی نشان داده می‏شود و هرکسی از زاویه‏ و دیدگاه خاصی به این مساله نگاه می‏کند. برای خیلی‏ها حضور ایران و به هرحال نام ایران در بازی‏های المپیک همیشه خوشایند است.

تعدادی نیز از زاویه‏ی دیگری به مساله نگاه می‏کنند و می‏گویند اگر این چهار نفر هم شرکت نمی‏کردند بهتر بود و شرکت جامعه‏ی ورزشی ایران با این تعداد بسیار اندک را در مقابل تیم‏های دیگر که از نظر نظم‏، تعداد و حتی نوع رژه رفتن‏شان با ایرانی‏ها قابل مقایسه نیستند را نمی‏پسندند.

نظرات و واکنش‏ها واقعا متفاوت است و نمی‏توان گفت که حق با کیست. ما به هرحال مملکت بسیار بزرگی هستیم و امکانات ورزشی در ایران باید بسیار گسترده‏تر از این باشد که هست تا بتواند نتایجی به بار بیاورد و جوانان ما در صحنه‏های بین‏المللی بیشتر شرکت کنند.

از این نظر، حضور فقط چهار نفر در برابر تعداد جمعیت جوانی که در ایران زندگی می‏کنند، بسیار ناچیز و تاسف‏آور است و نمی‏توان گفت باعث خوشحالی است. چرا که ۷۰درصد جمعیت ایران زیر ۳۰ سال سن دارند. می‏توان این جوانان را در ورزش مشارکت داد. آن‏ها را خوب پرورش داد و قهرمان‏های بسیار خوبی به بار آورد که در صحنه‏های بین‏المللی باعث افتخار خود و نام ایران بشوند.

اما می‏بینیم از آن مملکت بزرگ فقط چهار نفر در المپیک زمستانی شرکت می‏کنند. در صورتی که تعداد ورزشکاران خیلی‏ از کشورهای کوچک‏تر از ایران با جمعیت بسیار کم‏تر، خیلی بیشتر از تعداد ورزشکاران ایران بود.

ورزش اسکی ۳۰ تا ۳۵ سال پیش یکی از ورزش‏های پرطرف‏دار در ایران بود. در حالی که میزان و حتی ترکیب جمعیتی آن زمان با این دوران قابل مقایسه نیست. آن‏ موقع نسبت جوانان در جامعه خیلی کم‏تر از امروز بود.

اما جای تاسف است که در ایران تا این حد به رشته‏های ورزشی، چه تابستانی و چه زمستانی، بی‏توجهی می‏شود و حضور ما در میدان‏های جهانی خیلی خیلی کم‏رنگ و بسیاری از اوقات بی‏رنگ است. وقتی شما در خارج از کشور زندگی می‏کنید، همیشه دوست دارید از سرزمین مادری‏تان ورزشکارانی بیایند که باعث غرور، افتخار و هیجان بشوند.

وقتی این حضور تا این حد ناچیز است، آدم واقعا متاسف می‏شود و آرزو می‏کند که ای کاش به مهم‏ترین مساله‏ای که می‏تواند جوان‏های یک جامعه را زنده و سرحال نگاه دارد، خیلی بیش از این توجه شود تا روزی شاهد باشیم که جوان‏های ما نیز مانند جوان‏های بقیه‏ی کشورهای دنیا بتوانند برای خود و کشورشان افتخارآفرین باشند.

سرانجام این که بازی‏های المپیک زمستانی ونکوور تا بیست و هشتم فوریه ادامه دارد و سپس بازی‏های معمولی المپیک آغاز می‏شود.