صدای اعتراض در ورزشگاه‌ها هم شنیده می‌شود

ایرج ادیب‌زاده

فدراسیون جهانی وزنه‌برداری یک وزنه‌بردار دیگر ایران را نیز دوپینگی اعلام کرد؛ «سعید علی حسینی»، سومین دوپینگی وزنه‌برداری ایران در سال ٢٠٠٩ است. به‌این ترتیب براساس قانون جهانی، فدراسیون وزنه‌برداری ایران با یک محرومیت یک یا دو ساله از حضور در تمام رقابت‌های جهانی رو به‌رو می‌شد.

اما «حسین رضازاده» و «داراب ریاحی»، رئیس و نایب رئیس فدراسیون وزنه‌برداری که به مجارستان، مقر فدراسیون جهانی این ورزش رفته بودند، جریمه ٢٠٠ هزار دلاری را به این فدراسیون پرداختند؛ بنابراین خطر محرومیت جهانی از این ورزش ایران گذشت.

آن‌چه که دوپینگ جدید و رسوایی جهانی در وزنه‌برداری ایران نشان داد، شایعات تلخی بود که به نظر می‌رسد رنگ حقیقت به خود گرفته و آن در مورد دوپینگ هدایت شده، با نظر مستقیم کادر فنی فدراسیون وزنه‌برداری است.

«امید نائی»، وزنه‌برداری که در سن ٢٣ سالگی به دلیل دومین دوپینگ، برای همیشه از حضور در رقابت‌‌ها محروم شده به سایت خبرآن‌لاین گفته است، هر دارو یا مکملی که استفاده کرده با نظر اعضای کادر فنی فدراسیون بوده است. سه سال پیش، از تیم ده نفره تیم ملی وزنه‌برداری ایران، نه نفر، دو پینگی شناخته شدند که با محروم شدن فدراسیون وزنه برداری ایران همراه شد.

در فوتبال ایران، دو تیم اصفهانی سپاهان و ذوب آهن هم‌چنان در صدر جدول ایستاده‌اند. پرسپولیس با علی دایی، نخستین پیروزی خود را، یک بر صفر برابر راه آهن را داشت و استقلال برابر استیل‌آذین به پیروزی رسید.

هر دو تیم بزرگ فوتبال ایران[پرسپولیس و استقلال]، در جای سوم جدول قرار دارند.

اما اتفاق مهم در تبریز افتاد؛ رکورد تاریخی حضور تماشاگر خارج تهران، در بازی بدون گل تراکتورسازی و سپاسی شیراز شکسته شد و حضور پرشمار بانوان تبریزی که اجازه ورود به ورزشگاه را نداشتند بر روی تپه‌های مشرف به ورزشگاه اتفاقی بود تا مسئولان را متوجه کند، عشق به ورزش فوتبال، جنسیت نمی‌شناسد.

اما در پی رویدادهای اعتراضی پس از انتخابات، صدای حرکت اعتراض مدنی در ورزشگاه‌ها هم شنیده می‌شود. حضور تماشاگران با نمادهای سبز، اعتراض به فوتبال سیاسی در داربی استقلال و پرسپولیس، اعتراض به حضور مدیر دولتی در استقلال که توسط هواداران این تیم در بازی برابر سایپا به وقوع پیوست، هم‌چنین در سنگاپور که تماشاگران سبزپوش ایرانی بر روی سکوها در بازی تیم ملی ایران و سنگاپور فریاد مرگ بر دیکتاتور سر دادند. و در دو بازی تیم فوتبال سالنی ایران در بلژیک که تماشاگران ایرانی در زمان نواخته شدن سرود جمهوری اسلامی، یک‌صدا سرود «ای ایران» را خواندند.

این رویدادهای به وقوع پیوسته در ورزش‌گاه‌ها را با آقای دکتر «صدرالدین الهی»، نویسنده و روزنامه‌نگار و از پایه‌گذاران «کیهان ورزشی»، در میان می‌گذارم. ایشان یکی از تئوریسین‌های ایده حرکت جنبش مدنی از سکوی ورزشگاه‌ها هستند، می‌پرسم این رویدادهای اخیر در ورزشگاه‌های ایران را می‌توان در راستای همان ایده دانست؟

من معتقدم این صدای حرکت مدنی از روی سکوی ورزش تازگی ندارد و در سال‌های گذشته هم زمانی که مردم نارضایتی عمومی از حکومت داشتند، براین اعتقاد بودیم که باید این نارضایتی را به صورت معقول و آرام در ورزش‌گاه‌ها نشان داد.

این نشان‌دهنده این است که مردم از یک روان‌شناسی جمعی مثبت برخوردار هستند و نهایت سعی ما باید بر این باشد که این روان‌شناسی مثبت تبدیل به یک حرکت منفی نشود؛ در غیر این صورت در ورزشگاه‌ها مردم را به عنوان اشرار به کشتن می‌دهند. هر چه بتوان این مسأله را با آرامش، پیش برد و نمونه‌های آرامش جهانی را در آن پیاده کرد موفق‌تر خواهیم بود.

آقای دکتر صدرالدین الهی، نمونه دیگری که در فوتبال ایران اتفاق افتاده، تیم تراکتورسازی تبریز است؛ تنها تیم شهرستانی که بیش از ١٠٠ هزار تماشاگر دارد. این تماشاگران با لباس‌های قرمز، رنگ تیم مورد علاقه‌شان به ورزشگاه می‌آیند و در روزی که آقای احمدی‌نژاد به تبریز آمده بود، به جای شعارهای معمول به تشویق تیم تراکتورسازی پرداختند. آن‌ها در بازی‌های تیم تراکتورسازی، چه در تهران و چه در تبریز، مطالبات خود را بیان می‌کنند.

هر نوع حرکت بدون خشونت و خواهان آزادی‌ای، باید مورد حمایت قرار بگیرد، چند سالی است که دولت سعی می‌کند بر ورزش دست بیاندازد؛ یعنی یک ورزش سیاسی - دولتی به وجود آورند. در گذشته، در کشورهای سوسیالیستی و کمونیستی ورزش دست دولت‌ها و کارخانه‌های دولتی بود، تلاش بر این بود که مردم را از متن ورزش کنار گذاشته و ورزش را یک امر دولتی کنند.

باید مراقب این مسائل بود و نگذاشت تیمی با مبالغ گزاف توسط یک سازمان دولتی خریداری شود و این سازمان‌ها فکر خود را از طریق این تیم‌ها جاری کنند. من خیلی خوشحالم که اخیراً وقتی نوشته‌های بچه‌های ورزشی‌نویس را می‌خوانم که در تهران یا در بیرون از کشور می‌نویسند، بسیار شبیه آن زبانی است که ما در آن زمان برای این‌که ضمن رعایت انسانیت، حقیقت را بگوییم انجام می‌دادیم و این کار بسیار بزرگی است. نویسندگان ورزشی ما هم‌چنان پیش‌گامان رهایی، آزادی و سلامت فکر هستند.

شما همیشه از جنبش مدنی از روی سکوها می‌نوشتید و عقیده داشته‌اید نافرمانی مدنی برای مردمی که به ورزشگاه‌ها می‌آیند و به نوعی در کارهای اجتماعی شرکت دارند، امری لازم است؛ چند سایت داخل ایران نوشته‌اند «مارتین لوترکینگ» و «گاندی»، نافرمانی مدنی را فرمان می‌دادند اما آیا در برابر رژیمی که خشونت عریان را در دستور کار قرار داده، این نافرمانی مدنی کافی است؟

حتماً کافی است؛ برای این‌که تمام آقایان مارتین لوترکینگ، گاندی و «ماندلا» با نافرمانی مدنی حرف‌شان را به کرسی نشاندند. ریختن و آتش زدن و شکستن، نتیجه‌ای جز استحکام دیکتاتوری ندارد در حالی که نافرمانی مدنی معقول ما را به جایی می‌برد که رژیم دستش را به نشانه تسلیم بلند کند.

من به شدت با اعمال خشونت‌آمیز مخالفم، ولی صد درصد با کسانی که مخالفت خود را با تظاهرات معقول و آزادی‌خواهانه و ضد‌دیکتاتوری ادامه می‌دهند، موافقم. وقتی گفتیم ورزش عامل رهایی‌بخش است، یعنی کلمه «لیبراتور»[آزادی‌خواه] در برابر کلمه دیکتاتور قرار می‌گیرد؛ به‌این معنی که ورزش چاره دیکتاتوری است و با آزادی مدنی و انسانی می‌شود دیکتاتور را سرنگون کرد.