این جناب ارزیاب صراحتا گفته که خیلی ها حاضر به همکاری با آن بنیاد نیستند و علت را «بیمناکی» نویسندگان و اهل ادب ما از همکاری با بنیاد و کتاب نخواندن (شما بخوانید بی همتی) آنها دانسته و سپس نتیجه گرفته که ناچارا باید به همین وضع ـ همین ارزیابان اغلب نوخاسته ی فعلی ـ رضایت داد و دم هم برنیاورد و درضمن خیلی هم باید خرسند بود که آنها همت می کنند و «کتابهای برتر» را چنان که خود صلاح می دانند و جای چون و چرا هم ندارد برای جامعه ی فرهنگی ما انتخاب می کنند. آیا براستی حقیقت این است؟ اگر بنا است کسی به نمایندگی از آن بنیاد سخن بگوید و توضیحی بر حذف نام کتابها از فهرست آثار بدهد نخستین کلام او باید پوزش از نویسندگانی باشد که آثارشان حذف شده است. ظاهرا در توجیه و ماستمالی کردن همیشه باز است و بعید است که با وجود همچو بساطی فضای تفاهم و صمیمیت بر جامعه ی فرهنگی ما حاکم شود.

مصاحبه گر عالی حرف زد. دست مریزاد.

اقای گوران عزیز
خوشحال باشید که اثرتان میان این نامزدان بی کیفیت و سطح پایین اعلام شده نبود. اگر باور نمی کنید کتاب های چرخ دنده ها و یوسف آباد خیابان 33 و ... همه شان را بخوانید تا به عرض من برسید. مطمئن باشید از این به اصطلاح دارورانشان هیچ کس اثر شما را نخوانده.

آقای گوران را کلا نباید جدی گرفت ایشان در سال 85 و در یک فرصت طلبی و اقدامی زشت ابر متن شان را که خالی از هرگونه تکنیک هنری بود با کپی برداری از شگردهای شعرهای یک وبلاگ نویس و شاعر جوان والبته ناپخته بازنویسی کرد

فرهاد حیدری گوران- نمی خواستم کار به اینجا بکشد که کشید . بنابرین پیش از آنکه به این " اظهارات رسمی" پاسخ دهم به ناگزیر باید یک موضوع را - که موجب بدفهمی نامه من و نیز سوءتفاهم حضرات ارزیاب و داور و موافقان آنها شده است- روشن کنم.
آقای تراکمه ، ارزیاب محترم!
معلوم است که برای داوری حتی یک نامه سرگشاده ی ساده، وقت کافی ندارید - یا نمی گذارید - چه رسد به ارزیابی 106رمان دو سال اخیر ! من نوشتم که " نفس تنگی" کتاب دوم از سه گانه ی " در به د ری" است؛ این یک کتاب مستقل است که اتفاقا حتی به سانسور یک کلمه و جمله ی آن رضایت ندادم و به همین علت بیش از یک سال در محاق ماند. این مدعا را می توانید از ناشر و نیز اداره کتاب جویا شوید. اما اینکه چرا کتاب اول و سوم هنوز در نیامده موضوعی دیگر است و داستان دگر دارد.
حالا متوجه شدید که دقت و فرصت لازم را برای خواندن حتی یک نامه کوتاه ندارید و باید در بصیرت و هوش داورانه خود تردید کنید؟
این نکته را هم بر این چند جمله بیفزایم که همراهی با سانسور درست جایی اتفاق می افتد که شما یک جریان رسمی داوری را پیش بکشید و دو کتاب را به کل از نظر بیندازید و خیلی ساده این اشتباه را " " ماست مالی" کنید و آن را خطای حروف چین نسبت دهید!
نمی دانم رمان مرا به عنوان (...) خوانده اید یا نه؟ در سپییده دمان 31 تیرماه سال 1367 ، زرده و بابایادگار دو روستای باستانی در غرب کرمانشاه بمباران شیمیایی می شوند ( این ماجرا را شنیده اید یا نه؟) صدها نفر می میرند و صدها نفر دیگر به انواع سرطان های بدخیم دچار شده اند و هنوز نیز می شوند. در رمان " نفس تنگی " گوشه هایی از حیات و ممات این مردمان و آیین و تاریخ آنها روایت می شود. من این کتاب را برای "جایزه " گرفتن از دست مسوولان و روزنامه نگاران و داوران پایتخت نشین ننوشتم؛ همان ها که سه دهه پس از آن واقعه ی هولناک ، هنوز خبر بد را نشنیده اند بنابرین چنین از ته دل به من و نامه ام می خندند و سبکسرانه آن را اعتراض به اینکه چرا جایزه نگرفته ام ارزیابی می کنند!
می خواستم بر پشت جلد " نفس تنگی" بنویسم "لعنت ابدی بر کسی که این کتاب را در هر نوع جایزه ای شرکت می دهد" اما اخلاق نشر را رعایت کردم و تن به "حذف و سانسور" این جمله دادم.
تعجب می کنم که چرا نام کتاب مرا با " تزویر و ریاکاری " به آن فهرست صد و شش تا اضافه کردید مگر من چنین خواسته و پیشنهادی داشتم؟
حالا نباید پاسخی " درخور" به این عرایض رسمی تان بدهم؟

آن آقایی که گفته اند " آقای گوران ابر متن شان را کپی کردند" از کجا به این باور رسیده اند مگر نه این است که در رمان " کتیبه خوان ویرانی" که در سال 82 منتشر شده و صورت ابرمتنی آن از سال 85 روی وب قرار دارد یک صفحه با ارجاع به یک سایت باستان شناختی به صورت هایپر لینک صفحه آرایی شده است؟ حالا بگدریم که آقای گوران از سال 80 نخستین ابرمتن زبان فارسی را با عنوان " راوی های مجازی" در پرشین بلاگ راه اندازی کرد و دهه ها نویسنده قصه آن را بر اساس عکس و لینک ادامه دادند و هنوز نیز در سایت پرشین بلاک قرار دارد؟ نکند واقعا شما یکی از همان ارزیاب هایی هستید که چنین دسته گل شیرینی را در جایزه بنیاد گلشیری به آب داده اید؟ هان؟

آقای ایمانیان در مقاله ای که روی سایت dastoor.org قرار گرفته به این موضوع از زاویه ای دیگر اشاره که بخشی از آن مقاله چنین است:

" بی‌آن‌که ذره‌ای از زهر سخن بند‌های پیشین کم شود، باید به نمونه‌ای اشاره شود که عیناً مصداق باز‌تولید سیاست‌های حذفی، درون نهادی خصوصی هم‌چون بنیاد گلشیری و جایزه‌ی آن است. «نفس‌تنگی» رمانی است از فرهاد حیدری گوران که به کلی از جایزه حذف شده است. دقت بر این رمان، و توجه به پشتوانه‌ی واقعی داستانی که روایت می‌کند، نشان می‌دهد حذف آن را نمی‌توان خطایی بروکراتیک تلقی کرد. ناشر «نفس‌تنگی»، آگه، نشر شناخته‌نشده‌ای نیست و نقد‌های نسبتاً زیاد و مثبتی هم پیش از این درباره‌ی «نفس‌تنگی» نوشته شده است. قطعاً برگزارکننده‌گان خواهند گفت اشتباه شده است؛ حتی اگر اشتباهی بروکراتیک هم صورت گرفته باشد، بیرون افتادن این کتاب از فهرست کتاب‌هایی که بررسی شده‌اند، نشان‌دهنده‌ی آن است که هیچ‌یک از اعضای تیم ارز‌یابی بر این رمان انگشت نگذاشته و آن را بر‌نگزیده است. همین مسأله خود دلیلی بر نفوذ یک دار و دسته‌ی خاص درون جایزه‌ی گلشیری و اکثریت شدن آن‌ها است. آدم‌هایی که می‌توان همه‌ی آن‌ها را (از کارمند و ویراستار و کارشناس و مرور‌نویس گرفته، تا آن‌هایی که آثارشان در آن‌جا منتشر شده) پیرامون نشر چشمه، این پشتوانه‌ی اصلی و برنده‌ی نهایی جایزه‌های ادبی، شناخت. بیرون ماندن رمان‌های کشکولی و کاتب، و نیز انتخاب 9 رمان از محصولات این بنگاه اقتصادی میان 12 رمانی که کاندیدا شده‌اند، جایی برای وسواس‌های واقعیت‌یابی باقی نمی‌گذارد. بد نیست روش برگزیدن این 12 رمان را بدانید: از ارز‌یابان خواسته‌اند کتاب‌های خوبی که «خوانده‌اند» را نام ببرند؛ و این یعنی اگر کتابی را عده‌ی زیادی از آن‌ها نخوانده باشند، به همین ساده‌گی، آن کتاب حذف شده است. به این ترتیب کتاب‌هایی که در روزنامه‌ها در بوق دمیده شده‌اند، کتاب‌هایی که وجه نقد برای نقدشدن‌شان عمل کرده است، کتاب‌هایی که دیگر جایزه‌ها را برده‌اند، بیش‌ترین شانس را داشته‌اند؛ چه از میان بر‌رسان و ممیزان و ارزیابان اعلام شده، فقط یکی-دو نفر آن‌ها منتقد‌ند..."

پیشنهاد می کنم که متن کامل مقاله آقای ایمانیان را نیز بخوانید

جناب گوران شما ظاهراً از آنقدر عصبانی هستید، و منشأ عصبانیت تان هم هیچ ربطی به جایزه گلشیری ندارد، که حتی نتوانستید این گفتگوی ساده را با آرامش بخوانید. خلاصه اش این است که شما خیلی راحت و قبل از هر عکس العملی می توانستید از یکی از ارزیابان بپرسید که آیا نام کتاب شما در لیستی که همان اول کار بنیاد برایشان فرستاد، بوده است یا نه؟ و این هم خیلی زشت است که با تحریک احساسات بشردوستانه بخواهید برای خودتان و کتاب تان آبرو بخرید این بازی ها کار سیاست بازان این روزهاست. از شما بعید به نظر می رسید. چرا در جواب کامنت های ذیل نامه تان که سعی می کردند کتاب شما را، و شما را، قربانی سانسور جا بزنند و نوشتند که شما هم از ممیزی ضربه خورده اید و هم از جایزه گلشیری ننوشتید که کتاب تان بدون ممیزی چاپ شده است؟ کسی که واقعاً و این قدر متأثر است از آن بمباران کثیف باید خیلی انسان صادقی باشد و این خیلی زشت است نابودی انسان ها را این گونه ریاکارانه ملعبه اغراض شخصی قرار دادن و از مرگ و میر آن همه انسان بی گناه توسط دژخیمان همیشه حاضر قبایی برای خود دوختن. نهایت ریاکاری است؛ همانگونه که این بحث حذف کتابی در جایزه گلشیری از اول هم ریاکارانه بود.

یونس جان، من همان اهل قلمی هستم که در مصاحبه ات به کامنت او اشاره کردی. برادر، چرا میان آن همه اسم و مشخصاتی که آورده بودم، درست چسبیدی به همین یکی که گفته بودم نمی شناسم؟ چرا سن و سال و پشتوانه ی ادبی ِ دیگر داورانی که نام برده بودم، چشمت را نگرفت تا توضیحی بدهی و روشن مان کنی؟ حالا این بار صریح می گویم: من با سیدرضا شکرالهی هیچ گونه عدوات یا دوستی ندارم. بنابراین آوردن اسمش در این جا فقط و فقط برای روشن شدن خودم و کسان دیگری است که احتمالا چنین سئوالی دارند. از یونس می پرسم: سیدرضا شکرالهی با کدام پشتوانه ادبی جزو داوران یا ارزیابان است؟ آیا ایشان حتا یک نقد بر یک کتاب نوشته؟ آیا ایشان نویسنده اند؟ آیا صرف ویراستار بودن (که آن هم خود جای تامل دارد) برای داوری کافی است؟ یا نه دوستی ایشان با شهسواری و یزدانی خرم معیار بوده؟ هم چنین است حضور جوان کم سن و سالی به نام اسفندیار آبان در هیئت داوارن.
خانم ها و آقایان شماها میراثدار خوبی برای گلشیری نیستید.

آقای فرهاد حیدری گوران حد اقل در میان مخاطبان جدی ادبیات آن قدر شناخته شده هست که باید خیلی جدی تر از اینها به آثارش نگریسته شود. کتاب افسانه رنگ های دونادون اش را سال 82 یا 83 بود که خواندم و پسندیدم. تاریک خوانه ماریا مینورسکی همین ابر متن یا هایپر تکستی را که برای نخستین بار در ایران پایه گذاری کرده نباید نادیده گرفت. می توانم شرط ببندم آن آقایی که می گوید گوران را نباید جدی گرفت حتا یک ساعت هم برای مطالعه ی ان ابر متن وقت نگذاشته است.
به هر حال اعتبار هر بنیادی علاوه بر نام اش به رفتار و عملکردش نیز بستگی دارد.
باید بگویم هوشنگ گلشیری خیلی بزرگتر از بنیادش بود.

برایم جالب است که در این میان محمد بهارلو به حذف نام کتابش (عروس نیل) از فهرست آن بنیاد ابدا واکنشی نشان نداد. پیداست که ایشان فارغ از این قیل و قال ها کار خودش را می کند و ظاهرا اعتنایی هم به حذف عنوان رمانش از آن فهرست ندارد. من کتاب ایشان را خوانده ام به انضمام ده ها نقدی که امثال خانم بهبهانی و سپانلو و سید علی صالحی و خانم پوران فرخ زاد بر این رمان نوشته اند. نمی دانم چرا آقای نماینده ی بنیاد در مصاحبه شان اسمی از حذف این رمان نیاوردند؟

آقای تراکمه عزیز, شما هرجه هم توضیح بدهید نمی توانید مرا قانع کنید که خانم کسگری و...ارزیاب و داور شوند و کتاب بی رمق مهسا محبعلی جایزه بگیرد. حتمن مهسا محبعلی و دیگرانی که انتخاب بشوند سال بعد "داور" خواهند بود. اگر مخاطبین ما ندانند من و شما می دانیم که حد سواد و سابقه ی ارزیاب ها و داوران شما در چه حد است. چه شد آن اسم های جاندار 5-6 سال اول؟ که حالا مثلن پدرام و حامد و اسماعیل و ... داوران این جایزه شدند؟ درست است ممکن است گروهی خسته شوند و بروند و وصع مالی شان نرسد که وقت بگذارند و هزار دلیل دیگر اما واقعن چه الزامی ست که اگر نمی توانیم جایزه بدهیم؟ آیه آسمانی آمده که باید جایزه داد؟ چطور می شود گفت که "امسال کتاب خوب در نیامده و جایزه نمی دهیم" اما نمی شود گفت که ارزیاب و داور استخوان دار نداریم و نمی توانیم انتخاب کنیم؟ ما را چه می شود که امسال جایزه می گیریم سال دیگر داوریم؟ به همین سادگی؟ شما به برندگان پیش از سه سال قبلتان نگاه کنید اغلبشان ساکتند و این جایزه باعث نشده که فکر کنند حالا باید وسط هر معرکه ی ادبی ای باشند. آن نویسندگان هم انتخاب بنیاد بودند چه فرقی بین آن ها و این نویسندگان دو سه سال اخیر است که با یک کتاب بی سروته جایزه گرفتند و به همان سادگی داور شدند؟ اگر دایره بر این گرد باطل می چزخد همان بهتر که عطایش را به لقایش ببخشید. متاسفانه بنیاد گلشیری در این زمینه آنقدر دایره اش را محدود کرده که حتا از نویسندگانی که خودش در سال های نخستین به آن ها جایزه داد نیز غافل مانده. من نام بسیاری از آن ها را چه آن ها که رمانشان برنده شد چه تک داستانشان چه مجموعه داستانشان در این دایره خالی می بینم. آن ها آنهایی هستند که مهر جایزه شان خشک شده و ساکت کار ادبی شان را می کنند اما این ارزیاب ها و داورهای جدید شما, جایزه ی بنیاد را به بدنام (...) خواهند کرد. متشکرم - امیدوارم در بازنگری به خود و عملکرد بنیاد موفق باشید. برای تمرین دمکراسی هم شده به حرف های ما گوش بسپارید نظرهای مردم در این جنجال نظرهای مردم است و شما نمی توانید آن ها را ندیده بگیرید

چرا متوجه نیستید؟

طبیعی است که ارزیابان جوان بیشتر به دنبال اسم و رسم هستند و طبیعی است که در برابر خواستهای متولیان بنیاد هم کوتاه خواهند آمد. اما آیا داوران اسم ورسم دار که در دوره های اول جایزۀ گلشیری داوری می کردند و حالا دیگر جزء ارزیابها و داورهای بنیاد نیستند حاضر خواهند شد مثل ارزیابها و داورهای فعلی عمل کنند؟ من اسم آن داورهای قدیمی را نمی آورم. چون ممکن است کسانی بلند شوند و بدوبیراهی به آن بیچاره ها هم بگویند. اما آیا این واقعا پذیرفتنی است که آنها سالی پنج کتاب هم نمی خوانند؟ واقعا که، آقای تراکمه! عرض کردم نمی خواهم اسمی از کسی به میان بیاورم. ولی از یکی از آن داورها شنیدم که چرا دیگر امثال ایشان به داوری این بنیاد دعوت نمی شوند. انسان باید خیلی «نابغه» باشد که نفهمد انتخاب ارزیابها و داوارهای ی خاص چقدر می تواند به انتخاب شدن کتابی که مورد نظر متولی و مجریان جایزه است کمک کند. جناب تراکمه، از الان می شود گفت که چینش داورها هم طوری صورت گرفته است که حتما شب ممکن یا نگران نباش برندۀ جایزۀ شما باشد! اصل مطلب این است، آقای محترم! و فلسفۀ وجودی امثال شکراللهی و یزدانی خرم هم در آن جایزه فقط همین است. البته ژورنالیست بودن اینها هم که خودش امتیاز بزرگی برایشان محسوب می شود و حاشیه چی ها هم خیلی به این جور آدمها احتیاج دارند. برای همین است که حتی زن یزدانی خرم جزء «رجل» ادبی این مملکت می شود! خودش که دیگر جای خود دارد!

خانم سهیلا بسکی نیز در سایت ادبیات امروز ایران در مقاله ای با عنوان " کی به کی جایزه می دهد؟" به این موضوع از زاویه ای دیگر اشاره کرده است که با توجه به اینکه هم برنده و هم داور جایزه گلشیری بوده برخی مواردی که مطرح کرده جای تردید باقی نمی گذارد که همیشه دست هایی در کار است که پیشاپیش چند کتاب را برگزینند و مابقی را هم پشت سر هم جهت خالی نبودن عریضه ردیف کنند به این بخش از مطلب خانم بسکی توجه نمایید که خود گویای بخشی از حقیقت دروغین داوری ادبی در ایران است:

... به خاطر دارم زماني دور، شاید سال 83 كه براي سرند اوليه جایزه گلشیری انتخاب شدم و همه كتابهاي فهرستي را كه به من داده بودند يافتم و خواندم، بابت حوصله­اي كه به خرج داده بودم، با استهزاي يك سرندكنندة ديگر مواجه شدم. او گفت كه خودش فقط چند كتاب را كه دوستاني توصيه كرده­اند خوانده و نمره داده. بعدها هيچ وقت نفهميدم سيستم نمره دادن به فهرست كتابهاي منتشرشده براي انتخاب كانديداها چگونه كار مي­كرد، ولي اين آخرين سالي بود كه براي اين كار انتخاب شدم. توضيح برگزاركنندگان اين جايزه براي كنار گذاشتنم "سليقة خاص" من بود. همان وقت به آنها گفتم كه به نظر مي­رسد بايد تعریف را برعكس كنيم، چون سليقة من"عامتر" از سليقة " خاص" ديگر سرندكنندگان است. جالب اینکه در اطلاعیة نام نامزدهای دورة دهم این جایزه هم، با وجود پررنگ کردن این موضوع که بعضی ارزیابها همه کتابها را خوانده اند، مشخص نشده که آنها چند نفر بوده اند و وزن نظر ارزیابهایی که همه را نخوانده اند، در قیاس با آنها چقدر بوده. بنابراین هرچقدر هم حسن نیت داشته باشید نمی توانید غیر از این فرض کنید که بعید است تعداد ارزیابان زیادی "متعهد" زیاد بوده باشد. بنابراین آنهایی که کتابهای دوستانشان یا طرفهای روابط کاریشان را خوانده اند یا از طریق نقدهای چاپ شده در روزنامه ها که نام اغلب نویسندگان آنها در فهرست ارزیابان جایزه گلشیری آمده،نقش اصلی را در انتخاب کاندیداها داشته اند به همین دلیل جای تعجب ندارد که همان کتابهای مورد توجه قرار گرفته اهل مطبوعات و نقدپردازان انتخاب شده باشند.

وقتی آدمهای حرفه ای و معتبر از شرکت کردن در همچو داوری هایی پرهیز دارند چرا باید میدان را به دست تازه واردها و[...] بسپریم؟ بساط راه انداحتن جایزه به هر قیمت؟ براستی منظور چیست؟ سکوت کردن بهتر از کار بد کردن(شلخته) نیست؟

من به خاطر مقاله ای که 9 ماه پیش نوشتم و نشریات ادبی موجود از چاپ آن امتناع کردند، دو روز است که با خشنودی جریان بحثهای درگرفته در مورد جایزه گلشیری را دنبال می کنم که به نظر من نشانه تحولی بسیار مثبت در جامعه ادبی ماست که دیگر نمی خواهد تن به محفل بازی های کوچک و رقت انگیز بدهد. بنابراین از خوانده شدن مقاله ام در سایت www.iransliterature.ir بسیار خشنود شدم. می خواستم ضمن این ابراز خشنودی بگویم با وجود آشنایی با خانم طاهری و همچنین تایماز منقبتی که همکار ما در مجله معمار و از همکاران بنیاد هم هست، نام دو رمان من هم، یعنی "در محاق" و "گذشته ای هست که نمی گذرد "( که هر دو در یک کتاب آمده اند )در فهرست بنیاد نبود.

این جنجالی که علیه جایزه گلشیری امسال راه افتاده پرده دیگری از سناریویی است که در سالهای اخیر برای حذف این جایزه نوشته و اجرا میشود. یک مقام سابق وزارت ارشاد که مدام می گفت این ها پولشان را از دشمنان خارجی می گیرند و به کتابهایی جایزه می دهند که این دشمنان را راضی و خوشحال کنند
و حالا هم عواملشان این هجمه را راه انداخته اند. بعضی ها هم غافل از این که سر نخ ماجرا کجاست برا ی تسویه حساب های شخصی با ناشری خاص و یا منتقد یا روزنامه نگاری وارد این گرد و خاک های مسموم شده اند. باید کنار ایستاد و از ته دل خندید خنده ای بجای خون گریستن...

بهانه های این ارزیاب محترم به ایرادات وارده از نهادهای رسمی نظارت بر چاپ کتاب بی شباهت نیست. وقتی شما یک رمان و یا مجموعه شعر آوانگارد را به یک نهاد رسمی ارائه می دهید، نیز دقیقا ارزیابی هایی از همین دست را مشاهده می کنید مثلا می گویند کتاب سخیف است ، غیر اخلاقی است و ارزش چاپ شدن ندارد و الی آخر
پیشنهاد من این است حالا که نامه آقای گوران علنی شده است، حداقل در این یک مورد بنیاد گلشیری، نقدی بر رمان ایشان بنویسد و ضمن نشان دادن نقاط ضعف آن نسبت به رمان های برگزیده خود، اذهان مخاطبین ادبیات را روشن نماید.
فکر می کنم این کار هیچ چیز از شان آقای گلشیری کم نمی کند، چون خود ایشان هم یک بار رمان ضعیف بامداد خمار را به قصد روشن شدن افکار عمومی نقد کرده بود.

خیلی جالبه. یعنی چون محسن پرویز با بنیاد گلشیری مخالفت کرده، هیچکس نباید از بنیاد انتقاد کنه؟ یعنی «کنار بایستیم» و تا اطلاع ثانوی خفه خون بگیریم؟ مگر کسی گفته جایزه گلشیری عامل بیگانه ست؟ یا کسی گفته نباشه؟ این چه حرفیه؟

فقط یک سؤال از آنهایی که بنیاد گلشیری را به همکاری با سانسور متهم می کنند و می گویند که نباید در این وضعیت جایزه بدهد: چرا بار آخر که بنیاد گلشیری دقیقا ً به دلیل سانسور از دادن جایزه خودداری کرد، به گمانم سال 87، هیچ کدامتان یک خط در تأیید این اقدام ننوشتید؟

در تمام این سال ها هر بار که این بنیاد جایزه داده است، این جا و آن جا خوانده ام که مثلاً فقط به زنان جایزه می دهند یا فقط به نشر مرکز جایزه می دهند و کشف هزار توطئه ی محفلی دیگر. امسال هم لابد می نویسند که به نشر چشمه جایزه می دهند. توهم توطئه مثل بختک روی همه مان افتاده. این همه اتهام بی آن که دلیلی بیاوریم. آن وقت به احمدی نژاد ایراد می گیرید. خانم بسکی کم کم بنویسید: بگم؟ بگم؟

به نظرم این نامه فقط یه جور خود زنی یه.اومده خودش رو به عنوان نویسنده زیر تیغ برده و به مساله ای اشاره کرده که همه ما از آن خبر داریم اما ترجیح می دیم نادیده اش بگیریم چون به نفعمان نیس که بپذیریمش. نویسنده خشمگینه و حق هم داره.کلا کوردها خشمگینن ... اما اینکه این آقای بی غرض گفته چرا پارسال هیچ کس تایید نکرد؟ درسته. اگه بنیاد این کار رو کرده چیزی نیس که نشه بهش توجه کرد. کلا فکر می کنم باید این جور نقدها باشه تا کمی به خودمون بیایم.

خودمان. من از طرفداران جایزۀ گلشیری بوده ام وهستم. اما این بنیاد با این شیوه ای که اتخاذ کرده و این ارزیابها و داورهایی که انتخاب می کند کم کم دارد روی دست جایزۀ روزی روزگاری می زند! قسمت عمدۀ اعتبار جایزه به روش داوری و اعتبار داورهای آن است. واقعا می شود گفت که داورهای فعلی جایزۀ گلشیری اعتبار ی هم در جامعۀ ادبی ایران دارند؟ دیگر نباید که همه چیز را توجیه کرد! بقیه هم عقل و شعور دارند و اتفاقات را می بینند!

آقاي تراكمه شما مي گوييد : "قطعا ارزیابان را واجد قوه‌ی تشخیص دانسته‌ایم" آيا اين قطعيت نياز به توضيح و دليل ندارد؟ آقاي تراكمه جواب دهيد آيا اگر گلشيري زنده بود رضا شكراللهي و اسفنديار آبان و ...ها را اساسا نويسنده مي دانست. آقاي تراكمه شما با حيثيت ادبيات اين ممكلكت بازي كرده ايد.