| رادیو زمانه > خارج از سیاست > زنان > کنفرانس «پکن + ۱۵» | ||
کنفرانس «پکن + ۱۵»
شیرین فامیلی«کنفرانس زنان»، از تاریخ ۲۷ فوریه تا ۱۲ مارس توسط سازمان ملل در نیویورک و تحت عنوان کنفرانس «پکن + ۱۵» برگزار می‌شود.
۱۵ سال پیش در کنفرانس «پکن»، ۱۲مورد نگران کننده در جهان هم‌چون فقر، خشونت، آموزش، بهداشت، نقش زنان در رسانه‌ها، مشکلات کودکان خردسال به ویژه دختران و همچنین زنان و توسعه مطرح شد که این موضوعات محور بحث‌های کنفرانس‌های بعدی از جمله کنفرانسی است که اکنون در نیویورک آغاز شده و ادامه دارد. رضوان مقدم، فعال جنبش زنان و کمپین یک میلیون امضا، که در این کنفرانس حضور دارد در مورد نحوه کار کنفرانس نیویورک به رادیو زمانه می‌گوید: «در واقع دولت‌ها موظف می‌شوند مسائل زنان را مورد توجه قرار دهند و نقش سازمان‌های غیردولتی نظارت بر کار سازمان‌های دولتی در این زمینه است. وقتی بیانیه‌ها و دستورالعمل‌هایی صادر می‌شود و دولت ها آن را امضا می‌کنند، دولت‌ها موظف به اجرای آن می‌شوند و این‌جا است که تاثیر شرکت زنان خود را نشان می‌دهد.»
رضوان مقدم با اشاره به این موضوع که زنان و فعالان حقوق زن در ایران، این آزادی عمل را ندارند که بتوانند نماینده واقعی سازمان‌های غیر دولتی باشند که در ارتباط با زنان کار می‌کنند، می‌افزاید: «ممکن است یک سری سازمان‌های غیر دولتی ظاهری باشند که به مسائل زنان به طور واقعی نپردازند و در این کنفرانس‌ها شرکت کنند، ولی خوشبختانه ما چند نفر که سال‌هاست در ارتباط با مسائل زنان کار می‌کنیم توانستیم در این کنفرانس شرکت کنیم. نهادهای غیردولتی شرکت کننده در این کنفرانس‌ها باید این اختیار را داشته باشند که وقتی دولت‌ها به تعهدات خود عمل نمی‌کنند آن‌ها را زیر سوال ببرند، اما در کشور ما چنین اتفاقی نمی‌افتد.» کنفرانس نیویورک از میزگردها و پانل‌های مختلفی تشکیل شده که در برخی از آن‌ها فعالان جنبش زنان با ارائه سخنرانی و گزارش‌هایی به طور فعال شرکت دارند. پروین اردلان، روزنامه نگار و فعال جنبش زنان، روز یکشنبه هفتم مارس در پانلی تحت عنوان «از رسانه‌های اجتماعی به عمل اجتماعی» سخنرانی کرد. پروین اردلان در بخش اول سخنانش از تجربه شخصی خود در مورد گذر از عمل رسانه‌ای به عمل اجتماعی صحبت کرد. او در این زمینه به رادیو زمانه می‌گوید: «بحث من در مورد موقعیت زنان در فضای سایبری بود. من در مورد تجربه کار مطبوعاتی و انجام کار مطالعاتی‌ام توضیح دادم، در مورد این که وقتی از عرصه مطبوعاتی وارد حوزه رسانه‌ای شدم، چقدر این فضا مردانه بود. ما تلاش می‌کردیم قبل از این که وارد فضای سایبری شویم فعالیت و مبارزه خود را در دنیای واقعی پیاده کنیم. من توضیح دادم که چگونه خودمان را توانمند کردیم تا وارد عرصه مدیا شویم، این که چگونه این فضای مردانه مقاومت می‌کند و ما چگونه توانستیم این فضای مجازی را عرصه خودمان کنیم.» پروین اردلان در ادامه سخنان خود به توانمند شدن فعالان زن در عرصه رسانه‌های مجازی و هدف و نحوه بهره‌گیری زنان از دنیای مجازی می‌پردازد و می‌گوید: «من از تجربه خودمان در سایت تریبون فمینیستی و زنستان گفتم، در مورد این که همیشه فیلتر می‌شویم اما چگونه توانستیم این عرصه زنانه را با مقاومت تا کنون حفظ کنیم. نکته‌ای که به آن اشاره کردم این بود که فعالیت‌های دیگران مثلا در فیس بوک و توییتر مهم بوده، ولی ما بیشتر تلاش کردیم تا واقعیت و جامعه واقعی ابزاری شود برای اطلاع رسانی به دنیا و این طور نیست که تصور کنند فقط در دنیای مجازی مثلا انقلاب توییتری رخ می‌دهد.»
وی ادامه می‌دهد: «کمکی که فضای مجازی به ما کرد این بود که رابطه داخل و خارج کشور را با هم افزایش داد و باعث شد ما در شبکه گسترده‌ای در ارتباط باشیم و تبادل اطلاعات کنیم و یک‌جور تماس چهره به چهره مجازی داشته باشیم و به سرعت از کارهای یک‌دیگر مطلع شویم. همان طور که ما در کمپین شکل شبکه‌ای داشتیم، فضای مجازی کمک کرد که این شکل غیرمتمرکز را در دنیای مجازی هم داشته باشیم. در واقع تمام حرف من این بود که عرصه مجازی برای ما در عین حال که ویژگی‌های زنانه زیادی داشته، اما بیش از هر چیزی نقش اطلاع رسانی در بحث زنان و یک‌جور ارتقای توانمندی زنان در حوزه های نوشتاری، تکنولوژیکی و ارتباطی را داشته است.» در کنفرانس زنان در نیویورک در پانل دیگری که محور بحث آن مسئله خشونت و فقر بود، تعداد دیگری از فعالان جنبش زنان شرکت داشتند. رضوان مقدم یکی از فعالان شرکت کننده دراین پانل بود. او درباره گزارشی که در زمینه فقر و خشونت در ایران به این میزگرد ارائه شده، چنین می‌گوید: «ما در مورد تمام ۱۲ محور نگران کننده پکن مطالبی تهیه کرده و گزارش دادیم. من در بخشی از این پانل شرکت دارم که محور اصلی صحبت‌ها خشونت و فقر است. انواع و اقسام خشونت‌ها در مورد زنان اعمال می‌شود که مهم‌ترین آن خشونت ناشی از قوانین تبعیض‌آمیز است. بسیاری از خشونت‌هایی که در مورد زنان ایران اعمال می‌شود ناشی از همین قوانین است. مثلا قتل های ناموسی و بخشی از خشونت های خانگی ناشی از حقی است که در قوانین به مردان جامعه ما داده می‌شود و این خشونت را قانونی می‌کند. در مورد فقر هم باید بگویم در قوانین ما مرد به عنوان مسئول خانواده شناخته می‌شود، منابع ثروت در دست مردان است و زنان به کارهای سطح پایین گماشته می‌شوند. ما در مورد این مسائل بحث کرده و گزارش‌هایی ارائه می‌دهیم.» به گفته رضوان مقدم دعوت از فعالان جنبش زنان از جمله کمپین یک میلیون امضا برای شرکت در کنفرانس زنان نیویورک از طرف یک انجمن ایتالیایی شناخته شده و وابسته به سازمان ملل انجام گرفته است. «ایدوس یک انجمن ایتالیایی زنان درتوسعه است که در کشورهای مختلف برنامه داشته، مثلا در غزه برای مشکل زایمان زنان کارگر کلینیک هایی ساخته، برای بهداشت باروری درفیلیپین فعالیت کرده، برای حقوق باروری در فلسطین کار کرده، در سوریه پروژه‌هایی برای توانمند سازی زنان اجرا کرده است و مهم‌تر این که در گذشته برای مسئولان کشور ما کلاس‌های آموزشی تشکیل داده که عده‌ای از مسئولان رده بالای کشور در آن شرکت داشتند، از جمله مشاور امور زنان آقای شاهرودی، آقای سردار طلایی، آقای دکتر اکبری معاون سلامت وبهداشت و خانم‌ها زهرا شجاعی و تندگویان کسانی بودند که از برنامه های این انجمن ایتالیایی بهرمند شدند.» در کنفرانس نیویورک هیئت‌هایی که از طرف دولت‌ها حضور دارند به طور معمول با زنان متبوع کشورشان که از سوی سازمان‌های غیر دولتی و یا به طور مستقل شرکت کرده‌اند، تماس گرفته و در بحث‌ها نظرات آن‌ها را در مورد مسائل جویا می‌شوند. اما آن گونه که رضوان مقدم می‌گوید هیئت نمایندگی دولت جمهوری اسلامی خود را در دسترس قرار نمی‌دهد و پنهان می‌کند. رضوان مقدم توضیح می‌دهد: «دولت ما راه را بر گفت وگو می بندد و خودش را دور از دسترس فعالان واقعی جامعه نگه‌داشته است. وقتی حضور زنان کشورهای دیگر با ایران مقایسه می‌کنم، افسوس می‌خورم که چرا بسیاری از دوستان ما این‌جا نیستند تا از این فضا استفاده کنند.»  |
||
