«می‌خواهند خبررسانی ۲۲بهمن را کانالیزه کنند»

ایرج ادیب‌زاده

گروهی از روزنامه‌نگاران ایرانی خارج از کشور نامه‌ای نوشته‌اند خطاب به هم‌کاران‌شان، روزنامه‌نگاران خارجی، که قرار است برای پوشش خبری ۲۲ بهمن، سی و یک‌امین سال‌گرد انقلاب اسلامی به ایران بیایند، و از آن‌ها خواسته‌اند در سفر احتمالی به ایران، توجه‌ی بیش‌تری به واقعیت‌هایی که امروز در ایران می‌گذرد نشان دهند.

هم‌کاران گرامی، تردید نداریم که دست‌های خونین کودتاچیان را پس خواهید زد و دستان مرم رنج‌دیده‌ی مردم ایران را خواهید فشرد، شما به سفری تاریخی می‌روید، نمایش‌ها را رسوا کنید.»

آقای هوشنگ اسدی، عضو شورای سردبیری روزنامه‌ی اینترنتی روزآن‌لاین در پاریس، و یکی از امضاءکنندگان این نامه، دلایل نوشتن این نامه چه بوده و انتظار شما از روزنامه‌نگاران رسانه‌های خارجی که به ایران خواهند رفت چیست؟

علت نوشتن این نامه این بود که ما مطلع شدیم، مخصوصاً هم‌کاران ما در داخل ایران که بسیاری از آن‌ها در مکان‌هایی مخفی هستند به ما اطلاع دادند، که دولت کودتا امسال می‌خواهد نمایش جدیدی را بر پا کند. نمایش از این قرار است که به انواع حیل کسانی را جمع‌آوری می‌کنند، که بعد از راه‌پیمایی ۹ دی، به راه‌پیمایی کیک و ساندیس معروف شده است.

راه‌پیمایی روز قدس؛ هواداران جنبش سبز علی‌رغم محدودیت‌ها و تهدیدها در این راه‌پیمایی شرکت کردند

برای ۲۲ بهمن این راه‌پیمایی را در سطح بسیار وسیع‌تری تدارک دیده‌اند، مساجد دارای سهمیه شده‌اند، یعنی به هر مسجدی اعلام شده است شما باید به این میزان آدم هم‌راه خودتان بیاورید، به هر کسی که می‌آید می‌توانید ۸۰ هزار تومان پول بدهید، و وسایل پذیرایی هم فراهم کرده‌اند.

هدف این است که مردم را بیاورند، مردم را به نفع دولت بسیج ‌کنند، و خیابان‌ها به‌ویژه میدان آزادی را پر کنند. علت این است که بعد از هشت‌ماه سرکوب مستمر و خونین جنبش سبز ایران، موفق به متوقف‌کردن آن نشدند، و به‌شدت نگران هستند که موج میلیونی سبزها به خیابان بیایند.

برای همین این برنامه‌ریزی را کردند، که مردم را در گوشه‌ای از میدان آزادی جمع کنند، آقای احمدی‌نژاد که سخن‌ران هستند را به آن‌جا ببرند، و خبرنگاران خارجی را به شکلی کانالیزه کنند، که فقط در آن‌جا حضور پیدا کنند. این نمایش را به‌عنوان حضور میلیونی مردم در رسانه‌های دنیا منتشر کنند، ادعای حق کنند و این‌که اکثریت مردم ایران با آن‌ها هستند.

آیا این نامه برای تمام رسانه‌های خارجی فرستاده شده است؟

این نامه پس از این‌که به زبان فارسی منتشر شد، به زبان‌های عربی، انگلیسی، آلمانی، فرانسوی، اسپانیولی و ایتالیایی نیز ترجمه شده است. و توسط دوستان‌مان که در کشورهای مختلف دنیا هستند در اختیار رسانه‌ها قرار داده‌ شده و - تا جایی که ما مطلع هستیم - در فاصله‌ی کوتاهی که از انتشار این نامه گذشته است به بخش‌های عمده‌ای از رسانه‌های معتبر جهان رسانده شده است و ما امیدواریم در زمان باقی‌مانده به بقیه هم این نامه را برسانیم.

در شرایطی که این نامه نوشته شده فضای مطبوعاتی ایران به‌ویژه در آستانه‌ی روز ۲۲ بهمن سنگین‌تر می‌شود، روزنامه‌نگاران دیگری بازداشت شده‌اند. حتی برخی خبرنگاران خارجی هم به اخراج و بسته‌شدن دفاترشان تهدید شده‌اند، فکر نمی‌کنید همین روزنامه‌نگاران خارجی باز هم با کنترل بیش‌تری مواجه بشوند؟

دست‌گیری هم‌چنان در سطح گسترده ادامه دارد. دوستان روزنامه‌نویس را به‌طور پیوسته دست‌گیر می‌کنند و روزنامه‌گاران شناخته‌شده‌ی خارجی که با اوضاع ایران آشنا هستند و به هر حال کانال‌هایی در داخل ایران دارند را اخراج می‌کنند.

برنامه این است که عده‌ای از روزنامه‌نگاران که با ایران آشنا نیستند را اجازه‌ی ورود بدهند و آن‌ها که برای اولین‌بار وارد ایران شده‌اند غیر ممکن است بتوانند با منابع ایرانی ارتباط برقرار کنند و بعد هم آن‌ها را کانالیزه کرده و اجازه نمی‌دهند که در سطح شهر حضور پیدا کنند.

در روز قدس هم این کار را کردند ولی اخبار اصلی توسط مردم بیرون آمد. حالا می‌خواهند این تجربه را در سطح وسیع‌تر و سازمان‌یافته‌تری تکرار کنند. در واقع نمایش خود را به‌عنوان واقعیت جامعه‌ی ایران به گوش دنیا برسانند.

هوشنگ اسدی: «برنامه این است که عده‌ای از روزنامه‌نگاران که با ایران آشنا نیستند را اجازه‌ی ورود بدهند و آن‌ها که برای اولین‌بار وارد ایران شده‌اند غیر ممکن است بتوانند با منابع ایرانی ارتباط برقرار کنند و بعد هم آن‌ها را کانالیزه کرده و اجازه نمی‌دهند که در سطح شهر حضور پیدا کنند»

کمیته‌ی حمایت از روزنامه‌نگاران در نیویورک، ایران را بزرگ‌ترین زندان روزنامه‌نگاران جهان توصیف کرده است، که از چین کمونیست هم بالاتر رفته؛ ایران با ۴۷ روزنامه‌نگار زندانی رکورددار جهان شده است، یک روزنامه‌نگار هم حکم اعدام دارد، دست‌کم دو روزنامه‌نگار با خطر اعدام مواجه هستند؛ آقای اسدی! فضای روزنامه‌نگاری ایران را در چه وضعیتی می‌بینید؟

متأسفانه این اخبار درست است، ما هم‌راه این نامه اسامی ۴۷ هم‌کار زندانی را منتشر کرده‌ایم، در اختیار خبرنگاران خارجی گذاشته‌ایم و خواهش کرده‌ایم زمانی که به ایران می‌آیند از مقامات سراغ این ۴۷ نفر را بگیرند و بخواهند که با آن‌ها مصاحبه کنند. همین وضعیت روزنامه‌نگاری ایران را به آن‌ها نشان می‌دهد.

ایران بزرگ‌ترین زندان روزنامه‌نگاران جهان است. در حالی که من به خاطر می‌آورم ۳۱ سال پیش هنوز به ۲۲ بهمن نرسیده بودیم؛ از فاصله‌ای که زنده‌یاد شاپور بختیار روی کار آمدند تا ۲۲ بهمن، مطبوعات به‌طور مطلق آزاد بودند و ما آزادترین مطبوعات تاریخ ایران را داشتیم، ۳۱ سال بعد درست به ضد خود تبدیل شده است، هم‌کاران ما یا زندان یا منتظر اعدام و یا زیر شکنجه هستند.